Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 14

4
MORGUNN
ingu yðar,“ mælti ég. Þetta er táknrænt dæmi. Það sýnir,
hve fátt menn vita um eitt og annað, er þeir þó daglega
nota. Og þetta sýnir, hve læknisfræðin er ennþá ófull-
komin, þrátt fyrir allar þær rannsóknir og uppgötvanir,
sem gerðar hafa verið í þeirri vísindagrein. En læknis-
fræðin er ekki vanmetin né léttvæg fundin, þó að hún
sé ekki alfullkomin og þekking þeirra, er framkvæmdir
hafa með höndum, takmörkunum háð, menn hagnýta sér
hana og einatt með góðum árangri, þrátt fyrir þetta, og
alveg eins er unnt að hagnýta sér dáleiðsluna, þó að vér
þekkjum ekki, hvernig undirvitundin hagar starfsemi sinni.
Þetta er unnt á meðan vér þekkjum aðferðir til að vekja
hana til starfs og gerum oss ljósa grein fyrir takmarkaðri
'þekkingu vorri til þess.“
En mesta undrunarefni þeirra, er rannsakað hafa dá-
leiðsluvísindin með mestri nákvæmni er, hve einföld þau
eru. Grundvallarlögmál þeirra er fyrst og fremst trú, sönn
trú og sjálfsöryggi. 1 Ameríku er það almennt álitið að
unnt sé að kenna þau hverjum meðalgreindum manni.
„Fræðilega getur hver og einn verið sinn eigin kennari“,
segir Erskine, og hann bætir við: „Hver og einn, sem leit-
ast við að hafa áhrif á skoðanir annarra, er að hagnýta
sér grundvallarlögmál dáleiðsluvísindanna“.
Allir menn eru dáleiðsluhæfileikum gæddir að dómi höf-
undar, en í misjafnlega ríkum mæli. Hjá sumum eru þeir
ekki meiri en svo, að naumast mun unnt að vekja þá né
rækta, en hjá öðrum eru þeir mjög þróttmiklir og þrosk-
aðir, alveg eins og menn eru misjafnlega góðum hæfileik-
um gæddir til tónlistamáms. Næstum því hver og einn
þekkir þjóðsöng þjóðar sinnar, er hann heyrir hann sung-
inn eða lekinn, jafnvel þó að hann sé ekki fær um að
greina milli tónlags Bachs og lélegs jazzgargs. Staðhæf-
ingar einar um að þessu eða hinu sé þannig farið sannfæra
að visu engan. Þess vegna er nauðsynlegt að leiða stað-
reyndirnar sem vitni og segja frá einstökum atriðum, en
áður en það verður gert er óhjákvæmilegt að fara nokkur-