Morgunblaðið - 29.01.1980, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 29. JANÚAR 1980
37
minnast sérstaklega á æskuheim-
ili manna í minningarorðum, en
ég tel þó að það eigi við hér, því sá
mikli þokki er fylgdi þessum
systkinum, var þaðan kominn,
allur hinn fjörugi en hófsami
lífsmáti og snyrtimennskan öll
líka.
Ég kynntist einnig snemma
heimili Sigurðar Halldórssonar og
Sigríðar konu hans, því þar gisti
ég oft, þegar ég var barn eða var
komið fyrir eins og þá var siður ef
foreldrar fóru eitthvað að heiman,
og stöku nætur var ég þar líka
alveg af tilefnislausu, því á fáum
stöðum var betra að vera fyrir
stráka en þar, en það er nú önnur
saga.
Þau Sigríður Jónasdóttir og
Sigurður Halldórsson, eignuðust
þrjú börn.
Þorgeir Sigurðsson, stúdent og
endurskoðandi f. 1931 Þorgeir lést
árið 1971 og var öllum harmdauði.
hann var kvæntur þórhildi Sæ-
mundsdóttur, Þórðarsonar og áttu
þau þrjú börn. Guðlaugu f. 1955 og
Sæmund Rúnar F. 1959 og Ómar
Geir, sem er 11 ára.
Lilja Guðrún Sigurðardóttir,
húsmóðir í Reykjavík f. 1939, gift
Steinþóri Ingvarssyni forstjóra.
Eiga þau tvö börn. Sigurð Ingvar
f. 1960 og Gunnar f. 1963.
Yngstur er síðan Jónas Sigurðs-
son stúdent og kennari í Vest-
mannaeyjum, en hann er kvæntur
Helgu Hallbergsdóttur meina-
tækni.
Þau Sigríður og Sigurður Hall-
dórsson bjuggu lengst af á Fram-
nesvegi 21, en fyrir tveim áratug-
um eða svo, reistu þau hús að
Hjarðarhaga 27 ásamt þeim Ein-
ari Thoroddsen, skipstjóra og
síðar vfirhafnsögumanni í
Reykjavík og konu hans Ingveldi
og þar hafa þau búið síðan.
Yfir heimili þeirra var ávalt
sjáldgæfur þokki og hlýja, þangað
var gott að koma, bæði fyrir börn
og fullorðna.
Heimilið var farsælt og þar
ríkti ástúð kyrrlát gleði og alvara
í senn, sömu ættar og ég hafði
kynnst bæði í Brautarholti og í
Austurkoti niður við sjóinn.
Utan heimilis voru það félags-
málin er sköpum skiptu í lífi
Sigurðar Halldórssonar. Einkum
starfið í KR, Knattspyrnufélagi
Reykjavíkur, en þar starfaði Sig-
urður alla ævi og fann til. Ég geri
ráð fyrir að aðrir mér færari muni
fjalla um það mikla starf sem stóð
í a.m.k. 60 ár hjá Sigurði, en þeir
bræður Sigurður og Gísli Hall-
dórsson, arkitekt, unnu þar mikið
og ómetanlegt starf, bæði sem
leikmenn og síðan sem bakverðir
og sóknarmenn í lífinu fyrir þetta
mikla íþróttafélag. KR átti hug
hans allan, og þótt ég sé ekki
kunnugur öllu félagsmálastarfi
Sigurðar, vissi ég að hann starfaði
einnig í áraraðir í Lionsklúbbnum
Ægir, sem er líknarfélag.
En svo mikill KR-ingur var
Sigurður að hann byrjaði alltaf að
skrifa mína stráka í KR um leið og
þeir urðu til og þegar nýverið ég
tók þátt í fáeinum hressingaræf-
ingum á síðsumardögum með
nokkrum eldri félögum í Val hafði
ég af því dálítið samviskubit, því
þetta var jú ekki rétta félagið,
heldur KR.
Að lýsa Sigurði Halldórssyni er
ekki auðvelt. Hann var liðlega
meðalmaður að hæð, bar sig vel.
Var léttur í spori, léttur í lund.
Flesta daga a.m.k. og skipti aldrei
skapi svo ég sá og mætti þó alvöru
og sorgum líka.
Hann var barngóður og það var
gott fyrir stráka að hitta hann á
förnum yegi. Hann ræddi við þá
eins og fullorðna menn og gaf ís,
því knattspyrnan spyr ekki um
aldur, heldur eitthvað allt annað
og þýðingarmeira. En ef ein vinna,
eitt félag, ein kona og ein ást, lýsir
einum manni betur en annað, og
er jafngóð og annað og þýðingar-
meira. Og ég hygg að ein vinna,
eitt félag, ein kona, ein ást, lýsi
einum manni betur en flest annað.
Önnur og betri lýsing mun vera
vandfundin, því í flestum fleti
speglast það allt.
Hann var heilsteyptur maður og
alltaf sístarfandi.
Sigurður Halldórsson kvaddi
þennan heima á fögrum vetrar-
morgni, áður en sólin kom upp.
Við hin áttum fagran og mildan
vetrardag fyrir höndum. Einmitt
svona hafði líf hans líka verið.
hann tilheyrði þjóð sem var að
vakna inn í nýja tíma, nýjan dag
og hann gekk með henni inn í
birtuna. Það skiptust á skin og
skúrir en bjart var yfir eða
framundan, og þrátt fyrir sumar
sorgir, var lífið eins hjá Sigurði
Halldórssyni, flesta daga.
Við heima sendum í dag kveðjur
fólki sem á alvöru en ekki faðmar
sorgin í sífellu. Þetta er mikill
missir því mikil eftirsjá er að
hverjum góðum dreng og vini er
kveður. En sorgir er ^eins og
vetrarnótt sem varir lengi. Það
birtir seint, en svo kemur nýr
dagur hægt yfir fjöllin og heilsar
með birtu og veiku en mildu brosi.
Alveg sama þótt veröldin deyi
sjálf með hverjum manni.
Ég og fjölskylda mín sendum
Sigríði og fjölskyldu hennar
sumarkveðjur á sorgbúnum degi.
Megi guð varðveita þau.
Sigurður Halldórsson verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni kl.
13.30 í dag.
Jónas Guðmundsson
Árla að morgni sunnudagsins
20. janúar sl. andaðist Sigurður
Halldórsson í Landspítalanum,
eftir að hafa dvalið þar síðustu
vikur ævi sinnar þar til yfir lauk.
Sigurður fæddist hinn 24. marz
1907 að Melum í Kjalarneshreppi,
þar sem foreldrar hans bjuggu,
Guðlaug Jónsdóttir, dáin 1954, og
Halldór Halldórsson, bóndi, dáinn
1943. Árið 1916 fluttust þau hjón
með barnahópinn sinn til Reykja-
víkur og hófu búskap í Austurkoti
í Kaplaskjóli og bjuggu þar meðan
heilsa og kraftar entust. Eftir
fermingu, eða á árinu 1921 eða
1922, réðst Sigurður til Verzlunar
Haraldar Árnasonar, fyrst sem
sendisveinn en fjótlega til mikil-
vægari starfa. Var til þess tekið,
hve mikið mannval starfaði hjá
Haraldi Árnasyni, enda voru
vistaskipti ekki daglegur viðburð-
ur á þeim bæ.
Minnist ég ennþá, auk húsbónd-
ans, Haraldar Árnasonar, starfs-
félaga Sigurðar og seinna félaga í
félags- og íþróttamálum og koma
mér þá í hug nöfnin Kristján L.
Gestsson, Sveinbjörn Árnason og
Sigurður Jafetsson. Þeir Kristján
og Sigurður urðu báðir afreks-
menn í knattspyrnu og forystu-
menn í Knattspyrnufélagi Reykja-
víkur. Auk þess að vera með
fremstu leikmönnum K.R. gerðist
Sigurður þjálfari yngri flokka
félagsins og gegndi fjölda annarra
starfa í þágu þess, allt í sjálfboða-
vinnu og launin þau ein að sjá
félagið eflast og æskulýðinn vaxa
að manndömi og tamningu í
drengilegri keppni. Blessuð sé
minning allra þeirra, er þar lögðu
hönd á plóg og nú eru gengnir til
feðra sinna. Eftir standa verk
þeirra og orðstír. Sigurður Hall-
dórsson vann meðan kraftar ent-
ust hjá Heildverzlun Haraldar
Árnasonar og var starfsdagurinn
því orðinn æði langur og síðasti
húsbóndi hans var Tómas, sonur
vinar hans Kristjáns L. Gestsson-
ar.
Hinn 10. sept. 1932 gekk Sigurð-
ur að eiga Sigríði Jónasdóttur frá
Brautarholti í Reykjavík. Foreldr-
ar hennar voru Sigríður Oddsdótt-
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast i
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi. Þess skal cinnig getið
af marggefnu tilefni að frum-
ort Ijóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasið-
um Morgunhlaðsins. Handrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu linubili.
ir, Jónssonar, útvegsbónda í Stein-
um í Reykjavík. Oddur var for-
maður og drukknaði í fiskiróðri
vestur á Sviði árið 1902, en Jón
faðir hans hlaut sama dauðdaga í
róðri 1868. Faðir frú Sigríðar var
Jónas Helgason verzlunarmaður,
lengst af hjá Jes Zimsen. Þau
Sigurður byrjuðu búskap sinn að
Framnesvegi 21, en seinna reistu
þau sér hús við Hjarðarhaga 27 og
hafa búið þar síðan. Þeim varð 3ja
barna auðið. Elstur var Þorgeir, f.
11. sept. 1934, d. 25. okt. 1971,
mikill atgervismaður til líkama og
sálar og hafði, er hann féll frá í
blóma lífsins, starfrækt eigin end-
urskoðunarskrifstofu um skeið við
vaxandi vinsældir. Eftirlifandi
kona hans er Þórhildur Sæmunds-
dóttir og eignuðust þau eina dótt-
ur og tvo syni. Lilja Guðrún
Sigurðardóttir f. 8. marz 1939, gift
Steinþóri Ingvarssyni forstjóra og
eiga þau tvo syni. Yngstur er
Jónas Sigurðsson, f. 25. júní 1951,
kennari í Vestmannaeyjum,
kvæntur Helgu Hallbergsdóttur
meinatækni. Börnin hafa tekið í
arf eiginleika foreldra sinna og
forfeðra í báðar ættir og eru kunn
að hæversku og prúðu fasi. Heim-
ili þeirra Sigurðar heitins og
Sigríðar er rómað fyrir reisn og
fegurð og er táknrænt fyrir samlíf
þeirra, og margir eru þeir, er nú
sakna stuðnings og nærfærni Sig-
urðar við þá, sem minni máttar
eru og standa höllum fæti í
lífsbaráttunni.
Kynni okkar Sigurðar hófust, er
við tókum að venja komur okkar í
Brautarholt við Grandaveg og
sóttum þangað brúðir okkar, hann
Sigríði og ég Guðrúnu. Þegar mér
verður hugsað til þeirra unaðs-
daga, finnst mér sólin hafa skinið
skærar, grösin ilmað sterkara og
blómin verið litfegri en ella. Alla
tíð síðan hafa vinátta og tryggð
einkennt samskipti okkar og það
Dr. Jón Gíslason var skólastjóri
minn og lærifaðir í þau sex ár,
sem ég var við nám í Verzlunar-
skóla Islands frá 1953 til 1959. Ég
hef fáa menn hitt fyrir á lífsleið-
inni, sem ég hef alltaf getað borið
óblandna virðingu fyrir, en hann
var tvímælalaust einn af þeim.
Mér þykir mikil sorgarfrétt, að
hann skuli nú allur og rita því
þessi orð.
Margt kemur upp í huga mér,
þegar ég lít til baka yfir þetta
tímabil, sem ég fékk að vera hjá
dr. Jóni í Verzlunarskólanum. Ég
hygg ég kjósi öðru fremur að lýsa
ýmsum smáatvikum úr skólanum,
sem aðrir þekkja e.t.v. minna til.
Lýsa þau mörgu öðru fremur
skólastjóranum okkar; sem við
erum að kveðja nú. Ég minnist
öllu fremur latínutímanna í
fimmta bekk kl. 8.15 að morgni.
Við nemendur vorum syfjaðir, en
dr. Jón var glaðvakandi, sat tein-
réttur í kennarastólnum, merkti
þá dyggilega inn í kladdann, sem
komu of seint og krafði skýringa á
seinlætinu. Ymsar skýringar voru
fundnar upp, en engin þeirra beit
á dr. Jón, fyrr en Sigvaldi Frið-
geirsson, nú skrifstofustjóri Toll-
stjóra, sagði eitt sinri, að hann
hefði jú að vísu vaknað í tæka tíð
um morguninn, en minnt, að það
væri sunnudagur og því snúið sér
upp í horn aftur. Þá brosti dr. Jón,
sem hann gerði annars aldrei við
skrýtnum útskýringum.
Eitt sinn hafði snjóað þungum
blautum snjó, og við strákarnir
fórum út í löngu frímínútunum og
stóðum fyrir framan skólann. Lét-
um við snjóboltana dynja á hverj-
um þeim, sem kom niður tröpp-
urnar, nemendum jafnt sem kenn-
urum. Út kemur Logi Einarsson,
nú hæstaréttardómari og var
skothríðin látin dynja á honum.
Flýtti hann sér strax fram fyrir
húsið í skjól og stytti sér leið yfir
garðinn niður á Þingholtsstræti,
en hann átti þar heima gegnt
skólahúsinu. Rétt á eftir kemur
dr. Jón út. Allt dettur í dúnalogn.
skulu vera lokaorð mín á skilnað-
arstund að þakka forsjóninni fyrir
að hafa átt vináttu mannrækt-
armannsins Sigurðar Halldórs-
sonar. Eiginkonu, börnum,
barnabörnum og systkinum hans
vottum við Guðrún innilega sam-
úð, svo og öðrum þeim, er um sárt
eiga að binda við fráfall hans.
Tryggvi Pétursson.
Kveðja frá Lionsfélögum.
Við í Lionsklúbbnum Ægi
kveðjum í hinsta sinni okkar
ágæta félaga, Sigurð Halldórsson.
Sigurður var mjög traustur og
góður Lionsfélagi, okkur hinum
fyrirmynd í óeigingjörnu starfi og
árvekni.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Sigurði þegar ég
var ungur drengur, þá ellefu ára
gamall að stíga fyrstu sporin á
lífsbrautinni.
Það er mikil gæfa fyrir ungan
dreng að þroskast með slíkum
úrvalsmönnum, sem voru saman-
komnir á einum stað, Sigurður
Halldórsson var svo sannarlega
einn af þeim. Hann skildi drengs-
lundina vel og var ávallt hvetjaridi
til þroska og manndóms.
Við Sigurður unnum á sama
stað í um tuttugu og fimm ár og
þegar ég lít til baka er brautin
skínandi björt, engan skugga bar
þar á.
Með þessum fatæklegu orðum
vil ég þakka samveruna, svo og
fyrir hönd Lionsfélaganna í Ægi
votta ég eftirlifandi eiginkonu
hans, Sigríði Jónasdóttur, og öll-
um aðstandendum innilegustu
samúð.
Óláfur Maríusson.
KR er það, sem það er í dag,
vegna þess að þar hafa verið
menn, sem voru fórnfúsir og
samviskusamir fyrir sitt félag.
Einn af máttarstólpum gamla
Allir forðast að líta upp. Snjóbolti
sést ekki í hönd nokkurs manns.
Jón gengur niður tröppurnar,
teinréttur eins og herforingi og
skálmar eftir Grundarstígnum í
norður. Hann lítur ekki við og
lætur eins og við séum ekki til.
Enginn þorir að kasta á eftir
honum, jafnvel þótt hann snúi
bakinu í okkur.
I annað skipti erum við lær-
dómsdeildarstrákar að ljónast
uppi á lofti, þar sem fimmti og
sjötti bekkur voru til húsa. Dettur
þá Braga Kristjónssyni, skóla-
húmorista og grúskara, það
snjallræði í hug að fara út um
glugga og fikra sig eftir bruna-
reipi niður á jörð. Til þess varð
hann að fara fram hjá glugga
kennarastofunnar, en þar sér dr.
Jón hann og lítur við. Bragi lætur
sér hvergi bregða og segir: „Komið
þér sælir, skólastjóri." „Komið þér
sælir, Bragi,“ svaraði dr. Jón.
Síðan hneigðu báðir sig virðulega.
Bragi hélt áfram niður á jörð og
aldrei var minnzt á málið meir.
Og, atvikin eru óteljandi. Eitt
sinri í öðrum bekk fór rafmagnið
góða KR í marga áratugi var
Sigurður Halldórsson. Hann
fylgdist með okkur strákunum í
gegnum alla flokka knattspyrnu-
deildarinnar. Keyrði okkur til
leikja í litla svarta Standard-
bílnum sínum, boðaði okkur til
hvatningafunda úti í KR-heimili.
Og á eftir skyldi svo vera kalt
borð, sem það og var: Appelsín og
matarkex.
Innihaldið í orðum hans var að
KR þyrfti baráttuglaða stráka;
góða knattspyrnumenn, sem ekki
gæfust upp í leik þrátt fyrir
mótbyr.
Hann hringdi og bað okkur að
koma að raka völlinri sem þurfti
lagfæringar við eftir veturinn.
Var þjálfari flokka félagsins,
varðveitti boltana og félagsbún-
ingana. Skammaði okkur ef við
settum KR-peysurnar á golfið, því
við áttum að bera virðingu fyrir
þeim. Gaf okkur kók; þeim, sem
félitir voru hjálpaði hann til að
kaupa fótboltaskó.
Allt þetta og miklu meira, sem
ekki verða gerð tæmandi skil,
gerði hann.
Fátt gefur lífinu meira gildi en
að kynnast góðu fólki og eiga
samleið með því. Sú gæfa hlotnað-
ist okkur strákunum í KR, sem
vorum undir handleiðslu Sigurðar.
En það var ekki bara Sigurður,
heldur líka og ekki síst hans
glæsilega, góða kona, Sigríður
Jónasdóttir, sem studdi mjög vel
við bakið á sínum manni í hans
mikla og fórnfúsa starfi fyrir KR.
Það ríkir sorg á heimili Sigurð-
ar, en það er huggun í harmi að
verka hans í KR mun minnst um
ókomin ár.
Um leið og ég þakka Sigurði
fyrir hans leiðbeiningar og stuðn-
ing, bið ég guð að blessa eftirlif-
andi eiginkonu, heimili hans og
ástvini.
Kristinn Jónsson
af skólahúsinu um þrjúleytið í
skammdeginu. Þýzkutími átti að
hefjast, sem skólastjórinn átti að
kenna í. Hann kemur inn og allir
standa upp. Hann sezt niður í
hálfrökkrinu, byrjar tímann og
lætur sig ljósaskiptin engu varða.
Alltaf sést verr á bækurnar,
þangað til skólastjóri segir eitt-
hvað á þá leið, að það sé ekki gott
að rafmagnið sé farið, en vel megi
enn sjá til. Við krakkarnir vorum
auðvitað að vonast eftir fríi, en
hann var nú aldeilis ekki á slíku.
Gellur þá við í Erni Jóhannssyni,
síðar skrifstofustjóra Morgun-
blaðsins, að hann hafi heyrt að
rafmagnið kæmist ekki á fyrr en
seint um kvöldið. Reynir hann að
líta sakleysislega út, en flissið í
okkur hinum kom auðvitað upp
um hánn. Er nú löng þögn, rétt
eins og í dramatískum leikritum.
Doktorinn horfir á Örn og Örn á
móti, en sá síðarnefndi bliknar að
lokum. Örlar þá á ofurlitlu brosi
hjá doktornum um leið og hann
segir: „Og þér seljið það væntan-
lega ekki dýrar en þér keyptuð."
Hlógu þá allir og stuttu síðar kom
rafmagnið.
Ég gæti fyllt margar síður með
sögum úr skólanum, en ég hef
brugðið upp þessum svipmyndum
hér til að rifja upp góðar minn-
ingar, sem dr. Jón Gíslason átti
svo mikinn þátt í að skapa.
Þátttakendur í þessum atvikum
virða mér það væntanlega á betri
veg, að sögurnar skuli rifjaðar upp
að þeim forspurðum, og vonandi
fer ég sem réttast með.
Þessi gömlu atvik sýna, að bak
við hinn formlega virðuleika dr.
Jóns var fín kímnigáfa, sem við
nemendurnir kunnum vel að meta,
enda sögðum við krakkarnir hvert
öðru sögur af doktornum okkar
aftur og aftur og voru þær alltaf
jafn skemmtilegar. Ég hygg að ég
hafi þekkt dr. Jón rétt, að hann
hafi heldur viljað, að ég rifjaði
upp þessi smáatvik við þessi
tímamót en að fara að telja upp
æfiatriði hans, enda kunna aðrir
þau betur.
Nú, er ég er búsettur í Genf, er
mér miður að geta ekki verið
viðstaddur hinztu kveðju til læri-
meistara míns, en ég votta að-
standendum innilegustu hluttekn-
ingu.
Björn Matthíasson
I minningu um
dr. Jón Gíslason