Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 57

JÓLAPÓSTURINN
hafði hlotið furstadæmið Lucca-Piom-
bine af Napoleon bróður sínum, réð
Paganini til sín þegar hann var tuttugu
og eins árs gamall, til að vera söng-
stjóri og stjórna skemmtunum hennar.
Um þetta tímabil skrifar Paganini:
,,Ég stjórnaði óperunni í Lucca
fyrir furstafjölskylduna. Auk þess var
mér oft boðið að vera með hirðinni,
þar sem ég gaf konsert hálfsmánaðar-
lega. Elísa prinsessa dró sig ávallt í hlé
áður en þeir hófust, því að taugar
hennar þoldu þá ekki. Til að jafna mér
þessi vonbrigði gaf ung stúlka, sem ég
hafði dáðst að um nokkurt skeið, og
sem aldrei þreyttist á að hlusta á þessa
konserta, mér von um að tilfinningar
mínar væru endurgoldnar. Loksins
varð vonin að vissu og ástríða okkar
óx dagvöxtum og ástæður okkar til að
halda henni leyndri jók aðeins á hana.
Einu sinni lofaði ég þessari stúlku að
búa til og spila henni til heiðurs músik-
verk, sem væri um leynilegar ástir
okkar. Og svo tilkynnti ég hirðinni nýtt
tónverk sem hét ,,ástaratlot“. Forvitni
áheyrenda æstist þegar þeir sáu mig
koma inn í salinn með fiðlu, sem á
voru aðeins tveir strengir, G-streng-
urinn og sá fimmti. Hann átti að túlka
tilfinningar ungrar stúlku, en G-
strengurinn ástríðu elskhuga. Þannig
lýsti ég samtali, þar sem tónar hinnar
hreinustu blíðu skiftust á við afbrýðis-
köst og þýður grátur og mjúkir sam-
Gleðileg jól!
Soffíubúð.
hljómar tóku við af reiði og gleði, sælu
og sársauka. Síðan komu fullkomnar
sættir og loks ganga elskhugarnir
saman, í tvígangstakt í fallegri sam-
rennandi músik. Þessi nýja hugmynd
fékk góðar undirtektir meðal áheyr-
endanna, að ég ekki minnist á hlýlega
augnaráðið, sem kona hjarta míns sendi
mér. Eftir að Elísa prinsessa hafði
ausið lofi á mig sagði hún: „Þér gerið
mögulegt það sem er ómögulegt. Mundi
ekki einn strengur nægja yður?“
Ég lofaði strax að gera þá tilraun.
Og hugsunin um þetta yfirgaf mig
ekki. Nokkrum vikum seinna bjó ég
til Napóleons-sónötuna fyrir fjórða
strenginn einan og lék hana þ. 15.
ágúst fyrir stórri hirð. Árangurinn fór
langt fram úr því sem ég hafði þorað
að vona og ást mín á G-strengnum á
rót sína að rekja til þessa tímabils.
Menn virtust aldrei þreytast á að
hlusta á verk þau sem ég hafði búið
til fyrir þennan streng og ég fékk
stöðugt aukna leikni í slíkum tónsmíð-
um.“
Fyrir utan þessa konserta sást lítið
til Paganinis meðan hann dyaldi í Ber-
lín. Sagt var að hann lægi mestan
hluta dagsins uppgefinn á legubekk og
sæti á nóttunni við spilaborðið. Hann
var taugabilaður. Enginn vildi borða
með honum í hótelinu, því að hann var
vanur að tyggja kjöt sitt og spýta því
síðan út úr sér á ógeðslegan hátt. Hinar
Gleðileg jól!
Lithoprent.
55