Jólapósturinn - 01.12.1948, Qupperneq 60

JÓLAPÓSTURINN
•k ~k k
greitt og virtist nú hagur þeirra mun
vænlegri, og það versta afstaðið. En
um miðja vega varð á vegi þeirra ís-
spöng yfir þveran álinn og töfðust þeir
um stund við að brjóta sig í gegnum
hana. Báturinn var nú líka orðinn það
tættur að framan, að farið var að seitla
inn í hann á einum stað, en þó það ofar-
lega, að er þeir voru báðir komnir undir
árar, kom lekinn upp úr. Nú var farið
að skyggja, og enn var drjúgur spölur
að tanganum. Langt að séð, virtist vök-
in liggja fast upp að honum, en er nær
dró, sáu þeir að hún var um 50 metra
frá honum og að á þeim spöl voru marg-
ar smávakir, sem sýndu, að ekki var
ísnum að treysta þar. Það var orðið
skuggsýnt, er þeir komu að ísröndinni
næst tanganum og lögðu þeir þegar í
hann. Þeim gekk sæmilega að brjótast
í gegnum fyrsta haftið, en er þeir komu
að því næsta, brotnaði ár hjá Kristjáni
og vildi hann eigi eiga á hættu, að brjóta
fleiri. Hann tók því það til bragðs, að
fara út á ísinn fyrir framan bátinn,
halda sér í stefnið og reyna að brjóta
ísinn með þunga sínum. Þetta gekk vel
um hríð, en vegna þess hve dimmt var
orðið, gætti hann sín eigi sem skyldi
og fór í vatnið upp að mitti. Um 20 m.
frá landi komu þeir að vakarbrún, og
virtist þaðan sæmilega hreint úr því
til lands. Þeir tóku því það ráð, að skilja
bátinn eftir í vökinni og reyna að skríða
til lands. Þeir höfðu nokkurra metra
bil á milli sín, og fór Kristján á undan.
En um 4 metra frá landi brotnaði ísinn
undan Magnúsi og hann á kaf. Er hon-
um skaut upp, kallaði Kristján til hans
og bað hann vera rólegan, unz hann
kæmi honum til hjálpar. Svo skreið hann
áfram og náði landi slysalaust. Hann
var með snærishnykil í vasanum. Tók
hann nú annan enda snærisins og batt
honum um stóran stein í f jörunni, skreið
svo aftur út á ísinn, til Magnúsar, og
batt snærinu utan um hann, undir hend-
urnar. Það mátti ekki seinna vera, því
að Magnús var alveg að því kominn, að
sleppa takinu á vakarbrúninni, af kulda-
dofa. Kristján sagði honum nú að snúa
bakinu að ísröndinni og reyna að gera
það sem hann gæti til hjálpar. Svo skreið
hann í land aftur og togaði í snærið
af öllum kröftum. Magnús neytti sinn-
ar síðustu orku og buslaði sem hann.
gat, og með þessu sameiginlega átaki
komst hann upp á skörina, og dró
Kristján hann í land. Nú var Magnús
svo örmagna og dofinn af þreytu og
kulda, að hann mátti sig vart hræra.
Kristján vissi af fiskimannakofa í um
500 metra fjarlægð, norður með strönd-
inni, uppi í skógarbrúninni og að þar
voru menn. Hann þorði ekki að skilja
við Magnús og tók því það til bragðs,
að leggja hann á öxlina og þramma af
stað. Við og við kallaði hann, í þeirri
von, að kofabúar heyrðu til hans, en
hann varð að hætta því vegna mæði.
Gleðileg jól! Gleðileg jól!
Véia- og raftækjaverzlunin,
Veiðimaðurinn, Lækjartorgi. Tryggvagötu 23.
58