Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 21

JÓLAPÓSTURINN
ekki sérlega viðskotaillir, lögregluþjón-
arnir, því að þeir létu sér nægja að
dangla kylfunum í óæðri endann á hin-
um brosmildu blökkumönnum og allir
virtust þeir perluvinir, þrátt fyrir vopna-
burðinn og patið. Sumir tóku það fanga-
ráð að steypa sér í sjóinn og köfuðu
eftir ,,dimes“ og „nickels“, en svo nefna
Bandaríkjamenn 10- og 5-centa peninga.
Virtist farþegum vel skemmt við þetta,
enda voru þetta hinir röskustu sund-
menn og ekki amalegt að busla þarna
í hlýjum sjónum.
Upp frá bryggjunni lá langur garð-
ur að „meginlandinu“, ekki ósvipað því,
sem hér er við Ægisgarð í Reykjavík.
Þarna lágu landsins börn og sleiktu sól-
skinið og létu jól vera jól og hverjum
degi nægja sín þjáning. Skrítið fannst
mér, að þeir ávörpuðu flesta okkar
,,captain“, en þetta virtist vera alveg
sérstakt virðingarheiti, sem svertingj-
arnir í Port-au-Prince, og raunar víðar
þar syðra, eiga í fórum sínum. Skiptir
engu máli, hvort maðurinn, sem ávarp-
aður er, sé einkennisklæddur, hvað þá
heldur að hann kunni skil á siglinga-
fræði. „Captain“, það var lóðið.
Ferð okkar félaganna upp bryggjuna
var heitið í eitthvert skuggsælt veit-
ingahús, þar sem hægt væri að fá sér
glas af köldu öli og — ræða um jólin.
Ö1 er yfirleitt ekki notað sem áfengur
drykkur, ef svo mætti segja, í hitabelt-
inu, það er svaladrykkur, enda brugg-
Gleðileg jól!
Ræsir h.f.
aðar sérstakar öltegundir fyrir hitabelt-
islöndin. Útgufunin er mikil, menn
svitna ofboðslega og þurfa helzt alltaf
að vera að þamba eitthvað. Slíkt öl er
léttara og talsvert öðruvísi en það, sem
tíðkast á Norðurlöndum eða á Bret-
landi.
Skammt upp af bryggjunni var breið
gata og sölubúðir á báða vegu. Þar mátti
sjá bústnar kerlingar leiða asna, klyfj-
aða grænmeti og ávöxtum, þar sátu
skósmiðir við vinnu sína, aðrir sátu
flötum beinum í sólskininu og sneru
vindla. Þá voru þar kaffihús, eða ölsval-
ir, það er að segja þar var þak, en
engir veggir, þar sem vegfarendur gátu
farið inn og fengið sér svaladrykk. Við
fengum okkur bifreið og báðum bílstjór-
ann að aka okkur upp fyrir bæinn, upp
í hæðina fyrir ofan. Þar hafði okkur
verið sagt, að væri fyrirtaks veitinga-
hús, skammt frá þinghúsi eyjarskeggja.
Jú, — hann hélt nú það. I hvelli, eins
og þar stendur. Bíllinn var opinn, eins
og ávallt í hitabeltislöndunum. Og hann
ók af stað. Við virtum fyrir okkur fólk-
ið á götunum, byggingarnar, sem voru
næsta fornfálegar, flestar hverjar, töl-
uðum um hitann og leiðindin og ýmis-
legt, sem Norðurlandabúum dettur í
hug, þegar maður ferðast í ókunnu um-
hverfi. En ósköp var maðurinn lengi á
leiðinni, hugsuðum við. Svo fór ég að
athuga minn gang svolítið betur. Þá
kom það á daginn, að maðurinn ók í
Gleðileg jól!
Verzlun O. Ellingsen h.f.
19