Morgunblaðið - 14.06.1994, Síða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 14. JÚNÍ 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR

+ Magnús Óskar
Garðarsson sjó-
maður var fæddur
8. mars 1946. Hann
lést 31. maí 1994.
Magnús var elstu'r
fimm barna hjón-
anna Guðrúnar
Magnúsdóttur og
Garðars Óskars-
sonar. Magnús
kvæntist 1974 Ól-
öfu Gunnarsdóttur,
en þau skildu. Síð-
ari kona hans var
Guðrún Jónasdótt-
ir. Þau eignuðust
fjögur börn: Jónas Óskar; f.
1983, Öldu Júlíu og Ingvar Órn
f. 1987 og Oddrúnu, f. 1990.
Útför Magnúsar Óskars fer
fram frá Kópavogskirkju í dag.
Á STUNDU sem þessari er ekki
auðvelt að taka sér penna í hönd
og setja eitthvað á blað sem lýst
getur hugarástandi manns. Margt
flýgur í gegn um hugann bæði ljúft
og leitt, en er ekki lífið samspil
gleði og sorgar yfírleitt.
í dag er til moldar borinn elsti
bróðir minn, Magnús, sem lést 31.
maí, svo alltof ungur. Það er skrýt-
ið að hugsa til baka, til uppvaxtar-
ára okkar nú þegar hann er ekki
lengur til staðar. Við systkinin vor-
um mjög samrýmd, Magnús, Sibba
og ég. Svona líkt og birnimir þrír,
líkt og Sibba systir okkar var vön
að tala um. Sibba getur ekki verið
með okkur hér í dag en sendir sam-
úðarkveðjur til allra þeirra sem eiga
um_ sárt að binda.
Ég hugsa til baka með hlýju í
huga og minnist margra atvika þar
sem Magnús sýndi mér svo mikið
bróðurþel.
Sérstaklega hafði hann lag á að
Erfidrykkjur
Glæsilegkaffi-
hlaðborð íiiJlcgir
Sídirogmjög
gðð þjÓlllLStil.
Upplýsingar
ísíma22322
FLUGLEIDIR
HðTEL LOFTLEIlIft
Bjómastofa
Fnðfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öllkvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
m
segja okkur systrum
skemmtilegar sögur
sem hann spann upp
jafnharðan og hann
sagði þær, enda var
hann gæddur einstöku
ímyndunarafli og ríkri
frásagnargáfu. Eg hef
ekki í hyggju að tíunda
öll okkar samskipti hér
það yrði of langt mál.
En það var svo sannar-
lega oft gaman þar
sem Magnús var, enda
gamansamur þegar
hann vildi það við hafa.
Æskuárin liðu og
alvara lífsins tók við. Það fjölgaði
í systkinahópnum og ekki var alltaf
auðvelt að vera til en við komumst
öll til manns þó gatan væri ekki
alltaf greið.
Magús fór snemma til sjós og
gerði sjómennsku að ævistarfi sínu.
Mestan sinn starfsaldur var hann
á fiskiskipum, en auk þess var
hann hjá Landhelgisgæslunni til
margra ára, einnig lengi vel á milli-
landaskipum. Magnús var rúm
þrjátíu ár á sjó þegar allt er til
talið. Hann þurfti að fara í land
fyrir ári síðan þegar sá sjúkdómur
sem dró hann til dauða gerði vart
við sig. Magnús hélt nú reyndar
að þetta yrði bara stutt stopp í
landi meðan hann væri að ná sér,
en hann átti ekki afturkvæmt á
sjóinn.
Vonandi eru góð og gjöful mið
þar sem hann rær nú.
Ég veit að kona og börn sakna
Magnúsar meir en orð fá lýst enda
var hann mikill fjölskyldumaður,
en það er einlæg trú mín að honum
líði vel þar sem hann er staddur nú.
Guðrún mín, harmur þinn og
barnanna er mikill, þú stóðst sterk
og dugleg við hlið hans þar til yfir
lauk og varst ljósið í lífi hans. Ég
vona að Guð gefi þér áframhald-
andi kjark og þor til að berjast
áfram.
Jóhann S. Hannesson kemst svo
að orði:
Við spyijum drottinn særð, hversvegna hann
hafi það dularfulla verklag
að kalla svon vænan vinnumann
, af velli heim á bæ um miðjan dag.
Og þó með trega og sorg, skal á það sæst,
að sá með rétti snemma hyílast megi
í friði, er hafði, fyrr en sól reis hæst,
fundið svo til, að nægði löngum degi.
Ásdís og Svanur.
Já, víst hef ég eijað og unnið
og er nú þreyttur og lotinn.
Úr örbirgðar illhærum spunnið
þá ævi, sem brátt er þrotin.
Á heilsunnar bláþráða bandi
ég barg svo litlu við.
En sárt var að liggja í landi
og langa á dýpstu mið.
En brátt mun ég landfestar leysa
frá lægi dökkra sanda
og láta gamminn geysa
og glaður í lyfting standa.
Mér finnst sem í íjarska ég eygi
þá fold, sem ég hef þreyð,
- að bjarmi af bjartara degi
mér bendi heim á leið.
(Jón í Garði)
Elsku Guðrún, Jónas, Ingvar,
Alda og Oddrún. Við vottum ykkur
innilega samúð okkar. Megi guð
styrkja ykkur í sorg ykkar. Jesús
sagið: „Ég lifi og þér munuð lifa.“
Kolbrún og Indíana.
í dag fer fram útför æskuvinar
míns og félaga Magnúsar Óskars
Garðarssonar, sem lést eftir eins
árs baráttu við þann illvíga sjúk-
dóm krabbamein, sem hann tókst
á við með slíku æðruleysi að að-
dáun vakti. Á stundu sem þessari,
þegar náinn vinur er hrifinn á brott
í blóma lífsins frá ástríkri eiginkonu
og kærleiksríkum börnum, verður
mér ekki aðeins orða vant heldur
er nánast höggdofa. Mér detta
hvorki í hug fleyg orð spakra
manna né brot úr kvæðum þjóð-
skáldanna. Hugleiðingar um til-
gang lífsins og ætlan skaparans
með sköpunarverkinu hvarfla
reyndar að mér en hversu ómegnug
eru ekki orð að lýsa því. Sakir
ævilangrar vináttu og tryggðar
fínn ég mig knúinn til að minnast
míns kæra vinar með nokkrum orð-
um.
Magnús var borinn og barnfædd-
ur Reykvíkingur og sleit barns-
skónum við Njálsgötuna og næsta
nágrenni. Þótt ekki væri aldurinn
hár þegar hann lést mundi hann
tímana tvenna enda var ekki mulið
undir hann í æsku og lítil voru efn-
in í foreldrahúsum. Það er ótrúlega
skammt síðan þau lífsþægindi sem
við þekkjum í dagtöldust ekki sjálf-
sögð.
Manús var elstur fimm barna
hjónanna Guðrúnar Magnúsdóttur
og Garðars Óskarssonar. Vegna
sjómennsku Garðars lenti uppeldið
svo til eingöngu á Guðrúnu og
snemma fór Magnús reyndar að
annast uppeldi sitt sjálfur og hafði
það talsverð áhrif á líf hans á tíma-
bili.
Snemma hneigðist hugur Magn-
úsar til sjómennsku sem varð hans
ævistarf, en fiskimennsku og far-
mennsku stundaði hann í yfir þijá
áratugi. Ekki tókst mér að telja
Magnús á að fara í Stýrimanna-
skólann þrátt fýrir ítrekaðar til-
raunir. Þótti mér það miður og
nokkkur ljóður á ráði míns mæta
vinar. Hann hafði ugglaust sínar
ástæður fyrir því og taldi sig full-
sæmdan af því að vera háseti.
Eins og gengur þegar menn leita
ólíkra leiða í lífinu, eða forlögin
haga því svo, rofnuðu tengsl okkar
af og til en alltaf lágu leiðir okkar
aftur saman. Eftir að Magnús
kynntist eiginkonu sinni, Guðrúnu
Jónasdóttur, og átti sín börn urðu
tengslin nánari. Þrátt fyrir ólíkar
leiðir í lífínu áttum við eitt sameig-
inlegt alla tið en það var áhuginn
fyrir sjávarútvegsmálum og sigl-
ingum. Snerist umræðuefnið gjarn-
an um þessar lífsnauðsynjar okkar
íslendinga. Þekking Magnúsar á
þessum málum var reyndar miklu
meiri en mín og var ég oftast áheyr-
andi en naut þess síðar í viðræðum
við aðra menn mér ófróðari um
málefnið.
Magnús er samofinn mörgum
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
BjS. HEL6AS0N HF
ISTEINSMIÐJA
MAGNÚS ÓSKAR
GARÐARSSON
mínum dýrmætustu minningum
ekki síst frá bernskuárum niður við
höfn, uppi á Skólavörðuholti og þar
á milli. Þetta eru aðeins góðar
minningar um Ijúfan, skapgóðan
og einarðan dreng. Minningarnar
frá síðustu misserum eftir að glím-
an við hinn illvíga sjúkdóm hófst
eru öllu sárari, þótt þær votti um
sama góða drenginn. Að Magnúsi
gengnum hrannast þessar minn-
ingar upp eins og perlur festar á
band. Minningar um mann sem á
hinstu stund reis hæst í einstöku
æðruleysi.
Að baki hveijum mætum manni
er oftast góð kona eða svo hefur
verið sagt. Sannaðist það á Guð-
rúnu konu Magnúsar. Vakti hún í
senn aðdáun og virðingu mína í
því erfiða hlutverki sem hún svo
óvænt varð að taka sér í veikindum
Magnúsar. Sinnti hún heimili, fjór-
um ungum börnum og hjúkraði og
líknaði Magnúsi með fágætum
hætti. Þótt ekki vilji ég ofgera verð
ég að koma því að hér að Magnús
trúði mér fyrir því að hans mesta
gæfa hefði verið sú að Guðrún
varð á vegi hans og að ástir tókust
með þeim.
Við Sigrún og fjölskyldan vottum
Guðrúnu, börnunum, móður, systk-
inum og ástvinum öllum okkar
dýpstu samúð og biðjum þeim guðs
blessunar. Sorg steðjar að en lífið
heldur áfram. Oll él birtir um síðir.
Ingimar Sigurðsson.
Hann Maggi er dáinn, baráttunni
við hinn illvíga sjúkdóm er lokið,
maðurinn með ljáinn hafði betur.
Ég kynntist Magga fyrir átta árum
í gegnum konu hans Guðrúnu Jón-
asdóttur, en við Guðrún höfðum
verið skólasystur frá sex ára aldri
og tekið upp þráðinn aftur þegar
Guðrún og Maggi fluttu í Kópavog-
inn, en drengimir okkar voru jafn
gamlir og sóttu sama leikskóla.
Alla sína tíð var Maggi á sjónum,
þannig að mikið mæddi á Guðrúnu
í hinu daglega amstri og heimilis-
haldi, en þegar Maggi var heima
þá var hann heima og ekki var laust
við öfund þegar ég kom að honum
með annaðhvort kúst eða tusku í
hendi - allt gljáfægt og fínt. Viltu
kaffi, það var allta tími hjá Magga
fyrir kaffí og smá spjall, og gaman
var að hlusta á sögurnar af sjónum,
bæði úr þátíð og nútíð, fyrir land-
krabba eins og mig sem aldrei hafði
farið lengra út á sjó en til Vesta-
mannaeyja og þá í koju allan tím-
ann.
Það var gaman að upplifa og
fræðast um líf og störf sjómanna
sem Maggi vissi allt um, og oft var
hlegið af hrakförum hans og ann-
arra úr erlendum höfnum og lífinu
á sjónum. Það var alltaf svo nota-
legt andrúmsloftið í kringum hann
Magga.
Pjölskyldan stækkaði og brátt
urðu börnin fjögur, elstur er Jónas
Óskar tíu ára, þá tvíburarnir Alda
Júlía og Ingvar Örn sjö ára og loks
Oddrún sem nú er aðeins fjögurra
ára.
Fyrir aðeins einu ári varð þessi
stóra fjölskylda fyrir miklu áfalli
þegar Maggi greindist með krabba-
mein. Þetta urðu erfiðir mánuðir,
en Maggi átti sterka og góða konu,
sem hvatti og studdi mann sinn.
Það var ekkert sem hún var ekki
tilbúin að gera fyrir hann og stóð
eins og klettur sama hvað á gekk
og reyndi eftir bestu getu að gera
honum lífið léttbært, en tíminn var
alltof stuttur. Það var svo margt
sem átti eftir að gera.
Elsku Jónas Óskar, mikið er lagt
á ungan dreng, fyrir aðeins einu
og hálfu ári síðan misstir þú vin
og bekkjarfélaga og nú pabba þinn.
Ég veit að guð er með þér og hjá
guði eru bæði pabbi og Guðmundur
Öli. Elsku Guðrún, Alda Júlía,
Ingvar Örn og Oddrún, ég vildi
óska þess að ég gæti verið með
ykkur í dag, en í staðinn verð ég
með ykkur í huganum.
Guð styrki ykkur og blessi.
Inga Teitsdóttir.
Baráttunni er lokið.
Að morgni þriðjudagsins 31. maí
barst okkur sú fregn, að þá um
nóttina hefði hann Maggi orðið und-
ir í baráttunni við óvæginn sjúkdóm.
Við skipsfélagar hans á Akurey RE
3 urðum harmi slegnir, þó svo við
hefðum vitað að svona gæti farið.
Það var fyrir rúmu einu ári að
Maggi greindist með krabbamein.
Þá fór í hönd erfiður tími, tími von-
ar og kvíða. Á tímabili virtist ástæða
til bjartsýni, þrekið jókst og vonir
glæddust. En því miður reyndust
það tálvonir einar.
Maggi stundaði sjóm'ennsku frá
unga aldri, og sinnti störfum sínum
af dugnaði, samviskusemi og léttri
lund. Þegar einn okkar hitti hann
fyrir nokkrum vikum, sagðist hann
hafa ætlað sér að vera komin út á
sjó um þetta leyti. Þess í stað er
hann farinn í sína hinstu siglingu.
Þegar við skipsfélagar hans setj-
um þessi fátæklegu orð á blað úti
á sjó, þar sem aðstæður leyfa ekki
að við getum allir fylgt honum síð-
asta spölinn, verður okkur hugsað
til allra þeirra sögustunda sem
Maggi deildi með okkur.
Um leið og við sendum Guðrúnu
og börnum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur, viljum við þakka
fyrir samverustundirnar sem við
áttum með góðum dreng.
Skipsfélagar á Akurey RE 3.
GUNNLAUGUR
KRISTINSSON
+ Gunnlaugur
Kristinsson
múrari var fæddur
í Reykjavík 18. júlí
1910. Hann lést 3.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
í gær, mánudag.
MEÐ þessum fáu orð-
um vil ég kveðja afa
minn, Gunnlaug Krist-
insson múrara, en hann
lést föstudaginn 3. júní.
Afi og amma hafa
verið mér einkar kær
ekki síst vegna þess að ég hef að
mestu leyti búið hjá þeim síðastliðin
fjögur ár.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til baka,
allar þær góðu stundir er við áttum
saman.
Alltaf eru það þó nokkrar stundir
sem eru eftirminnilegri en aðrar og
minnist ég þess einna helst er ég
var lítill og náði að plata afa út í
fótbolta ,og þegar hann fór með mig
upp í Öskjuhlíð með
flugdrekann.
Afi var góður maður
sem öllum vildi vel og
sem gott dæmi um það
gut ég nefnt er ég
spurði hann hvort hann
gæti flísalagt baðher-
bergi fyrir kunningja
minn. Hann kvað það
sjálfsagt og gekk til
þess verks eins og allra
annarra verka, með því
hugarfari að verkið
væri vel unnið.
Er ég spurði kunn-
ingja minn hvort hann
væri ánægður með út-
komuna og sáttur við verðið sagði
hann að þetta væri mjög vel gert
en verðið hefði verið miklu lægra
en hann hefði reiknað með, meira
að segja svo lágt að hann hefði ekki
tekið annað í mál en að borga það
sem honum fannst sanngjarnt.
Það er alltaf sárt að sjá á eftir
sínum nánustu, en minningin um
góðan mann mun ávallt Iifa með
mér.
Kristinn.