Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 47

Astríðufyllstu elskendur heimsins
Þessi saga greinir frá ástum enska stórskáldsins og kvenna-
gidlsins, Byrons lávarðar og lafði Caroline Lamb.
\T ITFIRRTUR, vondur og hættu-
” ' legur viðkynningar", ritaði lafði
Caroline Lamb í dagbók sína, er hún
hafði hitt Byron lávarð í fyrsta sinn
á dansleik vorið 1812. En þegar hann
kom í heimsókn á heimili hennar, Mel-
bourne House, þaut hún frá til þess að
snyrta sig enn betur og sagði brátt:
„Þetta fagra, föla andlit ræður örlögum
mínum.“
Hann var 24 ára, orðinn frægur og
uppáhald allra í London um þessar
mundir fyrir snilligáfu sína. Hún var
3 árum eldri, kæn, geðrík, kona
Williams Lamb, sem síðar varð annar
lávarður af Melbourne og ráðgjafi
hinnar ungu drottningar. „Það er beina-
grind, sem ofsækir mig“, sagði skáid-
ið um hana, en hún hafði breytzt úr
spengilegri, ljóshærðri álfadís, er hann
hafði þekkt frá því að þau voru börn,
í svo horaða konu, að ekki þótti sam-
rýmast kröfum tízkunnar þá.
Samt gat hann ekki látið hjá líða að
koma til Melbourne House. Hann kom
á hverjum degi í herbergi Caroline,
talaði um ferðir sínar og ævintýr og
ræddi skáldskap. Hún kallaði hann
,,Conrad“ og hann kallaði hana „Med-
oru“. Hún var svo frá sér numin af
honum, að hún bauð honum skart-
gripi sína. Meira að segja létu þau fram
fara gerfi-,,hjónavígslu“, skiptust á
hringum og bundust heiti í bók og rit-
uðu undir: „Byron og Caroline Byron“.
Lamb var samt ekkert óttasleginn
við þetta. Þessi gustmikla, unga kona
gat ekki komið honum á óvart. Hún
hafði tætt sundur brúðarkjól sinn
vegna þess, að henni líkaði ekki prest-
urinn og átt í þingum við Sir Godfrey
Webster, sem var kærulaus kvennabósi
og eyðsluseggur, sem gortaði af því,
að hann færi aldrei að hátta fyrr en
kl. 9 að morgni.
Byron var geypilega afbrýðisamur
fyrst í stað og hann krafðist þess, að
hún særi, að hún elskaði sig heitar en
William, eiginmann sinn. Hann bannaði
henni að dansa vals, enda þótt hún
hefði hinar mestu mætur á þessum nýja
dansi, vegna þess, að hann þoldi ekki
að sjá hana í örmum annars manns. Þó
var afbrýðissemi hennar enn meiri.
Eitt sinn fannst henni hann veita ungri
stúlku, er sat nálægt þeim í viðhafnar-
boði, of mikla athygli. Hún beit þá
sundur glas sitt í bræði sinni.
Byron tók að velta því fyrir sér,
hvort hann hefði faðmað að sér konu
eða tígrisdýr. Hann gat ekki fengið sig
til þess að bera lof á hinn darnalegu
ljóð hennar. Hann gerðist geðillur er
hún tók að kvabba, eins og oft kom
fyrir, er sjálfselska þeirra beggja
keyrði úr hófi.
45