Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 34

24
MOR GUNN
þess, sem er innsti kjarni alls trúarlífs, grunntónn allrar
trúar, og þá kristilegrar trúar fyrst og fremst, hún bendir
oss á, hvernig yfir oss er vakað.
Vér sjáum fyrir oss hann, hið heilaga, blessaða guðsbarn,
sem sefur rótt við móðurbrjóstið og grunar ekki þau
grimmdarráð, sem verið er að brugga honum, eða hvenær
grunar hið sofandi, blessaða barn þau vélráð, sem heim-
urinn bruggar, þær hættur, sem eru því samfara, að fæð-
ast til vorrar jarðar? Föðurinn grunar ekkert. 1 áhyggju-
lausri sælu hinnar ungu móður felur María sveininn að
hjarta sér, hér er öllu rótt og öllu borgið og himneskur
friður umvefur fæðingarstað hins ómálga bams.
En á æðri stöðum er vakað, og vinur, sem vakir þaðan
yfir hinni óttalausu, heilögu fjölskyldu, fær með einhverj-
um hætti, sem vér ekki vitum, vitneskju um þau misk-
unnarlausu, grimmu ráð, sem verið er að brugga barninu
í sjálfri höllu konungsins. Og þessi vakandi vinur veit sitt
ráð. Þegar líkaminn sefur og sálin er að einhverju leyti
laus úr tengslum við hann, geta borgarar æðri veraldar
birt sálinni það, sem ekki er unnt að komast að henni með,
meðan hún lifir á daginn sínu jarðneska athafnalífi. Þann-
ig kemst aðvörunin, forspáin, inn í vitund Jósefs.
1 þessari sögu sjáum vér eina grein hinnar guðlegu hand-
leiðslu, eitt dæmi þess, hvemig er stöðuglega yfir oss
vakað. Þetta er skýlaus boðskapur Ritningarinnar, og um
hin fáu leiftur þessara furðulegu hluta, sem berast til vor
inn i mannheiminn, þykir sumum mönnum vænzt, vegna
þess, að þeir þykjast sjá á bak við þá þá ósegjanlegu gæzku,
sem vakir yfir oss, þá dásamlegu speki, sem er að verki
að baki þess alls ,sem vér skynjum. Mig langar til að til-
færa ummæli viturs manns1, sem einna bezt allra íslenzkra
manna hefur um þetta vandamál skrifað, en hann segir:
„Mér finnst, að það ætti að eyða stærilætinu, sjálfbyrg-
ingsskapnum. Mér finnst, að það ætti að verða eins og
i E. H. Kvaran: Trú og sannanir, bls. 230.
j