Frjáls verslun - 01.03.2005, Blaðsíða 6

6 F R J Á L S V E R S L U N • 3 . T B L . 2 0 0 5
TÍSKUORÐ OG TUGGUR skjóta alltaf upp kollinum. Nýjasta
tískuorðið er „almenningur“. En hvað er almenningur? Er hann
30 manns sem sækja um lóðir í Lambaseli eða 8 þúsund sparifjár-
eigendur sem vilja fá að kaupa bréf í Símanum? Eða er hann 290
þúsund Íslendingar?
EN NÚNA ER kominn upp alvarlegur taugatitringur hjá
„þjóðarsálinni“. Hann snýst um að „almenningur“ fái ekki að vera
með í gróðanum og spillingunni í viðskiptalífinu – heldur bara ein-
hverjir déskotans kaupahéðnar sem eru vinir „þjóðarræningjanna“,
þeirra Halldórs Ásgrímssonar forsætisráðherra og Davíðs Oddssonar
utanríkisráðherra – svo vísað sé í margfræga skoðun
fréttastjóra viðskiptafrétta Morgunblaðsins – en þeir
ku færa kaupahéðnunum þýfi á gljáfægðu silfurfati
úr hverju „þjóðarráninu“ af öðru. Það sem meira er,
„almenningur“ hefur ekki bara kokgleypt við þessari
skoðun heldur endurómar hún viðhorf „þjóðarinnar“
að mati sérfræðinga í þjóðarsálinni. Ergó: „Þjóðin“
vill fá að vera með í að stela þjóðareignum.
SÁ SEM KAUPIR þýfi heitir víst á lagamáli
þjófsnautur (skv. orðabók; sá sem hagnýtir þýfi
annarra, hylmari). Þá vitum við hvað við eigum að
kalla kaupahéðnana héðan í frá. Þýfi er ekki bara
selt í smáauglýsingum eða skuggahverfum. Það er til nefnd á vegum
ríkisins, Framkvæmdanefnd um einkavæðingu, sem auglýsir þýfi
reglulega til sölu en afhendir það víst „réttu mönnunum“ á gjafverði
fyrir framan nefið á „þjóðinni“ – sem þar með hylmir yfir glæpnum
og er orðin að þjófsnauti.
NÝLEGA LEYFÐI REYKJAVÍKURBORG „almenningi“ að fá
að græða líka. Hún auglýsti 30 lóðir í Lambaseli til sölu. Borgin vildi
hins vegar ekki hafa þetta einfaldan uppboðsmarkað, þ.e. að leyfa
öllum að bjóða og selja hæstbjóðanda. Nei, nú skyldi „almenningur“
fá að kaupa lóðirnar á gjafverði, færðar á silfurfati. Er „almenningur“
30 manns? Alls bárust 5.658 umsóknir um þessar 30 lóðir í Lamba-
seli. Ástæðan var einföld, þær voru á slíku undirverði að það greip
um sig gullæði. Síðan var skundað til sýslumannsins í Reykjavík og
nöfn 30 umsækjenda dregin upp úr kökuboxi. Allir virtust ánægðir
því leiðindum og duttlungum markaðarins hafði verið hafnað og
„almenningur“, 30 manns, fékk lóðirnar á gjafverði. Fínt! Lóðirnar
komust þá ekki í hendur einhverra braskara – sem hefðu viljað
borga miklu meira fyrir lóðirnar; borgarbúum og féhirði borgarsjóðs
til mikillar ánægju.
ÞÁ ER ÞAÐ SÍMINN og nýja spútnikfyrirtækið Almenningur ehf.,
sem telur núna um 8 til 10 þúsund manns – verðandi hluthafa. Sumir
hafa skráð sig fyrir 100 þúsund krónum, aðrir fyrir 1 milljón, einhverjir
fyrir 10 milljónum og eflaust þó nokkrir fyrir meira en 20 milljónum.
Allt gengur út á að fá að vera með í gróðanum þótt enginn viti ennþá
hvert verðið á Símanum verður. Forráðamenn Almennings ehf. telja
60 til 70 milljarða vera útsöluprís og treysta á að góðir kaupahéðnar
verði með þeim í kaupunum og hefji stórkostlega útrás og kaupi hvert
símafyrirtækið af öðru í útlandinu, svo allir geti talað við alla, grætt á
tá og fingri, og bréfin „verði að minnsta kosti á þreföldu“ verði eftir tvö
og hálft ár. Þetta heitir víst að tala bréfin upp. Hvenær geta 8 þúsund
manns hjá 290 þúsund manna þjóð talist „almenningur“? Það er auð-
vitað hið besta mál að hlutafélagið Almenningur ehf. sé stofnað, hér
ríkir félagafrelsi og það er bara ánægjulegt ef félagið
verður svo fjársterkt að geta boðið og hreppt 10%
hlut eða 45% hlut í Símanum.
ÉG HEF SAGT það áður að ég vilji láta selja
Símann til hæstbjóðanda, ef markmiðið er að
ríkissjóður fái hæsta verðið. Ég vil hins vegar að
hlutabréfin í Símanum verði send heim í pósti til
hvers einasta Íslendings, ef markmiðið er að „láta
stjórnvöld ekki ræna okkur eina ferðina enn… svo
við náum eigin eign í okkar hendur“.
ÉG ER SAMT mjög hrifinn af þriðju leiðinni,
sem Benedikt Jóhannesson, framkvæmdastjóri
Heims og útgefandi Frjálsrar verslunar, skrifaði um og benti á í
Vísbendingu 22. apríl sl. Þar sagði hann: „Útboðið yrði þannig að t.d.
helmingur yrði seldur hæstbjóðanda og almenningur fengi svo að
kaupa það sem eftir væri á sama verði. Þá getur fólk ákveðið hvort
það treystir þeim sem verða leiðandi í fyrirtækinu og telur fyrirtækið
vænlegan kost á því verði sem boðið var. Ef ekki selst með þessu
móti þá mætti skylda kjölfestufjárfesti til þess að kaupa það sem
eftir væri á sama verði og hann bauð upprunalega. Með þessu móti
tryggir ríkið bæði sanngirni frá sjónarhóli almennings og það að gott
verð fáist (svo fremi sem einhver vill fyrirtækið). Þeir einstaklingar
sem taka þátt í útboðinu eru jafnsettir stórlöxunum varðandi áhættu
af hagnaði og tapi á hlutabréfunum.“
HVERS VEGNA EKKI að fara þessa leið? Hún er skynsöm og
það er auðvelt að koma henni við gagnvart hinum stóra hópi ein-
staklinga sem hefur áhuga á hlutabréfaviðskiptum. Það er svo annað
mál að dreifð eignaraðild er mjög fljót að þjappast saman ef áhugi
er á því. En vonandi fer alls ekki af stað umræða um að breyta þurfi
söluferlinu því það „teljist afar óeðlilegt“ ef Almenningur ehf. fær ekki
einhvern skammt af bréfum í Símanum svona fram hjá útboðinu. Þá
erum við komin með kökuboxahagfræðina uppi í Lambaseli.
Jón G. Hauksson
RITSTJÓRNARGREIN
LAMBASEL OG LANDSSÍMINN
Er „almenningur“ 30 manns?
Sá sem kaupir þýfi
heitir víst á lagamáli
þjófsnautur (skv.
orðabók; sá sem hagnýtir
þýfi annarra, hylmari). Þá
vitum við hvað við eigum
að kalla kaupahéðnana
héðan í frá.