Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 22

12
MORGUNN
sá, að ég hef veitt mörgum lækningu, sem ekki hafa viljað
láta dáleiða sig, og ég er sannfærður um, að með aukinni
þekkingu á hagnýtingu dáleiðslunnar mun dávöldunum
reynast auðvelt að framkvæma aðgerðir sínar án þess
að nota dásvefninn. En sem stendur er þetta þó því aðeins
kleift, að viðkomandi maður sé einhuga og viljasterkur,
en þá menn er auðveldast að dásvæfa, eins og ég þegar
hefi sagt.
Það er ekkert dularfullt eða töfrakennt við dásvefninn.
1 líffræðilegum skilningi er hann sama eðlis og venjulegur
svefn. Dásvefninn sjálfur er ekki neinum lækningamætti
gæddur. Nytsemi hans í þessu sambandi liggur í því einu,
að þeim, er aðgerðina framkvæmir, er auðveldara að ná
hugrænu sambandi við hinn dulda en raunverulega per-
sónuleik vitundarlífsins. Ég gæti skýrt frá hundruðum
atvika úr reynslu minni, þar sem fullkomin lækning hefur
tekizt án þess að dásvæfing hafi verið notuð. En undan-
tekningarlaust hefi ég náð fullri stjórn yfir þeim. Ég hefi
þá stundum að gamni knúð þá til að sitja kyrra í þessum
eða hinum stólnum með hugsanabeitingu einni, horft á
þá reyna að standa á fætur, en geta það ekki, og þegar
ég hef náð slíkum tökum á vitundarlífi þeirra, hefur mér
reynzt auðvelt að framkvæma hvaða aðgerð, sem þurfti.“
1 sambandi við það, er áður hefur verið sagt um mikil-
vægi viðhorfs þeirra, er aðstoðar leita, þykir mér rétt að
segja frá heimsókn, er Erskine hlaut einu sinni. Unglings-
piltur einn, sem átti heima í Bristol, stamaði mjög og hafði
svo verið frá fæðingu. Allt hafði verið reynt, sem hugsast
gat, til að lækna hann, en engan árangur hafði það borið.
Hann var talinn ólæknandi. Dag einn las hann í einu blað-
anna um lækningu, sem hermaður nokkur hafði fengið
við taugaáfalli, er olli honum lömunar. Hann bað móður
sína að fara með sig til Erskines. Hún varð um síðir við
þeim óskum piltsins. Þau komu til hans, án þess að hafa
gert boð á undan sér.Þegar þau komu inn í móttökuher-
bergi hans og áður en skipzt hafði verið á kveðjum, vatt