Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 21

MORGUNN
11
sóknum og máske tekst einhverjum að uppgötva leyndar-
dóma þeirra í framtíðinni. En tilgáta sjálfs mín er sú, að
þær kunni að leiða til tilgátuskýringar, er ég vík síðar að.
Ég get ekki fallist á, að hér sé um hendingu eða tilviljun
að ræða. Hvers konar samband á sér stað milli trúarvit-
undar mannsins og imdirvitundar hans, milli Guðs og
vitanda undirvitundar hans? Máske eru meiri sannindi
fólgin í þeirri tilgátuskýringu minni, að það er vér nefnum
„vitanda undirvitundarinnar“ sé í raun og veru sál manns-
ins.
Það skal tekið fram, og aldrei verður of mikil áherzla
á það lögð, að engin nauðsyn er fyrir þá, er leita sér hjálp-
ar á þessum leiöum, að láta dásvæfa sig. Lækningin getur
tekizt alveg, jafnvel á svefnsins. Lækningaáhrif dáleiðsl-
unnar eru fyrst og fremst fólgin í því, að ná vitundarsam-
bandi við það í djúpum mannlegs persónuleika, sem stjórn-
ar líffærastarfsemi líkama vorra, veita því tækifæri til
að skipa að nýju þann sess, er þvi ber í lífi voru. Hvert
augnablik ævi vorrar berast orðsendingar og skilaboð
eftir farvegum skilningarvitanna til vitanda undirvitund-
arinnar. En þeim verður að þrýsta markvisst og ákveðið
yfir til hans. Maðurinn verður að trúa og treysta af öllu
hjarta. Varajátning og varabænir koma að engu gagni.
Hann er ekki unnt að blekkja. Ef þú ert haldinn efa- eða
óvissukennd, hve lítilfjörlegt sem þetta kann að vera, þá
dregur þú úr, torveldar og eyðileggur að einhverju eða
öllu leyti árangur þann, er þú þráir.
Efinn er skilgetið afkvæmi vantrúar eða vanþekkingar,
alveg eins fyrir því, þótt efahyggjan þurfi engan veginn
að teljast ámælisverð. En þetta hvort tveggja þróast og
á upptök sín á dagvitundarsviði vitundarlífsins. Og af
þessum ástæðum einum þykir mér hentugra að dásvæfa
sjúklingana og láta dagvitund þeirra vera óvirka meðan
á aðgerðinni stendur, því að þá verð ég siður fyrir trufl-
unum af hálfu þeirra meðan ég beini hugsunum mínum
eða rabbi til vitanda undirvitundarinnar. Sannleikurinn er