Morgunblaðið - 22.04.1997, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 22. APRÍL 1997 51 4
boðinn og búinn til að fljúga og við
kynntumst fleiri nemendum sem
hann tók að sér á sama hátt um
sumarið. Það var ekki síst einlægum
áhuga Fannars á kennslunni að
þakka, að þessir nemendur kynnt-
ust og náðu vel saman og féllu fljót-
lega í hóp innvígðra á Sandskeiði.
Kynni hópsins hafa aldrei rofnað
síðan og Fannar varð ekki bara
kennari heldur einnig vinur og fé-
lagi.
Það þurfti ekki að þekkja Fannar
lengi til finna að hann var flugmað-
ur af lífi og sál. Hann naut hverrar
mínútu sem hann flaug, en var yfir-
vegaður og rólegur og bar fulla
virðingu fyrir íþróttinni. Kæruleysi
var ekki fyrir að fara.
Fannar var ekki bara góður fé-
lagi í flugi. Hann var hlýlegur í
viðmóti, glettinn og bjó yfir ein-
stöku jafnaðargeði. Hann var líka
traustur, það vita þeir sem á þurftu
að halda, ekki aðrir. Fannar flíkaði
því ekki þó hann gerði mönnum
greiða, stóra eða smáa.
Það er skarð fyrir skildi í hópi
svifflugmanna eftir fráfall Fannars.
Hans verður sárt saknað. Foreldr-
um hans, systkinum og vinum votta
ég mína dýpstu samúð.
Asta Magnúsdóttir.
Ég var að vona að þeir hefðu
bjargast. Um kvöldið skildi ég að
það var ekki þannig. Af hvetju
Fannar? Hann sem var alltaf
skemmtilegur og glaður, aldrei í
fylu. Enginn annar hefði til dæmis
gefið okkur Óskari allt poppkornið
sitt og sódavatnið líka. Hann sagði
kannski ekkert mikið í orðum, heid-
ur bara með brosinu og því.
Guð hefur viljað fá hann strax
af þvi hann var svo skemmtilegur.
Ég vona að það hafi verið tekið vel
á móti honum eftir þessa vondu
ferð. Hann hafi fengið að borða sig
pakksaddan af öllu því besta sem
til var og svo fengið að sofa á skýi
með himnasæng. Svo væri hann
vafinn í svo stórt og mjúkt teppi
að hann fyndi ekki einu sinni fyrir
því. Svo kæmi englakór og svæfði
hann með fallegum söng. Guð hlýt-
ur líka að gefa honum stóra og
flotta vængi til að svífa á, hann var
svo flinkur að fljúga. Mundu mig
Fannar. Ég man þig.
Inga Auðbjörg
Kristjánsdóttir.
Þótt væri vor í lofti, verður laug-
ardagurinn 5. apríl 1997 dimmur
dagur í minningu okkar svifflug-
manna. Skarð er fyrir skildi í félag-
inu. Tveir af færustu svifflugmönn-
um landsins hrifnir á brott í einu
vetfangi.
Fannar Þorlákur Sverrisson var
fæddur inn í svifflugfjölskyldu, sem
hefur jafnan staðið saman að því
áhugamáli. Strax og hann gat
gengið fékk hann að fljúga. Faðir
hans hefur svifflogið manna mest
hér á landi. Um leið og Fannar
náði 15 ára aldri tók hann sóló og
fékk skírteinið sitt ári síðar. Oft var
hann fyrsti maður upp á Sandskeið.
Rúmlega tvítugur var hann kominn
nieð kennararéttindi og kenndi
mest allra eftir það. Hann var allt-
af tilbúinn að fljúga með hvern sem
var. Fannari var flugfærnin í blóð
borin. Hann hafði unun af því að
fljúga.
Hann lifði fyrir flugið.
Síðustu fjögur ár hefur hann
verið í stjórn félagsins og nú síðast
sem varaformaður.
Fannar hafði gaman af þvl að
ferðast og fylgdist vel með því sem
var að gerast í flugheiminum.
Heimsókn okkar Fannars og Jóns
Sigurðssonar á Heimsmeistaramót-
ið í svifflugi I Svíðþjóð fyrir 4. árum
er ógleymanleg. Þar sáum við allar
nýjustu og beztu svifflugvélarnar
og hittum alla stóru karlana sem
vissu allt um svifflug. Þar var
grunnurinn lagður að sambandi
okkar við Litháen, sem hefur skilað
okkur fjórum svifflugvélum og orð-
ið til þess við höfum heimsótt land-
ið. Fannar fór tvær ferðir þangað,
til að fljúga bæði svifflug og vél-
flug. { haust fór hann með á hina
árlegu norrænu svifflugráðstefnu
til Svíþjóðar.
Það var alltaf skemmtilegt að
vera með Fannari. Hann gat hermt
eftir fólki á gamansaman máta.
Vinmargur var hann og naut kven-
hylli. Kynslóðabil var ekki til í hans
augurn, hann átti vini á öllum aldri.
Við félagarnir sem borðuðum oft
saman I hádeginu á Katalínu, minn-
umst hans sem góðs félaga.
Hann var dulur á eigin tilfinning-
ar en samt alltaf hreinn og beinn.
Öðlingur var hann, einstaklega geð-
góður og alltaf tilbúinn til aðstoð-
ar. Við finnum til mikils söknuðar
þegar við kveðjum Fannar. Hann
átti framtíðina fýrir sér. Missir
Sverris, Kittýjar og fjölskyldu er
þó mestur. Þau eiga alla okkar sam-
úð.
F.h. Svifflugfélags íslands,
Kristján Sveinbjörnsson.
Elsku Fannar minn.
Ég vil ekki skrifa minningargrein
um þig því ég vil ekki trúa að þú
sért farinn að eilífu.
Ég þakka þér það traust og þann
trúnað sem þú sýndir okkur. Þú
deildir með okkur gleði þinni og
erfíðleikum. Þú varst svo stór hluti
af fjölskyldu okkar að mér finnst
ekki einungis að ég hafí misst vin
heldur bróður!
Guð blessi þig og fjölskyldu þína.
Paola Mangoni.
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð til þín, vinur minn, Fann-
ar Sverrisson, eða Fannsý Boy eins
og ég kallaði þig alltaf.
Það kemur alveg rosalega margt
upp í huga minn núna þegar ég
byija að skrifa þessar fáu línur. Það
voru alltaf Fannar og Árni eða
Árni og Fannar, þið tveir voruð eins
og eitt og ekkert gat skilið ykkur
að. Þið skilduð alltaf hvor annan
þó að enginn annar skildi ykkur.
Þið voruð alltaf eins og lítil börn
þegar þið hittust, ærslalætin og
húmorinn alveg á fullu svo að þið
veltust um af hlátri. Þegar ég hugsa
til þín koma aðeins fallega hugsan-
ir, þú varst vinur vina þinna; fastur
og traustur en alls ekki allra. Ég
var svo heppin að fá að eyða ófáum
stundum með ykkur vinunum í
miklu fjöri og ekki vantaði uppá-
tækin hjá ykkur félögunum þegar
við vorum að skemmta okkur.
Elsku vinur, nú ert þú kominn á
æðri stað í faðm Guðs og ég veit
að þér er ætlað mikið og stórt verk
þar. Þú skilur eftir stórt skarð sem
aldrei verður aftur fyllt og söknuð-
urinn er mikill. Ég veit að við
sjáumst aftur, elsku vinur.
Elsku Kittý, Sverrir, Þórarinn,
Margrét og Árni bróðir, ykkur votta
ég mína dýpstu samúð og megi
Guðs styrkur vera hjá ykkur öllum.
Þín vina,
Helga Brynja.
Um hádegi sunnudaginn 6. apríl
barst mér hörmuleg frétt hingað til
Los Angeles. Fréttin var sú að
Fannar Sverrisson, fyrrum bekkjar-
félagi og vinur, væri látinn. Ég
ætlaði vart að trúa þessu. Ég bjóst
ekki við að hann myndi kveðja okk-
ur svona ungur að aldri, í blóma
lífsins.
Ég kynntist Fannari þegar ég
var 14 ára eða sama sumar og ég
flutti á Garðaflöt 33 í Garðabæ.
Þar var Fannar daglegur gestur.
Við vorum öll svo frábærir vinir,
gengum saman í Garðaskóla. En
eftir skóladaginn fórum við oftast
öll heim til mín, hlustuðum á Bubba
Morthens, ræddum um lífið og gerð-
um upp gamlar mótorhjóladruslur
úti í bílskúr sem okkur leiddist nú
ekki. Eftir að ég flutti svo frá
Garðabæ skildu leiðir okkar, en ég
minnist hans sem góðs stráks og
frábærs vinar.
Ég þakka fyrir allar þær góðu
minningar sem ég mun ætíð eiga
um elskulegan vin og megi guð
varðveita hann. Ég votta fjölskyldu
hans mína dýpstu samúð á þessum
erfíðu stundum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Berglind Ólafsdóttir.
„Mjök erum tregt tungu at
hræra.“
Félagi og hæfíleikamaður, prýdd-
ur fleiri mannkostum en títt er, hef-
ur verið kallaður burt frá samferða-
mönnum, sem standa eftir með
söknuð og sorg í hjarta.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast vinar míns Fannars
Sverrissonar, einkum með þakklæti
í huga fyrir að hafa borið gæfu til
að hafa kynnst honum.
Ég hitti Fannar fýrst á Sand-
skeiði fyrir sjö árum, þegar ég hóf
að læra svifflug. Hann var þá einn
af kennurum þar, aðeins 21 árs. Fór
eins með mig og marga aðra sem
síðar hafa lært, að ég laðaðist að
honum og sóttist sérstaklega eftir
leiðsögn hans. Ég fann til öryggis-
kenndar þegar ég flaug með honum.
Hann hafði einstakt lag á því að
hvetja mig og blása mér í bijóst
áhuga á þeirri stórkostlegu íþrótt
sem svifflug er. Umburðarlyndi
sýndi hann yfír smávægilegum mis-
tökum og klaufaskap. Eitt sinn hafði
ég orð á því, að ég tæki það ekki
illa þó hann skammaði mig eins og
aðrir kennarar. Hann svaraði því
til, að skammir hefðu ekkert að
segja, ég áttaði mig sjálfur á mistök-
unum og lagaði þau með æfingum
og aftur æfingum. Síðan hef ég
stundað svifflug á hveiju sumri mér
til mikillar ánægju.
Með okkur Fannari Jtókst ágæt
vinátta. Hann var þeim hæfíleikum
búinn, að aldursmunur skipti hvorki
hann né samferðamenn máli. Auk
sumranna sjö á Sandskeiði minnist
ég margra ánægjustunda hér í bæn-
um, ferða norður á lendingarkeppni
og veiðiferða. Allstaðar var Fannar
góður félagi og hvurs manns hug-
ljúfí.
Minning Fannars Sverrissonar og
Þorgeirs Árnasonar verður best
heiðruð með því að_ efla, útbreiða
og stunda svifflug. Ég vona, að ég
beri gæfu til að geta lagt lóð á þá
vogarskál.
Hallgrímur Ólafsson.
Á ekki að fara á Hellumótið í
sumar? spurði Fannar okkur með
keppnisglampa í augum snemma
vors á síðasta ári. Við héldum það
nú, því Fannar sjálfur ætlaði að
keppa um íslandsmeistaratitilinn í
svifflugi og ekki kom annað til
greina en að fara og styðja við
bakið á okkar manni.
Júlímánuður gekk í garð og
spennan jókst um það hvernig
myndi viðra til svifflugs þessa viku;
„Viku hinna löngu vagna“ eins og
heimamenn á Hellu nefna þessa sjö
daga þegar svifflugmenn þyrpast
inn á Helluflugvöll með þöglu fugl-
ana sína ósamansetta í löngum
vögnum aftan í bílum sínum. Ég
og maðurinn minn vorum staðráðin
í að fara á Hellu, vera í liðinu hans
Fannars, upplifa harðan keppnis-
andann og taka okkur svolítið úti-
legufrí í leiðinni. Mikið ofsalega er
ég fegin að við fórum og fengum
að taka þátt í síðasta svifflugmótinu
hans Fannars (hérna megin alla-
vega . . . Bara það að fá að hlaupa
með væng, fylgjast með þegar
maðurinn minn hjálpaði Fannari að
óla sig niður í nýju sviffluguna sem
hann átti í félagi við hann Jón Sig.
og var svo montinn af, og hversu
nákvæmur hann var við að skipu-
leggja hvar allt átti að vera sem
hann þurfti að taka með sér í flug-
ið - fyrir minninguna um þetta
allt er ég svo þakklát. Stemningin
var svo mikil og minningin er svo
sterk. Þegar við vöknuðum í tjöld-
unum okkar í Soho, en svo nefndist
tjaldborg yngstu kynslóðarinnar í
SFÍ (þá líklega vegna mikillar gleði
á svæðinu ...), og heyrðum renni-
lásinn í tjaldhurðinni slást við tjald-
súluna í golunni; þegar við heyrðum
Fannar öskra: Djöfulli hrýtur’u
hátt, Jón Kristinn ...; eða þegar
við flýttum okkur að gá hvort það
væri gott veður og spennandi dagur
væri framundan var Fannar þá
löngu farinn út í turn á fund...
fyrir allt þetta er ég svo þakklát.
Fannar var bráðmyndarlegur
strákur sem enginn man öðruvísi
eftir en brosandi og glaðlegum, var
alltaf hress og til í allt. Ferðir sem
kölluðust „operation overdrift"
koma þá strax upp í hugann og
verður þeirra ávallt minnst með
flissi og tilheyrandi eftirhennum.
Ég ólst upp í því að vera alltaf með
sem ein af strákunum og lít þar
með á mig sem slíka. Fannari
kynntist ég í gegnum sameiginlegt
áhugamál mannsins míns og hans
- svifflugið. Hann var í „Óli, Benni,
Fannar og Jón Kristinn" hópnum
... og þó að hann hafl fyrst og
fremst verið sannur og góður vinur
þeirra strákanna var hann líka vin-
ur minn. Ég fékk alltaf að vera
með og var alltaf velkomin og sjálf-
sagður hluti af genginu.
Elsku Fannar. Hvar sem þú ert
nú, einhvers staðar þarna uppi,
munt þú fljúga hærra og glæsilegar
en áður, rétt eins og þú gerðir á
LAK-inum þínum svo listilega vel.
Takk fyrir að leyfa okkur að kynn-
ast þér.
Elskulegum foreldrum Fannars
og fjölskyldunni allri votta ég mína
dýpstu samúð á mjög svo erfiðum
tímum. Söknuðurinn er sár en
minningin er sterk og falleg.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saitan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur
sem einu sinni var.
(Höf. H. Laxness.)
Oddný Halldórsdóttir.
.jPer ardua ad astra.“
Ég vitna I þessa latnesku setn-
ingu sem flugmenn RAF hafa sem
„rnottó" og þýðir: Gegnum erfið-
leika til stjarnanna.
Tveir fyrirmyndarmenn, Þorgeir
Logi Árnason og Fannar Sverris-
son, eru fallnir með reisn.
Ég hafði þau forréttindi að kynn-
ast þeim og njóta leiðbeiningar og
kennslu þeirra í svifflugi og fljót-
lega öðluðust þeir virðingu mína
og einlæga aðdáun fyrir sterka og
hlýja persónuleika. Þeirra mann-
gerð mun aldrei deyja.
Þeir munu lifa í minningu okkar
allra, vandamanna, vina og félaga.
Einhvers staðar innra með mér
hef ég á tilfinningunni að þeir hvísli
til mín með bros á vör hluta af lagi
Bobs Dylan’s.
When i go to my grave
my head will be high.
Let me die in my footsteps
before I go down underground
Í lauslegri þýðingu:
Þegar ég kveð þennan heim
mun ég gera það með reisn.
Ég vil að þið minnist min
eins og ég var.
Blessuð sé ykkar minning.
Jóhann.
Þú ert fallinn fagri trausti hlynur
og fengið hefur endanlega rð,
en eftirsjá er mikil að þér, vinur,
og einhver neisti innra með mér dó.
(G.R.)
Eg vil í fáum orðum minnast
míns góða vinar og félaga, Fannars
Sverrissonar. Kynni okkar hófust
fyrir áratug, en Fannar var einmitt
þeirrar gerðar að maður fékk stöð-
ugt meiri mætur á honum eftir því
sem maður kynntist honum betur
og sá hvern mann hann hafði að
geyma. Vegna fijálslegrar fram-
komu og stundum alvörulítilla yfir-
lýsinga kölluðu sumir hann kæru-
lausan, en við sem þekktum hann
vissum betur, enda voru þessar
raddir að mestu þagnaðar, því
Fannar kunni einmitt fótum sínum
forráð jafnt í flugi sem einkalífi og
öðlaðist traust og virðingu sam-
ferðamann sinna.
Hann varð eftirsóttur svifflug-
kennari, frábær svifflugmaður og
vaxandi listflugmaður og trúlega
einn efnilegasti sportflugmaður
landsins. Við vinir Fannars munum
ekki síður minnast hans sem ein-
staklega skemmtilegs félaga sem
þorði að fara sínar eigin leiðir og
lifa lífinu eftir eigin höfði. Sjálfskip-
aðir siðapostular áttu til að fínna
að ýmsu í hans lífsmunstri, þar sem
þeir áttu erfitt með að marka hon-
um bás. Fannar gerði grín að slíku
fólki, enda ekki afskiptasamur sjálf-
ur um annarra hagi. Þvert á móti
hafði hann gaman af sérstæðum
persónuleikum og gerði sér ekki
mannamun, enda bæði umburðar-
lyndur og fordómalaus. Slíkur mað-
ur sem Fannar hlaut að eignast
marga vini sem nú geta tekið undir
vinarkveðju Tómasar Guðmunds-
sonar.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega, "c
þá blómgast enn, og blómast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Ég sendi foreldrum Fannars og
aðstandendum öllum mír.ar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bragi Snædal.
Vinur okkar, Fannar Sverrisson,
hóf sig til lofts á Sandskeiði ungur
að árum enda tíður gestur þar frá
blautu barnsbeini. Hann var haldinnc
einlægri flugþrá, stundaði svifflug
af krafti og fór fljótt að miðla af
reynslu sinni sem kennari og keppn-
ismaður. Vélflugi gerði hann einnig
góð skil og sótti til þess skólun
hérlendis sem og víða erlendis. En
ólíkt því sem títt er um unga flug-
menn á hans reki heillaðist hann
ekki af atvinnuflugi enda þótt hann
hefði m.a. áunnið sér atvinnuflug-
mannsréttindi. í okkar huga horfði
Fannar á flugið augum listamanns-
ins. Fannar flaug til þess að ná
fullkomnum í listgrein og áskotnað-
ist honum þannig einstakur flug-
hæfileiki til viðbótar við þann sem
honum var meðfæddur.
í okkar huga var Fannar glað-^
vær, kíminn, hugmyndarikur og ”
jákvæður. Hann lifði á líðandi
stundu og naut augnabliksins.
Hann kunni að slá á létta strengi
og var ræðinn þótt hann flíkaði
ekki eigin tilfinningum en umfram
allt var hann traustur vinur. Hann
var ómissandi félagi I okkar hópi
og söknuðurinn er mikill.
Með þessum línum viljum við
minnast Fannars og færa foreldrum
hans og systkinum innilegar samúð-
arkveðjur. Ennfremur viljum við
koma á framfæri samúðarkveðjum
til fjölskyldu Þorgeirs L. Árnasonar.
Ólafur og Benedikt.
Svo snöggt, eins og hendi sé
veifað í kveðjuskyni, brosmildur og
upprifinn að kvöldi. Um hádegi
næsta dags kemur kallið, síðasta
flug TF CCP. Kraumandi hlátur,
beittar athugasemdir barþjónsins,
mannleg samskipti á hlýju nótun-
um. Þannig varstu.
Kveðja,
Steinþór Jóhannsson.
Á sunnudagsmorgun fékk ég þá
sorgarfrétt að Fannars frænda
væri saknað eftir flugslys. Á sh'kri
stundu hugsar maður margt, skrítið'^*
að við sem vorum leikfélagar sem
börn og áttum svo góðar stundir
saman, hittumst ekki í mörg ár og
síðan skyndilega hittumst við úti á
götu um daginn; til að kveðjast?
Við sem skemmtum okkur svo
vel á Austurbrúninni hjá Elsu
SJÁ NÆSTU SÍÐU