Morgunblaðið - 13.09.1998, Qupperneq 24

24 SUNNUDAGUR 13. SEPTEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
strákamir ætluðu í indíánaleik
heimsóttu þeir hann; ætluðu
að fá lánaða pípuna hans, því
indíánar yrðu að reykja friðar-
pípu. Einhverjum þeirra leist
nú ekki á það, því þegar stóru
strákamir færu að stelast til
að reykja pípu yrðu þeir græn-
ir í framan og ældu bak við
skúr. Hann langaði sko ekki til
að verða grænn í framan. En
þegar þeir komu til Andrésar
bað hann þá að standa graf-
kyrra; hann var að leita að ein-
hverju á gólfinu. I Ijós kom að
það vom tennumar hans.
Hvemig er hægt að missa
allar tennumar í einu?“
spyr einhver í 1. R við Keilu-
grandann. „Þær detta bara
svona úr, fyrst ein og svo önn-
ur,“ útskýrir annar. „Ég er
með lausa...“ upplýsir ein
stelpan og önnur segir: „Ég er
búin að missa fjórar...“ Kristín
blandar sér í umræðuna: „En
kemur ekki eitthvað í staðinn
hjá ykkur?" og ekki stendur á
svari: „Jú, fullorðinstennur."
Krakkamir era með það á
hreinu. ,Á einhver héma inni
afa eða ömmu sem era með
svona tennur?" spyr Kristín.
„Já,“ segja allir og rétta upp
hönd. Og umræðumar um
þetta era líflegar. „Amma mín
er með svona góm,“ segir einn
þegar kennarinn hefur útskýrt
hvað falskar tennur séu í raun
og vera. „Mig langar svo í
svona falskar tennur,“ segir þá
ein daman í bekknum. „Stund-
um era amma mín og afi alveg
tannlaus," segir einn drengj-
Flestir era búnir með nestið
en sumir enn að spæna í sig.
Lestrinum er lokið. „Era
teygjumöppurnar að verða til-
búnar?“ spyr Kristín vegna
þess að hún hyggst dreifa
bæklingi sem allir eiga að fara
með heim. „Hann heitir Það er
gaman að lesa,“ segir hún og
einn drengjanna svarar að
bragði: „Það er ekki gaman að
lesa.“ „Víst,“ segir annar en sá
fyrri situr við sinn keip: „Nei,
það er ekki gaman.“
Kristín spyr hvort þau muni
eftir manninum sem kunni ekki
að telja. Hann átti að ná í tíu
epli en gat það ekki, þó hann
væri fullorðinn. „Það var af því
að hann fór aldrei í skóla,“ upp-
lýsir einn krakkanna sem man
eftir þessari sögu.
Það er nú létt að vita hvað
tveir plús tveir era,“ segir
einn drengjanna allt í einu og
stærðfræðitími virðist hafinn.
„Og einn plús einn. Og auðvit-
að núll plús núll.“ Það er
nefnilega það.
„Hvenær kemur Keikó?“
spyr Kristín allt í einu.
„I næsta mánuði,“ svarar
ein stúlkan umsvifalaust. „A
morgun," segir önnur.
„Kári minn, hvar er teygju-
mappan?“ „Oní tösku,“ svarar
Kári, og bætir við: „Ég er bú-
inn að sjá Keikó-myndina.“
„Ertu að fara eitthvað
langt?“ spyr Ki-istín því hann
er búinn að loka töskunni og
virðist ferðbúinn. „Já, í Undra-
land.“ Klukkan er 11.06 en
hann á ekki að fara þangað fyrr
en kl. 13.40. „Nei, það er ekki
nærri því strax,“ segir Kristín.
Sumir fara í Undraland,
svokallað, eftir skóla, þar sem
krakkamir leika sér og sinna
heimanáminu.
Næst á dagskrá er að allir
rísa úr sætum, standa fallega
fyrir aftan stóla sína og taka
lagið saman. Það eru stjömur
á næturhimni, af því Guð er að
poppa... Allar hendur eru á
lofti og krakkamir hreyfa sig
eftir ákveðnum reglum í takt
við lagið. „Ég er svo þreytt í
höndunum,“ segir ein stúlkan
þegar laginu er lokið, en
Kristín tilkynnir að nú sé aftur
komið að frímínútum.
Líflegt er á skólalóðinni þó
hressilega blási. Satt að segja
er mjög kalt, en krakkamir
halda á sér hita við leik. Ýmsir
era í fótbolta, aðrir vega salt,
húrra sér niður rennibraut eða
era í körfubolta. Þarna er nóg
við að vera.
Eftir frímínútur er aðstoð-
arkennarinn Bjössi kominn í
stofuna.
„Hvaða dagur er í dag?“
spyr Kristín. „Þriðjudagur,"
svarar einhver. „En hvaða
mánaðardagur?" „Attundi,“
svarar annar. Hárrétt, og
Kristín heldur áfram: „En
hvaða dagur var í gær?“ „Sjö-
undi,“ er svarað, „og það er
ennþá sjöundi,“ bætir einn
drengjanna við. „En hvaða
mánaðardagur er á morgun?"
spyr kennarinn enn. „Níundi,“
er svarað.
Búið er að breyta mánudegi
yfir í þriðjudag á veggnum og
sjöunda í áttunda. Og þá er
hafist handa við að útbúa fleira
í skólastofuna, sem krakkamir
unnu að í gær og minnst var á í
morgun. Hillur vantar, krítar,
blóm og ýmislegt annað.
Harður pappír er dreginn
fram, skæri og litir og annar
nauðsynlegur búnaður. Minnt
er á að ekki megi henda af-
gangspappír, nema litlum
sneplum. ,Af því að þá föram
við illa með náttúruna," svarar
einn nemandinn þegar Kristín
spyr hvers vegna ekki megi
henda öllum pappímum sem
verði afgangs. „Hann er búinn
til úr trjám,“ segir einn. „Við
megum ekki eyða öllum trján-
um,“ segir Kristín og Kári
botnar: „Þá geta dýrin ekki
búið í þeim.“ Annar segir,
einsog við sjálfan sig: „Það
geta stundum verið epli á
trjánum. Ekki eitruð.“
Einhveijir taka að sér að
búa til hillur, sumir skóla-
bækur og enn aðrir fleiri hluti
sem vantar. „Krakkar, nú meg-
ið þið bæði nota tré- og tússliti.
Nú þarf ekkert að passa að fari
ekki í gegn,“ segir Kristín, en
er varla búin að sleppa orðinu
þegar einhver spyr: „Má nota
tússliti núna?“ „Hvenær kemur
Keikó?“ sönglar einhver.
„Krakkar, við ætlum að
klára að gera stofuna í dag. Af
því að á morgun ætlum að að
búa til krakkana. Þá verður nú
fjör; stofan orðin full af krökk-
um,“ segir Kristín.
„Kemur Keikó á morgun?“
heyrist úr einu hominu, en
enginn svarar.
Ein stúlkan hefur lokið við
að búa til fallegt blóm og
Bjössi lyftir henni upp þannig
að hún geti fest það á kenn-
araborðið á veggnum.
Strákur sem er að búa til
hillur, fullar af bókum, úr
kartonpappír, áttar sig allt í
einu að hann er um það bO að
gera mistök. „Ég get ekki litað
með bleikum af því að blaðið er
bleikt - má ég fá svartan lán-
aðan?“ Og stúlkan í næsta sæti
lánar honum svartan umsvifa-
laust. „Má ég fá fjólubláan?“
syngur strákurinn svo fljót-
lega, og stúlkan svarar, syngj-
andi af enn meiri dramatík en
drengurinn: „Já, já, já, já, já,
já... Settu hinn bara héma.“
Thank you, segir sá sem
skilar og stúlkan svarar: thank
you very much, thank you too
much!!
„Hva, er þetta risaeðla? Átti
að gera risaeðlu núna?“ spyr
Kristín þegar hún gerir vett-
vangskönnun á einu borðinu,
og hlátur brýst út á næsta
borði. „Krakkar, munið sög-
una af skæranum," kallar
kennarinn svo yfir bekkinn og
á svipstundu dregur einn
drengurinn upp skæri og ham-
ast með þau fram og aftur,
eins og hann sé að klippa.
Stúlkan gegnt honum hastar á
hann hneyksluð. „Ég veit,
þetta má ekki. Maður getur
orðið blindur," svarar sá stutti
og leggur skærin frá sér.
„Hvemig gengur með bóka-
hilluna?“ spyr kennarinn einn
drengjanna, en hann svarar:
„Ég er að gera glugga.“ Hafði
sem sagt skipt um skoðun eft-
ir að vinna hófst, og Kristín
tekur því vel.
„Hvað eram við eiginlega
búin að gera marga glugga?“
spyr þá ein stúlkan eins og út í
loftið. „Níutíu og eitthvað?“
segir hún svo og telur það ber-
Morgunblaðið/Jim Smart
Marta Karen Kristjónsdóttir
Rakel Kristinsdóttir
svarar þeirri spurningu. Hann
hafði heyrt tíðindin áður og
þau þykja gleðileg. Kennar-
arnir skammta á diskana og
allir taka hraustlega til matar
síns. „Má ég fá aðeins meiri
súrmjólk?“ er spurt fljótlega
og „má ég fá meira kornflex?“
hljómar annars staðar.
Nú skuluð þið klára vatnið
úr glösunum,“ segir einn
kennarinn eftir matinn, hver
krakki tekur síðan disk sinn,
skeið og glas og setur á ákveð-
inn stað, á uppþvottavagninn.
„Munið svo krakkar... Eru
ekki allir að hlusta? Ekki vera
að pota svona hvert í annað!
Munið að ganga öll sömu meg-
in upp tröppurnar. Aðrir sem
þurfa að ganga niður verða að
fá pláss hinum megin. Þetta er
alveg eins og úti í umferðinni,"
eru skilaboðin áður en lagt er
af stað úr matsalnum.
„Getur verið að þetta sé sex
ára bekkur, sem gengur svona
hljóðlega og fallega um?“ spyr
einn starfsmanna skólans þeg-
ar 1. R gengm' framhjá kenn-
arastofunni. „Ég hélt þetta
geirsdóttir fer með þau inn í
tónmenntastofuna; Þórdís tón-
menntakennari er á námskeiði
og Ingibjörg leysir hana af.
„Nei, nei, nei,“ segir hún,
„ekki spila á píanóið.“ Það
verkfæri var of freistandi til
að viðkomandi kæmist hjá því
að fikta aðeins. „Munið hvern-
ig þið fóruð í hring í gær? Nú
ætlum við að gera það aftur.“
Það tekur ekki langan tíma, en
hann er ekki alveg nógu stór.
„Við komumst ekki inn í
hringinn!" segir ein stelpan en
vandinn leysist skjótt. „Munið
að ef þið getið ekki lokað
munninum þá getum við ekki
byrjað að gera neitt,“ segir
Ingibjörg og það virkar. „Man
einhver hvað ég heiti?“ spyr
hún. „Já, Þórdís,“ er svarað.
„Neeei...“ segir einhver fullur
fyi'irlitningar. „Ingibjörg,"
segh' þá annar. „Ég sit eins og
indíáni," segir einn strákurinn
og aðrir eru fljótfr að fylgja í
kjölfarið. „Ég líka.“ „Ég líka.“
„Ég líka.“ „Ég er nú bara í
kremju,“ segir þá ein stelpan.
Hafið þið séð þessa bók?“
spyr kennarinn. ;,Hún heitii'
Tóta tætubuska. „Ég sé ekkert.
Viltu sýna myndimar,“ segir
einn og Ingibjörg lofar því.
Lesturinn hefst og athyglin
er alger. 40 augu mæna á
sýnilega heldur mikið fyrir
eina skólastofu.
„Ertu búinn að telja bæk-
umar í hillunni?" spyr Kristín
einn strákinn þegar hún kem-
ur að borðinu. Hann er búinn
að útbúa stóra hillu með fullt
af bókum og byrjar að telja.
„Vá,“ segir Kristín, eftir að
hann er búinn að telja 42 bæk-
ur. Gott að láta krakkana æfa
sig að telja án þess að þau átti
sig á því í raun og vera hvað er
um að vera...
Nú er fóndurtímanum að
verða lokið. „Munið, litlu
sneplana í raslið en stóra blöð-
in í rauða kassann. Við getum
nýtt þau aftur. Jæja, svo þurf-
um við að taka saman því nú
förum við í mat,“ segir Kristín.
„Oh my god,“ segir ein stúlkan
og andvarpar.
Klukkan er orðin 13.15 og
krakkamir leiðast í röð
niður í matsal. Áður en farið
er inn í salinn hvísla allir sam-
an: „Hendur undir borð, ekki
segja orð, við þetta matar-
borð.“
„Hvað er að borða?“ spyr
einhver. SúiTnjólk og komflex
stóð á matseðlinum sem hang-
ir uppi á vegg og sessunautur
væri átta ára bekkur, en sé
núna að þetta er sex ára bekk-
ur. Ég þekki hana Siggu. Og
Geir Grétar." Krakkamir fara í
röð þegar komið er að stofunni
og Kristín kveður: „Nú er dag-
urinn búinn hjá okkur. Nú era
frímínútur, svo er tónmennt og
á eftir fara sumir í Undraland.
Þið vorað rosalega dugleg í
dag. Ég vai' ánægð með ykkur.
Nú megið þið fara í frímínútur.
Takk fyrir daginn.“
Þau klæða sig og hlaupa út
en að nokkram mínútum liðn-
um eru þau komin aftur inn,
rjóð og sæl. Ingibjörg Ás-
kennarann. „Sjáiði, nú er Tóta
búin að setja málningu á putt-
ana sína,“ segir Ingibjörg.
„Ég hélt að þetta væri sulta,“
segh' einn nemandinn. „Já,
kannski - þetta er að minnsta
kosti eitthvað rautt,“ segir
kennarinn. „Eða tómatsósa,"
segir annar. „Nei, þetta er
ábyggilega málning," segir þá
sá sem talaði áður um sultuna.
„Hún rífur veggina," segii'
Kári allt í einu um Tótu. „Get-
ið þið gert það?“ spyr Ingi-
björg. „Það er búið að mála
svo mikið og málningin hefur
þornað svo stíft að það er ekki
hægt. Ég get það ekki einu
sinni,“ segir Kári.
Undirlegir hlutir fara að
gerast í bókinni. Foreldr-
ar Tótu hefjast handa við að
eyðileggja dótið hennar, af því
að Tóta hafði verið svo óþæg.
„Þetta er bara draumur," segh'
einn krakkinn. „Þetta er ekki
draumur...“ segir þá annar.
„Þau eru bara að leika þetta til
að láta hana hætta að vera
svona óþæg.“ „Þetta er draum-
ur,“ ítrekar sá fyrsti. „Svo fær
hún bara kartöflu í skóinn,"
heyrist þá í einni stelpunni.
Meira er lesið. Mamman
plokkar augun úr dúkkunni.
„Ekki er hún nú falleg núna,“
segir Ingibjörg og snýr bók-
inni við svo krakkarnir sjái
myndina. „Ooooooo." Ekki er
laust við að sársauka gæti í
rödd krakkanna. „Oj, oj, oj,
°j>“ segja svo allir samtaka
þegar Pétur bangsi verður að
ræksni, vegna þess hve pabb-
inn fór illa með hann. Tóta