Morgunblaðið - 13.09.1998, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 13. SEPTEMBER 1998 23
mér, en ég gleymdi, þarna, ég
meina, sko, ég er líka með
safa,“ segir einn strákurinn og
samþykkir þá lausn kennar-
ans að hann geymi miðann og
di-ekki safann sem hann er
með.
Allt í einu er bankað og
kona í hvítum slopp rekur
inn nefíð. „Má ég gefa krökk-
unum flúor núna?“ Það er
samþykkt og hún fer fram á
gang að ná í það.
„Pabbi! Nei, ég meina
Ki’istín. Eg gleymdi líka leik-
fimisdótinu...“ segir einn en
sessunautur hans, stúlka, er
með önnur skilaboð, ámóta
skýr, til kennarans: „Eg
gleymdi ekki mínu.“
Konan kemur inn aftur og
lætur hvert og eitt barn hafa
blátt glas þar sem er að fínna
botnfylli af flúorvökva. Þetta
er í fyrsta skipti sem hún
kemur inn í þennan bekk,
enda aðeins fjórði skóladagur
krakkanna. „Þetta er til að
tennumar verði sterkari...“ A
svipnum sést að hún ætlar
næst að benda krökkunum á
að ekki megi kyngja vökvan-
um, en er ekki búin með setn-
inguna, þegar heyrist frá einu
borðinu: „Úps! Ég drakk
þetta. Oj bara.“ Það á að velta
vökvanum í munninum og
spýta svo aftur í glasið.
„Ég get ekki gert þetta við
allar tennurnar!" segir ein
stúlkan og brosir breitt, eins
og til að sýna konunni í hvíta
sloppnum uppí sig. Það vantar
nefnilega báðar framtennurn-
ar í efri góm!
„Þegar þið komið inn aftur
verð ég ekki hér, heldur Hörð-
ur íþróttakennari. Hann fer
með ykkur í salinn,“ segii’
Kristín. „Hvenær er nestis-
tíminn?“ spyr einhver og er
upplýstur um að hann sé eftir
íþróttatímann. Rristín stend-
ur við dyrnar: „Þeir sem eru
með rautt í sokkunum sínum
mega koma fyrstir út. „Yes ...“
segja nokkur þeiira sem eru
með rautt í sokkunum.
Hörður íþróttakennari still-
h- krökkunum upp í röð fyrir
framan stofuna þeirra eftir frí-
mínúturnai’ og síðan er gengið
fylktu liði niður að íþróttasaln-
um. „Ég gleymdi leikfimisföt-
unum,“ segja nokki’ú krakkar
nánast samhljóða þegar þang-
að er komið, en Hörður bregst
vel við. „Það er allt í lagi. Þið
þm’fið ekki í íþróttafötin í dag.
Svo sýnir hann öllum ki’ökk-
unum búningsklefa strákanna.
„Páll er baðvörður og hann
verður alltaf hérna með ykk-
ur,“ segir hann og Páll brosir
til ki’akkanna. „En hvernig
eru sturturnar?“ Krakkarnir
fá að sjá þær. Einhverjum
finnst blöndunartækin spenn-
andi og hyggst skrúfa frá.
„Nei, ekki fikta í þessu,“ segir
Hörður og bætir við: „Svo er
hérna blátt blað upp á vegg
með reglum. Páll minnir ykk-
ur á þær annað slagið." Þá
kemur í ljós að einhver hefur
ekki verið að hlusta áðan, því
spurt er: „Hver er Páll?“
Gengið er í halarófu inn í
sal, þaðan fram í stelpuklefa
sem er skoðaður, en hann er
nákvæmlega eins og hinn. Aft-
ur er farið inn í sal og Hörður
blæs í flautu. „Hvað þýðir
þetta? Munið þið það?“ Já,
stoppa, þögn og hlusta. „Svo
þið vitið hvað við ætlum að
gera...“
vo er farið i leiki. Fjórir
krakkar fara í blá vesti og
eru tröll. Tveir tröllkarlai’ og
tvær tröllskessur reyna að
veiða „dýrin“ og fara með þau
í hornin - en þau dýr sem enn
ganga laus mega frelsa þau
handteknu. Allir fara úr sokk-
unum og öllum finnst greini-
lega ákaflega gaman. Hér
kunna allir að hreyfa sig.
„Þegar tröllin heyra tónlistina
mega þau fara af stað,“ til-
kynnir Hörður og svo hljómar
Það má ekki pissa bak við
hurð í græjunum. Texti Svein-
björns I. Baldvinssonar í
flutningi Eyþórs Arnalds.
Svo er skipt um tröll eftir
smástund. Allt er á fullu. Ég
heyri svo vel, ég heyri snjóinn
snjóa syngur svo Olga Guðrún
Árnadóttir. Og grasið gróa.
Eitt tröllið meiðir sig svolít-
ið og fær plástur á tá.
„Eru sumir búnir að gleyma
hvað flautið þýðir?“ spyr
■

Marta Karen Kristjonsdóttir
Hörður eftú að hann gaf
merki en einhverjir tóku ekki
mai’k á því. Svo er farið í ann-
an leik þar sem eru ljón og
tígrísdýr. Aftm’ er reynt að ná
„dýrum“ og allh hlaupa um
salinn á fullu. „Má ég fara úr
peysunni?" spyr stúlka og
önnur segh við stöllu sína:
„Ég er blaut hérna undh!“ um
leið og hún
nuddar á sér
handarkrikann.
Er að uppgötva
svitann eftir að
hún hafði hlaupið
um.
Lína langsokk-
ur hljómar
þvínæst í flutn-
ingi Hönnu Val-
dísar, loks Oli
Prik. Gísli Guð-
mundsson syng-
ur um hann. Þeg-
ar því lýkur hafa
mörg dýr verið
tekin til fanga og
flestum virtist
hafa hlotnast
frelsi nokkum
veginn jafn óð-
um.
„Þið vitið hvað
þagnarbindindi
er, er það ekki?“
spyr kennai’inn. „Nú eruð þið
búin að hlaupa svo mikið að
þið þui'fið aðeins að slappa af.
Ég ætla að spila rólegt lag og
við förum í þagnarbindindi.
Allir loka munninum og ekki
má stappa niður fótum.“ Sum-
um finnst það bersýnilega
erfítt. „Eruð þið sveitt?“ spyr
Hörður. Já, allir eru sammála
um það. „Maður verður nefni-
lega sveittur þegar maðm’ er
duglegur að hreyfa sig. Þið
voruð öll rosalega dugleg. Á
morgun farið þið öll í íþrótta-
fötin ykkar,“ segir hann.
„Sokkarnh ykkar og peysm’n-
ar eru uppi á sviði. Náið nú í
allt sem þið eigið þar. Hvað
haldiði að Kristín segi ef þið
komið öll berfætt upp?“
Klukkan 10.30 er farið úr
íþróttasalnum og aftur
upp í stofu, þangað sem Krist-
ín er komin.
„Magnús Andri og Bríet.
Þið eruð umsjónarmenn í dag.
Nú ætla ég að biðja ykkur að
fara og ná í drykki.“ Það er
sem sagt komið að nestistím-
anum og meðan krakkarnir
háma í sig les Kristín fyrh
þau um Anton og Ai’nald, eftir
Ole Lund Kirkegaard. Kaflinn
heith Bækur og kjötbollur:
Konurnar í götunni eru all-
ar í lautai’ferð, nema ein
reyndai’, eins og einn strákur-
inn í bekknum bendir rétti-
lega á. „Já, Laufey er heima.
Alveg rétt,“ segh Kristín.
Kjötbollur. Ég hef ekki hug-
mynd um hvernig á að útbúa
kjötbollur, segir pabbinn í
sögunni sem ætlar sér þó að
takast á við það verkefni.
„Hvað ertu með?“ spyr allt í
einu sti’ákurinn á einu borðinu
sessunaut sinn, og á við álegg-
ið í samlokunni. „Sultu," svar-
ar hinn og fær sér annan bita.
Bara að ég væri kona, segh
pabbinn í sögunni. Konur eru
miklu hæfari til svona verka,
bæth hann við og er að verka
kjötið af veggjunum þegar
strákarnh komu fram í eld-
hús. Hafði sett hráefnið í ein-
hvers konar matarvinnsluvél
og ekki gætt nægilega vel að
sér...
Strákarnh fara svo til slátr-
arans, að beiðni pabbans, og
kaupa fjórar kjötbollur. Færa
föðurnum þau skilaboð að
hann eigi að hita þær upp, og
þó honum þyki það óþaiifi dríf-
ur hann í því. Setur bollurnar
á eina helluna og kveikir und-
h! Strákunum finnst vinnu-
brögðin ekki alveg í lagi, en
karlinn segh þeim ekki að
reyna að hafa vit fyrh sér og
rekur þá inn í stofu að leika
sér á meðan bollurnar eru að
hitna. Setur þær reyndar á
pönnu efth að þeh kvarta.
I því hringh einhver dyra-
bjöllunni og bóksali ryðst inn i
stofu hjá föðurnum. Ætlar að
selja honum kynstrin öll aí
bókum, en skyndilega spyr
hann hvort eitthvað sé að
brenna. Og þá eru bollurnar
orðnar svo brenndar og pínu-
litlar að strákunum finnst þær
minna á lambaspörð...
Flesth krakkarnh í skóla-
stofunni, þessari raunveru-
legu við Keilugrandann í
Reykjavík, eru með smurt
brauð í nesti. Einn með ABT
mjólk. Algjör þögn er í stof-
unni meðan Kristín les nema
hvað einn og einn heyrist
•sjúga drykk af áfergju úr
pappafernu gegnum rör.
Kristín les meha um þá
Anton og Arnald. Þeir eru tví-
burar og í annarri bók um þá
eru þeh sagðh jafn líkh og
tvær fötur af vatni! Þeh fluttu
búferlum um sumarið þegar
svo heitt var í veðri að hæn-
urnar verptu linsoðnum eggj-
um!
Andrés hestahhðir kemur
við sögu í bókinni. Þegar
RENAULTMEGANE
ORUGGASTI BILLINN
í EVRÓPU í SÍNUM FLOKKI
Fólk treystir Renault Mégane.
Hann eröruggasti bíllinn á markaðnum
f sínum flokki. Hann hlaut hæstu einkunn,
fjórarstjömur, f öryggisprófunum hjá NACP.*
Veldu öryggi - veldu Renault Mégane.
RENAULT
HÆSTA EINKUNN I ÖRYGGISPROFUNUM HJA NAGP
www.fia.com
Samevrópskt verkefm fjölda fynrtækja og stofnana
um árekstraprófanir bifreiða á Evrópumarkaði.
Ármúli 13 • Sími 575 1200
Söludeild 575 1220