Mímir - 01.11.1986, Side 24

gjörbreyttu útliti hans. Andlitið að sönnu enn
jafn frítt, en þó var sá munur á hversu það áður
geislaði af fegurð sem nú þurfti að skyggnast um
eftir. Að öðru leyti var hann hálf ámáttlegur.
Eiginlega ömurlegur. Einsog tíu ára rykfallin
gína útí horni tískuverslunar — slíkur var
klæðnaðurinn. En þó auðsæilega smekkleg og
vel valin föt á sínum tíma: hár og breiður hæll
skónna, buxurnar flakandi um kálfann svona
víðar; rúllukragaskyrta, óslitin einsog hitt, en
komin á hana vegna notkunar einhver and-
styggileg glansáferð líkt og hún hafi verið of-
straujuð. Innan hennar mótaði fyrir sterklegu
brjósti einsog á líkamsræktarmanni sem enn
hefur ekki náð lengra en svo að geta talist nokk-
uð fallegur; herðarnar breiðar og vöðvastæltir
handleggir. í fljótu bragði fögur Iíkamsbygging,
en gjörsamlega misboðið með væskilslegum
fótleggjum sem héngu einsog áfestar lufsur neð-
an úr búknum; í hæsta máta aumingjalegir. Og
það jók enn á ósamræmið þegar hann með jöfnu
millibili lyfti sér upp úr stólnum nokkrum sinn-
um í senn eins konar armbeygjum sitjandi, líkt
og hann vildi undirstrika vaxtarlag sitt; það var
hans líkamsrækt, að eigin sögn.
Aumingja Logi.
En hann var alltaf með eindæmum góður
heim að sækja. Það hvíldi yfir heimili hans ein-
stök ró, næstum einsog á heilsuhæli fyrir
dauðvona gamalmenni. Jafnvel lyktin — mér
dettur það svona í hug útfrá þessari samlíkingu
— það er ekki laust við að lyktin hafi verið
svipuð. Samt engin nálykt, það er af og frá, og
alls ekki hin óþægilega hrörnun slíkra biðstofa,
heldur þvert á móti viðkunnanlegt andrúmsloft
sveitakyrrðar. Enda eyddi ég sumarleyfi mínu
árum saman í húsi hans, við þriðja mann; Ingvi
heitir hann; við vorum gamlir skólafélagar.
Vorum kallaðir þrílokan í menntaskóla af því
við héngum hver í öðrum — eða öllu heldur við
Ingvi í Loga — og stunduðum saman fyllirí og
kvennafar einsog gengur á þeim aldri. Það voru
góð ár.
Að loknu stúdentsprófi fór hver í sína átt og
það komu nýir vinir og öðruvísi; við sinntum nú
meira konum en hver öðrum og þeim fækkaði
stöðugt en dvöldu æ lengur þar til það varð bara
ein; nema Logi sem aldrei lét sér nægja aðeins
eina konu.
Og framhaldið skiptir í sjálfu sér litlu máli,
nema það gengu þessi ósköp á og Logi flutti
vestur; það var ekki framar nokkur vinátta
heldur fremur kunningsskapur sem byggðist á
þessum árlegu heimsóknum, og þær urðu fljótt
ómissandi hluti af lífi manns, að minnsta kosti
mínu lífi, ég hef unnið og þraukað fyrir ekki neitt
nema þessar stundir vestur á Nesi. Samt áttum
við fátt sameiginlegt nema ánægjuna af að
diskútera óskyld efni og ekki nema til annars en
að diskútera. Þess á milli gengum við Ingvi á f jöll
eða jökul; stundum kringum jökulinn um
grænmosótt hraunið, eða meðfram ströndinni
að næstu höfn, sem er einnig óviðjafnanleg höfn;
stöku sinnum ráfuðum við um staðinn í næði að
skoða fuglalíf og sjávarföll. En við vorum aldrei
samferða við Ingvi. Reyndar sneiddum við hvor
hjá öðrum utan heimilis Loga; í sannleika gast
mér ekki að honum í seinni tíð. Og ég er ekki frá
því að hann hafi haft óbeit á okkur hinum líka,
og ekki komið vestur nema til þess eins að hrella
Loga. Og ná af sér spiki með fjallapríli. Ég vé-
fengdi jafnvel landslagsást hans og náttúru —
einsog hann orðaði sjálfur — honum varð svo
tíðrætt um hana, en gat svo látið aumar skúrir
aftra sér frá gönguför. Og eitt sinn heyrði ég
hann fara ófáum orðum um ferð sína á jökul og
fegurð útsýnarinnar af tindi þessa dulræða fjalls,
þá skorti ekki lýsingarorðin; sama dag hafði ég
séð til hans vappa í aðgerðarleysi kringum einn
hinna yfirgefnu húskofa.
Já, hann virtist hafa ómælda ánægju af að lýsa
fyrir Loga því sem fyrir augu bar þar uppi; hann
færði honum blóm og steina sem nokkurs konar
sýnishorn og hafði ætíð á orði um leið að það
væri ekki nema húmbúkk hjá því sem gæti að líta
þar eigin augum. — Þetta blóm, sagði hann
kannski og veifaði fagurlitri jurt, hvað er það í
mínum lófa? Það er einsog fegurðardís í tötrum.
Já eða illa lyktandi fjósagalli. — En hitt gat
honum ekki dulist að Logi vildi sem minnst sjá
eða heyra af leyndardómnum handan hins rauð-
gráa fells.
Ingvi kom ævinlega að garði með sömu fyndni
í nösum: Er ekki mikill lífslogi í þessu húsi? — og
henni fylgdi rosahlátur og hurðaskellir og föð-
urlegt klapp á bak okkar beggja, en ég var alla-
jafna viku fyrri honum á stað. Síðan sneri hann
sér að Loga einum og spurði þann gamla ref og
félaga að heilsu, og bætti svo kaldglottandi við:
Alltaf í líkamsrækt? — já ekki veitir af nú á
24