Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 65

MORGUNN
55
ég að nota orðið kátína um hlátur hans. Hann hélt á ein-
hverju í annarri hendinni, en með hinni tók hann í hönd
mína og leiddi mig inn í lítið, yndislega hreint, þríhyrnt
herbergi með hvítum veggjum og tígulsteinagólfi. Þar var
stór, gamaldags arin, enginn eldur á honum og engin önn-
ur húsgögn. Þama var svalt, ekki kalt. Þetta herbergi
var næst við það, sem ég hafði séð hann koma út úr. Við
fórum aðeins inn fyrir dyrnar. Nú sá ég, að í þeirri hend-
inni, sem hann leiddi mig ekki með, hélt hann á ferða-
tösku og ferðateppi. Hann sveiflaði mér fram fyrir sig, svo
að ég gæti virt hann betur fyrir mér, og sleppti hönd minni.
Töskunni og teppinu sleppti hann ekki. Hann var í ákaf-
lega fallegum, bláum göngufötum, í hvítri skyrtu, með
hvítan flibba. Hann leit aðdáanlega vel út. Hann bar höf-
uðið hátt, djarfmannlega og fyrirmannlega, hár hans var
fallega klippt og greitt, skegg hans á sömu leið. Og and-
lit hans! Það var hrukkulaust, bar engin merki eftir
þreytu, sársauka eða kvöl. Það var eins og hann hefði
aldrei þekkt neinar áhyggjur. Hann leit út eins og hraust-
ur maður, sem búinn er að njóta fullkominnar hvíldar og
kemur úr baði. Ekkert orð hafði enn farið milli okkar,
en ég varð svo hrifin, að ég klappaði saman höndunum.
Ég kom til sjálfrar mín með óminn af þessum hamingju-
sama hlátri í eyrum mínum.
Ég hefi sagt yður frá reynslu minni, sem öll hefur komið
til mín algerlega óvænt og án þess að ég leitaði hennar.
Ég hefi aldrei komið til miðils, aldrei setið miðilsfund.
Vera má, að yður finnist ekki mikið til um reynslu mína,
en mér hefir hún fært mikla huggun. Ég er fullkomlega
sannfærð um, að vinur minn sé að vinna nytsamt verk í
öðrum heimi, og að honum sé að öllu borgið. Ég trúi ekki
á dauðann og hefi ógeð á því orði, vegna þeirrar merk-
ingar, sem mennirnir hafa gefið því. Ég held áfram að
biðja fyrir vini mínum.
Ævinlega, þegar ég hefi komið til sjálfrar mín, hefi ég
fundið til ákafrar þreytu, sem ekki var unnt að skýra sem