Morgunblaðið - 27.09.1988, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. SEPTEMBER 1988
í
fclk f
fréttum
„Jakob“ gaf skipun. Snöggiega heyrðist hviss og ýmis ankannaleg hljóð fylgdu í kjölfarið. Börnin böð-
uðu út handleggjunum og sveigðu í allar áttir. Þau léku „tré í vindi“ en það var engin venjuleg norðanátt...
Morgunblaðið/Emilla
„Neeeeeeeei, það eru engin eplatré á íslandi"... sögðu þessar litlu
stúlkur af miklum sannfæringar krafti.
Morgunblaðið/Emilía
Sumir þurfa aðeins að krúnka saman úti í horni, aðrir skunda heim
með það mikilvægasta af öllu, nestisboxið.
SKÓLALÍF
„Eigum við kannski að vera „samfó““.
Morgunblaðið/Emilia
„Það er leikur að læra“
að eru mikil tímamót í lífí hvers
bams þegar skólagangan
hefst. Þá fyrst þurfa litlar mann-
eskjur að gæta að mörgu sjálfar.
Það má ekki mæta of seint í skól-
ann, það er bara á vissum tíma sem
maula má það sem mamma setti í
nestisboxið, hlýða þarf nú öðmm
en foreldrum, verkefnum þarf að
skila, og svo verður auðvitað að
tileinka sér þann vísdóm sem
skólabækur geyma.
í byijun skólagöngu fer tíminn í
það að kynnast hvert öðm, og kenn-
aranum. Fyrir utan hefðbundna
stundaskrá er farið í alls kyns leiki,
teiknað, sungið, saumað og jafnvel
vefað en stærfræðin er alltaf vin-
sælt fag hjá þeim yngstu. Þau vaxa
hratt og þroskast, og verkefni eða
leikir sem farið er í byijun annar,
er fljótlega litið á með mikilli lítils-
virðingu. „Guð hvað þetta er bafna-
legt" heyrist einn góðan veðurdag
úr öllum homum með tilheyrandi
svip og andvarpi.
„Fólk í fréttum" leit inn í
kennslustund s_ex ára bama í Vest-
urbæjarskóla. í þessum skóla, sem
er í nýjum og glæsilegum húsa-
kynnum, er svokallað „opið kerfí".
Bömin læra það sama og annars-
staðar tíðkast, en hinsvegar fá þau
að ráða hvenær, en ekki hvort þau
læra einhver tiltekin fög, og em
þá tveir mismunandi aldurshópar
gjaman að vinna að sama verk-
efni. Síðan er haft eftirlit með
hveiju bami fyrir sig, og gerð könn-
un á hæfni þeirra þegar vissum
áfanga er lokið.
Það er heilt ævintýri, út af fyrir
sig, að skoða sjálfsmyndir sem
bömin teiknuðu fyrsta skóladaginn
sinn, sum em bæði handa og fóta-
laus, en sólin brosir niður til allra,
úr einu hominu. I huga sex ára
bams er eitthvað sem ræður því
að gjaman em eplatré á þessum
myndum, en eins og allir vita
fínnast hvergi slík tré á íslandi!
í „heimakróknum" þar sem
bömin koma saman í byijun og í
lok skóladags sátu krílin og lifðu
sig inn í leik sem kennari þeirra
stýrði. „Jakob segir" var viðkvæðið
og áttu bömin að gera sem hann
sagði. Þau léku slöngu, kisu, „tré
í vindi", gerðu sér upp fílusvip eða
ráku upp hlátursrokur, allt eftir
pöntun þessa Jakobs. Eins og geta
má nærri vom tilbrigðin æði mis-
jöfn, og þeim mun spaugilegri.
Þegar skóladegi var lokið flykkt-
ust bömin með tilheyrandi ærslum
fram og klæddu sig af nýtilkominni
leikni í hlífðarfötin. Akefðin og
stoltið skein úr andlitum litla fólks-
ins þegar það axlaði nýju fínu skól-
atöskumar sínar, sem geymdu
kannski bara eitt nestisbox og
pennaveski. Léttar em byrðamar,
svona í byijun...
„Við gerum okkar, ger-
um okkar besta... og að-
eins betur en það er það
sem þarf...“ syngja
islensku strákarnir í
handknattleiksliðinu og
þar bljóma orð að sönnu,
því víst er að þeir hafa
ekki látið sitt eftir liggja
á Ólympíuleikunum í
Seoul i Suður-Kóreu. Al-
mennar Tryggingar h.f.
hafa nú bæst í hóp þeirra
sem veita handknatt-
leiksíþróttinni stuðning.
Á myndinni sést Ólafur
Jón Ingólfsson, frá Al-
mennum Tryggingnm
h.f. óska liðinu góðs
gengis á Ólýmpíuleikun-
um og afhendir hann
hópnum farangurs- og
ferðaslysatryggingu, en
Almennar Tryggingar
sjá öllum átta landsliðum
H.S.Í. fyrir slíkum hóp-
tryggingum.