Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 25

MORGUNN
15
hefur verið með menn til mín i sjúkrastólum, þeir hafa
gengið heim, aðrir hafa skilið eftir hækjur sínar, þurftu
ekki að nota þær lengur.
Trúi maðurinn af öllu hjarta, þá getur hann verið sinn
eigin læknir. Sé hann efablandinn og haldinn óvissu, getur
hann eigi að síður hlotið bata, ef hann fæst til að leita
aðstoðar góðs dávalds. Ofdrykkjumönnum og eiturlyfja-
neytendum er unnt að hjálpa, hversu langt sem þeir eru
leiddir. Mér er ekki grunlaust um, að einhverjum kunni
að þykja þessar staðhæfingar mínar öfgakenndar“, segir
höf., ,,en þær eru ekkert annað en sannleikurinn sjálfur.
Reynsla mín sjálfs staðfestir þetta“.
Enn er eftir að segja frá mörgum þess konar dæmum.
En Erskine er ekki einn um að halda slíku fram. Dr.
William Brown flutti erindi um dáleiðslu á fundi sálfræð-
inga við háskólann í Oxford þann 1. sept. 1925. Þar sagði
hann m. a., að á styrjaldarárunum hefði hann sjálfur
dáleitt 600 hermanna, er hefðu fengið taugaáföll eða
hysteriska lömun, í fótum eða öðrum limum, misst mál
og minni, en þetta ástand taldi læknirinn orsakast af trú
eða sannfæringu þeirra um, að þannig væri komið fyrir
þeim. Þessir menn fengu fulla lækningu meina sinna með
dáleiðslu og læknirinn bætir við, að sér hafi aldrei mistek-
izt með þá. Á Somme-vígstöðvunum hefði einu sinni verið
komið með fimm menn í einu, sem hefðu misst minnið,
en þeir fóru burt alheilir. Hann kvaðst ævinlega fyllast
gremju, er hann heyrði að menn væru látnir dvelja árum
saman í sjúkrahúsum, vegna þess að þeir hefðu misst
minnið. Erskine telur sennilegt, að nú muni læknir þessi
hafa fengið meiri reynslu og sennilega væri hann nú við-
búinn að staðhæfa, að unnt væri að ráða bót á áður-
nefndum meinum, þó að sannanlegt væri, að þau væru
sprottin af hysteriskri lömun vegna taugaáfalls. Hann
kveðst hafa fengið til meðferðar mörg hliðstæð tilfelli,
sem sannanlegt væri, að ekki ættu rót sína að rekja til
slíkra orsaka, þ. e. ímyndana sjúklingsins sjáifs. „Hjálpar