Jólapósturinn - 01.12.1948, Side 48

i\ "k 'k
JÖLAPÓSTURINN
'k 'k 'k
Lafði Melbourne, tengdamóðir hennar
sem sjálf var heilluð af glæsileik
Byrons, enda þótt hún væri komin yfir
sextugt, reyndi að stía þau sundur, báð-
um fyrir beztu, en þau gátu ekki fengið
af sér að hætta að hittast.
Dag nokkurn heyrði hún sefasýkis-
óp Caroline, hljóp upp á loft og fann
hana þar á gólfinu í krampakenndum
gráti. Melbourne lávarður var náfölur
og öskraði á þjónustufólkið, að það ætti
að stöðva Caroline, sem vildi óð og upp-
væg fara til Byron. Hann sagði henni
að fara til fjárans, „en ég held, að
hann vilji þig ekki“, eins og hann orð-
aði það. Yfirhafnarlaus og peninga-
laus, hljóp hún út á götu, en Byron
fann hana aftur seint um nóttina á
heimili skurðlæknis eins, en hún hafði
þá ráðgert að flýja land á hverju því
skipi, er vildi hafa hana meðferðis. Til
þess hafði hún selt dýrmætan stein-
hring sinn. Æ ofan í æ lofaði hún að
sjá hann ekki framar, en þau hittust á
laun og hún skrifaði honum stundum
þrisvar á dag. Hún átti það meira að
segja til að koma til herbergja hans í
St. James-götu klædd sem hirðsveinn í
rauðum knjábuxum, silfurbryddum
jakka og með fjaðurhött.
Þannig var lítið hlé á þessari ástar-
firru þar til Byron fór frá London til
Cheltenham og Caroline til föðurhúsa í
írlandi. Þá skrifaði hann henni skiln-
aðarbréf, nöprum orðum, bað hana að
„bæta úr hégómaskap sínum, og reyna
duttlunga sína við aðra, en láta sig í
friði.“
En þegar hún kom aftur, hélt hún
uppteknum hætti, var stöðugt að reyna
að ná fundi hans, tróðst inn í herbergi
hans og hótaði því að reka sig í gegn
með skærum. Hún var orðin drauga-
lega föl, skinhoruð og með starandi
augu. Hún var líkust því, sem væri hún
brjáluð. Hún bauð sjálfa sig ungum
aðdáendum, ef þeir vildu skora á Byron
til einvígis og ráða honum bana. Hún
falsaði nafn hans á bréf til málverka-
sala til þess að komast yfir mynd af
honum, gerði bál af gjöfum hans að
Brocket, sveitasetri hennar, meðan
46