Úrval - 01.04.1977, Page 53
ÖSHÖLMAR DÖNÁR
51
ana, þegar við snerum stafni heim í
lotkanum okkar, en rauð sólin hvarf á
bak við pílviðinn. Endurnar og
vaðfuglarnir frá heimskautasvæð-
unum og Asíu og gæsirnarfrá Síberíu
voru að búast um fyrir veturinn. Otu^
synti fram hjá okkur, og gullsmið-
irnir suðuðu um vatnaliljurnar, en
næturhegrarnir léttu sér til þess að
svífa yflr sefið. Ég sat kyrr og þagði og
fagnaði því með sjálfum mér, að enn
skuli vera til slík paradís á jörð.
★
^
Vfc Vfc Vjv VN'
Mexíkanskur bófi sem rændi bankann í Laredo í Texas var tekinn
fastur á fjölfarinni götu af bandarískum lögreglumanni nokkrum
dögum síðar. Lögreglumaðurinn talaði ekki spönsku og mexíkaninn
ekki ensku þessvegna var mexíkani sem leið átti um götuna beðinn að
vera túlkur. Lögreglan þrýsti byssu í maga þess handtekna og sagði við
túlkinnf „Spurðu hvort hann sé Manuel Gonzales.”
Túlkurinn svaraði: ,,Hann segir að hann sé Manuel Gonzales.”
„Spurðu Hvort hann hafi verið í Landsbankanum í Laredo.”
Túlkurinn svaraði: „Hann segir að hann hafi verið þar og að hann
hafi rænt bankann.”
Lögreglumaðurinn þrýsti fastar á byssuna: „Segðu honum núna,”
sagði hann, „að ég taki í gikkinn ef hann segir mér ekki hvar pening-
arnir eru.
Svitinn streymdi niður andlit ræningjans, þegar hann stamaði á
spönsku: „Ekki skjóta! Ég á konu og fjögur börn heima. Peningarnir
eru í uppsprettunni bak við húsið.”
Túlkurinn sagði: „Hann segir að þú sért kjaftfor! Þú hræðir hann
ekki! Sjóttu!”
H.P.