Morgunblaðið - 01.05.1997, Blaðsíða 56

56 FIMMTUDAGUR 1. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Bjarni Þór Þór-
hallssson fædd-
ist í Reykjavík 5.
júní 1967. Hann lést
23. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Þórhallur
Borgþórsson, bygg-
ingameistari, f.
12.4. 1947 og Gróa
Reykdal Bjarna-
dóttir, hjúkrun-
arfræðingur, f.
11.8. 1947. Systkini
Bjarna eru 1) Diljá
Þórhallsdóttir, aug-
lýsingahönnuður, f.
23.5. 1968, sambýlismaður
Gunnar K. Gylfason, viðskipta-
fræðingur, f. 10.3. 1965. Dóttir
þeirra er Rakel Gróa Gunnars-
dóttir, f. 24.7. 1995. 2) Svein-
björg Þórhallsdóttir, dansari,
f. 12.3. 1972, sambýlismaður
Það var síðasti vetrardagur, sólin
skein, fuglarnir komnir á kreik og
við glöddumst yfir því að þessi harði
vetur væri liðinn og bjartari stundir
framundan. Sú gleði stóð ekki lengi
•^því seinna um daginn fengum við
þau hörmulegu tíðindi að elskulegi
bróðir okkar, Bjarni Þór, væri lát-
inn. Það var eins og kippt væri
undan okkur fótunum og allt hrundi.
Allt varð svo óraunverulegt en eftir
sitja góðar minningar um elskuleg-
an bróður. Bjarni Þór fæddist fyrir
rétt tæpum þijátíu árum. Hann var
fyrsta barn foreldra okkar og fyrsta
barnabarn afa okkar og ömmu í
báðar ættir. Hann var augnayndi
allra, svo fallegur og skemmtilegur.
Aðeins tæpu ári seinna fjölgaði í
fjölskyldunni og eignaðist Bjarni
systurina Diljá. Systkinin voru mjög
samrýnd og héldu lengi vel að þau
væru tvíburar enda bæði fædd í
tvíburamerkinu. Fyrstu æskuár
Bjarna á Ægisíðunni eru minnis-
stæð, alltaf líf og íjör eins og Bjami
vildi hafa það. Hann naut þeirra
forréttinda að búa sín fyrstu ár í
sannkölluðu stórfjölskylduhúsi þar
sem hann gat hoppað á milli hæða
og valið úr kræsingunum hjá afa
og ömmu á efri hæðinni, langömmu
á miðhæðinni eða hjá mömmu og
pabba í kjallaranum.
Hann var mikið náttúrubarn og
kunni vel að meta náið sambýli við
j. hænsnin og endurnar hennar
langömmu og kynntist trillubáta-
körlunum í fjörunni. Enn stækkaði
fjölskyldan og eignaðist Bjami aðra
systur þegar hann var fimm ára.'
Systkinunum fannst skrýtið hvað
Sveinbjörg var ljós og björt og svo
ólík þeim og var oftar en ekki rifíst
um hver ætti að halda á og passa
litlu systur. Þegar Bjarni var 16 ára
gamall fæddist yngsti bróðirinn og
yndi allra, hann Bonni litli, og var
þá fjölskyldan orðin fullkomin.
Bjarni var mikill Qörkálfur og
prakkari i eðli sinu. Hann var með
mjög frjótt ímyndunarafl og
snemma kom í ljós framtakssemi
hans og dugnaður. Hann var leið-
togi í eðli sínu og laðaði að sér fólk
með eðlislægri glaðværð sinni sem
einkenndi hann alla tíð, enda var
hann mjög vinmargur.
Bjarni kynntist Sillu sinni þegar
þau voru aðeins 17 ára. Þau byijuðu
fljótt að búa saman og voru ýmist
hjá mömmu og pabba eða hjá tengdó
í kjailaranum í Garðabæ. Þau fóru
síðar saman til náms í Bandaríkjun-
um og stunduðu nám í viðskipta-
fræði við háskólann í Providence.
Okkur er minnisstætt hversu hreyk-
in mamma og pabbi voru þegar
Bjami og Silia útskrifuðust. Þau
fluttu heim að námi loknu og við
tók skemmtilegur tími hjá unga
parinu og lögðu þau þá drög að
framtíðinni bæði í fjölskyldulífmu
sem og á viðskiptasviðinu. Skömmu
seinna eignuðust þau fjörkálfinn
Þórhall Breka sem minnir mjög á
báða foreldra sína. Hann hefur útlit
móður sinnar og eðli föður síns. Það
var oft mikið fjör í Goðalandinu
Sveinn Þ. Geirsson,
leikari, f. 19.10.
1971. 3) Borgþór
Rafn Þórhallsson,
nemandi, f. 24.3.
1983.
Kona Bjarna
Þórs er Sigurbjörg
Benediktsdóttir,
viðskiptafræðing-
ur, f. 4.10. 1967.
Sonur þeirra er
Þórhallur Breki
Bjarnason, f. 7.11.
1992.
Bjarni Þór lauk
námi í viðskipta-
fræðum frá Bandaríkjunum
árið 1990. Hann starfaði við
eigjn rekstur.
Útför Bjarna Þórs fer fram
frá Bústaðakirkju föstudaginn
2. maí nk. og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
þegar við systkinin vorum öll sam-
ankomin í foreldrahúsum og voru
uppátækin þá oft ansi fjörleg. Oftar
en ekki var Bjarni forsprakkinn í
hópnum og stjórnaði systkinum sín-
um af mikilli snilld. Jólin verða allt-
af svo minnisstæð þegar við fjöl-
skyldan komum saman. Pabbi og
mamma voru alltaf að reyna gera
allt svo hátíðlegt en við börnin lág-
um í hláturskasti yfir jólasteikinni.
Þetta var alltaf einsog skemmtilegt
jólaleikrit frá ári til árs. Bjarni var
alla tíð mikill matmaður sem kom
í ljós strax þegar hann var barn og
sem sýndi sig líka í því hvemig at-
vinnurekstur hann valdi sér. Hann
kom oft í Goðalandið hlaðinn kóte-
lettum eða öðrum kræsingum öllum
til mikillar ánægju og fjölskyldan
sló upp veislu. Var sérstakur
ánægjuglampi í augum hans er hann
smakkaði og grillaði eftir kúnstar-
innar reglum.
Það er erfiðara en nokkur orð fá
lýst að þurfa að kveðja þig, elsku
Bjarni. Við eigum alltaf eftir að
hugsa til þín og geyma minninguna
um skemmtilegan og góðan bróður.
Við trúum því að þér líði vel núna,
að þú hafir fundið frið og að það
verði hugsað vel um þig. Eftir sitjum
við hin og reynum að lifa með þess-
um missi, lifa án þín en þó með
þér. Elsku mamma, pabbi, Bonni,
Silla og Þórhallur Breki, við verðum
að vera sterk og halda áfram lífinu
jákvæð og glöð því það er það sem
Bjarni hefði óskað sér.
Nú iegg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Þínar systur
Ililjá og Sveinbjörg.
Nú hafa leiðir okkar skilið, elsku
bróðir minn. Við áttum margar
góðar stundir saman og alltaf var
gott að leita til þín og fá svör um
lífið og tilveruna. Þrátt fyrir tölu-
verðan aldursmun varstu alltaf svo
nálægt mér því þú varst svo ungur
í anda. Við vorum mjög ólíkir, þú
svo hress og opinn en ég frekar
hlédrægur, samt vorum við svo
miklir bræður. Mér leið mjög illa
þegar ég frétti af andláti þínu og
á erfitt með að skilja að þú sért
farinn frá mér. Ég lifi með góðar
minningar og þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Þinn elskulegi bróðir,
Borgþór (Bonni).
Kveðja
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þina leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera minn - í söng og tárum.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kaldri sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín rekur.
Þú gafst mér alla gleði, sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá mér tekur.
Svo kveð ég þig. En er þú minnist mín,
þá mundu, að ég þakka liðna daga.
Við framtíð mína fléttast örlög þín.
Að fótum þínum krýpur öll mín saga.
Og legðu svo á höfin blá og breið. -
Þó blási kalt, og dagar verði að árum,
Þá veit ég, að þú villist rétta leið
og verður minn - i bæn, í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
Bjarni minn.
Ástarkveðja,
Sigurbjörg og Breki.
Þú unga tíð, þú unaðsvor,
sem ísköld máir dauðans spor
og lætur lífíð glæðast,
vorn hjartans kulda og klaka þíð
og kenn þú öllum Drottins lýð
í anda að endurfæðast.
(V. Briem)
Elsku drengurinn minn, frum-
burður og vinur.
Ég kveð þig með trega og sökn-
uði og finnst hjarta mitt vera að
bresta. Er ég loka augunum og
hugsa til baka hrannast yndislegar
minningar upp. Gleðibrosið og
stríðnisglampinn í fallegu brúnu
augunum þínum, stoltið þegar Breki
fæddist og við grétum saman. Nær-
vera þín var einstök og þú geislaðir
af atorku og lífskrafti. Við skildum
hvort annað því milli okkar var
strengur sem aldrei rofnaði. Algóður
Guð geymi þig og verndi og gefi
þér frið og hvíld þar til við hittumst
aftur.
Elsku Silla mín og Breki, Guð
gefi ykkur styrk til að haida áfram.
Þín
mamma.
Elsku Bjami Þór minn. Ömmu og
afa langar að kveðja þig með þakk-
læti fyrir allar faliegu stundimar sem
þú hefur veitt okkur með gleði þinni
og fallega brosinu þínu. Sumarbú-
staðaferðimar sem þú varst að tala
um í afmælinu hennar Sveinbjargar
vom svo fallegar í frásögn þinni, um
það þegar þú varst lítill drengur og
aftur stór með þinni fjölskyldu. Þær
minningar geymum við svo vel, þú
varst gæfudrengur, öllum í fjöl-
skyldunum og vinum til gleði.
Farðu í friði, guð blessi þig og
vemdi.
Besti faðir, barna þinna gættu.
Blessun þín er mín gegn allri hættu.
Að oss hlúðu, hryggð burt snúðu.
Hjá oss búðu. Orð þín oss innrættu.
(Pétur Guðmundsson.)
Amma Diljá og afi Bjarni.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þöpin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Þegar fjölskyldualbúmum heimil-
isins er flett, og þau eru svo sannar-
lega mörg á þessu heimili, vekur
það sérstaka athygli að einn í hópn-
um er alltaf með bros á vör. Nei,
líklega er ekki rétt að segja „með
bros á vör“, því Bjarni Þór brosti
með augunum, — þessum fallegu,
svardökku perlum.
Allt frá því að hann sést ársgam-
all feta sín fyrstu spor á grámunstr-
aða gólfteppinu hjá ömmu og afa á
Ægissíðu eða varla tveggja ára polli,
með stríðnislegt bros gegnum riml-
ana á hringstiganum í sama húsi,
stiga sem börn máttu helst ekki
reyna fyrr en fjögurra ára þroskan-
um var náð — er hann brosandi.
Við sérlega áhugaverðar kerta-
vaxtilraunir á nýja fína tekkborðinu
eða með stóru brúnu plussþverslauf-
una í þúsundpúða sófanum hennar
ömmu, að útdeila jólagjöfum með
afa Bjarna til systra sinna, — er
hann ailtaf brosandi.
Svo seinna grallaralegur við
smíðar í sumarbústaðnum, sem
ábyggilegur faðir í vítaspyrnu-
keppni við Breka litla eða fremstur
í flokki vaskra sveina með Bonna
bróður við nauðsynlegustu púður-
sprengingar, enn á Ægissíðunni nú
síðasta gamlárskvöld, — brosandi.
Já, alltaf brosandi. En ekki endi-
lega við hin. Ninna frænka úr fókus
á einni, Nonni með viðbrennda
grísakótilettuna hálfur út úr ramma
á annarri eða Gaui og Snorri með
afmælishatta og hálflokuð augun á
þeirri þriðju.
Nei, það finnst ekki ein einasta
mynd af Bjarna Þór, þar sem hann
er ekki brosandi til okkar. Þannig
var hann og verður í huga okkar
um ókomna tíð.
Þegar hins vegar er spurt, af
hveiju við fáum ekki að njóta nær-
veru hans lengur, hans sem var
okkur sannur gleðigjafi og góður
frændi, erum við minnt á að tilvist-
in verður víst aldrei alveg skýrð til
fullnustu þótt ýmislegt virðist í
fljótu bragði auðskilið og eigi sér
rökrétt samhengi. Nei, einhvern
veginn er okkur frekar ætlað að
njóta hennar — að njóta augnabliks-
ins, en að skilja það.
Það er svo tæpt að trúa heimsins glaumi,
þvi táradöggvar falla stundum skjótt,
og vinir berast burt á tímans straumi,
og blómin fölna á einni hélunótt.
Því er oss best að forðast raup og reiði
og ijúfa hvorki tryggð né vinarkoss,
en ef við sjáum sólskinsblett í heiði,
að setjast allir þar og gleðja oss.
(Jónas Hallgrímsson.)
Lítil saga rifjast upp frá því að
Dedda frænka var eitt sinn með
systkinin Bjarna Þór og Diljá niðri
í bæ fyrir margt löngu, líklega þeg-
ar Bjarni var á fimmta ári og fannst
mikið til koma um framkvæmdir,
sem þá voru við Útvegsbankann á
Lækjartorgi.
Einhveijar lagfæringar voru þar
í gangi þannig að upp af gangstétt-
inni risu nokkrir silkimjúkir sand-
haugar sem óklifin fjöll. Systkinin
náðu fljótlega að tileinka sér ósér-
hlífni í starfi og jusu sandinum yfir
sig og aðra nærstadda vegfarendur
eins og mest þau máttu.
En Bjarni Þór sá fljótlega, að
með því að eignast skærgula gröfu,
sem blasti við í nálægum glugga,
þar sem leikfangaverslun var til
húsa, gæti hann staðið að varan-
legri framkvæmdum en sandaustr-
inum einum saman og bað því
Deddu frænku um að kaupa hana
fyrir sig.
Frænka hans sagði honum að
þannig stæði á, að hún ætti ekki
nóga peninga til að kaupa hana
núna, en lagði til að þau söfnuðu
sér heldur fyrir gripnum, þannig að
næst þegar þau kæmu í bæinn
gætu þau keypt gröfuna góðu.
Bjarni Þór var ekki sáttur við
skynsemina eina, enda hún á stund-
um heldur til trafala þegar hátt er
stefnt og svaraði um hæl, en þó í
trúnaði eins og hann einn vissi ráð-
ið. „Dedda, við bara kaupum pen-
ingana í bankanum."
Elsku drengurinn, góðvinur og
frændi, það verður tómlegt að sjást
ekki lengur á fjölskyldumótum, hitt-
ast ekki á hátíðum og gleðistundum
til að hlæja saman og henda gaman
að tilverunni, hins vegar vitum við
að þú verður áfram meðal okkar
og bros þitt mun fyigja okkur áfram
á fjölskyldumyndunum.
Elsku Silla, Breki, Gróa, Tóti,
Diljá, Sveinbjörg og Bonni. Guð
blessi ykkur öll og létti ykkur óbæri-
lega sorg.
Guðrún, Egill og drengirnir.
Að setjast niður og skrifa minn-
ingargrein um elskulegan frænda
BJARNIÞÓR
~ ÞÓRHALLSSON
minn, hann Bjarna, er ekki auðvelt,
því sorgin er mikil og það er svo
óraunverulegt að hann sé farinn frá
okkur. En á annan hátt er það auð-
velt því hann skilur eftir sig svo
mikið af yndislegum minningum,
sem nú rifjast upp og kalla fram
bros en líka tár yfir því að þær
verði ekki fleiri.
Bjami tengdist lífi mínu á margan
hátt, hann var frændi minn og vin-
ur, nágranni og skólabróðir alian
grunnskólann, en aðallega var hann
þó stóri bróðir hennar Diljár bestu
vinkonu minnar, töffarinn sem kall-
aði okkur polla fyrsta daginn í sex
ára bekk, klippti á teygjóbandið
okkar og beitti allri almennri stríðni
og hrekkjum við okkur í gegnum
árin eins og góðum bróður sæmir.
En hann leit líka eftir okkur, henti
snjóboltum í stóru strákana sem
voru að stríða okkur og fylgdist
með_ að við gerðum ekkert af okk-
ur. Ég ýmist vorkenndi því Diljá eða
öfundaði hana af því að eiga svona
frábæran og fjölhæfan stórabróður.
Þegar við eltumst hittumst við
sjaldnar, við fórum öll til útlanda í
nám og stofnuðum fjölskyldur, en
þegar við hittumst var það alltaf
jafn gaman. Bjarni var með lífsglað-
ari mönnum sem ég hef kynnst og
það virtist alltaf eitthvað um að
vera í kringum hann. Mér er sér-
staklega minnisstætt þegar hann
heimsótti mig og Arnór til Kal-
amazoo og við sátum heila nótt,
drukkum rauðvín og spjölluðum, og
auðvitað snerist talið mikið um þá
sem eru okkur báðum svo kærir,
Diljá, Sveinbjörgu, Bonna, Tóta og
Gróu og ekki síst Sillu og Breka
litla sem hann saknaði svo mikið í
fjarverunni. Þá talaði Bjami um að
hann hefði átt að vera fæddur á
Ítalíu þar sem hann myndi njóta sín
í stórljölskyldunni með allt sitt fólk
alltaf í kringum sig, að borða góðan
mat og njóta þess að vera með þeim
sem hann elskaði mest. Og hann
hafði flest til þess að bera til að
falla inn í það mynstur, þetta fai-
lega dökka útlit, miklar og sterkar
tilfínningar, yndislega fjölskyldu að
ógleymdri mikilli ánægju af góðum
mat og drykk.
Það er með söknuði sem ég kveð
þig kæri frændi, takk fyrir allar
skemmtilegu stundirnar og fyrir það
hvað þú oft lést mér líða vel með
sjálfa mig þegar þú hrósaðir mér á
þinn einstaka hátt og sagðir mér
hvað þér þætti vænt um mig.
Kæru vinir, sorgin og söknuður-
inn er mikill en þið eigið íjársjóð
af minningum sem lýsa upp myrkr-
ið. Hugur minn er alltaf hjá ykkur.
Sigríður (Sassa).
Ég er harmi sleginn eftir að mér
bárust fréttir af því að einn af mín-
um bestu vinum væri látinn.
Ég finn til mikils trega og tóm-
leika, þó það sé ekki mikið miðað
við sársaukann og sorgina sem lögð
eru á konu hans, son, foreldra og
systkini.
Leiðir okkar Bjarna lágu fyrst
saman í Bandaríkjunum, þar sem
við stunduðum nám við sama há-
skóla. Þar tókst með okkur góður
vinskapur og mikið var brallað á
námsárunum. Eftir því sem leið á
skólagöngu okkar kynntist ég hon-
um betur, hann var geysilega metn-
aðargjarn og lífsglaður félagi.
Bjarni var mikill grínisti og gleði-
gjafi og á góðum stundum var hann
miðpunkturinn í vinahópnum. Við
höfðum það til siðs að bjóða hvert
öðru til málsverðar á sunnudögum
og var mikil samkeppni í gangi um
hver væri besti kokkurinn. Bjarni
skákaði okkur oftast, enda var hon-
um margt til lista lagt þegar kom
að matseld, hann var listakokkur
og mikill sælkeri.
Við félagarnir spekúleruðum oft
í því hvaða „business" í Bandaríkj-
unum mætti heimfæra til íslands
og græða á. Mikið lærðum við af
þessum vangaveltum og víst er að
sumar þessara hugmynda hafa litið
dagsins ljós hér á landi. Að lokum
fór svo að við útskrifuðumst og
héldum heim til íslands. Alvara lífs-
ins tók við, Bjarni hóf fljótlega eig-
in rekstur og dáðist ég alltaf að
þrautseigju hans og kjarki.