Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 64

54
MORGUNN
mér 14. sept. 1916. Áður en ég fór að hátta, hafði ég verið
að hugsa um Stuart herforingja og verið að spyrja sjálfa
mig, hvort ég myndi nú ekki geta séð hann. Það, sem ég
vissi næst af mér, var, að ég var stödd í þröngum, drif-
hvítum göngum. Þar var hátt til lofts og veggirnir eins
og úr hvítum postulíns-þynnum. Á öðrum enda gangsins
var hurð, sem féll lauslega að stöfum; ég vissi, að ein-
hverjir væru í herberginu, sem lá hinu megin við hurðina,
ég vissi það af því, að ég heyrði þaðan hreyfingu, manna-
mál og hlátur öðru hvoru.
Skyndilega tók ég eftir gamalli konu andspænis mér,
hinumegin í ganginum. Ég hafði aldrei séð þessa konu
áður. Hún var lágvaxin, klædd gamaldags búningi, sem ég
hafði aldrei séð, en mér hefur verið sagt af. Hún var í
svonefndri Garibalda-skyrtu, sem haldið var saman um
mittið með leðurbelti, skyrtan og pilsið voru úr yrjóttu
efni. Hún hafði hvítan kraga, sem lagðist niður á skyrt-
una, var svarthærð, hárinu var skipt í miðju og bundið upp
í hnút, andlitsliturinn var gulbrúnn, nefið fallegt, leiftr-
andi svört voru augun. Hún sagði: „Colin Stuart herforingi
er að fara hér um og hann langar til að hitta yður“, og
það var eins og þúsund raddir bergmáluðu. orð hennar.
Ég varð óttaslegin og þorði ekki að svara. „Eruð þér
reiðubúnar að sjá Colin Stuart herforingja, þegar hann
fer hér um?“ spurði hún aftur, og aftur var eins og
þúsund raddir bergmáluðu spurning hennar. Ég gat ekki
svarað, og hún horfði alvarlega á mig um leið og hún
sagði: „Þér megið ekki tefja hann, þegar hann fer hér
um“, og enn bergmáluðu þúsund raddir orð hennar. Kon-
an hvarf og ég beið þess óttaslegin, hvort ég myndi sjá
hann sem einhverja ægilega vofu.
Ég hafði þó ekki mikinn tíma til að vera óttaslegin, því
að út úr herberginu, sem ég hafði heyrt mannamálið frá
og hláturinn, kom Colin. Ég heyrði fótatak hans og í
sama vetfangi stóð hann við hlið mína og hló af mikilli
kátínu. Þetta mál er mér alvarlegt og heilagt, en þó hlýt
4.