Félagsbréf - 01.05.1959, Page 57

PÉLAGSBRÉF
55
orðiA sar við breytinguna frá gleymsku
svefnsins til vökuimar.
Undir stjórn Baulins gat ínaður ekki
vænzl vægðar. Herþjónusta niín hófst
með sjaldgæfum liamingjufyrirboða —
mér var fenginn liestur, en heslar þekkt-
ust hvorki hjá varaliðinu né hændunum.
Sérstakt atvik varð mér til hjálpar. Kó-
sakkinn Tichomolov hafði tekið tvo her-
tekna liðsforingja af lífi, í algeru leyfis-
leysi. Honum hafði verið falið að fara
með þá til lierforingjaráðs stórfylkisins.
Sem liðsforingjar gátu þeir veitt mikil-
vægar upplýsingar. Tichomolov flutti þá
•'kki til ákvörðunarstaðarins. Það var
ákveðið að láta byltingardómstól dæma
Tichomolov, en þcirri ákvörðun var
hrcytt. Baulin höfuðsinaður dæmdi liann
til refsingar, sent var verri en úrskurður
dómstólsins hefði nokkru sinni getað
orðið. Hann tók licstinn af Tichoniolov,
sraðfola sem hét Argamak — og sendi
hann sjálfan með farangurinn.
Þær þjáningar, sein ég leið með Arga-
■nak, voru næstum meiri en mannlegur
tnáttur fékk afhorið. Tichomolov hafði
komið með folann úr heimkynnum sín-
um við ána Terek. Honum liafði verið
kennt kósakkahrokk og sérstakt kó-
sakkastökk — þreytandi, óþægilegt og
hast. Á göngu tók Argamak löng og
I'fjózkufull skref. Með þessum djöful-
lega fótaburði flutti liann mig út úr
fylkingunni, ég missti allt samband við
herdeildina, og þar sem ég var ger-
sneyddur allri ratvísi, þá flæktist ég til
°S frá svo dægrum skipti, í leit að
flokknum mínum, lenti í skotfæri við
fjandmennina, náttaði í gjám og gilja-
‘h'öguin og rcyndi að ganga í lið með
ókunnugum herdeildum, en var hrakinn
* burtu. Þekking mín á riddaraliðinu
var mjög takmörkuð, þar sem ég hafói
aðeins-í bardögunum við Þjóðverja ver-
ið í stórskotaliðsdeild og oflast setið á
skotfærakassa, cn aðeins örsjaldan rekið
nokkra hesta, sem beitt var fyrir fall-
hyssu. Þess vegna hafði ég hvergi fengið
tækifæri til að venjast hinuni vaggandi
gangi Argamak. Ég hossaðist eins og
poki á hinum langa og harða hrygg
folans. Ég sleit bókstaflega göt á hann.
Það komu sár á hann og málmflugur
átu fylli sína í sárunum. Rákir af storkn-
uðu, svörtu blóði lágu eins og tauinar
niður eftir síðunum. Vegna lélegrar
járningar heltist Argamak fljótlega, aft-
urfæturnir á honum þrútnuðu um ökkl-
ana og urðu gildir sem fílsfælur. Arga-
mak var orðinn magur. I auguin hans
brann þessi sérstaka glóð, sem niaður
sér í auguin þrautpíndra besta, móður-
sjúk og þrjózkufull glóð.
„Þú hefur misþyrmt liestinum, gler-
augnaapinn þinn“, sagði flokksfyrirliö-
inn.
í návist minni voru kósakkarnir þög-
ulir og biðu tilbúnir eins og ránfuglar
í gmnsamlegu hreyfingarleysi. Þeir báðu
mig ekki einu sinni að skrifa liréf ....
Riddarasveitin hafði tekiö Novograd-
Volynsk herskildi. Við urðum að fara
sextíu eða áttatíu kílómetra á sólar-
hring. Nú þokuðumst við í áttina til
Rovno. Hinar daglegu hvíldarstundir
höfðu algerlega liorfið úr sögunni. Nótt
eftir nótt dreymdi mig sama drauminn:
Ég sit á Argamak, sem fer á greiðu
brokki. Meðfram veginum loga bál, þar
sem kósakkar eru að matreiða. Ég ríð
frainhjá þeim og þeir líta ekki upp til
þess að liorfa á eftir mér. Suiiiir heilsa,
aðrir veita mér alls enga athygli. Ég
vek ekki neinn áliuga hjá þeim. Hvað