Úrval - 01.04.1977, Síða 20

18
ÚRVAL
ótrúlegt. Múrsteinar úr nærliggjandi
húsum, sem orðið höfðu fyrir
sprengingum, höfðu þeyst inn í
gegnum gluggana og lágu um allt.
Um níuleytið um kvöldið fór
Hasselbach allt í einu að líða illa, svo
hann varð að setjast á rykugt gólfið.
Hann fann eitthvað heitt koma upp í
munninn. í heimsstyrjöldinni fyrri
hafði hann særst í lungum af
steinflís, og nú hafði sárið tekið sig
upp svo hann spýtti blóði.
Þar sem ekkert var líklegra en að
árásum yrði haldið áfram næstu daga
ákvað Hasselbach að tæma tvær efstu
hæðirnar og hafa allt niðri á
jarðhæðinni. Meðan allir aðrir lögðu
sig fram um að slökkva elda og hjálpa
innilokuðum fórnarlömbum út,
fengust Hasselbach hjónin ein við hið
viðamikla verkefni: Að bjarga ómet-
anlegum Beethovenminjunum.
Fyrst varð að tæma allt: Sýningar-
skápa, fasta skápa og bókahillur.
Síðan varð að taka um 50 myndir
niður af veggjunum, og loks þung
húsgögnin. Enn var rafmagnið ekki
komið á aftur, svo þau urðu að
dugast við kertaljós. Hasselbach leið
eins og innbrotsþjófi milli þessara
dýrgripa, sem hann hafði gætt svo
vel. Oft hafði hann hindrað gesti í að
snerta á sýnisgripunum, en nú varð
hann sjálfur að róta í þeim eins og
hann væri á flóamarkaði.
En hann var glaður yfir því, að
viðkvæmir hlutir eins og gleraugu
Beethovens og heyrnarpípan voru
fyrir löngu komin í öruggt skjól í
kjöllurunum undir Schloss
Homburg. Sérstaklega bar hann
mikla umhyggju fyrir heyrnarpíp-
unum. Háttsettur pólitíkus hafði eitt
sinn beðið um að sýningarskápurinn
með þeim yrði opnaður fyrir hann,
en safnvörðurinn lét sem hann fyndi
ekki lyklana. En blindur maður, sem
hafði sýnt mikinn áhuga á tónsnill-
ingnum, hafði fengið að þreifa á
heyrnarpípunum. „Beethoven hefði
gert það sama,” segir Hasselbach.
Meðan hann sveittist við að koma
bókastöflunum niður, einum eftir
annan, datt honum nokkuð í hug.
Hann bjó til eins konar rennibraut úr
tveimur borðum og körfu. Þungum
kistum, stómm málverkum í viða-
miklum römmum og staflar af
handrimm fóm í körfuna, sem síðan
var látin síga niður rennibrautina. En
safnvörðurinn gekk við hliðina og
stýrði. Skíman frá kertaljósunum,
sem barst gegnum reykinn, brá
annarlegum bjarma á allt umhverfíð.
Allt í einu sýndist Hasselbach hann
greina mann, þar sem flygill
Beethovens hafði staðið. Hann hljóp
þangað — en þar var enginn.
Þegar eldaði aftur braust Hassel-
bach gegnum sviðnar rústir til
aðseturs flutningamanns nokkurs.
Það kostaði langar fortölur og mikið
af vandlega spömðum sígarettum og
flösku af víni að fá flutningamanninn
til að taka að sér hættulegt verkefni:
Að flytja Beethovenminjarnar 50
kílómetra leið ausmr til Schloss
Homburg, sem stjórn safnsins hafði