Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 26

16
MORGUNN
minnar hafa leitað menn, sem voru blindir frá fæðingu
eða fengið slík áfelli eftir langvarandi veikindi, og þeir
fengu fuilan bata“, segir Erskine.
„Mér þykir ástæða til að minnast hér á réttarhöldin,
sem fóru fram út af andláti Hérberts Deaves, bókhaldara,
er framdi sjálfsmorð með þeim hætti að stinga höfðinu
inn í gasofn. Hann var 37 ára gamall og hafði lengi þjáðst
af svefnleysi og taugaveiklun, og að lokum drógu þjáningar
hans til þess, að hann svipti sig lífi. Við það tækifæri komst
læknir sá, er líkskoðunina framdi, svo að orði: „Sjálfur
hef ég þjáðst af þessu sama og hinn látni, ógæfusami mað-
ur“, og hann kvaðst þeirrar skoðunar að slíkt ástand leiddi
tíðum til sjálfsmorða. „Þessir þjáðu menn verða að heyja
stöðuga baráttu við lífið“, hélt læknirinn áfram, „og hve-
nær sem þeir láta bugast, þá er engin von til framar, og
að lokum fer svo, að dauðinn verður eina hugsanlega lausn-
in“.
„Þessum síðustu orðum læknisins get ég ekki verið sam-
mála“, segir Erskine“. Lækning á slíku er til. Stundum
er ég að velta því fyrir mér, hvort sé átakanlegra og sár-
ara, sú staðreynd að slíkar þjáningar verða hlutskipti
mannanna eða hin, að til er lækning við þeim, a. m. k.
flestum, lækning, sem aðeins einum af þúsundi kemur til
hugar að hagnýta sér. Eg vil ekki fullyrða að öll þessi til-
feli sé unnt að lækna með dáleiðslu. Menn, sem skortir
andlegt jafnvægi, reynast dávöldunum jafnan örðugastir
viðfangs, þvi að þá brestur þrek til hugsanabeitingar og
þeirrar viljaákvörðunar, sem er mikilvæg til þess að árang-
ur náist, og vilji sjúklingurinn ekkert gera sjálfur til að
hjálpa sér, er dávaldinum ókleift að ná árangri. En í flest-
um slikum tilfellum er mögulegt að veita hjálp. Mér hefur
tekizt að veita hundruðum manna hjálp, sem áttu við
sams konar eða hliðstæða örðugleika að etja, endurvekja
og styrkja lífslöngun þeirra og gefa þeim að nýju traust
á sjálfum sér.
Sé slikt vonleysis- eða örvæntingarástand sprottið af