Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 12

2
MORGUNN
starfsemi hans af hálfu þeirra, en hann virðist stöðugt
hafa unnið á og nú skipta þeir hundruðum, læknarnir
þar í landi, sem hafa tékið að nota dáleiðslu við lækningar
sínar og leitað fræðslu hjá honum. Og nú er svo komið,
að brezka læknaráðið hefur viðurkennt fræðilega vísinda-
og hagnýtt gildi dáleiðslulækninganna.
Bók sína skrifar höfundur fyrst og fremst til þess að
fræða almenning um, hvað sé að gerast og geti gerzt á
þessu sviði, ef réttilega sé að farið, og einnig til þess, að
eyða því rökkri misskilnings og hleypidóma, „er svo lengi
hafi ríkt um dáleiðsluna í hugum fjöldans og geri dáleiðslu-
aðferðina tortryggilega enn“. En þótt höfundur telji sterkar
líkur til þess, að dáleiðsluvísindin kunni að valda byltingu
innan læknsfræðinnar, varar hann menn mjög eindregið
við því að gera sér í hugarlund, að með þessum aðferðum
sé unnt að ráða bót á öllum mannlegum meinum, því fari
fjarri, en árangur sá, er þegar hafi náðst, veki miklar vonir
um hagnýtt gildi þessara merkilegu visinda. „Og öllum
hafa þau boðskap vonarinnar að flytja og fræðslu um, hvað
hver og einn geti gert til þess að auðga líf sitt að andleg-
um þrótti og þreki.“
Dáleiðsla er í sjálfu sér engin nýjung. Menn virðast hafa
þekkt dáleiðsluhæfileikann og kunnað að hagnýta sér
hann fyrir þúsundum ára, áður en menningarstarfsemi
hófst við Eyjahaf og jafnvel áður en undirstaðan var lögð
að fyrsta pýramídanum í Egyptalandi. En þekkingu á þessu
áttu aðeins prestar hinna fornu menningarþjóða, og þeir
gættu þess mjög vandlega, að hún bærist ekki út fyrir
veggi mustera þeirra.
Það er fyrst á síðari hluta 18. aldar, að hugir mennta-
og vísindamanna meðal vestrænna þjóða taka að hneigj-
ast að þessum málum, og að svo miklu leyti, sem mér er
kunnugt um, áttu rannsóknir og kenningar austurríska
læknisins A. F. Mesmer mestan þátt í því. En mikið djúp
er staðfest milli kenninga hans og nútímavísindamanna,
en hér er ekki tími til að fara út í þau efni.