Goðasteinn - 01.09.2013, Blaðsíða 62

60
Goðasteinn 2013
vinur, Árni Sigurjónsson, sem alinn var upp í lamb-
húshól. Það mátti kalla þetta fjölskyldu fyrirtæki, og
erindið var að ná í föður okkar bræðra Jón Jóngeirsson
sem ætlaði að dvelja í Vestmannaeyjum um hátíðirnar,
enda börnin hans flest á þeim tíma sest þar að. um
hávetur þegar birtan er styst var ekki afgangur af að
hún entist til slíkra ferða, því var dagurinn vitaskuld
tekinn snemma og miðað við að hann yrði nógu lang-
ur til ætlunarverksins. Norðanátt var á þennan dag
sem þurfti að vera svo að lendandi væri við sandinn,
og dagurinn valinn með það í huga. Ekki man ég hvað
lengi við vorum að sigla þarna austur eftir, og ekki
man ég neitt úr þeirri ferð. En strax og þangað kom
var hafist handa að róa árabátnum til lands. Þó ekki væri kominn sími nema
á örfáa bæi hafði greinilega frést af okkur, því uppi í fjöru var nokkur hópur
fólks og margir til að nota hentugt tækifæri að koma sendingu til Eyja. Það var
líka eðlilegt því að fólkið sem í Vestmannaeyjum bjó á þessum árum var margt
fyrir stuttu flutt úr sveitunum á Suðurlandi, og þar á meðal undan Eyjafjöllum.
Nú kom það með ýmsa pinkla stóra og smáa sem alltaf þótti sjálfsagt að taka
við. Ekki reyndist unnt að koma því öllu í einni ferð í árabátnum. Við hlóðum
bátinn, tókum föður okkar með og fórum út að mótorbátnum, síðan urðum við
að koma aftur upp í sandinn. Það voru auðvitað höfð hröð handtök að hlaða
bátinn í annað sinn eins og hið fyrra og ýtt frá landi. Samt tók þetta allt heil-
mikinn tíma, hverjum pakka fylgdu einhverjar orðsendingar og umtal sem varð
að hlusta á, ekki þýddi eitthvert óðagot eða of mikill hraði þá hefði allt farið í
vitleysu, enda upp og ofan með merkingu á því sem komið var með. En þegar
við nálguðumst móturbátinn úr annari ferðinni kom heldur betur babb í bátinn
sem ég kann enga skýringu á, Guðjón bróðir okkar hafði orðið eftir upp í sandi,
og því ekki um annað að gera en fara þriðju ferðina.
Birtu var þá mikið tekið að bregða, samt tókum við til við árarnar enn á
ný. Hægra megin eða á stjór sat sá sem hér segir frá, en bakborðsmeginn var
Bergur og fram í var Árni tilbúinn að stökkva upp með kollubandið um leið
og skipið kenndi grunns. Við vorum svo sem á okkar heimaslóðum, allir upp-
aldir á sjóbæjum við hafnlausa sandströndina. Ekki var ég gamall þegar ég var
látinn vakta hestana fyrst þarna rétt upp af, þegar allir karlarnir sem gátu voru
á sjó. Í gegnum mörg ár hafði ég oft séð áraskipum lent við sandinn, og vissi
vel hvernig þeir fóru að. Eins var með hina mennina um borð, og við rérum
ákveðið að landi.
Ólafur Jónsson