Skírnir - 01.01.1911, Qupperneq 38

Alheimsmái.
Eftir Knud Krabbe.
Fyrir nokkrum árum var alþjóðlegt vísindamót á
Spáni, og skyldi þar halda fyrirlestra á þremur höfuð-
tungum Norðurálfunnar. En með því nú að þetta átti fram
að fara í landi Spánverja, þótti mörgum illa við eiga að
meina þeim að tala móðurmál sitt þar á fundii.um. Þá
spruttu upp ítalir, þeir er þar voru staddir, og kröfðust
þess að sér yrði gert jafnhátt undir höfði og Spánverjum
og leyft að mæla sínu máli. Og er Rússar heyrðu það,
heimtuðu þeir sömu réttindi til handa sér og sinni tungu,
er væri töluð af jafnfjölmennri þjóð. — Vitanlega varð
þetta til þess, að skerða að miklum mun alþjóðlegt gildi
fundarins.
Þetta er að eins eitt dæmi meðal margra. Það er
kunnara en frá þurfi að segja, að eftir því sem þjóðernis-
tilíinning Rússa, Japana og annara þjóða eflist, eykst þeim
að sama skapi löngun til að leggja eitthvað af mörkum
til lista og vísinda á sínu eigin máli, er fæstir skilja nema
þeir sjálfir. Jafnóðum og alþjóðlegar samkomur fara í
vöxt, hleður þjóðernisbaráttan fyrir verndun tungumál-
anna háa garða um þvera götu, er virðast senn allsendis
ókleifir. Vér höfum eytt miklum og dýrmætum tíma á
uppvaxtarárunum til að læra eitt, tvö eða í mesta lagi
þrjú lifandi mál. Og hversu fullkomin er sú kunnátta
eftir alt stritið? Ætli þeir séu ekki teljandi, sem eru
slyngari en svo, að þeir geti »bjargað« sér á meiru en einu
þeirra? Og með því vér verðum að játa, að til sé önn-