Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 23

MORGUNN
13
hann sér að Erskine, þreif um handlegg hans og horfði
þögull í augu hans í fulla mínútu, en þá sleppti hann tak-
inu og hörfaði lítið eitt til baka. „Nú hef ég hlotið fulla
lœkningu“, sagði pilturinn. Erskine vissi ekki hverju þetta
sætti og spurði piltinn, hvað hann ætti við. Hann svaraði:
„Ég var sannfærður um, að jafnskjótt og ég fengi litið í
augu þín, yrði ég fullbata". Iiann varð það líka, stamaði
aldrei eftir þetta. „Ég gerði ekkert fyrir þennan pilt, hann
gerði allt, sem þurfti að gera“, segir Erskine. „Pilturinn
hafði enga hugmynd um undirvitund, fram yfir það, sem
sagt var til skýringar í blaðinu á lækningu hermannsins.
En frásögn blaðsins vakti honum von og trúnaðartraust.
Hann átti engan efa í sál sinni, trúði af öllu hjarta og á
þessu augnabliki virðist hafa gerzt eitthvað svipað og þegar
blóðfallssjúka konan snart klæði meistarans frá Nazaret
í mannþrönginni. „Trú þín hefur gert þig heila“, var ávarp
hans til konunnar, og trú piltsins hafði einnig gert hann
heilan. Líffræðilega skilið hafði hann talað við vitanda
undirvitundar sinnar og hann hafði framkvæmt lækning-
una. Dásvefn var óþarfur að þessu sinni. Ég gerði ekkert
til að ná valdi á vitsmunalífi hans. En þetta atvik sýnir
vel og sannar, hve máttugri orku vér erum gædd, orku,
sem oss er unnt að hagnýta, ef vér förum rétt að. Skáldið
hefur rétt að mæla, er það segir svo um manninn á einum
stað:
• „vissi hann af sínu eigin afli,
æðri ráð hann hefði á lífsins tafli“.
Hjá mörgum verður vart meiri eða minni kvíða eða ótta
við að láta dáleiða sig. Ekkert er eins líklegt til að valda
mönnum geigs eins og óttinn við hið ókunna. Menn geta
ekki staðið gegn áhrifum svæfilyfja, þeir verða að sofna.
Engan er unnt að dáleiða, nema hann vilji sjálfur. Fáfræði
og vanþekking manna á þessum málum eru meginorsakir
þess, að menn vilja ekki láta dáleiða sig.
Ég nota engin áhöld í vinnustofu minni. Ég læt þá, er