Jólapósturinn - 01.12.1948, Síða 6

Ingólfur Gíslason, læknir:
Þá var öldin önnur
^UMSTAÐAR úti um heiminn er það
^ svo, að fólkinu þykir ekkert sér-
lega vænt um sólina; þykir hún hita
of mikið, brenna og stinga, svo menn
flýja í skjól eða skýli, þar sem hún nær
síður til, og verða fegnir þegar hún
steypir sér niður í vestrinu. En hér
hjá okkur er öðru máli að gegna, hér
er blessuð sólin okkar mesta uppáhald
og okkur fellur illa, þegar hún fer að
lækka á loftinu á sumrin og svo næst-
um skilja okkur eftir í kulda og myrkri,
þegar árið fer að líða.
Við hlökkum náttúrlega til jólanna,
vegna helgi hátíðarinnar, og líka vegna
þess, að æskuminningarnar eru okkur
ríkar í huga, þar sem jólin glitra eins
og geisli í dimmu vetrarins, og svo er
það eitt enn, sem við vitum af reynsl-
unni, að það er eins og jólin hnippi í
sólina, knýi hana til að fara að hugsa
um okkur aftur og nálgast okkur smátt
og smátt, til þess að breyta vetri í vor
og sumar.
Ég hefi sagt í heyranda hljóði nokkr-
ar ferðasögur, lýst erfiðum vetrarferð-
um, þegar ég varð að stríða við óveður,
óférrð og allskonar hindranir, til þess
að komast til sjúklinga. En það var
ekki alltaf vetur; það kom auðvitað vor
á suðausturlandi, og það fullt svo
skemmtilegt vor sem hér suðvestan-
lands. Hér getur komið vorveðrátta
nokkra daga á sjálfum þorranum, þeg-
ar þó, eftir öllum guðs og manna lögum
á að vera vetur. En norðaustanlands var
— á minni tíð þar — hvítur vetur fram
undir marzlok og máske lengur, en svo
kom vorið með sólskini og sunnanvindi,
Sólskinið er nú líkt þar og hér, en sunn-
an- eða suðvestanvindarnir eru þar allt
öðruvísi. Þeir eru nýmjólkurvolgir og
klappa eða strjúka manni um vanga, eins
og hlýjasta jómfrúhönd. Snjórinn bráðn-
ar á nokkrum klukkutímum, lækirnir
verða eins og æringjar, trylla árnar, svo
þær komast í jötunmóð, sprengja af
sér ís og önnur bönd og slengja sér svo
í faðm sjávarins með allt saman.
Ég stóð einu sinni hátt uppi í hlíð
og horfði á þennan hrikaleik, sem varð
tröllslegri vegna þess, að hafísinn, sem
hafði legið á firðinum margar vikur
og unað þar vel hag sínurn, tók nú allt
í einu viðbragð, deildist í ótal jaka, sem
þeyttust út fjörðinn, hver í kapp við
annan, rákust af heljarafli hver á ann-
an, og svo á kletta og sker, en létu
það ekki á sig fá. Það var eins og
þeim lægi nú allt í einu lífið á að kom-
ast eitthvað suðaustur í höf. Ég held,
að þeir hafi ekki sjálfir vitað hvert né
hvaða örlög þeim voru búin, en ein-
kennilegri og stórfelldari sjón hefi ég
aldrei séð á æfi minni. Enginn saknaði
þeirra, en allir fögnuðu því að sjá aft-
ur hreina, sviphýra fjörðinn og svo, er
til landsins var litið, blómlega nýgræð-
4