Morgunblaðið - 19.04.1988, Qupperneq 62

62
4
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. APRÍL 1988
Halldór Runólfs-
son — Minnmgarorð
Fæddur 24. júlí 1939
Dáinn 20. apríl 1988
Fyrir utan gluggann minn sendir
sólin vermandi geisla sína á síðustu
leifamar af skaflinum sem lengi
vetrar hefur haft þar bólfestu. Vor-
ið er á næsta leiti, en Dóri, vinur
minn, mun ekki líta það með mér.
Hann er nú lagður af stað í ferðina
miklu, þá ferð sem við öll munum
takast á hendur fyrr eða síðar.
Þegar góður vinur er svo skyndi-
lega hrifinn á brott í blóma lífsins
er sem kvamist úr múrum þeirrar
byggingar er geymir þau djásn okk-
ar er mölur og ryð fá ei grandað.
Þrátt fyrir að Dóri hafi um skeið
verið haldinn þeim sjúkdómi sem
svo margan hefur lagt að velli kom
kallið mér á óvart. Nokkrum dögum
áður, á föstudaginn langa, komu
þau hjónin í heimsókn til okkar hér
í Borgarfjörðinn. Dóri, glettinn að
vanda, vildi ekki gera of mikið úr
veikindum sínum og lagði að mér,
er við kvöddumst á hlaðinu að koma
með sér á vorfagnaðinn í félaginu
okkar.
Ekki gmnaði mig þá að þetta
yrði okkar kveðjustund. En fljótt
skipast veður í lofti og enginn veit
fyrir sinn næturstað.
Dóri var borinn og bamfæddur
Reykvíkingur. Foreldrar hans voru
þau Runólfur Runólfsson, leg-
steinasmiður, og Magdalena
Bjamadóttir og var hann næst
yngstur fjögurra systkina.
Þann 1. maf 1959 gekk hann að
eiga eftirlifandi konu sína, Björgu
Stefánsdóttur. Voru þau hjónin
mjög samrýnd og saman gengu þau
þá götu sem forlögin buðu þeim.
A heimili þeirra þótti mér ávallt
gott að koma og fór ég þaðan jafn-
an ríkari en ég kom. Þeim varð
tveggja bama auðið, en þau eru:
Stefán, fæddur 16. mars 1959, og
Jóhanna Sigríður, fædd 20. mars
1961, og bamabömin eru þijú.
Fyrstu kynni mín af Dóra vom
er ég gekk í JC-hreyfínguna 1974.
Hann var þá félagi í JC í Kópavogi
en ég í JC-Reykjavík. Svo ötull
JC-félagi sem Dóri var fór ekki hjá
þvi að leiðir okkar lægju fljótlega
saman innan JC. Mér virtist Dóri
vera allstaðar nálægur þar sem eitt-
hvað var um að vera, hvort heldur
námskeið, fundir eða mannfagnað-
ur.
Fljótlega fómm við að starfa
saman að ýmsum verkefnum innan
hreyfíngarinnar og lærðist mér þá
að meta mannkosti þessa snaggara-
lega félaga er jafnan tókst á við
sérhvert verk af þeirri elju og sam-
viskusemi sem einkenndi hann svo
mjög.
Hann var góður ræðumaður,
hvassyrtur andstæðingur í kapp-
ræðum, snöggur til svars og orð-
heppinn enda vel fróður og kunni
ógrynni gamansagna er hann gjam-
an nýtti sér í andsvömm.
Margar ferðir fómm við Dóri
saman til námskeiðahalds, oft
landshorna á milli og betri ferðafé-
laga varð ekki á kosið. Hressileiki
hans, glettni og mikil lífsorka gerðu
löng og oft erfíð ferðalög okkar að
sannkölluðum skemmtiferðum.
Já, þetta vom gáskafullar stund-
ir fullar af ævintýmm sem dregin
vom fram úr fylgsnum hugans og
færð í þann búning að ekki mátti
greina hvar draumurinn tók við af
raunvemleikanum.
Dórí var frábær leiðbeinandi,
hann undirbjó sig jafnan af mikilli
nákvæmni og lagði metnað sinn í
að sérhvert námskeið sem hann
leiðbeindi á mætti skila þeim er það
sóttu sem bestum árangri. Fjöldi
þeirra námskeiða sem hann hefur
leiðbeint á, bæði innan JC svo og
á öðmm vettvangi, er orðinn æði
mikill. Fyrir mikil og vel unnin störf
innan JC hlaut hann margar viður-
kenningar. Hann var m.a. senator
og einn af fyrstu heiðursfélögum
hreyfíngarinnar.
Eftir að störfum hans innan JC
lauk tók hann að starfa af fullum
krafti á öðrum félagslegum vett-
vangi, og veit ég að þar lagði hann
ekki síður áherslu á að skila góðu
starfí.
Dóri var mikill áhugamaður um
stangveiði og kunni hann vel að
njóta þess að standa hvort heldur
var í ólgandi straumiðu laxár eða
á bökkum heiðarvatns þar sem sil-
ungurinn leyndist í djúpinu. Þá var
hann í essinu sínu fjarri skarkala-
heimsins, í snertingu við náttúm
þessa lands sem hann unni svo
mjög.
Sérstaklega er mér minnisstæð
veiðiferð sem við fómm saman að
litlu íjallavatni fyrir nokkmm ámm.
Veður var milt og stillt, aðeins ýrði
úr lofti og þótti okkur félögunum,
sem þetta mundi vera hið ákjósan-
legasta veiðiveður. Tregt reyndist
þó um afla og þegar húmaði að
kveldi birti til svo hvergi gat að líta
skýhnoðra á himni.
Sólroði baðaði vesturlofið og
vatnið gárað gullnum vef sólstaf-
anna rann saman í eitt við himin
og jörð. Kyrrðin var algjör og jók
áhrif þessarar ójarðnesku sýnar. Á
slíkum stundum hættir maðurinn
að vera til, hann verður hluti af
þeirri eilífð sem ekki verður mæld
í tíma né rúmi.
Hversu langan tíma við stóðum
þama baðaðir þessu gliti hnígandi
sólar veit ég ekki, en skjmdileg
sporðskvetta við vatnsbakkann
vakti okkur aftur til þeirrar vitund-
ar sem tilheyrir þessum heimi. Að
upplifa slíkar stundir er sérstök til-
fínning sem ekki verður tjáð með
orðum, enda töluðum við félagamir
ekki margt meðan við tókum saman
föggur okkar og lögðum af stað til
byggða.
Nú hafa leiðir skilist um stund,
og ekki fleiri veiðiferðir famar í
bráð. Þess vænti ég þó, að þegar
við hittumst aftur verði Dóri búinn
að setja saman stöngina svo við
fáum tyllt okkur á bakka þeirra
heiðavatna þar sem sól rennur ei
til viðar né váfstur veraldlegra daga
heftir hug.
Ég er forsjóninni þakklátur fyrir
að hafa kynnst Dóra og eignast
vináttu hans.
Um leið og ég þakka honum sam-
fylgdina sendi ég ástvinum hans
samúðarkveðju.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið.
Sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
, (T.G.)
Bergþór G. Ulfarsson
Kveðja frá Kvennadeild Styrktar-
félags lamaðra og fatlaðra í minn-
ingu Halldórs B. Runólfssonar,
hann andaðist á Landspítalanum
10. þ.m. eftir stutta legu.
Fyrir fáeinum vikum sátu nokkr-
ir fundargestir SLF að spjalli og
spilum á Háaleitisbraut 11. Þar á
meðal Halldór B. Runólfsson, sem
kvaddur er í dag aðeins 48 ára að
aldri.
Enginn, sem ekki þekkti til og
var þar staddur, hefði látið sér detta
í hug að hann væri svo veikur og
ætti skammt eftir ólifað, því þar
var hann kátastur allra, glettinn
og ævinlega með gullkorn á vörum
og hélt uppi glaðværðinni sem mér
hefur alltaf fundist einkenna hann.
Hann hefur ásamt eiginkonu
t Eiginmaður minn og fósturfaöir, sonur okkar, bróðir og tengdasonur. t Útför
KARL GUÐMUNDSSON HILDAR GEIRFINNSDÓTTUR,
stýrimaður, Sniðgötu 3,
Dalsbyggð 3, Garðabæ, Akureyri,
lést sunnudaginn 17. april. sem lést 4. apríl sl., hefur farið fram i kyrrþey að ósk hinnar látnu. Þökkum auðsýnda samúð.
Hólmfriður Sigurðardóttir, Sigurður Karl Magnússon, Hrefna Árnadóttir, Guðmundur Karlsson, Kristófer Vilhjálmsson,
Ásdís, Hrefna og Anna Guðmundsdætur, Hildur Friðleifsdóttir,
Anna Jónsdóttir, Sigurður Jóelsson. Kristófer Arnar.

t Eiginmaður minn, t
EINAR ÞORLEIFSSON, Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
Faxabraut 68, LIUA VIKAR FINNBOGADÓTTIR
Keflavík, frá Galtalæk,
er látinn. Starmýri 8,
Ingibjörg Garðarsdóttir. Reykjavik, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 20. apríl kl. 13.30.

+ Finnbogi Vikar Guðmundsson, Þúður Guðmundsdóttir, Margrét Vikar Guðmundsdóttir, Edda Vikar Guðmundsdóttir, Sigurgísli Sigurðsson,
1 Móðir mín og tengdamóðir, Sólveig Vikar Guðmundsdóttir, Þorkell P. Pálsson.

GUNNHILDUR ODDSDÓTTIR
frá Neskaupstað, ■
til heimilis að Vallartúni 1, _L
Keflavik, T
lést á hjartadeild Landspítalans 17. april sl. 1
Guðrún Ármannsdóttir, Ásgeir Sigurðsson. Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi.
ALFREÐ ELÍASSON
fyrrv. forstjóri,
t Faðir okkar, tengdafaðir og afi, BJÖRN FINNBOGASON frá Hítardai, verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavik miðvikudaginn 20. april kl. 15.00. Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja minnast hins látna er bent á flugbjörgunarsveitina. Kristjana Milla Thorsteinsson, Áslaug Alfreðsdóttir, Ólafur Örn Ólafsson, Haukur Alfreðsson, Anna Lísa Björnsdóttir, Ragnheiður Alfreðsdóttir, Felix Valsson, Katrín Alfreðsdóttir, Árni Snæbjörnsson, Geirþrúður Alfreðsdóttir, Ingvar Kristinsson,
er látinn.
Pétur Björnsson, Sigrún Jónsdóttir,
Guðbrandur Gunnar Björnsson, Erla Sigurðardóttir Elías Örn Alfreðsson
og börn. og barnabörn.
sinni, Björgu Stefánsdóttur, verið
einn ötulasti og bezti stuðnings-
maður og hjálparhella okkar í SLF,
avallt reiðubúinn, hvort var sem
stjómandi eða ráðgjafí og heimili
þeirra ætíð opið félagskonum með
ýmis vandamál. Það eiga margir
eftir að sakna hjálpsemi Halldórs
og minnast gamalla fjáröflunar-
skemmtana þar sem hann var við
stjómvölinn.
Við sendum Björgu og bömum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þeim blessunar
um ókomin ár.
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnd til drottins fundar,
að heyra lífs og liðins dóm.
En mannsins sonar mildi
skal máttug standa í gildi.
Hún boðast oss í engils róm.
(E. Ben.)
F.h. Kvennadeildar Styrktarfé-
lags lamaðra og fatlaðra.
G.S.J.
10. apríl sl. andaðist á Landspít-
alanum vinur okkar og félagi Halld-
ór Runólfsson til heimilis á Baldurs-
götu 28, Reykjavík. Það er erfítt
að trúa því þegar fólk á besta aldri
og í blóma lífsins fellur frá en samt
verða allir að sætta sig við að ka.ll-
ið kemur fyrr eða síðar.
JC Kópavogur átti því láni að
fagna að Halldór var einn af stofn-
endum félagsins, hann var um ára-
bil í stjóm þess og einn af fyrstu
forsetum JC Kópavogs. Með Hall-
dóri er genginn einn af hæfustu
leiðbeinendum JC-hreyfíngarinnar
sem við í JC Kópavogi nutum f
ríkum mæli, hann var góður ræðu-
maður og flutti oft smellnar og stór-
skemmtilegar ræður við hin ýmsu
tækifæri, Halldóri var gefíð að sjá
jákvæðu hliðamar á málunum,
einnig var hann gæddur ríkri kímni-
gáfu og gat bent okkur hinum á
broslegar hliðar grafalvarlegra
mála, slíkur maður var Halldór. Þó
er okkur efst í huga hversu heiðar-
legur hann var í samskiptum sínum
við annað fólk. Við viljúm þakka
Halldóri fyrir samfylgdina og biðj-
um Guð að gefa Björgu, Stefáni,
Jóhönnu og öðmm ættingjum styrk
í þeirra miklu sorg.
Guðmundur Þ. Jónasson,
Magnús Harðarson.
Fyrir rúmum 26 ámm kynntist
ég Halldóri Runólfssyni, sem bjó
þá ásamt konu sinni, Björgu Stef-
ánsdóttur, og tveimur bömum
þeirra á Hverfisgötu 40.
Á þvf heimili var ákaflega gest-
kvæmt, enda staðsett í hjarta mið-
bæjarins, og þau hjónin ávallt svo
hressileg, með opið hús og bros á
vör.
Það sem ég tók svo sérlega vel
eftir, við fyrstu kynni, var hversu
samhent og hamingjusöm þau vom,
enda fór það svo að aldrei vom þau
nefnd öðm vísi en Lilla og Dóri,
því þau vom eitt.
Ég minnist þess atburðar, þegar
ég eignaðist mitt fyrsta bam. Það
ríkti spenna í loftinu, þar sem bam-
ið gat fæðzt á afmælisdaginn hans,
en fæddist svo ekki fyrr en daginn
eftir. Síðar sagði hann við mig:
„Jæja, ég ætti ekki að vera upptek-
inn á afmælinu hennar, og ætti því
að geta mætt í veizluna." Svona
vom tilsvör hans 'og hressleiki, full
af glensi og gríni.
Ef ég kom til þeirra hjóna niður-
dregin eða svekkt út í tilvemna,
fékk ég ávallt hvatningu og skiln-
ing, og fór frá þeim eins og ný og
betri manneskja.
Fyrir rétt rúmum mánuði frétti
ég að Dóri væri búinn að vera mik-
ið veikur og ganga í gegnum mikla
læknismeðferð. Mér fannst þessi
frétt koma eins og þmma úr
heiðskíru lofti, og gat ekki trúað
þessu. Til að vita vissu mína hringdi
ég, og var mér þá sagt, að öll þessi
veikindi væm um garð gengin, og
batavonir mjög góðar. Mér létti
stórlega og hugsaði eftir símtalið:
„Guði sé lof, að þetta gekk yfír.“
Éinnig hugsaði ég um það, hvað
alltaf væri gaman að heyra frá
þeim. Ekkert nema bjartsýnin og
hressleikinn, og ósk um að nú ætti
ég að koma í héimsókn. Ég var