Morgunblaðið - 28.09.1986, Blaðsíða 75

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 1986
75
í íslandsbanka, að vera valinn til
þess að verða fyrsti flugmaður ís-
lendinga. Þá var flugið sannkallað
ævintýri, sveipað dul hins framandi
og lítt kunna heimi fuglanna, sem
menn höfðu um aldir haft óstöðv-
andi löngun til að kynnast. Sigurður
var valinn úr stórum hópi ung-
menna eftir allsérstætt próf. Hann
hefír án efa verið vel gerður ungur
maður, hraustur, snarráður og
greindur. Fyrstu ár flugsins hér á
Islandi hafa vissulega verið erfíð
fyrir ungan óreyndan flugmann,
ekki síst vegna þess að hér vantaði
alia aðstöðu og aðbúnað sem nauð-
synlegur er til þess að vel megi
famast, enda varð flugið fyrir
skakkaföllum af þeim sökum. Sig-
urður Jónsson var frumherji í
íslenskum flugmálum í orðsins
fyllstu merkingu. Hann flaug m.a.
tiltölulega frumstæðum flugvélum
við afar frumstæðar aðstæður í
veðrasömu landi. Við sem á eftir
komum megum ekki gleyma þeim
sem ruddu veginn og beindu sjónum
okkar til betri tíma og bættra að-
stæðna í landi okkar. Sigurður var
mikill hagleiksmaður á marga vísu.
Hann var mjög vel drátthagur og
hélt sýningar á verkum sínum, sem
vöktu verðskuldaða athygli. Hann
var tónlistarunnandi og lék smekk-
lega á slaghörpu sér og vinum
sínum til ánægju. Á góðri stund var
hann skemmtilegur og léttur í lund,
hafði glöggt auga fyrir spaugileg-
um hliðum Iífsins og samfélagsins.
Hann ritaði oft hugvekjur í blöðin,
þar sem hann benti á ýmislegt sem
betur mætti fara hjá okkur. Sigurð-
ur fylgdist vel með því sem var að
gerast í heimi flugsins sem og í
heimi tækni og vísinda, var næmur
og fróðleiksfús. Hann var fyrsti og
eini heiðursfélaginn í Félagi fsl.
atvinnuflugmanna og á sl. ári gerðu
ungir flugmenn hann að heiðurs-
félaga í nýstofnuðum Flugklúbbi
Reykjavíkur. Þetta gladdi hinn
aldna flugmann mikið þótt ekki
hefði hann um það mörg orð.
Ofarlega í huga mínum er fyrsta
flugferðin með Sigurði sumarið
1939 á litlu Klemm-vélinni. Við
flugum upp af Melgerðismelum í
Eyjafírði á sólbjörtum degi þar sem
hópur ungmenna var við svifflugæf-
ingar. Þann dag sýndi hann mér
áþreifanlega inn í þann heim, sem
ég átti eftir að lifa og hrærast í
það sem eftir var æfínnar. Ég man
að hann hvatti mig til þess að læra
flug, og svo hvarf hann suður yfír
Ijöllin.
Hin síðari ár átti Sigurður við
vanheilsu að stríða. Kom þá glöggt
í ljós hve umhyggjusama og góða
konu hann hafði sér við hlið. Árið
1936 kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni, Guðbjörgu Siguijóns-
dóttur, glæsilegri ungri stúlku, sem
alla tíð síðan stóð við hlið hans í
blíðu og stríðu, ekki síst eftir að
heilsan var tekin að bila. Sigurður
var gæfumaður í hjónabandi og
eignuðust þau hjónin fjögur böm,
þijár dætur og einn son. Jón Sig-
urðsson fetaði í spor föðurins þótt
ekki yrði flugmannsstarfíð fyrir
valinu. Jón er lærður flugvirki og
hefír um langt árabil starfað hjá
einu stærsta flugfélagi Banda-
ríkjanna, lengi sem yfírflugvirki
með aðsetur í Kaupmannahöfn. Um
ættir, æsku og lífshlaup Sigurðar
Jónssonar verð ég að vísa til bókar-
innar, sem fyrr er getið. Þar er að
finna mikinn fróðleik, ekki síst um
frumbýlingsár flugsins á íslandi,
skin og skúrir í lífi manns, sem
átti dijúgan þátt í að gera flugið
að því sem við þekkjum í dag.
Síðustu fundum okkar bar saman
á Landspítalanum, þá var hann
vart fleygur lengur. Við ræddum
um gömlu góðu dagana, þegar hann
sat við stýrið á Súlunni og Veiði-
bjöllunni og flugið heillaði íslend-
inga, var að sumu leyti sambærilegt
við geimferðir nútímans. Það tíma-
bil ævinnar stóð honum glöggt fyrir
hugskotssjónum þótt annað nær-
tækara væri hulið.
Ég sé hann í huganum hækka
flugið suður yfír fjöllin og hverfa
upp í heiðríkjuna hinsta sinn. Ég
óska honum góðrar ferðar.
Öllum ástvinum Sigurðar Jóns-
sonar votta ég innilega samúð og
sendi kærar kveðjur.
Jóhannes R. Snorrason
Ragnhildur Þorvarðs-
dóttir - Minning
Fædd 24. febrúar 1905
Dáin 16. september 1986
Sumarið er liðið, bliknuð haust-
laufin falla til jarðar, skuggamir
lengjast og vindamir ýfa hafíð svo
brimið lýstur svört sker hvítum
vængjum. Á þessum haustdögum
slokknaði lífsljós tengdamóður
minnar, sem á æskudögum þótti
einn mesti kvennablómi um Vest-
fjörðu. Ég kveð Ragnhildi með
söknuði eftir að hafa verið í .sam-
býli með henni í 26 ár. Okkur Önnu
finnst auðnarlegt og tómt í húsinu
eftir að hún er farin. Höndin er
treg, hugurinn sljór til skrifta, en
í fáum línum skulu helstu æviatriði
Ragnhildar nú rakin.
Ragnhildur fæddist að Stað í
Súgandafirði 24. febrúar 1905 og
voru foreldrar hennar Anna Stef-
ánsdóttir og séra Þorvarður Brynj-
ólfsson, er þjónaði í Súgandafirði
frá 22. september 1901 til dánar-
dægurs 9. maí 1925.
Bamaskólanámið stundaði
Ragnhildur hjá föður sínum, og á
heimili sínu vandist hún allri al-
gengri vinnu undir stjóm umhirðu-
samra foreldra. Er Ragnhildur hafði
aldur til fór hún til náms í Kvenna-
skólanum á Blönduósi og átti hún
ljúfar endurminningar frá skóla-
ámm sínum þar nyrðra, og eignað-
ist þar vinkonur, er hún bast
tryggðarböndum til æviloka.
Leiðin lá síðan til Reykjavíkur
og þar settist hún í Kennaraskól-
ann, sem séra Magnús Helgason
stýrði. Minntist hún hans ætíð
síðan, er góðs manns var getið.
Auk þess að Ijúka almennu kenn-
araprófí tók Ragnhildur próf í
söngfræðum og orgelleik, undir
handleiðslu eigi minni snillings en
Sigfúsar Einarssonar, tónskálds og
dómkirkjuorganista. Þá þegar var
Ragnhildur ágætur orgel- og píanó-
leikari. Atvikin höguðu því svo að
þessi kunnátta kom í góðar þarfír
síðar.
Eftir að skólanámi Iauk stundaði
Ragnhildur kennslu um eins árs
skeið við barnaskólann að Hesti í
Borgarfírði, en þann 3. október árið
1926 giftist hún Ömólfí Valdimars-
syni kaupmanni og útvegsmanni á
Suðureyri við Súgandafjörð. Hafði
Ömólfur þá verið ekkjumaður í
nokkur ár, en hann missti fyrri
konu sína, Finnborgu Kristjáns-
dóttur, árið 1918. Með henni átti
hann dóttur, er bar nafn móður
sinnar. Gekk Ragnhildur þegar við
giftinguna Finnborgu yngri i móð-
urstað.
Það segja mér allir, er til þekkja,
að heimili þeirra Ragnhildar og
Ömólfs á Suðureyri hafí einkennst
af gestrisni, glaðværð og reisn í
menningarlegum efnum. Bæði voru
hjónin einstaklega félagslynd og
voru Ömólfí falin ýmis trúnaðar-
störf. Hann var lengi oddviti í
Suðureyrarhreppi, formaður skóla-
nefndar og forystumaður til fram-
faramála, ásamt góðum félögum
þar vestra, er létu sér eigi bregða
þótt fjallið Spillir skyggði til sólar
§óra mánuði ársins. En bakhjarl
Ömólfs var hin unga, glæsilega
kona hans er ætíð var boðin og
búin til að sinna gestum og gang-
andi, hvort heldur frægðarmenni
bar að garði, er ekki var ótítt, eða
fátækir og þurfandi.
Flestum konum hefði þótt ærinn
nógur starfínn við uppeldi og
umönnun bamanna, sem komu í
heiminn hvert af öðm. En Ragn-
hildur brá sér af bæ, þegar færi
gafst og sinnti félagsstörfum. Hún
var lengi formaður í Ársól, kvenfé-
laginu á Suðureyri, og starfaði
ósleitilega að bindindismálum. Þann
12. maí árið 1937 var hin glæsilega
Suðureyrarkirkja vígð, og hafði
Ömólfur verið formaður byggingar-
nefndar. Nú kom það í hlut
Ragnhildar að vera organisti og
söngstjóri í hinu nýja guðshúsi og
sinnti þeirri þjónustu þar til hún
flutti til Reylcjavíkur árið 1945.
Hjónin komu sér upp fallegu
sumarhúsi inni í fírði, þar sem heit-
ir Kvíanes. Er það eyðijörð, sem
Ömólfur átti lengi. Á Kvíanesi var
oft þröngt á þingi, en einmitt þaðan
eiga elstu bömin einhveijar hinar
bestu og ljúfustu minningar, er þau
undu við leiki í fíöru og á grænu
túni við bláan fíörðinn, sem oft er
svo lognsléttur að Gilsbakkafíall,
er andspænis rís, speglast í vatns-
fletinum.
Ef eitthvað bar út af í hita leiks-
ins var eigi lítið öryggi fólgið í því
að mega leita skjóls í móðurfaðmi.
Á kvöldin hleypti Ömólfur hesti
sínum inn með sjónum, kominn
heim frá störfum úti á Suðureyri.
Þá voru hamingjurík kvöldin á
Kvíanesi. En lífið var ekki bara leik-
ur einn. Afla þurfti heyja handa
hestum Ömólfs og tveimur til þrem-
ur mjólkurkúm. Oft miðlaði Hildur
þeim sem bjuggu verr í þessum
efnum, ef hún var aflögufær, því á
þeim tímum var erfítt að afla mjólk-
ur öðruvísi en að eiga gripi í fíósi.
Árið 1945 bmgðu Ragnhildur og
Ömólfur á það ráð að flytja til
Reykjavíkur. Var það eigi síst
vegna þess að bömin hugðu á fram-
haldsnám og kom betur að eiga sér
heimili í höfuðborginni. Keyptu
hjónin húsið á Langholtsvegi 20 og
áttu þar heima æ síðan. Einkennd-
ist heimilislífið þar eins og vestra
af góðvild og gestrisni.
Hér í borg lögðu hjónin sitt af
mörkum til félagsmála. Ragnhildur
var virkur meðlimur í Kvenfélagi
Laugamessóknar og síðar Lang-
holtssóknar. Bindindismálin vom
henni hugleikin, sem áður, og vom
þau hjónin virkir félagar í stúkunni
Einingunni, og nutu þar óskoraðs
trausts. Var Ragnhildur um tíma
varastórtemplar en það mun fátítt
í sögu Stórstúkunnar á íslandi, að
kona komist til slíkra metorða.
Hjónin vom bæði meðal stofnenda
Súgfirðingafélagsins, sem ætíð hef-
ur starfað af miklum krafti. Var
Ragnhildur kjörin heiðursfélagi
þess fyrir nokkmm ámra.
Böm Ragnhildar og Ömólfs em
þessi, og talin í aldursröð: Þoryarð-
ur, Anna, Valdimar, Ingólfur Óttar,
Ambjörg Auður, Þómnn, Margrét,
Guðrún Úlfhildur og Sigríður Ásta.
Guðrún hét og eitt bam þeirra
hjóna, sem þau urðu að sjá á bak
þriggja ára að aldri.
Ömólf mann sinn missti Ragn-
hildur þann 3. desember árið 1970.
Þann mikla stormbyl stóð Ragn-
hildur af sér með hjálp einlægrar
trúar á æðri máttarvöld. Og nú
stóðu bömin við hlið hennar og
studdu móður sína af ráðum og
dáð, er áður hafði verið þeirra styrki
stafur. Einnig vom nú tengda- og
bamaböm til staðar að umvefía
Ragnhildi ástúð sinni.
Eg var í sambýli með tengdamóð-
ur minni í 26 ár, og alian þann tíma
var Ragnhildur mér sem móðir og
Ömólfur sem faðir, meðan hans
naut við, ógleymanlegur öllum er
honum kynntust. Bæði vom hjónin
svo bamgóð að með eindæmum
var, og sjúka og ellihmma vini sóttu
þau heim á sjúkrahús og dvalar-
heimili. Engan nauðleitarmann létu
þau frá sér fara án þess að veita
úrlausn.
Síðustu árin mátti Ragnhildur
þola nokkum heilsubrest, enda
hafði starfsævin verið ströng, og
vinnudagamir oft langir, en eðlið
var hið sama til síðasta dags. Ekk-
ert gat bifað trúartrausti né slævt
hlýhug hennar til ástvina og vina.
Ég kveð Ragnhildi með versi
Matthíasar Jochumssonar:
Vér sjáum hvar sumar rennur
með sól yfir dauðans haf,
og lyftir í eilífan aldingarð
því öllu, sem Drottinn gaf.
Kristján Jóhannsson
Hér kveð ég yndislega konu,
Ragnhildi Kristbjörgu Þorvarðs-
dóttur. Því segi ég: Hvf er hún farin
frá mér, mín elskulega tengdamóð-
ir? Já, emm við ekki öll svo eigin-
gjöm á þá sem við elskum og
neitum að sjá að baki, en það að
fæðast hér á jörð og hverfa aftur
er víst gangur lífsins og öll verðum
við að sætta okkur við það, enginn
er undanskilinn. Þessar örfáu línur
em kveðjuorð til hennar frá mér.
Ég, undirrituð, kynntist henni fyrir
32 ámm, þá ung og óþroskuð, fljót-
lega skildum við hvora aðra, það
sem hún sagði var bæði fallegt og
gott og hægt að læra af henni svo
ótalmargt, sem ég fínn alltaf betur
og betur hvað gerði mér gott. Eitt
var það sem mér fannst mjög skrítið
þegar ég kom inn á heimilið á Lang-
holtsvegi 20 og sá þennan stóra
systkinahóp, hvemig í ósköpunum
væri hægt að eiga svona mörg böm
og vera svona falleg eins og hún
var, hreint tignarleg, en elsku
tengdapabbi hefur líklega átt sinn
þátt í því að hún brosti svo fallega.
Annað sem ég undraðist vom allir
þeir gestir, sem hún gaf kaffí eða
mat, sama á hvaða tíma þeir komu.
Enginn mátti fara svangur frá
henni.
Bömin mín fímm kveðja hana
með miklum söknuði, en þau eiga
líka ótal yndislegar minningar um-^
ömmu sina, en það er það falleg-
asta sem böm geta geymt í hjarta
sínu. Sérstakar kveðjur era frá
nöfnu hennar, sem stödd er í Banda-
ríkjunum, og Gauju Örnu sem
búsett er í Egyptalandi, sem hún
spurði svo mikið um. En þær geta
ekki fylgt henni seinasta spölinn
vegna fíarlægðar sinnar. Já, það
var gaman að sjá gleðina í andliti
hennar þegar hún fékk nýtt bama-
bam eða bamabarnabam í fangið,
enda kom ævinlega ró yfír bömin
þegar þau fundu hlýjuna streyma.
frá henni. í fyrra, 24. febrúar, varð
hún 80 ára, og eina afmælisgjöfin
sem hún bað um var sú að fá okk-
ur öll í messu með sér, var það
eftirminnileg stund á fallegum stað.
Að lokum vil ég þakka henni all-
an þann styrk og alla þá hvatningu
sem hún hefur gefíð mér í gegnum
öll þessi ár og nú síðustu árin í
harðri og miskunnarlausri verka-
lýðsbaráttu kvenna. Oft var ég
komin að því að guggna, en hélt
ótrauð áfram með hennar hjálp. Já,
ég þakka henni fyrir allt og allt og
ég veit að ég sé hana seinna þegar
ég verð kölluð og þá tekur hún á
móti mér með sömu elsku og alltaf.
Elina
Kristfán Viggós-
son — Kveðja
Kveðja
Þar sem reynt er á trúarlegan
hátt að hjálpa því fólki sem áfengis-
dryklq'an hefur skemmt á margvís-
legan hátt, en ég á þar við
Hlaðgerðarkot kynntist ég Kristjáni
heitnum Viggóssyni best og sá
kunningsskapur stóð óbreyttur til
hans síðasta dags. Kristján var
frekar hæglátur maður en með
hreint og falslaust huglíf. Það var
ekki ætlun mín að skrifa langa grein
um Kristján heitinn Viggósson, en
mér verður samhliða hugsað til
gamals manns, sem nú er vistmað-
ur á Dvalarheimili fyrir aldraða, ég
vona að hans andlegi styrkur muni
standa áfram. Ég votta öllum sem
Kristjáni heitnum stóðu næst mína
samúð og hluttekningu.
Hin langa nótt er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið hljótt
nú er sæll sigur unninn
og sólin björt upprunnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(Valdimar Briem)
Útför hans verður gerð á morg-
un, mánudag.
Þorgeir Kr. Magnússon
t
Hjartanlegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát
og útför föður okkar og tengdafööur,
STEFÁNS ÓLAFSSONAR
skósmiðs,
Borgarnesi.
Sigríöur Stefánsdóttir, Guðmundur Sverrisson,
Magnús Stefánsson, Gunnhild Stefánsson.
\
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför mannsins míns, fööur okkar, tengdaföður og afa,
SIGURÐAR JÓNSSONAR.
Sérstakar þakkir viljum við færa lögreglumönnum í Árnessýslu
og mökum þeirra.
Ingibjörg Þorgrimsdóttir,
Jón Arnar Sigurðsson, Anna Halldórsdóttir,
Þorgrímur Óli Sigurösson, Asa Lfney Siguröardóttir,
Þór Sigurðsson,
Sigurður Rúnar Sigurösson,
Gunnlaugur Valgarö Sigurösson
og barnabörn.
r