Skírnir - 01.01.1911, Side 68

68
Tíðavísur 1910.
honum hjálpar lítt
í harðindum
eldur í endum,
eitur í miðjum.
Tekur taumlausu
táraflóði, sálarsviða
og svefnmissu,
löngum landflótta
og líftýnslu —
áföll ættjarðar
og auðnuleysi.
Varð vábrestur
af veðrakyngi,
féllu fannskriður
úr fjallabrúnum.
Liftjón og lima
leika á tugum,
en þjóðarþrautir
á þúsundum.
Braut byrðinga
bylur og sær,
þar sem þrotabú
þekja svæði. —
Brestur í bönkum,
búðir hrikta,
valt er völubein,
viðsjár í landi.
Koma kaupmönnum
á kúpu sína
höfða hringlandi
og handaskol.
Hopar hjúskap,
hnignar viðkomu,
kólna kærleikar,
kynferði dvín!
Enn er alfaðir
undra stiltur,
hógvær, hlutlaus
í himni sínum,
brosir að brölti
barna sinna,
klækjum karla
og kvenréttindum.
Er andbýling
ilt í huga,
karli karlægum
en kaldrifjuðum,
þaðan eru þjóðmála
þrætufarir,
lausung og lygi
og lævísi.
Vóru viðbrigði
á vetri þessum,
teikn á tvídægru
tólfmánaða:
lék land vort
á lausum þræði,
hlupu í heiði
halaetjörnur.
Stjarna stórborin,
stefndu vendi
iogum leiftrandi
á landsmálaþý;
hýddu þsrim húðlát;
hart sé réttlæti,