Úrval - 01.04.1977, Blaðsíða 9

ER AMERÍSKA GAUPAN AÐ DEYJA ÚT?
7
hafa fækkað niðurí nokkur hundruð
dýr samtals, en sú tala er svo lág, að
þá er undir hælinn lagt, hvort það
tekst að forða tegundinni frá
aldauða. Skilgreining fyrir flokkun
dýra, sem ,,eiga ekki á hættu að
verða aldauða” heldur er aðeins
,,ógnað”, ersú, að þau eigi á hættu
að verða aldauða í fyrirsjáanlegri
framtíð á stórum hluta þeirra svæða,
sem þau lifa á.
Það er greinilegt, að ,,bobcat-
gaupan” á rétt á slíkri verndun. Viss
afbrigði hennar kunna nú að vera að
nálgast það mark, að eiga á hættu að
verða aidauða. En vegna tvískinn-
ungsháttar Innanríkisráðune.ytisins,
hvað rándýr snertir, mun það ekki
aðhafast neitt frekar í þessu efni
nema almenningur beri fram háværar
kröfur um sltkt.
Önnur lausn væri sú, að hvert fylki
setti sérstök fylkislög, sem kvæðu svo
á um, að ,,bobcat-gaupan” skyldi
ekki lengur flokkast sem óverndað
,,meindýr” heldur sem ,,veiðidýr”,
sem vera skyldi undir eftirliti Fiski-
og veiðidýradeildar hvers fylkis. Því
miður er því þannig farið, að deildir
þessarfá mestallar sínar tekjur af sölu
leyfa til fiski- og dýraveiða. Og þar
sem flestir veiðimenn eru andsnúnir
rándýrum, sem svipta þá oft
bráðinni, hvað sumar veiðidýra-
tegundir snertir, eru yfirmenn slíkra
deilda stundum ófúsir að vernda
rándýr.
Enda þótt það kunni að reynast
erfitt að vernda rándýr innan kerfis
ramma núverandi ríkis- og fylkis-
stofnana. hafa nokkur fylki þegar
sannað, að það er unnt að koma slíkri
iöggjöf á og framfylgja henni. Það,
sem ril slíks þarf, er hávær krafa
aimennings um það.
Mörg samtök verndunarsinna
spyrja nú, hvort unnt sé að fá alríkis-
eða fylkisstofnanir þessar til þess að
ganga fram fyrir skjöldu til vernd-
unar þessarar ofsóttu dýrategundar.
Reynist svo ekki vera, kann „bobcat-
gaupan” að hverfa algerlega af
sjónarsviðinu nema sem skraut á
skrokkum nokkurra tískudrósa. Á-
stæðanna er að leita í stöðugt
minnkandi dvalarsvæðum og minnk-
andi æti, auknu eftirliti með rán-
dýmm og snarhækkandi skinnaverði.
Og það mun þá jafnvel óhjákvæmi-
lega koma að því, að þessum síðustu
skinnaleifum verður troðið niður í
ferðakistur uppi á háaloftum við hlið
loðhúfa úr bjóraskinnum og vís-
undakápa, sem em nú komnar úr
tísku. Og þá mun enginn verða
Iengur var við ..leynda” návist þessa
fagra og þokkafulla dýrs í skógum.og
fenjum Norður-Ameríku, sem hafa
verið griðastaður þess í 35 milljón ár.
★
^4 ik. slí. ifc.
7|V VJV TJV 7JV /JV 7jV 7JV
Það em ekki bústnu seglin sem reka skipið áfram heldur vindurinn
sem er ósýnilegur.
V.M.