Morgunblaðið - 02.03.1985, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. MARS 1985
+ Faðir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
GUÐNI ÞORSTEINSSON,
múrarameiatari,
Selfossi,
lést á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum aö morgni miövikudagsins
27. febrúar siöastliöins.
Eggert Guönaaon, Valborg Gfsladóttir,
Emma Guönadóttir, Ágúst Eirfksson,
Guðmundur Guönaaon, Fjóla Guómundsdóttir,
Jóna Vigfúsdóttir,
Guöfinna Guönadóttir, Eóvarö Torfason,
Ásdfs Guönadóttir, Leifur Eyjólfsson,
Benedikta Guönadóttir, Páll Árnason,
Hulda Guónadóttir, Pálmi Jónsson,
Ásgeir Guönason, Þyrf Axelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Konan mín, móöir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GRÓA DAGMAR GUNNARSDÓTTIR,
Áltheimum 72,
lést I Landakotsspitala að kvöldi 28. febrúar.
Hannes Agnarsson,
Gunnar Hannesson, Sigurjóna Slmonardóttir,
Edda Hannesdóttir, Garðar Sölvason,
Guðrún Hannesdóttir, Hrafn Sigurðsson,
Agnar Hannesson, Anna Helgadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Mágkona mfn.
ÁSA SIGURÐARDÓTTIR,
Kaplaskjólsvegi 7,
lést i Landspitalanum 19. febrúar 1985.
Jarðarförin hefur farið fram i kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Asa baö fyrir kveðjur og þakkir tii lækna, hjúkrunarfræöinga og
annars starfsfólks deildar 32 A Landspitalanum fyrir góöa aöhlynn-
ingu og hlýlegt viömót.
Fyrir hönd aöstandenda,
Esther Magnúsdóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
ÓLAFUR ÓLAFSSON
frá Eyri f Svfnadal,
Kambsvegi 14,
Reykjavfk,
lést i Landspitalanum 23 þ.m.
Erla Guðmundsdóttir,
Ólafur Ólafsson, Ragna Þorgeirsdóttir,
Erla Dögg Ólafsdóttir.
t
JÓN HERMANN INDRIÐASON,
Álfaskeíói 121,
Hafnarfiröi,
lést 28. febrúar i St. Jósefsspítala, Hafnarfiröi.
Ágúst Indríöason,
Guöbjörg Ágústsdóttir,
Ólafur Ingimundaraon.
t
Systir okkar.
er látin.
GUÐLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Eyrún Guömundsdóttir,
Lilja Guðmundsdóttir,
Laufey Guömundsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug, viö andlát og
útför
ÓLAFSBJÖRNSSONAR,
fyrrv. bónda.
Jóseffna Pélmadóttir,
Pélmi Ólafsson, Aöalbjörg Þorgrfmsdóttir,
Sigríóur Ólafsdóttir, Jón Tryggvason,
Skafti Kristófersson,
Sigríöur Skaftadóttir, Þorbjörn Sigurðsson,
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu viö andlát og jaröarför
fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
KRISTJÁNS NIKULÁSSONAR.
Elfsabet Kristjénsdóttir, Jón Stefénsson,
Þorsteinn Kristjénsson,
Þorbjörg Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Jórt Pálsson
Jón var fæddur að Prestbakka-
koti í Hörgslandshreppi í Vestur-
Skaftafellssýslu. Foreldrar hans
voru Páll Þorleifsson, d. 22. janúar
1906, og Guðrún Halldórsdóttir, d.
1952. Þau systkinin voru fimm.
Sólveig, f. 1897, á heima í Svína-
felli; Ingibjörg, f. 1900, d. 1970, bjó
á Hofi, og Halla, f. 1902, d. 1923,
átti heima á Hofi. Jón var fjórði í
röðinni. Yngst var Pála, f. 1906,
bjó á Hofi.
Eins og á þessu sést dó Páll frá
fjölskyldunni sama árið og yngsta
barnið fæddist og dreifðist þá
hópurinn en leiðir þeirra allra
lágu austur í Öræfi.
Nonni var þrjú ár á Keldunúpi í
sinni fæðingarsveit en fór þá að
Svínafelli til Páls Jónssonar og
Guðrúnar Sigurðardóttur í Aust-
urbænum. Lengi býr að fyrstu
gerð og ekki er vafamál, að nokkuð
gott hafa þessi hjón lagt drengn-
um í brjóst eins og hann ávallt bar
með sér. Kominn að tvítugu var
hann eitt ár hjá Veigu systur sinni
og árið 1924 var hann í Reykjavík
við smíðar. Meistarinn hans þar
vildi gera við hann námssamning
en eitthvað var það, sem togaði í
hann í Öræfin og af eiginlegu
smíöanámi varð ekki.
Að Svínafelli kom Nonni í
vinnumennsku árið 1925 til föður
míns, sem þar var sóknarprestur
og bóndi. Lágu leiðir þeirra saman
meðan báðir lifðu.
Ég gæti trúað því, að Nonni hafi
komið í heimsókn að Sandfelli ein-
hverju sinni nokkru áður en hann
kom alkominn. Ég hefði þá verið á
öðru ári. Þetta er mín fyrsta
minning. Hann var með hvítan
poka á bakinu eða undir hendinni.
Þegar hann hafði leyst fyrirband-
ið kom í ljós eitthvert undratæki,
sem ég hafði aldrei fyrr séð.
Seinna komst ég að því, að þetta
hét harmónika.
Það má segja, að undir þessu
formerki kynnti Nonni sig hvar
sem hann kom ævilangt. Þegar
hann knúði dyra þá lét hann allra
manna minnst yfir sér með poka á
baki. En þegar hann leysti fyrir-
bandið þá var aldrei að vita hvað
upp úr pokanum kæmi. í hógværð
sinni og yfirlætisleysi kom hann
manni ávallt á óvart með ríki-
dæmi mannkosta sinna. Ég ætla
að stikla á örfáum kostum hans
Nonna.
Nonni var afkastamaður við öll
hin algengu sveitastörf, hvort sem
var við heyskap eða skepnuhirð-
ingu. Þá var hann hagleiksmaður
bæði á tré og járn. Hús gat hann
byggt hvort sem var úr torfi og
grjóti, timbri eða steinsteypu.
Ferðamaður var hann með slíkum
afbrigðum, að hann átti fáa sína
líka þegar hann var upp á sitt
besta. Þessi upptalning gæti verið
lengri en síðast vil ég undirstrika
það hvað glaðsinna hann var þeg-
ar það átti við og barngóður.
Ég veit það vel, að þessi mann-
lýsing, sem ég hef hér dregið upp,
gæti átt við fjöldamarga Skaft-
fellinga á tímabilinu, sem hér um
ræðir. Þeir urðu hver fyrir sig og
með stuðningi hvers annars að
leysa öll sín vandamál í lífsbarátt-
unni, þ.e.a.s. það voru ekki vanda-
mál eins og öllum eru nú fremst á
tungunni, þetta voru viðfangsefni.
Það, sem gera þurfti, var gert. Ef
bóndinn gat unnið verkið og lokið
því upp á eigin spýtur þá gerði
hann það. Ef aðstoðar annarra
þurfti við þá bárust boðin um það
með vindinum og með stundvísi,
sem tekur örtölvutækni fram,
voru menn mættir á staðinn með
þau amboð, sem með þurfti. Þetta
vitum við Öræfingar, sem komnir
erum til ára, en það er á engan
hallað þótt sagt sé, að Nonni stæði
í fremstu röð sinna jafningja.
Árið 1931 fluttust foreldrar
mínir með sitt fólk frá Sandfelli
og austur í Hornafjörð. Fullorðna
fólkið með litlu krakkana var þrjá
daga á leiðinni. Kindurnar og
kýrnar voru eitthvað lengur að
labba þetta, ég man hvað við fögn-
uðum kúnum þegar þær komu
austur. Þarna yfirgaf Nonni sína
æskusveit og ættingja. Hann tók
þátt í þessum flutningum með sín-
um öruggu höndum.
t Bjarnanesi hélt hann framan-
af óbreyttri stöðu á heimilinu en
síðar sem lausamaður. Vann hann
heimilinu ótalið gagn en eignaðist
með tímanum eigin gripi og kart-
öflugarða, sem var mikill atvinnu-
vegur í Hornafirði og er enn.
Einnig eignaðist hann fljótlega
flutningabifreið, sem hann hafði
með tímanum vaxandi atvinnu af.
Einn af þeim málleysingjum, sem
hann Nonni kom með úr Öræfun-
um og átti, var hann Tígull. Nonni
átti marga hesta um ævina en Tíg-
ull tók þeim öllum fram, duglegur
góðhestur og fallegur.
Eftir fráfall föður míns árið
1954 dvaldi Nonni áfram í Bjarna-
nesi, fyrst hjá séra Rögnvaldi
Finnbogasyni, síðar hjá séra
Skarphéðni Péturssyni eða þar til
Skarphéðinn féll frá með svipleg-
um hætti árið 1974. Fluttist Nonni
þá út á Höfn til móðursystur
minnar, Ástu Oddbergsdóttur, og
manns hennar, Marteins Einars-
sonar. Síðustu árin var hann vist-
maður á elliheimilinu á Höfn.
Við, sem nutum samvista við
Nonna, þökkum samfylgdina,
verkin hans, vinsemdina og glað-
værðina. I huganum sé ég hann
hrók alls fagnaðar og við syngjum
„Glad sá som fágeln í morgon-
stunden" og við syngjum af innlif-
un. Ég sé hann ríðandi á Tígli,
golan í Hornafirðinum lyftir faxi
hestsins og leikur í hári mannsins.
Að síðustu lítil saga, sem lýsir
Nonna e.t.v. betur en þessi mín fá-
tæklegu orð.
Það var lítil stúlka í Bjarnanesi,
sem fór með foreldrum sínum af
bæ í kunningjaheimsókn. Þar hitti
stúlkan fyrst jafnöldru sína og
tókst með þeim fljótsprottin
barnavinátta. Síðar komu foreldr-
arnir á vettvang og var litli gest-
urinn kynntur fyrir foreldrum
vinkonunnar. Mikil ósköp, gott var
nú að vita það, en þá sagði barnið:
„Já, en hvar en Nonninn hennar?“
Oddbergur Eiríksson
Marteinn Skaft-
fells - Kveðjuorð
Hann var einbeittur og harður
baráttumaður fyrir áhugamálum
sínum, rökfastur og studdist mikið
við hið skrifaða mál, enda var það
honum mjög auðvelt að setja
hugsanir sínar á gott íslenskt mál.
Hann var sanngjarn og eldheit-
ur í baráttunni fyrir bættri heilsu
og betra lífi og studdist þar við þá
grundvallarkenningu að það nátt-
úrulega væri mönnum betra og
hollara en það, sem búið var til í
tilraunastofum nútímans.
Þannig kom hann mér og okkur
fyrir sjónir, þegar leiðir forráða-
manna kaupmanna lágu fyrst
saman 1976. „Það er verið að gera
tilraun til þess að skilgreina lyfja-
hugtakið aftur og fella undir það
sem flest fæðubætandi efni og fela
lyfsölum einum þau til endursölu
til neytenda", sagði hann m.a. við
okkur þá.
Ljóst var að hér var um mikið
hagsmunamál kaupmanna að
ræða. Ef skipa ætti svo fyrir, að
öll sala á vítamínum færi fram í
lyfjaverslunum, þá hefði það þær
fyrirsjáanlegu afleiðingar að sala
drægist saman, að almenningur
færi að líta á vítamín, sem lyf
frekar en fæðubætandi efni.
Það var fyrir einskæran áhuga
+
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur samúö og vinarhug
viö andlát og útför eiginmanns mins, fööur, tengdafööur og afa,
LÁRUSAR GUÐMUNDSSONAR
rafvirkjameistara
frá Akrí,
Vestmannaeyjum.
Gréta lllugadóttir,
Guömundur Lórusson, Aöalheiöur Auöunsdóttir,
Gróta Guömundsdóttir,
Lárus Steinþór Guömundsson,
Jóhann Ragnar Guömundsson
og dugnað Marteins Skaftfells
sem það tókst eftir fjölda mörg ár
að koma í veg fyrir að af þessu
yrði að öllu leyti.
Marteinn hafði hagsmuna að
gæta, sem innflytjandi ýmissa
vörutegunda af þessum toga.
Aldrei var hægt að merkja það í
málflutningi hans, enda öllum
Ijóst að þessi starfsvettvangur
hans afmarkaðist fyrst of fremst
af áhuga á málinu, lífsskoðun
hans og að láta þar gott af sér
leiða, heldur en því að hafa áhrif
sér til handa.
Með þessum fátæklegu orðum
eru Marteini Skaftfells færðar
þakkir fyrir góð viðskipti og frá-
bært samstarf, sem lengi verður
minnst.
F.h. matvörukaupmanna,
Magnús E. Finnsson.