Morgunblaðið - 04.03.1988, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. MARZ 1988
45
Minning:
Sigurður Einarsson
pípulagningameistari
var hugurinn jafn skýr. Amma var
svo gæfusöm að geta húið á sínu
eigin heimili til dánardags. Hún
hefði átt erfitt með að sætta sig
við annað.
Ég veit að hún amma hefði ekki
kært sig um langar ræður. Við
systkinin frá Kalmanstungu þökk-
um henni allt það sem hún gerði
fyrir okkur og við fáum aldrei end-
urgoldið. Minningin um hana verður
okkur aldrei gleymd. Megi amma
hvíla í friði. ,
Stefán Kalmansson
Að morgni 1. mars sit ég hér við
gluggann á Selvogsgrunni 10 og
minnist vinkonu okkar fjölskyldu,
Valgerðar frá Kalmanstungu.
Kynni okkar eru orðin nokkuð
löng eða yfir 40 ár. Ég kynntist
Völu þegar ég tengdist fólkinu í
Baldursbrá. Hún varð mér náin
enda voru báðar dætur mínar sem
ungar telpur á sumrin í Kalmans-
tungu hjá Völu frænku, sem var
þeim sem besta vinkona.
Vinátta okkar hefur ekki dvínað
með árunum. Stefán og Valgerður
bjuggu við Laugarásveginn eftir að
þau brugðu búi í Kalmanstungu og
var þá stutt á milli okkar bæja.
Vala var fjarska dugleg og gekk
að öllum verkum í Kalmanstungu
úti sem inni.
Á sjúkradeild Hrafnistu vann hún
sem yfirhjúkrunarkona eftir að hún
flutti í bæinn. Þá gat ég sent henni
hugskeyti frá þeim glugga sem ég
nú sit við.
Síðustu atorkuárin sat hún oft
við lopapeysupijón og var gaman
að fylgjast með henni í Ramma-
gerðinni hjá Hauk, Gerði í Islensk-
um heimilisiðnaði og víðar, þar sem
hún seldi sína vöru. Alltaf voru
peysurnar keyptar, enda vel unnar.
Það kom fyrir að ég tæki Völu
með í ökuferð ef ég þurfti að
skreppa bæjarleið, og var hún þá
fljót að búa sig. Þessar ökuferðir
voru okkur báðum til ánægju. Að
ökuferð lokinni skilaði ég henni
heim og var þá tekið til við prjónles-
ið.
Ég þakka henni samveiuna og
óska henni góðrar ferðar. Ég kveð
Valgerði með uppáhaldsljóði henn-
ar:
„Efst á. Amarvatnshæðum
oft hef ég fáki beitt.
„Þar er allt þakið í vötnum",
þar heitir Réttarvatn eitt.
Og undir norðurásnum
er ofurlítil tó.
„Og lækur líður þar niður“
um lágan Hvannamó.
Á engum stað ég uni
eins vel og þessum mér. •
„ískaldur Eiríksjökull"
veit allt sem talað er hér.“
Unnur N. Eyfells
fyrir var hún húsmóðirin sem
ávallt var til staðar og gerði allt
notalegt og heimilislegt og bar
hag fjölskyldu sinnar mjög fyrir
brjósti.
Kristján og Jóhanna eignuðust
4 börn. Þau eru: Gunnar f. 1941,
yfirfískmatsmaður, kvæntur
Helgu Loftsdóttur sem vinnur við
verslunarstörf; Guðríður f. 1943,
kennari, gift Helga Valdimars-
syni, stýrimanni; Hanna Karen f.
1956, hjúkrunarfræðingur, sam-
býlismaður Þórir Georgsson, raf-
eindavirki; Ólafur Barði f. 1959,
fulltrúi, sambýliskona Helga
Kristinsdóttir, skrifstofustúlka.
Bamabömin em 5.
Jóhanna hlaut í vöggugjöf
margar góðar gjafir. Hún var ró-
leg en ákveðin kona, vildi nefna
hlutina sínu rétta nafni. Það var
langt frá því að við værum alltaf
sammála. Hún hafði létta lund,
var nægjusöm og öll verk sín vann
hún af alúð og smekkvísi. Það.var
reisn yfir henni.
Kristján dó eins og áður segir
1976 og var það Jóhönnu mikið
áfall. Hún hafði alla tíð staðið
staðföst við hlið manns síns í lífí
og starfi. Eftir að Kristján dó
fluttist ég inn á heimili hennar
Fæddur 29. febrúar 1908
Dáinn 27. febrúar 1988
Nú þegar hann Siggi frændi hef-
■ ir kvatt þennan heim er horfinn sá
síðasti, sem eftir lifði af systkinun-
um frá Meðalfelli, börnum Einars
Þorleifssonar og Jóhönnu Snjólfs-
dóttur, sem bæði vom fædd á Horni
í Hornafirði, og bæði vom af Sverr-
isætt frá Rauðaberg og Kirkjubæ
á Síðu.
Þau Einar og Jóhanna áttu alls
þrettán börn. Tíu þeirra náðu full-
orðinsámm, en þau vom: Sigríður,
er átti Óskar Sigurðsson í Neskaup-
stað og síðar í Sandgerði; Siguijón,
bóndi í Hraunkoti er átti Magneu
Pétursdóttur frá Borgum í Nesjum;
Sigjón, bóndi í Bjarnanesi, er átti
Guðlaugu Guðmundsdóttur frá
Austurhól; Hrollaugur er lést ungur
á Hvanneyri; Björg er átti Sigur-
berg Sigurðsson, bónda á Stapa í
Nesjum; Þórólfur, er var bóndi á
Meðalfelli og átti Björgu Jónsdóttur
frá Hoffelli; Vilborg, húsmóðir í
Reykjavík, er átti Guðmund Benj-
amínsson, klæðskera frá Flatey á
Breiðafírði, Sigurður, sem nú er
kvaddur; Flosi, sjómaður í
Reykjavík, er átti Margréti Guð-
mundsdóttur; og Marteinn er var
bóndi í Ási og síðar bjó á Höfn er
átti Ástríði Oddbergsdóttur frá
Bjamanesi, en hann lést á liðnu án.
Fyrstu minningarnar um hann
Sigga frænda em þegar hann fór
með litlu frænku sína að kaupa á
hana nýja kápu í búðinni hjá kær-
ustunni sinni henni Gunnu. Sú litla,
sex ára, sem hafði verið lengi í
sveitinni á Homafirði gleymir aldrei
þessari fallegu bláu kápu sem hann
Siggý bróðir hennar mömmu keypti
hjá Ámunda Ámasyni, og fyrstu
kynnunum af henni Gunnu hans. Á
sama hátt em allar minningar um
hann tengdar ljúfmennsku hans og
þeirra beggja, því aldrei var hægt
að minnast á annað þeirra án þess
að hins væri og getið.
Þann 14. október 1933 gekk
hann í hjónaband með unnustu sinni
Guðrúnu Gísladóttur og eignuðust
þau ellefu börn. Fyrsta barnið sitt,
Kötlu, misstu þau á fyrsta ári, en
hin em: Þórdís Katla, kennari í
Garðabæ, gift Hilmari Bjartmarz;
Jóhanna Sigríður, gift Brynjólfi
Halldórssyni, skipstjóra; Magnea
Kolbrún, gift Bjarna Péturssyni;
Gísli rafvirki, kvæntur Sigurrós
Guðmundsdóttur; Einar, arkitekt í
Noregi, kvæntur Oddhild, norskri
konu; Órlygur, kvæntur Sigrúnu
og síðar er við fluttum í Hólm-
garðinn héldum við sameiginlegt
heimili, svo við kynntumst býsna
vel.
Fyrir átta ámm, 1. mars 1980,
útskrifaðist Jóhanna af sjúkra-
húsi, en hún hafði legið þar vegna
uppskurðar við krabbameini.
Þann sama dag fæddist Gunnar,
sonur minn. Hann hefur nú í 8
ár notið umhyggju og ástúðar
ömmu sinnar. Fyrir það skal nú
sérstaklega þakkað.
Ótal minningar koma í hugann.
Mitt í þeim er óhjákvæmilegt að
minnast á síðasta eina og hálfa
árið í lífi Jóhönnu, er hún fór
óþyrmilega að finna fyrir þeim
sjúkdómi, er búið hafði um sig enn
á ný. Þó auðnaðist henni að vera
heima síðastliðið ár þó rúmföst
væri. Hún gekk í gegnum miklar
þrautir og erfiða baráttu, en æðm-
leysi og stilling einkenndi skap-
höfn hennar. Jóhanna hafði þá
fullvissu að annað líf tæki við að
þessu loknu.
Ég þakka fyrir að hafa átt sam-
leið með þessari mannkostakonu,
velvild hennar og umhyggju í
minn garð.
Blessuð sé minning hennar.
Þórir Georgsson
Björnsdóttur; Siguijón, bæklunar-
læknir, kvæntur Sigríði Haralds-
dóttur; Þorleifur Garðar, pípulagn-
ingamaður, ókvæntur; Sigrún, gift
Terry Nielsen, matreiðslumanni;
Flosi, verkfræðingur, kvæntur
Helgu Kristinsdóttur. Sigurður og
Guðrún áttu miklu barnaláni að
fagna og em börnin öll vel af guði
gerð og þeirra mestj auður.
Á Hornafirði hittust flest systk-
inabörnin líka, börn Sigurðar og
hinna systkinanna frá Meðalfelli, í
sveit hjá frændfólki sínu á bæjunum
í Nesjum, hjá Þórólfí og Jóhönnu
ömmu á Meðalfelli, hjá Björgu og
Sigurbergi á Stapa, hjá Marteini
og Ástu í Ási eða hjá Sigjóni og.
Guðlaugu á Móa eða í Bjarnanesi.
Dvölin þar og samfélagið við ætt-
fólkið í sveitinni þarna á Hornafirði
tengdi kynslóðirnar saman og veitti
okkur borgarbömunum af næstu
kynslóð innsýn og skilning á því
lífi sem foreldrar okkar ólust upp
við í sveitum landsins. Beijaferðim-
ar sem systkinabömin fóm í sam-
an, tvímennandi á gæfum góðhest-
um Nesjabæjanna, inn á Laxárdal
og á þær sömu slóðir þar sem for-
eldrar þeirra vöktu við fé í seli, —
þær munu seint úr minni líða. Við
nutum þessarar samveru við fólkið
okkar og við sveitastörfin, heyvinnu
og kúarekstur, og snemm heim
hraust og blómleg að hausti með
kveðjur til hinna systkinanna sem
búsett vom syðra.
Þess má einnig geta hér að þó
þröngt væri og mannmargt í heim-
ili hjá Sigurði og Guðrúnu á Brá-
vallagötu 44, þá virtist alltaf vera
nóg pláss fyrir ættfólkið að austan,
sem kom hingað suður í heimsóknir.
Hann Siggi frændi var fríður og •
vel á sig kominn maður, stundaði
mikið íþróttir er hann var ungur,
og minnir okkur að hann hafi
kynnst henni Gunnu sinni í KR er
þau vom ung, en hún var ein af
liðtæku stúlkunum í sýningarflokki
KR í þá daga. Hann var næmur,
ljóðelskur, vel gefinn og hafði fagra
söngrödd eins og þau öll Meðalfells-
systkinin, en afi Einar var nefnilega
forsöngvari í kirkjunni, sem einu
sinni var við Laxárbrú.
Ljóst í minni er þegar Siggi og
Gunna fóm með foreldmm okkar í
sumarferð til Homafjarðar fyrir
stríðið, siglandi austur en landveg
suður — yfir stórár og jökul — og
þótti það mikil ævintýraferð. Þá var
það að þau höfðu frítt fylgdarlið á
bakaleiðinni, allt út að Jökulsá á
Skeiðarársandi, er fjöldi ættfólksins
Fædd 6. október 1899
Dáin 21. febrúar 1988
Elskuleg amma mín, Sigríður
Einarsdóttir, andaðist í Sjúkrahúsi
Seyðisfíarðar þann 21. febrúar á
áttugasta og níunda aldursárinu.
Einhvern veginn er það nú svo að
dauðinn kemur alltaf aftan að
manni þó að fólk sé orðið þetta
fullorðið. Ekki hvarflaði það að mér
fyrir tæpum mánuði þegar ég sá
hana síðast að við væmm að kveðj-
ast í hinsta sinn. Hún var svo hress
og kát og bar sig vel þegar ég
kvaddi hana úti á flugvelli. Þá var
hún á leiðinni austur á Seyðisfjörð
eftir sjúkrahússlegu hér í
Reykjavík, og ætlaði að koma hing-
að aftur í vor til að vera hér síðustu
æviárin, en margt fer öðmvísi en
ætlað er. Ég lofa guð fyrir það að
við skyldum þó fá nokkrar vikur
saman áður en hún dó. Alveg frá
því að ég var lítið barn var hún
hluti af lífi mínu, og ég á marga
góðar minningar sem ég get yljað
fylgdi þeim þangað ríðandi á hest-
um. Þetta var á þeim tíma er Horna-
fjörður var mjög einangmð sveit,
og aðeins mátti komast þangað með
strandferðaskipunum Esju eða Súð,
en þær ferðir gátu eins orðið stopul-
ar því það gat borið við að skipin
komust ekki inn fyrir Homafjarðar-
ós, og fóm því framhjá. Við systk-
inabömin sem vomm að alast upp
á þessum ámm rétt fyrir og um
stríð kynntumst vel þessu frænd-
fólki okkar og minningarnar frá
Homafírði renna fram í hugann sem
fljót er ekkert fær stöðvað. Hvergi
fannst okkur fallegri staður á
landinu en í Hornafirði, og var haft
á orði að öll börn er eitt sinn kæmu
til sumardvalar þar í æsku, sæktu
þangað aftur allt fram á fullorðins-
ár. Börnin okkar, þriðji ættliður frá
ömmu og afa á Meðalfelli, eiga
einnig þessar minningar um nátt-
úmfegurð og hjartagott fólk.
Elsku Gunna mágkona, þér og
börnunum ykkar em hér færðar
innilegar samúðarkveðjur og hjart-
ans þakkir fyrir órofa tryggð í
gegnum árin við okkur systkina-
bömin og okkar börn. Góður dreng-
ur er genginn. Guð blessi systkinin
frá Meðalfelli.
Jóhanna og Ásthildur
Að morgni laugardagsins 27.
febrúar var hringt og tilkynnt and-
lát afa, Sigurðar Einarssonar. Að-
eins kvöldið áður hafði ég verið í
heimsókn hjá honum og hann faðm-
aði mig að sér.
Sigurður afi var fæddur á Meðal-
felli í Hornafirði á hlaupársdag
1908 og vantaði því aðeins tvo daga
upp á tuttugasta afmælisdaginn
sinn. Hann giftist Guðrúnu Gíslar
dóttur árið 1933, og heimili afa og
ömmu hefur lengst af verið að Brá-
vallagötu 44. Þau eignuðust 11
böm, en elsta barnið þeirra dó á
öðm árinu. Við bamabömin emm
mér við um ókomin ár. Það rifjast
upp fyrir mér veislurnar sem hún
og Sigurborg amma héldu fyrir mig
þegar mamma og pabbi fóm út að
kvöldlagi, eins kleinubaksturinn á
heimili foreldra minna og svo seinna
á mínu eigin heimili, spjall okkar
um lífið og tilvemna, þjóðmálin og
svo margt fleira sem of langt mál
væri að telja upp. Aldrei féll henni
verk úr hendi. Það væm ekki márg-
ar áttatíu og átta ára gamlar konur
sem tækju sig til við að hékla ung-
barnakjól á nýjasta meðlim fjöl-
skyldunnar eða hekla fíngerða
dúka, sjá bamabamabörnum fyrir
öllum vetrarsokkum en hún gerði
það og engin yngri kona hefði get-
að gert það betur. Nú þegar ég sit
og skrifa þessar fáu línur, þá verð-
ur mér efst í huga þökk fyrir það
að fá að vera með henni hluta af
hennar ævi, og kynnast þeirri trú
og því trausti á Guð almáttugan
sem hún hafði, enda brást hann
ekki vonum hennar, hún lifði og
dó eins og hún vildi, í sátt við sjálfa
Sigríður Einars-
dóttir - Minning
nú 27 og bamabarnabömin 6. Það
hefur því oft verið fjörugt á Brá. á
hátíðisdögum, en alltaf var nóg
pláss fyrir alla og nægur tími fyrir
alla. Afí hafði alltaf gaman af að
sjá þessa stóm fjölskyldu sína sam-
an komna og gladdist í hvert skipti
sem nýr meðlimur bættist við.
„Þetta em allt bömin mín,“ var
viðkvæðið þegar fjölskyldan var
kynnt.
Siggi afi var stoltur af fæðingar-
stað sínum og sagði alltaf að Meðal-
fellið væri fallegasta fellið í landinu.
Hann hafði líka gaman af að segja
okkur frá þeim tíma þegar hann
var ungur og átti heima á Meðal-
felli.
Síðustu árin sín varð afí meira
veikur. Hann fór því ekki mikið
ofan af loftinu. Alltaf vom þá gest-
ir velkomnir og vel tekið á móti litl-
um langafastrák sem fór að venja
komur sínar á Brá.
Elsku amma, við Hilmar Þór
sendum þér okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu Sigurðar
Einarssonar.
Sigrún
27. febrúar sl. lést Sigurður Ein-
arsson, Brávallagötu 44, hinn
síðasti af stómm systkinahópi, frá
Meðalfelli í Hornafirði. Sigurður var
fæddur 29. febrúar 1908 og vant-
‘aði því aðeins tvo daga í áttrætt.
Hér verður ekki rakin ætt hans né
æviferill, en þessi orð em skráð til
að minnast með þakklæti ævivin-
áttu, trygglyndis og hjálpsemi sem
alltaf mætti okkur á heimili Sigurð-
ar og Guðrúnar konu hans. Þegar
foreldrar okkar fluttu austur úr
Hornafirði í Grímsnesið skömmu
eftir 1920 varð Sigurður heimilis-
maður hjá þeim og ómetanleg hjálp
í erfiðleikum búferlaflutninga.
Þetta verður seint fullþakkað. Þeg-
ar þau Guðrún svo settu saman bú
í Reykjavík varð heimili þeirra sjálf-
krafa okkar annað heimili.
Meðan þau vom að ala upp sín
tíu börn í litlu íbúðinni á Brávalla-
götunni vom þær ófáar næturnar
sem þrengt var að þeim af skyld-
mennum úr sveit. Úr öllu þessu var
leyst á þann ljúfmannlega hátt að
aldrei hvarflaði að okkur að við
væmm til óþurftar. Á þeim hjónum
sannaðist enn einu sinni að góðvild
og greiðasemi standa gjaman í
öfugu hlutfalli við stærð húsa.
Sínum stóra bamahóp hafa þau
komið vel til manns og afsannað
rækilega kenningu einhvers spek-
ings sem sagði í blaðagrein að lítil
barnaherbergi stæðu börnum fyrir
þrifum. Fínar kenningar passa
hreint ekki alls staðar.
Við vottum þér Guðrún mín og
þinni stóm fjölskyldu okkar dýpstu
samúð og endurtökum þakkir fyrir
langa og trausta vináttu.
Systkinin frá Hraunkoti
sig og sinn Guð. Ég vil koma fram
þakklæti til starfsfólks Sjúkrahúss
Seyðisfjarðar fyrir góða umönnun,
og þá sérstaklega til Ingu Hrefnu
og Svövu sem hún sagði að hefðu
reynst sér svo vel.
Að endingu bið ég algóðan Guð
að blessa hana og varðveita um
alla eilífð. Hvíli hún í friði.
Linda