Morgunblaðið - 28.01.1997, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 28. JANÚAR 1997 37
ÞÓREY
SIG URÐARDÓTTIR
+ Þórey Sigurðar-
dóttir fæddist á
Berufirði v. Beru-
fjörð 30. júní 1907.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 20. janúar
siðastliðinn. For-
eldrar Þóreyjar
voru hjónin Ingi-
björg Þóra Jóns-
dóttir húsfreyja, f.
9. janúar 1879, d.
17. september 1960,
og Sigurður Jóns-
son, bóndi, hrepp-
stjóri og kennari, f.
19. maí 1877, d. 19. júní 1970.
Þórey var elst sjö systkina, en
þau voru Jón Matthías, f. 1909,
d. 1976, eftirlifandi eiginkona
hans er Guðbjörg Guðsteins-
dóttir, Sveinn, f. 1911, d. 1984,
Jensína Guðrún, f. 1913, d.
1988, eftirlifandi maður hennar
er Hafsteinn Sveinsson, Þrúður
Jónina, f. 1916, eiginmaður
hennar _ var Bjami Ólafsson,
látinn, Ólafur Jóhann, f. 1918,
d. 1988, eiginkona hans var
Anna Jónsdóttir, látin, Ingi-
björg Sólveig, f. 1921, fyrri
maður hennar var Oddur G.
Guðmundsson, látinn, seinni
maður hennar var Kristján Ein-
arsson, látinn.
Hinn 9. júní 1940 giftist Þór-
ey Ingólfi Guðmundssyni, bak-
arameistara, f. 15.2. 1907, d.
27.8. 1983. Þeim hjónum varð
fimm barna auðið. Þau eru: 1)
Örn, f. 30 ágúst 1940, kvæntur
Gerði Baldursdóttur, börn
þeirra era Þórdís, f. 24. mars
1965, sambýlismaður hennar er
Gunnlaugur Sigurjónsson, dótt-
ir þeirra er Arney Eva, f. 1992.
Þau búa í Noregi, Herdís Björk,
f. 1. júlí 1967, hún er við nám
í Þýskalandi, Örn Ingi, f. 2.
júní 1975, unnusta hans er Sig-
ríður Ákadóttir, Baldur, f. 13.
desember 1980. 2) Guðmundur,
f. 4. júlí 1942, kona hans er
Kristín Júlíusdóttir, synir
þeirra eru Ingólfur, f. 9. ágúst
1965, sonur Ingólfs og Önnu
Bjargar Sigurðardóttur er
Betúel, f. 1988. Núverandi sam-
býliskona Ingólfs er
Nína María Reynis-
dóttir. Börn hennar
og uppeldisbörn
Ingólfs eru Birgitta
og Þórólfur Vil-
hjálmsbörn. Júlíus
Agúst, f. 27. ágúst
1967, sambýliskona
hans er Kristín
Erna Reynisdóttir,
synir þeirra eru
Atli Freyr, f. 1985,
Þráinn, f. 1993, og
Úlfar, f. 1995. 3)
Sigþór, f. 27. janúar
1944. Hann á tvö
börn með fyrrverandi eig-
inkonu sinni, Sólrúnu Þorgeirs-
dóttur, þau eru Jósef Gunnar,
f. 5. maí 1964, sambýliskona
hans er Elsa Dögg Gunnars-
dóttir, Þórey, f. 25. nóv. 1965,
dóttir hennar og fyrrverandi
sambýlimanns, Hilmars Odds-
sonar, er Hera f. 1988. Núver-
andi eiginkona Sigþórs er Sól-
veig Krisljánsdóttir, sonur
hennar frá fyrra hjónabandi er
Ólafur Ragnar Eyvindsson, f.
1975. 4) Jósef Gunnar, f. 19.
desember 1947. Hann var
kvæntur Erlu J. Símonardóttur,
synir þeirra eru Símon Ingvar,
f. 25. ágúst 1966, dóttir hans
og Vilborgar Grétarsdóttir er
Kristjana, f. 1987. Þór, f. 10.
nóvember 1972. 5) Ingibjörg
Þóra, f. 2. júní 1954, hún er
gift Snorra Steindórssyni. Börn
þeirra eru Steindór Ingi, f. 27.
desember 1976, Eva Rún, f. 9.
apríl 1982, og Björgvin Átli, f.
27. ágúst 1990.
Þórey fluttist ung með for-
eldrum sínum frá Berufirði að
Reykjahjáleigu í Ölfusi og það-
an að Hlíð í Garðahverfi á
Álftanesi. Árið 1923 fluttist
fjölskyldan að Litla-Hálsi í
Grafningi og þaðan að Torfa-
stöðum í sömu sveit. Þórey var
lengst af húsmóðir, en starfaði
í allmörg ár í verslunini KRON
í Liverpool og síðar í Domus á
Laugavegi.
Útför Þóreyjar verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þórey ólst upp með foreldrum
sínum og systkinum fram á fullorð-
insár. Fjölskyldan var bjargálna, en
veraldleg gæði af skornum
skammti. Þórey var greind kona og
fróðleiksfús og eflaust hefur hugur
hennar staðið til frekari menntun-
ar, en um slíkt var ekki að ræða.
Á þessum árum var menntun mun-
aður fárra útvaldra og hörð lífsbar-
átta hlutskipti flestra. Hún fór í
vist til frænku sinnar í Hafnarfirði
og líkaði dvölin þar vel. Hún vann
einnig önnur almenn störf er til
féllu. Hún giftist Ingólfí Guðmunds-
syni, bakarameistara. Þau bjuggu
lengst af í Efstasundi 10, þar sem
þau ráku bakarí. Þórey vann í versl-
uninni jafnframt því að sinna hús-
móðurstörfum og oft var vinnudag-
urinn langur. Hún var samviskusöm
og umhyggjusöm og þarfir annarra
sátu ævinlega í fyrirrúmi. Vegna
heilsuleysis Ingólfs varð hann að
hætta bakarastörfum. Þau seldu því
bakaríið og bjuggu síðan í Njörva-
sundi 11. Ingólfur gerðist bflstjóri
hjá Kassagerð Reykjavíkur og
starfaði þar til dauðadags.
Á heimili þeirra var gott að koma.
Það stóð ætíð opið börnum, barna-
bömum, tengdabörnum og öðru
venslafólki. Það var tekið á móti
öllum af hógværð og rausn og þar
voru allir svo innilega velkomnir
hvernig sem á stóð. Sigurður, faðir
Þóreyjar, var til heimilis hjá þeim
síðustu æviár sín, en hann lést í
hárri elli 93 ára. Þegar börnin voru
flogin úr hreiðrinu hóf Þórey að
vinna við verslunarstörf, sem hún
sinnti af kostgæfni og alúð eins og
öllu, sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún var bæði ljóðelsk og músíkölsk
og fyrir tilstuðlan Ólafs Jóhanns,
rithöfundar, bróður hennar, voru
lög, sem hún samdi við nokkur ljóð
hans, útsett og flutt í útvarp af
þeim Guðmundi Jónssyni og Sigríði
Ellu Magnúsdóttur. Hún hafði yndi
af hannyrðum og liggja margir fal-
legir munir eftir hana. Hún hafði
gaman af ferðalögum og þau hjón
fóru í nokkrar ferðir til útlanda sem
þau nutu í ríkum mæli.
Árið 1983 lést Ingólfur skyndi-
lega. Við andlát hans var Þóreyju
minni brugðið. Hjónaband þeirra
hafði verið farsælt og heilsu hennar
hrakaði ört eftir fráfall eiginmanns-
ins. Fljótlega greindist hún með
hinn illvíga sjúkdóm Alzheimer,
sem að lokum svipti hana bæði
máli og minni. í fyrstu gat hún
búið á heimili sínu og verið í dag-
vist í Hlíðabæ. Er sjúkdómurinn
grimmi ágerðist dugði sú lausn
ekki lengur. Hún vistaðist á Kumb-
aravog, þar var hún í rúmt ár. Þá
komst hún á Hjúkrunarheimilið
Skjól, þar sem hún dvaldi í rúm sex
ár við góðan aðbúnað. Ég vil fyrir
hönd fjölskyldunnar færa öllu því
góða fólki, er annaðist hana af
nærfærni og hlýju kærar þakkir.
Umhyggja ykkar gleymist ekki.
Þóreyju, tengdamóður mína, ætla
ég að kveðja með ljóðlínum eftir
Ólaf Jóhann, bróður hennar sem
var henni svo kær: „Ef til vill færðu
aftur að hvílast í grasi með amboð-
in hjá þér rétt eins og forðum, og
titrandi mæla í hljóði fram þakkir
til lækjar og ljóss, til lífsins á þessu
hnattkorni voru í geimnum til gát-
unnar miklu, til höfundar alls sem
er.“
Gerður Baldursdóttir.
Það er bjart yfir minningunum
frá heimili ömmu og afa í Njörva-
sundi 11. Minningunum úr bam-
æskunni þegar við bjuggum vestur
á Patró og fórum suður til „veislu-
Reykjavíkur" í heimsókn til ömmu
og afa þar sem stjanað var við okk-
ur á allan hátt af væntumþykju og
hlýhug. Ekkert var of gott fyrir
bamabörnin. Síðar, eftir að við
fluttum til höfuðborgarinnar, var
heimili þeirra í okkar augum horn-
steinn föðurfjölskyldunnar þar sem
fólkið hittist á góðri stund og allir
voru alltaf velkomnir.
Þórey amma var bráðvel gefin
og bjó yfir listrænum hæfileikum.
Hún lifði ekki hávæm og áberandi
lífi en var iðin og samviskusöm og
eitt helsta hugðarefni hennar var
velferð fjölskyldunnar. Það varð
henni mikið áfall þegar Ingólfur afi
lést árið 1983, og upp úr því fór
hún að kenna þess sjúkdóms sem
markaði líf hennar síðustu árin.
Nú er baráttunni við hinn erfiða
sjúkdóm lokið, en eftir stendur í
hugum okkar minningin um þig og
farsælt líf þitt.
Því myndin þín í minningunum lifir
í morgundýrð og vekur óm og þyt.
Hún máist seint, þótt landið skifti um lit
og læðist dauðinn hljóðar jarðir yfir.
Þótt fenni á vegi, fótspor les ég þín
uns fljótið djúpa kallar mig til sín.
(Olafur Jóhann Sigurðsson)
Jósef Gunnar og Þórey
Sigþórsbörn.
í dag kveðjum við systumar
ömmu okkar Þóreyju Sigurðardótt-
ur, en hún lést á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli þann 20. janúar eftir löng og
erfið veikindi.
Við andlát hennar er okkur ljúft
að minnast allra þeirra góðu stunda
sem við áttum með henni og afa,
heimsóknirnar í Njörvasundið,
ferðalögin sem við fórum í saman
og öll boðin þar sem við bamaböm-
in fengum að ærslast að vild. Amma
hafði mikið yndi af kveðskap og
vora þær óteljandi vísumar sem hún
kunni, einnig var hún mikil hann-
yrðakona og vann marga fallega
muni.
Síðustu árin vora ömmu okkar
erfið, afi okkar lést snögglega og
um svipað leyti kom í ljós að hún
hafði veikst af Alzheimer. Fyrstu
veikindaárin vora mjög erfið, þegar
amma byijaði smám saman að missa
tökin á tilveranni og hætti að geta
þekkt sína nánustu og að lokum
hafði sjúkdómurinn rænt hana öllu.
Við systumar getum ekki vegna
búsetu okkar erlendis fylgt ömmu
okkar síðasta spölinn, en hugur okk-
ar er heima hjá ykkur öllum í fjöl-
skyldunni og við huggum okkur við
minningar um hógværa og góða
konu, sem lét sér annt um sína nán-
ustu og uppskar ást þeirra, aðdáun
og virðingu.
Legg ég nú bæði lif og önd
ljúfi Jesú í þína hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Þórdís Arnardóttir,
Herdís Björk Arnardóttir.
Þegar Öm Ingólfsson hringdi til
mín 20. janúar síðastliðinn og til-
kynnti mér lát móður sinnar, hugs-
aði ég er lífíð tilviljun? Ég hafði
fyrr um daginn lesið minningarkort
þar sem nafn Þóreyjar var fyrst
nefnt af þeim mæðginum ásamt
tengdadóttur, sem þau höfðu sent
mér vegna eiginmanns míns sem er
nýlátinn. Ég hafði orð á við systur
mína og börnin mín sem hjá mér
vora að nú færi ég að heimsækja
Þóreyju mína hvort sem hún myndi
þekkja mig eða ekki sem ég vissi
að væri vafamál vegna veikinda.
Öm fékk að heyra samtal okkar
fyrr um daginn og sagði hann svona
er þetta, mamma var lifandi þegar
við sendum kortið og lét í ljós ánægju
yfír þvi, vegna þess að henni hafí
alltaf þótt svo vænt um þig, þótt
ég efaðist aldrei um það enda gagn-
kvæmt.
Langar mig að rifja upp nokkur
atvik, en Þórey barst oft í tal á
heimili okkar hjóna. Ég nefndi orð-
ið tilviljun, kynni okkar Þóreyjar
flokkast undir það. Hvað skyldi
elskuleg Þórey mín hafa hugsað
þegar smástelpa knúði dyra hjá
henni og spurði hvort hér væri barn
í kerru eða vagni sem hún gæti
fengið að passa, ég man hún beygði
sig niður til að heyra betur og ég
held til að athuga mig, ókunnugan
krakkann, kannski örlítið betur.
Mér fannst hún mjög góð, þegar
hún sagði að hún ætti lítinn dreng,
sem nú svæfi út í vagni og væri
gott ef ég vildi vera þar bak við
húsið og láta sig vita þegar sá litli
léti í sér heyra. Ég man að ýmist
stóð ég hjá vagninum, eða talaði
við lítinn gutta sem var einn sonur-
inn. Fljótlega varð mér ljóst að
pabbi þeirra, hann Ingólfur, var
bakari og vann þarna niðri við
baksturinn, þar sem hann rak bak-
arí. Ég kom æði oft og kynntist
fjölskyldunni vel og kom að því að
ég fékk að keyra þann litla í vagnin-
um aðeins niður á horn í Efsta-
sundi þar sem þau bjuggu, en alls
ekki taka barnið úr vagninum og
lofaði ég því, en mér þótti freist-
andi að laga sængina aðeins og
kíkja betur á drenginn en að sjálf-
sögðu tók ég hann ekki upp, samt
fannst mér ég bijóta smá af mér
gagnvart Þóreyju sem mér fannst
vera svo góð að treysta mér svo
vel. Löngu síðar sagði ég henni
þetta og hafði hún gaman af því,
hún sagði alltaf að ég væri svo
mikii barnakerling og grínaðist oft
með það við mig. Þegar ég fór að
vera hjá henni í vist eins og kallað
var hafði hún mig gjarnan fyrir
barnapíu og aðra stúlku í húsverk-
unum með sér, því heimilið var stórt
og oft bjuggu á heimilinu foreldrar
hennar og fleiri úr hennar fjöl-
skyldu.
Það var skemmtilegt atvik sem
ég man þegar Magga vinnukona var
að segja við Þóreyju, láttu stelpuna
gera þetta og hitt og hún lét hana
ekki ráða og sagði gjaman: Sella
mín, þú mátt fara út að leika þér,
þar til sá litli vaknar; eða hún sagði:
flýttu þér út til krakkanna áður en
hún segir þér að gera eitthvað! Þama
á þessum tíma er ég mjög ung en
hún vissi þá eins og alltaf hvað pass-
aði fyrir bömin. Sú mikla umhyggja
sem hún bar fyrir bömum sínum
og ekki síður mér lýsti sér ágætlega
í því að skylda var að taka lýsi,
borða rúgbrauðssamloku með kæfu
og síðan mátti ég fara í bakaríið og
fá sætabrauð, eða atvikið þegar hún
var að fara með drengina í sprautu,
sem böm þurftu að fá til að vetjast
ýmsum sjúkdómum, lét hún mig
spyija mömmu hvort búið væri að
sprauta mig, fyrst svo var ekki tók
hún mig með.
Þótt langt sé um liðið gleymi ég
aldrei persónu Þóreyjar, vináttu
hennar og hlýleika, hún var mér
góður vinur sem gott var að tala
við. Síðar í vistinni gerði ég húsverk-
in með henni, en þetta minnir mig
meira á skóla en vinnu því reglusemi
og natni við heimilið og bömin var
slík að eftir því var tekið af fleiram
en mér.
Mig langar að segja frá nokkram
dæmum varðandi heimilishaldið.
Eftir hefðbundin húverk sat ég á
móti henni við eldhúsborðið, gerði
við föt og stoppaði í sokka sem í
flestum tilfellum þykir leiðinlegt, en
ekki með Þóreyju. Hún kenndi mér
það eins og fleira, kom til mín til
að sjá hvemig ég bæri mig að og
ef svo bar undir sýndi hún mér sjálf
bestu handtökin. I þá daga var sjálf-
sagt að böm væra vel klædd á
sunnudögum og vora drengimir fjór-
ir þar engin undantekning. Þannig
að á mánudögum voru pressuð föt
og burstaðir skór og gengið frá öllu
hreinu, þetta varð svo ríkt i mér að
þegar ég fór að eignast böm og
halda heimili var þetta einn af þeim
siðum sem ég vildi halda og vitnaði
óspart í Þóreyju mína. Svo kom að
því að þetta stóðst ekki og eitt sinn
er maðurinn minn (sem var spaug-
samur mjög) þurfti einhveija skó
sem hann þurfti að bursta sjálfur,
sagði hann: Hvemig er það, Sella
mín, burstaði Þórey ekki alltaf skó
á mánudögum?
Var það tilviljun að pabbi minn
byggði hús beint á móti þeim? Það
læt ég ósagt, en það var mikill sam- t
gangur milli okkar fjölskyldna, jafn-
vel um jólin var þar engin und-
antekning, þegar við systkinin fóram
yfír á aðfangadagskvöld og spilaði
Ingólfur jólalögin á píanóið meðan
við gengum í kringum jólatréð og
sungum.
Þótt þetta sé orðin löng saga er
hún aðeins brot af okkar samskipt-
um. Ég hef minnst á orðið tilviljun
því áður en Þórey opnaði sfnar dyr
fyrir mér hafði ég smástelpa bankað
á aðrar dyr sömu erindagjörða, án
árangurs.
Ég bið góðan guð að styrkja '"*
drengina hennar, stúlkuna lang-
yngstu og afkomendur alla sem hún
unni, að leiða þá rétta veginn. Með
guðsblessun kveð ég þessa tæplega
níutíu ára heiðurskonu og finnst ég
heyra óminn af píanóspili hennar
ástkæra eiginmanns úr fallegu stof-
unni þeirra þar sem hann spilaði oft.
Kvöldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.
Ég þekki fagran lítinn lund
hjá læknum upp við foss;
þar sem glóa gullin blóm
þú gefur heitan koss.
(Ingólfur Þorteinsson) “r
Sesselja Ásgeirsdóttir.
Við bræðumir heimsóttum ömmu
okkar á Skjól sunnud. 19. sl. Þar lá
amma í rúminu sínu, umkringd út-
saumuðum myndum í ramma sem
hún saumaði sjálf, og málverkum
sem afi málaði á síðustu áram ævi
sinnar. Þar var einnig að finna
myndir af fjölskyldunni sem var
henni svo kær. Amma lá á hliðinni ^
og svaf djúpum svefni og hún and-
aði svo einkennilega. Það var ólýs-
anlega mikill friður yfír henni. Það
var eins og engillinn á hillunni fyrir
ofan rúmið hennar vekti yfír henni.
Það var harmabót að brátt hitti hún
afa sem hún saknaði svo sárt.
Nú líður þeim betur. Amma var
einstök kona. Það var alltaf jafn
gaman að koma til afa og ömmu í
Njörvasundið. Alltaf tók hún á móti
okkur brosandi með útbreiddan
faðminn, og hlaðið borð af kræsing-
um. Það var sérstaklega gaman að
fara til ömmu og afa, þar hittumst
við krakkamir oft og lékum á als
oddi og þau umbára öll prakkara-
strikin eins og þeim einum var lag- .
ið. Afí og amma vora mjög dugleg !
að koma í Grafninginn að hjálpa
pabba og mömmu við bústaðinn.
Afí með hamarinn og amma með
pönnukökumar.
Ekki gleymdi afí veiðistönginni,
hvað var betra eftir erfíðan dag við
smíðar, en að fara út að vatni og
fóram við þá allir strákamir saman.
Það er okkur bræðram sérstaklega
minnisstætt þegar við í eitt skipti
fóram með pabba og afa út að vatni
að veiða og var veiðin frekar smá
vægast sagt. Þegar við komum til
baka röltandi upp gangstíginn að
bústaðnum koma amma og mamma
á móti okkur og amma spyr sposk
á svipinn, jæja strákar, vatnið er
komið í pottinn og hvar er svo veið-
in? Við lítum á hver annan hálf vand-
ræðalegir þar til afí segir, veiðin, já
veiðin er í vasanum mínum!
Við þökkum ömmu góðar stundir.
Blessuð sé minning hennar.
Ingólfur Guðmundsson,
Júlíus Á. Guðmundsson.