Jólapósturinn - 01.12.1948, Síða 33

k k k
JÖLAPÓSTURINN
ungis hana. Ég varð svo glaður, að ég
þreif upp veskið mitt, tók upp pundseðil
og fékk þessari fallegu Messalínu, og
sagði henni að kaupa fyrir hana jóla-
köku handa „Pússí“, eða hvað hann nú
hét þessi nefstutti kjölturakki, og áður
en hún gat nokkru svarað var ég rokinn
til móts við félaga mína.
Ekki man ég hvað við borðuðum í
þessum næturhrafnaveitingastað, enda
var hugur minn við annað bundinn en
mat. — Hún kvaddi herrann sinn þarna
í sætinu, eins og ég hefði verið bróðir
hennar, sem umtalað hefði verið að sækti
hana þarna og fylgdi henni heim.
Það hitnaði fljótt á gasarininum og
við slöktum ljósin, svo að litla herbergið
var baðað rauðum, hlýjum bjarma. —
Hún var mjög ung og kröfuhörð, en
hún kunni einnig að gefa. Það var eitt-
hvað frumstætt við látleysi hennar. Hún
var þarna kominn til þess að gefa mér
allt, sem hún gat veitt mér, og hún fór
ekki í felur með það. Hún gerði mig
ölvaðan — ekki drukkinn eins og maður
verður fyrir áhrif víns, heldur ölvaðan
af fögnuði, á sama hátt og æskan ölvast
af fegurð lífsins: sól og sumar — sjó
og sunnanvindi. — Það var undursam-
legt hve svo grannur líkami gat verið
mjúkur . . . .“
„Hvað ertu að gaufa maður? Ætlarðu
að láta mig bíða með matinn til morg-
uns?“
Hann hrökk uppfrá lestrinum við
þessa áminningu konu sinnar. Þessa
áminningu, sem hann fékk reglulega
tvisvar á dag. Hann flýtti sér að grípa
gamalt dagblað, sem lá hendi næst á
skrifborðinu, og leggja það yfir gömlu
dagbókina, svo að sú gamla gæti ekki
séð hvaða „bókmenntir" hann var að
lesa.
„Ja, hvað þetta er líkt þér, Albert.
Siturðu ekki þarna lesandi vikugamalt
dagblað og lætur matinn kólna! Já, það
er eins og ég hef alltaf sagt, karlmenn-
irnir nú á dögum hafa alltof lítið að
gera! Þeir eru svo uppteknir af tóm-
stundadútli, að þeir mega ekki vera að
því að borða, hvað þá . . . .“
„Já, já, góða mín, nú er ég að koma!“
Svo vaggaði hún aftur fram í borð-
stofuna eins og gömul skonnorta í góð-
um byr fyrir fullum seglum. Hann brosti
með sjálfum sér, þegar honum varð
litið á baksvipinn og hugsaði til þess
með ánægju hve nýju borðstofustólarnir
væru breiðir — og blessuð kerlingin —
o, jæja, það var nú ekki beint hægt að
segja að hann væri heldur íþróttamanns-
lega vaxinn lengur, ef út í það var farið.
En guð minn, hver sem nú gæti gefið
þeim gömlu hróum aftur eina nótt í
London fyrir tuttugu árum ....
■k k -k
Gleðileg jól! Gleðileg jól!
Bakaríið Sveiim M. Hjartarson. Barónsbúð, Hverfisgötu 98.
31