Morgunblaðið - 01.05.1997, Blaðsíða 54

54 FIMMTUDAGUR 1. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

■I*.
KOLBEINN
INGÓLFSSON
+ Kolbeinn Ing-
ólfsson var
fæddur í Reykjavík
20. júlí 1935. Hann
lést á Landspítalan-
um 23. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ingólfur
Ásmundsson, f. 6.7.
1906 á Akureyri, d.
26.6. 1981, og Guð-
rún Pálsdóttir, f.
31.7. 1905 í Reykja-
vík, d. 18.12. 1986.
Systkini Kolbeins
eru Edda Ingólfs-
dóttir, f. 24.7. 1931,
og Þóra Ingólfsdóttir, f. 14.11.
1939, d. 30.10. 1965.
Kolbeinn giftist Sesselju 01-
afíu Einarsdóttur hinn 8. des-
ember 1956, þau skildu árið
1977. Börn þeirra eru: 1) Sig-
ríður f. 16.10. 1956, börn henn-
ar Kolbeinn Páll Erlingsson,
f. 1.9. 1976 ^>g Ásdís Erla Erl-
ingsdóttir, f. 4.10. 1982. 2)
Þorbjörgj f. 9.8. 1960, börn
hennar Olafur Þór Ólafsson,
f. 6.6. 1985, ísak Örn Guð-
mundsson, f. 5.2. 1990, og Ingi-
mundur Guð-
mundsson, f. 29.1.
1992. Sambýlis-
rnaður Þorbjargar
er Guðmundur Óli
Ingimundarson. 3)
Ingólfur, f. 11.4.
1966, börn hans:
Gunnar Elvar, f.
19.6.
og Sonja
Björk, f. 6.5. 1994.
Kona Ingólfs er
Steinunn Þorleifs-
dóttir. 4) Ingi-
björg, f. 25.8. 1967,
sonur hennar er
Ingólfur Bjarni Kristinsson, f.
11.5. 1888. Sambýlismaður
hennar er Hörður Harðarson.
Kolbeinn starfaði hjá Eim-
skipafélagi íslands, Stangveiði-
félagi Reykjavíkur, Sveinbirni
Árnasyni hf. í Garði, Optima í
Reykjavík og síðast rak hann
ásamt syni sínum Ingólfi versl-
unina Vesturröst í Reykjavík.
Útför Kolbeins fer fram frá
Bústaðakirkju á morgun, föstu-
dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Einhver hæsta einkunn, sem
hægt er að gefa, þegar huglægt
mat er lagt á mannlegt eðli, er að
segja einhvem góðan vin og veiðifé-
laga. Með góðum vini er yfirleitt
átt við mann, sem maður treystir
og ber hlýhug til. En þegar vinur
er einnig góður veiðifélagi, þá öðl-
ast tengslin nýjar víddir. Góðir vin-
ir og veiðifélagar eru nefnilega ein-
ing í viðhorfi sínu til mannlegra
samskipta og alls lífríkis náttúrunn-
ar. Þegar góður vinur og veiðifélagi
er auk þessa veiðimaður af æðstu
gráðu, hefur hann dúxað og þarf
því ekki frekari vitnisburðar við.
Einn þeirra manna, sem ég get
gefið slíka einkunn, er nú allur eft-
ir erfiða baráttu við óvæginn sjúk-
dóm.
Ég átti því láni að fagna að fá
að kynnast Kolbeini Ingólfssyni,
eða Kolia eins og við- kölluðum
hann, þegar ég fór með Einari
Marmari ♦ Granít ♦ Blágrýti ♦ Gabbró
íslensk framleiðsla
Sendum
myndalista
MOSAIK
Hamarslwfði 4 - Reýkjuvik
simi: 587 1960-Jax: 587 1986
heitnum Ólafssyni, móðurbróður
mínum, í Grímsá fyrir allmörgum
árum. Einar frændi kynnti mig þar
fyrir Kolla, fyrrverandi tengdasyni
sínum. Ég fann strax, að á milli
þeirra Einars frænda lágu gamlir
og góðir leyniþræðir og fljótlega
var ég tekinn í hópinn, sem fullgild-
ur, eftir að Kolli hafði, þögull,
skannað nýliðann nógu lengi til að
getað gengið úr skugga um innviði
hans. Þetta varð upphafið að árleg-
um veiðitúrum okkar þriggja í
Grímsá og Reykjadalsá. Það tók
mig töluverðan tíma að kynnast
því, hvaða mann Kolli hafði að
geyma. Hann var nokkuð léttur í
daglegu fasi og kurteis, en hleypti
mönnum ógjarnan langt innfyrir
skrápinn. Undir honum var hlýr og
viðkvæmur tilfinningamaður. I raun
var Koili alvörugefinn, nákvæmur
og sérstaklega samviskusamur, en
kunni ágætlega að veita þessu eðli
sínu nauðsynlegt mótvægi með góð-
um húmor. I Kolla sá ég ekki bara
vin og veiðifélaga, heldur einnig
föður frændsystkina minna. Þannig
varð samband okkar. í mörgum og
löngum veiðitúrum okkar gafst mér
stundum tækifæri til að ræða við
hann persónuleg og viðkvæm mál.
Á þeim stundum varð mér ljóst,
hversu mikla ást og hlýhug hann
bar til barna sinna og vinarins litla,
hans Ragga, þótt hann ætti hann
ekki sjálfur, nema tilfinningalega.
En Kolli lýsti hugarþeli sínu frekar
með atferli en orðum. Þannig var
hann.
Kolli var afburða stangveiðimað-
ur. Hann hafði stundað þá íþrótt
frá biautu barnsbeini. Kolli kom
víða við í sínum veiðiskap og stund-
aði bæði vötn og ár. Það væri efni-
viður í heila bók að rekja allan fer-
il hans í þeim efnum, en þegar ég
kynnist Kolla, er hann löngu orðinn
þekktur fyrir færni sína og kunn-
áttu. Að öðrum ólöstuðum tel ég
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Öl
Erfídrykkjur
Simi S62 0200
IIIIIIIXI
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
JÖ

>
lÖtANLfó
1. mai í
og útifundur
Reykjavík
Safnast verður saman við Hlemm kl. 13.30. Gangan leggur af
stað kl. 14.00, Lúðrasveit verkalýðsins og Lúðrasveitin
Svanur leika fyrir göngu. Útifundur verður á Ingólfstorgi.
Aðalræðumenn dagsins verða Grétar Þorsteinsson, forseti
ASÍ og Ögmundur Jónasson, formaður BSRB.
Ávarp flytur Drífa Snædal, formaður Iðnnemasambands
íslands.
Bubbi Morthens flytur nokkur lög milli atriða.
í lok fundar mun sönghópur úr kór Trésmiðafélags
Reykjavíkur syngja nokkur lög.
Fulltrúaráð verkalýðsfélaganna í Reykjavík.
Bandalag starfsmanna ríkis og bæja.
Iðnnemasamband íslands.
Kennarasamband íslands.
Kolla hafa verið með allra_ bestu
stangveiðimönnum landsins. í veiði-
mennsku lagði Kolli meira uppúr
gæðum en magni. Hann átti ekki
til græðgi. Hann sýndi allri náttúr-
unni ávallt tilhlýðilega virðingu og
umgekkst hana af nærgætni. Það
var öllum bæði lærdómsríkt og
ánægjulegt að fylgjast með Kolla,
þegar hann var að þreyta og síðar
landa stærstu löxum ársins úr
Grímsá þijú ár í röð. Og það jafnvel
í kolniðamyrkri með aðstoð bílljósa.
Þannig sló hann met, ár eftir ár,
án þess að gera það að umtalsefni
að fyrra bragði.
En Kolli átti líka sitt skuggatíma-
bil. Hann kvaddi Bakkus endanlega
um páskaleytið fyrir um fimmtán
árum. Þá höfðu þeir félagar stundað
veiðar saman í mörg ár. Félags-
skapur þeirra tveggja hafði áður
lagt hjónaband Kolla og frænku
minnar í rúst nokkrum árum áður.
Kolli kvæntist ekki aftur. Hann tók
sig sjálfur á og losaði sig undan
Bakkusi, án aðstoðar. Og féll ekki
aftur, svo ég vissi til, en syrgði öll
glötuðu árin i kyrrþey.
Kolli greindist með krabbamein
í maga á síðastliðnu ári. Hann
gekkst undir stóra aðgerð þá um
sumarið. Aðgerðin tókst vel, en við
rannsókn kom í ljós, að meinvörp
höfðu komist í lifrina. Við fórum
saman í Grímsá sl. haust og þá
hafði hann náð sér allvel eftir að-
gerðina og meinvörpin ekki farin
að segja til sín að ráði. Sú veiðiferð
varð Kolla sérstaklega ánægjuleg
fyrir þær sakir, að litli vinur hans,
hann Raggi, setti í og dró á land
átján punda hæng, eftir mikla yfir-
ferð og langa baráttu. Þetta gladdi
Kolla sérstaklega.
Kolli fékk að vita það sl. vetur,
að við hraðvaxandi krabbameininu
væri ekkert að gera. Því tók hann
af stöku æðruleysi og valdi þann
kostinn, að ræða næstu ferð okkar
í Grímsá. Við höfðum ætlað okkur
að fara saman í vor, bæði til að
heilsa uppá Sturlu á Fossatúni og
kíkja á Grímsána í undirfatnaði
vetrarskrúðans. Kolli vildi bíða eftir
meiri birtu, en þegar hún varð við-
unandi vorum við fallnir á tíma.
Þegar ég sendi Kolla á Landspítal-
ann, nokkrum dögum áður en hann
lést, hafði hann lengi harkað af sér
heimafyrir, máttfarinn og næring-
arlítill. Hann hafði verið að lesa um
fluguhnýtingar, skoðað veiðibækur
og horft á myndbönd. Síðast, þegar
ég sat með honum heimafyrir,
horfðum við á myndband frá Vatns-
dalsá. Ég sá þá, að það var fyrst
og fremst veiðimaðurinn í Kolla,
sem hélt við lífsloganum. Þarna sat
fársjúkur maður og hélt í þá lífs-
þræði, sem enn voru óslitnir. Þessir
þræðir voru ekki sjúkir, heldur
frískir og raunar ódrepandi hlutar
þeirrar hugarorku, sem fékk ekki
að búa öllu lengur í deyjandi líkama
veiðimannsins.
Það er með söknuð í hjarta, að
ég kveð nú vin minn og veiðifélaga
um leið og ég lofa honum því, að
hann skuli ávallt eiga örugga sam-
leið með mér í Grímsá um öll ókom-
in ár, ef hann vill ferðast með mér
þangað á huglægu plani.
Gunnar Ingi Gunnarsson.
Mig langar að kveðja frænda
minn, Kolbein Ingólfsson, með þess-
um fáu línum. Það eru orðin 25 ár
síðan við kynntumst. Hann var með
borgfirska laxveiðiá á leigu og ég
var unglingur með veiðidellu og
vildi í ána. Þó að færri kæmust að
en vildu í umrædda á, var hann
sérlega greiðugur við mig og föður
minn, lét okkur hafa þá daga sem
við báðum um og var seinn til að
rukka okkur.
Smám saman kynntumst við bet-
ur og fyrir kom að við lentum sam-
an í veiði, t.d. á Brennunni og í
Grímsá. Þá leyndi sér ekki að Kol-
beinn var einn af þessum fágætu
snillingum í fluguveiði. Ekki aðeins
hvað veiðni og tækni varðaði heldur
einnig í viðhorfum til sportsins. Það
hefði verið gott að læra meira af
honum, en ég er þakklátur fyrir það
sem ég fékk.
Þegar ég frétti að Kolbeinn væri
kominn á spítala, lögðum við pabbi
á. ráðin um að heimsækja hann.
Örfáum dögum seinna kom loks
stund að við gátum farið saman.
Konan í afgreiðslunni á Landspítal-
anum svaraði okkur vandræðalega
að hann væri þar ekki lengur. Frá
og með umræddum degi. Við geng-
um brosandi út og héldum að hann
væri útskrifaður og þá væntanlega
hressari. Daginn eftir mátti lesa
andlátsfregnina í Morgunblaðinu
og þá rann það loks upp fyrir mér
að kunningsskapurinn var í áranna
rás orðinn að vináttu.
Ég veit að pabbi tekur undir með
mér er ég votta nánustu aðstand-
endum Kolbeins hugheila samúð.
Guðmundur Guðjónsson.
Með hlýhug og virðingu minnist
ég vinar míns Kolbeins Ingólfsson-
ar, sem nú er fallinn frá langt um
aldur fram eftir erfið veikindi.
Fyrir meira en þrjátíu árum lágu
leiðir okkar Kolla saman og þá í
sambandi við stangveiði, en þær
áttu hug hans allan. Kolli var einn
af þeim albestu fluguveiðimönnum
sem ég hef kynnst á lífsleiðinni og
stíll hans og leikni sérstök. Fyrir
utan þær stundir sem við áttum
saman í veiði, átti ég því láni að
OSKAR SOEBECK
+ Óskar P. Söe-
beck var fædd-
ur á Halldórsstöð-
um í Reykjafirði á
Ströndum 7. júlí
1904. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 26. apríl síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Pétur Söebeck, f.
1. nóvember 1848,
d. 1. september
1905, og _ seinni
kona hans Ágústín,
f. 24. ágúst 1867,
d. 29. desember
1938, Benediktsdóttir.
Hinn 27. maí 1933 kvæntist
Óskar eftirlifandi konu sinni,
Lilju, f. 7. nóvember 1901,
Jónsdóttur (Níels) verkstjóra á
Bíldudal, f. 9. júní 1859, d. 4.
mars 1921, Sigurðssonar, og
konu hans Halldóru, f. 12.
október 1869, d. 17. apríl 1937,
Magnúsdóttur.
Kúvíkur sem upphaflega eru
byggðar úr landi Halldórsstaða voru
lengi aðalverslunarstaður við vest-
anverðan Húnaflóa. Þar var útgerð
og þangað kemur afi Óskars frá
Óskar lauk prent-
námi 1926 í Prent-
smiðju Björns
Jónssonar á Akur-
eyri og vann þar
þangað til hann fór
til Ameríku haust-
ið 1928. Var hann
þar hjá Columbia
Press (við Lög-
berg) þar til hann
kom heim aftur
vorið 1930. Hann
vann í Herberts-
prenti 1931-39, hjá
Isafoldarprent-
smiðju þar til
Morgunblaðið stofnaði sína
eigin prentsmiðju 1. júlí 1946
og vann þar til ársins 1958,
en eftir það og þar til hann
fór á eftirlaun í Isafoldar-
prentsmiðju.
Útför Öskars fer fram frá
Áskirkju í Reykjavík á morg-
un, föstudag, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Danmörku um miðja síðustu öld og
starfar þar sem beykir sem sýnir
að þarna hafa verið þónokkur um-
svif á þeim tíma. Upp úr aldamótun-
um var þar reist síldarsöltunarstöð