Morgunblaðið - 01.10.1987, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. OKTÓBER 1987
55
Sigrún Jónsdóttir ásamt þremur verka sinna.
Sýnir 40 olíumálverk
SIGRÚN Jónsdóttir opnar mál- Þetta er 11. einkasýning Sigrúnar,
verkasýningu i Hamragörðum, en hún hefur sýnt hér heima og
Hávailagötu 24, í Reykjavík í erlendis.
dag, 1. október.
Um 40 olíumálverk eru á sýning- Sýningin er opin kl. 14.00-10.00
unni, fantasíu- og landslagsmyndir. til sunnudagsins 5. október.
um og reyndar ekki á almannafæri
yfirleitt nema hvað í sumum versl-
unum var tónlist innan dyra. En
þær hafa ekki lúðrablástur út á
götur og torg eins og hér þykir sjálf-
sagður menningarauki. Og í hinum
frægu görðum Lundúnaborgar eru
útvarpstæki blátt áfram harðbönn-
uð.
Steingrímur Gautur Kristjánsson
á þakkir skyldar fyrir þarfa og
skynsamiega ádrepu. Það ríður á
að skapa almenningsálit er fordæm-
ir einkakonserta á götum úti og
öðru almannafæri. Og ekki má
gleyma aðalatriði málsins. Hér gild-
ir ekki „vijji meirihlutans", sem er
reyndar með öllu ókunnur. Þetta
snýst ekki um það. Meirihlutinn
verður að sætta sig við það að hon-
um leyfist ekki að kúga minnihlut-
ann eða beita hann ofbeldi. Þetta
mál varðar mannréttindi. Rétt borg-
aranna til að fá að vera í friði á
almannafæri fyrir óþarfa ónæði og
hávaða. Ég get ekki neytt annan
mann til að lesa það sama og ég,
horfa á það sama, né hlusta á það
sem ég vil heyra. Það eru svo ansi
mörg ég. Við lifum í samfélagi og
verðum að sýna náunganum lág-
marks nærgætni, kurteisi og tillits-
semi.
Höfundur er hffóðlátur borgnri.
Rafha—rafhitarar eru til notkunar
við upphitun húsnæðis,
þeir eru fáanlegir með og án
neyslu vatnsspírals.
Rafhitararnir eru algjörlega
sjálfvirkir og stjórnast af
iveimur hitastillum.
Rekstur er mjög hagkvæmur,
sjálfvirkni tryggir lágmarks
orkunotkun á hverjum tíma
og er viðhaldsnotkun hverfandi.
Rafhitararnir eru lausir við
alla mengun, hvort heldur er
hávaða—eða loftmengun.
LÆKJARGÖTU 22 HAFNARFIRÐI SÍMI 500 22
eftír Sigurð Þór
Guðjónsson
Steingrímur Gautur Kristjánsson
borgardómari skrifar ítarlega grein
í Morgunblaðið þ. 24. september
um þann vanda er skapast hefur
af völdum hávaða á almannafæri
frá hljómflutningstækjum. Tilgang-
ur hans er sá að kom af stað
umræðum um þetta mál sem sann-
arlega er komið á alvarlegt stig.
Það er brýn nauðsyn að sem allra
fyrst verði samin skynsamleg lög-
gjöf um hávaðamengun af þessu
tagi, til þess að hafa við eitthvað
að styðjast. En það er auðvitað
hárrétt, sem Steingrímur Gautur
bendir á, að lög og reglur leysa hér
ekki allan vanda. Það er hugarfarið
sem gerir gæfumuninn. Sjálfsagðir
mannsiðir og tillitssemi í garð ann-
arra í borgarsamfélagi. Það er
mikilvægt að spyma við fótum áður
en skapast gróin hefð fyrir því að
hverjum og einum haldist það uppi
að hella einkatónleikum sínum yfir
Pétur og Pál að þeim forspurðum.
Og það skiptir engu máli í þessu
sambandi hvaða tónlist er flutt.
Aðalatriðið er réttur hvers manns
til að vera í friði úti við án truflun-
ar, umfram þeirrar sem er óhjá-
kvæmileg vegna umferðar og
verklegra framkvæmda.
Grein Steingríms Gauta er óvenju
vel rökstudd og málefnaleg. Hann
vekur rækilega athygli á miklum
vandræðum, sem fyrst og fremst
hafa orðið eftir að útvarpsrekstur
var gefínn „fijáls". Ég tek undir
þessi skrif í einu og öllu og við ólm-
ur leggja Steingrími Gauta og
öðrum sem eru sama sinnis iið í
baráttunni fyrir sjálfsagðri kurteisi
og tillitssemi í umgengni. Ég hef í
raun og veru litlu við þessa ágætu
grein að bæta. En samt get ég
ekki stillt mig um að nota hér tæki-
færið og skora á Strætisvagna
Reykjavíkur, að afnema þegar í
stað gauragang frá útvarpstækjum
í vögnunum, sem er að gera far-
þegum ferðalög um borgina nær
óbærileg. í fímmtán ár hef ég farið
svo að segja daglega með sömu
leið, auk svo og svo margra tilfall-
andi ferða með ýmsum öðrum
leiðum. Forðum var gaman í strætó.
Það var skemmtilegt að skoða
mannlífið og smám saman fer mað-
ur að kannast við marga farþega
og verða hlýtt til þeirra. Og það
er reynsla mín að vagnstjórar séu
yfirleitt til fyrirmyndar að lipurð
og hjálpsemi við farþega. En nú er
ekki lengur gaman í strætó. Það
er orðið hreinasta martröð. Ástæð-
an er miskunnarlaus beljandi úr
útvarpsviðtækjum vagnstjóranna.
Það heyrir til undantekninga að
ekki sé útvarp í gangi og það er
undir duttlungum viðkomandi
bílstjóra komið hve hátt hann
stemmir píslartólin. Farþegar neyð-
ast til að sitja undir þessu (t.d. frá
Breiðholti og út á Seltjarnarnes)
án þess að fá rönd við reist. Það
hrekkur skammt að einstakir far-
þegar kvarti við einstaka bílstjóra.
Enginn nennir að standa í slíku
þrasi sí og æ og fá á sig illt orð
fyrir vikið. Því mórallinn er: Sá er
dóninn sem andæfir dónaskapnum.
Strætisvagnar Reykjavíkur, sem
er þjónustufyrirtæki í eigu borg-
arbúa, verða þegar í stað að
leggja blátt bann við þessum
ófögnuði með formlegum regl-
um. Það ætti ekki að vera neinum
vorkunn að þreyja sex stunda
vinnuvakt í þögn og þolinmæði. Og
hagsmunir farþega hljóta hér að
vega þyngra á metunum en vinnu-
leiði bílstjóranna ef hann er þá
nokkur. Því það er fyrst og fremst
bara ljótur vani að hafa músík
glymjandi yfir sér i tíma og ótima.
Bflstjóri í vinnu getur ekki neytt
sinni einkahlustun yfir þúsundir
farþega er með vagninum fara.
Þeir verða að taka það sem hluta
af starfinu að þeir eru ekki heima
hjá sér. Þetta er svo einfalt og sjálf-
sagt að allir hljóta að skilja það ef
þeir beina athyglinni að þvi. Én hér
hefur hugsunarlaus óvani náð að
festa rætur. Svona popporgíur
þekkjast hvergi í almenningsvögn-
um í menningarlöndum Evrópu,
„Hér hefur hugsunar-
laus óvani náð að festa
rætur. Svona popporgí-
ur þekkjast hvergi í
ahnenningsvögnum í
menningarlöndum Evr-
ópu, segja mér víðförul-
ir menn.“
segja mér víðförulir menn. Um dag-
inn var ég í London. Aldrei heyrði
ég neins konar músík í strætisvögn-
Meira um hávaðasýki
ALLT I
HELGARMATINN!
Rauðvínslegin lambalærí.
Kryddlegin lambalærí
og sérlega meyrt og Ijúffengt
lambakjöt sem þið getið
kryddað eftir eigin smekk.
-Náttúruafurð
sem bráðnar uppi í manni.
m mm

aBi
HAGKAUP
■ ¥
SKEIFUNNI KRINGLUNNI KJÖRGARÐI
AKUREYRI NJARÐVÍK