Jólapósturinn - 01.12.1948, Síða 52

'k ir ir
JÖLAPÓSTURINN
'k 'k ★
nögl af hinum týndu konum, málinu til
sönnunar. Sækjandinn hefur byggt mál
sitt á því, sem við lögfræðingar nefn-
um líkur — hálfgleymdum orðum,
hnappi hér, nokkurum skóm þ.ar.
Væri atkvæða ykkar um örlög hans
leitað nú á þessari stundu, mundi ég
vita, hvern dórn þið munduð kveða
upp. Sumir ykkar mundu jafnvel fúsir
til að hjálpa við að hengja hann.“
,,Með ánægju,“ muldraði réttarskrif-
arinn í barm sér.
Durand heyrði karlinn þusa þetta og
brosti í áttina til hans. „Það er ljóst,
að Henri Volpin á ekki langt ólifað,“
hélt lögfræðingurinn síðan áfram máli
sínu. „Þar sem svo stendur á, leyfist
manni ef til vill að verja nokkrum mín-
útum til að líta yfir lífsferil hans.
Ég veit sitt af hverju um ævi manns
á borð við Volpin. Ég fæddist í smá-
þorpi. Það heitir að vísu öðru nafni,
en annars er það bókstaflega alveg
eins og þetta. Faðir minn, sem var
dómari í þorpinu, var á margan hátt
svipaður hinum virðulega dómara, sem
hér er í forsæti. Ég man líka eftir bók-
haldara einum í þorpinu, sem var ákaf-
lega líkur Henri Volpin. Hann var
kyrrlátur, ungur maður og enginn veitti
honum neina sérstaka athygli.
Af því, sem fram hefur komið í máli
þessu núna í vikunni, skilst mér, að
Volpin hafi búið hér í Villeroi í fjörutíu
og eitt ár og á þeim tíma hafa menn
Gleðileg jól!
Rafmagn h.f„ Vesturgötu 10.
varla virt hann viðlits. Það er held-
ur óvenjulegt í slíku smáþorpi sem
Villeroi. Það þarf ekki mikið til þess
að koma af stað umtali, ekki annað en
að maður gangi með hálsbindi, sem
keypt hefur verið í Briissel, hann fái
sér einu glasi meira af koniaki en góðu
hófi gegnir eða fari út að ganga með
stúlku.
Skjólstæðingur minn lét eins lítið á
sér bera og hægt var, svo að hann var
næstum óþekktur maður hér í Villeroi.
Þorpsbúar töluðu um hann endrum og
sinnum, en þeir ræða líka um alla.
Ef dæma má af því, sem fram hefur
komið við þessi réttarhöld, þá hefur
eftirfarandi komið fyrir þennan bók-
haldara, sem svo lítið bar á: Kveld eitt
var vagni ekið upp að gistihúsinu hér
í þorpinu. Glæsilega búinn maður og
stúlka, sem var sokkalaus, báðu um
bezta herbergið og fengu það. Kona,
gestgjafans skýrir svo frá, að hún hafi
heyrt hávært samtal næsta morgun í
herbergi þeirra og hún heldur því
einnig fram, að maðurinn hafi ekið
leiðar sinnar og stúlkan orðið eftir.
Þetta sama kvöld gekk stúlkan inn i
litla kaffihúsið, þar sem Henri var að
lesa Liége-blaðið, meðan hann sötraði
bjór. Stúlkan settist við borðið hjá
honum.
Þjónninn þar hefur skýrt frá því, að
Henri hafði keypt koniaksflösku og þau
síðan rætt um að fara heim til bók-
Gleðileg jóll
H. Benediktsson & Co.
50