Goðasteinn - 01.03.1970, Síða 45

mikið vai' af hcnni í jarðvegi, reyndist torf ekki jafngóð vatns-
vörn fyrir heyið og áður hafði verið, heldur sleppti vatninu um
öskulagið ofan í heyið. Ekki fór að bera á þessum galla á torf-
inu, fyrr en allt að 15 árum eftir gosið. Var öskulagið þá gengið
um 4-6 cm ofan í jarðveginn í reiðingsmýrum. Ekki olli þetta
bændum þó lengi óþægindum, þar sem strigi fór þá bráðlega að
leysa torfið af hólmi.
Að endingu vil ég geta þess, að ýmsir hafa viljað kenna það
Kötlu, að silungsveiði í Dyrhólaós minnkaði stórum eftir 1920 og
hefir farið minnkandi til þessa dags. Þcir vilja halda því fram,
að hið geysimikla vikurmagn, sem ár og lækir báru fram og enn
gætir mjög í botni óssins, hafi spillt lífsskilyrðum silungsins. Á
þctta atriði ætla ég engan dóm að Ieggja, en læt þess þó getið
mcð öðrum skráveifum, sem Katla hefir gcrt Mýrdælingum; hún
hefir alltaf þótt slæmur nágranni og viðbúið, að svo verði enn
um sinn, og verri getur hún orðið en síðast, er hún spjó eldi og
ösku, því á heppilegri árstíma gat gosið ekki komið. Ætti hún
cftir að senda frá sér annað eins öskumagn í norð-norðaustan-
átt í júlímánuði, litist mér ekki á heyskap í Mýrdal það sumar.
Ein voru þau eftirköst öskufallsins 1918, að fyrstu árin á eftir
entust ær mjög illa af tannsliti, sérstaklega þær, sem gengu norð-
arlega í heiðunum. Kom fyrir, að framtennur þeirra voru alupp-
urðar, er þær voru sjö vetra. Þetta hélzt í nærri tvo áratugi. Ekki
mun örgrannt um, að borið hafi á slíku tannsliti í kúm, sem voru
ungar, þegar Katla gaus.
Ekki mun öllum hér í sveit hafa liðið ofvel, meðan mest var
um að vera fyrir gosinu og askan var að falla. Tvær skopsögur,
sem voru húsgangar hér eftir gosið, virðast sýna, að konurnar
hafa verið hetjur dagsins í ósköpunum, a. m. k. þær, sem sög-
urnar er um.
í Vík bjuggu roskin hjón, sem bæði notuðu neftóbak. Ekki
þótt' bóndi kjarkmikill. Næturgestur var hjá þeim kvöldið,
sem askan féll. Heyrði hann þá eftirfarandi orðaskipti þeirra, er
húsfreyja var háttuð á venjulegum tíma en bóndi ekki. Varð
honum þá tíðgengið að glugganum, en þrumur voru geysimiklar.
Eitt sinn, er bóndi leit til gluggans, glampar mjög björt elding.
Goðasteinn
43