Morgunblaðið - 22.09.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJURDAGUR 22. SEPTEMBER 1998
SVERRIR
EINARSSON
+ Sverrir Einars-
son fæddist í
Reykjavík 22. sept-
ember 1936. Hann
lést á heimili sínu,
Úthlíð 5 í Reykja-
vík, 16. september
síðastliðinn eftir
stutta sjúkdóms-
legu. Hann var
einkabarn lijónanna
Einars Bjamasonar,
rafvirkjameistara, f.
6.9. 1904, d. 23.10.
1976, og Vilborgar
Sverrisdóttur, hús-
freyju, f. 5.3.1912, d.
13.1.1986.
Sverrir var þríkvæntur, fyrsta
eiginkona hans var Guðlaug Olöf
Gunnlaugsdóttir, f. 16.2. 1939, d.
23.11. 1980, dóttir hjónanna
Gunnlaugs Kristins Jónssonar,
kennara, f. 13.10. 1904, d. 5.11.
1962, og Elínar Jónínu Einars-
dóttur, hjúkmnarkonu, f. 26.9.
1899, d. 3.2. 1984. Með henni
eignaðist hann tvo syni: 1) Gunn-
laug, f. 6.9. 1969, í sambúð með
Guðnýju Björgu Hauksdóttur.
Eiga þau einn son, Birki Einar.
2) Einar Þór, f. 25.1. 1973, í sam-
búð með Elínu Valgerði Guð-
laugsdóttur. Eiga þau einn son,
Sverri Pál. Önnur eiginkona
Sverris var Guðríður Guðmunds-
dóttir, f. 22.11.1931, d. 1.7. 1994,
dóttir hjónanna
Guðmundar Helga-
sonar húsgagna-
smíðameistara, f.
6.11. 1911, og Hans-
ínu Ingibjargar Kri-
stjánsdóttur, f. 22.4.
1904, d. 2.7. 1968.
Eftirlifandi eigin-
kona Sverris er
Ragnheiður G. Har-
aldsdóttir, meina-
tæknir, f. 27.8. 1941,
dóttir hjónanna Har-
aldar Halldórssonar,
stórkaupmanns, f.
6.4. 1910, d. 24.9.
1969, og Fríðu Gísladóttur, hús-
freyju, f. 22.4.1911, d. 17.4.1986.
Sverrir lauk stúdentspróf! frá
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1956 og cand. juris-prófi frá
lagadeild Háskóla íslands árið
1963. Réttindi til málflutnings
fyrir héraðsdómi hlaut hann árið
1967. Sverrir var innheimtustjóri
hjá sakadómi Reykjavi'kur árin
1963 og 1964 og fulltrúi yfir-
sakadómara í Reykjavík á ámn-
um 1964-1972. Árið 1973 var
hann skipaður sakadómari við
sakadóm Reykjavíkur og héraðs-
dómari við Héraðsdóm Reykja-
víkur árið 1992.
Útför Sverris fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku Sverrir. Mig langar til að
skrifa til þín nokkur orð í kveðju-
skyni. Það dimmdi yfir strax í vor
þegar veikindi þín komu í ljós og
erfiðast var að geta lítið sem ekkert
gert til að gera þér lífið bærilegra.
Það er ekki lítið sem á suma
menn er lagt en líf þitt var ekki
alltaf dans á rósum. Þú varst ekki
allra en við nánari kynni kynntist ég
þeim góða manni sem þú varst.
Þú gast verið fastur fyrir en
aldrei ósanngjam og varst einn
réttsýnasti maður sem ég hef hitt á
lífsleiðinni. Ég veit að síðustu árin
hafðir þú náð sátt við lífið og tilver-
una eftir allt það sem á undan var
gengið.
Eftir að við Gulli fluttum austur á
land fyrir þremur árum var alltaf
gott að koma í Úthlíðina þar sem
fjölskyldan kom saman og spjallað
var fram eftir kvöldi. Þá naustu þín
best og lékst á als oddi með
skemmtilegum frásögnum af mönn-
um og málefnum.
Þegar Birkir Einar, sonur okkar
Gulla, fæddist var eins og þér hefði
verið gefið gull og í umgengni við
afastrákinn þinn blómstraðir þú svo
sannarlega. Þú ljómaðir allur þegar
sá stutti kom suður og þið fóruð
eitthvað saman, enda urðu þær
nokkrar strætóferðimar niður í bæ.
Ég veit vel hvað þér fannst þú
verða ríkur þegar annað bamabarn-
ið og nafni þinn fæddist og ég veit
að þú hefðir viljað gera svo
heilmargt með þeim frændum.
En nú ertu horfinn á braut eftir
viðburðaríka ævi og við eigum eftir
að sakna þín sárt, en vitum að það
verður tekið vel á móti þér hinum
megin af Lóu, Gúu og foreldrum
þínum.
Elsku Ranný, Gulli, Einar Þór og
fjölskyldur, guð veri með ykkur.
Þín tengdadóttir,
Guðný Björg.
Elsku afi. Mamma og pabbi
sögðu mér að þú værir dáinn og far-
inn til guðs og englanna. Alltaf þeg-
ar ég var hjá þér í Reykjavík fórum
við tveir saman með strætó niður í
bæ og fengum okkur ís.
Það fannst mér alltaf svo ofsalega
gaman og líka allir bíltúrarnir sem
við fóram í saman.
Elsku afi, ég þakka þér fyrir
þessar fáu en góðu stundir sem við
áttum saman.
Hvíl í friði.
Birkir Einar.
Lífið er vissulega undarlegt
ferðalag og margbreytilegt í öllum
myndum sínum. Aldrei hafði ég leitt
hugann að því og raunar talið held-
ur ósennilegt, að í minn hlut kæmi
að skrifa nokkur kveðjuorð til
Sverris frænda míns að honum
gengnum. En sú hefur samt orðið
raunin, því miður. Að vísu var
Sverrir kominn vel yfir miðjan ald-
ur, er hann lézt, en hann átti samt
nokkur ár eftir til þess að verða tek-
inn í hóp aldraðra. En „enginn má
sköpum renna" segir máltækið, og
nú er stundaglas hans tæmt.
í föðurætt átti Sverrir ættir að
rekja til Vestfjarða og reyndar
einnig í Bergsætt í Amessýslu.
Móðurætt hans var hins vegar vest-
ur- skaftfellsk. Móðir hans, Vilborg,
og ég vomm bræðraböm. Þannig
var náinn skyldleiki milli okkar.
Eins má segja, að við væram með
nokkram hætti uppeldisbræður,
þótt miseldri væri veralegt. Hann
var einbimi foreldra sinna eins og
ég og alinn upp hjá þeim í kjallaran-
um á Sjafnargötu 1 samhliða mér
og foreldrum mínum í sama húsi,
þar til hann fluttist með foreldram
sínum að Úthlíð 5. Var því mjög ná-
ið samband milli fjölskyldnanna þau
fjórtán ár, sem við Sverrir voram
undir sama þaki. Sverrir bjó síðan í
Úthlíðinni allt til hinzta dags með
foreldram sínum, meðan þeir lifðu,
og þremur konum sínum, en tvær
þeirra létust á bezta aldri. Með
fyrstu konu sinni, Guðlaugu, sem
kölluð var Lóa, átti hann tvo sonu,
Gunnlaug og Einar Þór, sem nú sjá
á bak foður sínum ásamt konum og
tveimur bamabömum. Sverrir lézt
eftir tiltölulega stutta, en mjög
stranga baráttu við illvígan sjúk-
dóm, sem enn leggur allt of marga
að velli á bezta aldri.
Þessi kveðjuorð mín verða stutt,
enda þekkti ég frænda minn svo vel,
að hann hefði ekki kært sig um
langar lofræður. Auk þess á ég von
á því, að samstarfsmenn hans í lög-
fræðingastétt mæli eftir hann, enda
var hann örugglega virtur meðal
þeirra fyrir reglusemi og dugnað í
starfi. Þeh- tveir eiginleikar ein-
kenndu í raun allt hans líf, hvar sem
hann fór. Sverrir vildi inna öll þau
verk, sem honum voru falin, fljótt
og vel af hendi og þoldi þá eðlilega
ekki neitt hangs í þeim efnum.
í tómstundum safnaði hann frí-
merkjum, en á þeim vettvangi lágu
leiðir okkar saman um langt skeið.
Þá átti hann ágætt safn íslenzkra
póstkorta. Lét hann allmikið til sín
taka í félögum þeim, sem hér koma
við sögu. Munaði mjög um liðveizlu
hans í hverju því, sem hann tók að
sér að framkvæma. Þar er mér
einna efst í huga óeigingjamt starf
hans og Guðríðar, konu hans, í sam-
bandi við félagsheimili Landssam-
bands íslenzkra frímerkjasafnara
að Síðumúla 17.
Ekki er ofsögum sagt, að ég hafi
fylgzt með Sverri allt frá vöggu til
grafar. Sem smábarn var hann
ákaflega snöggur í öllum viðbrögð-
um, og þótti mér á stundum vont að
hemja hann, þegar ég var beðinn að
gæta hans. Þessir eiginleikar fylgdu
honum alla ævi. Hann virtist eiga
erfitt með að sitja lengi kyrr á sama
stað og vildi gjarnan hafa hraðan á
og standa ekki allt of lengi við.
Eins og áður segir kom hann öll-
um málum sínum fljótt og vel
áfram, hvort sem var í einkalífi eða
embættisfærslu. Og aldrei stóð
hann svo upp frá skrifborði sínu, að
þar væri eftir bók eða blað. Þessa
eiginleika erfði hann bæði frá móð-
ur sinni og föður, en þau voru bæði
nákvæm og reglusöm í öllum grein-
um. Frændi minn var fastur fyrir í
skoðunum sínum og enginn
veifiskati, en það er kynfylgja úr
báðum ættum. Heiðarleiki og sam-
vizkusemi verður það, sem mér
verður hugstæðast í fari hans nú að
leiðarlokum.
Ég veit, að allir þeir, sem þekktu
Sverri vel og unnu með honum í
starfi og leik, munu sakna hans úr
samferðahópnum.
Ég sendi eftirlifandi konu hans,
Ragnheiði G. Haraldsdóttur, og
sonum hans og fjölskyldum þeirra
samúðarkveðjur mínar og fjöl-
skyldu minnar, en þeirra er að sjálf-
sögðu söknuður mestur.
Jón Aðaisteinn Jónsson.
Sverrir Einarsson er fallinn frá
um aldur fram. Hann var um langt
skeið dómari í Sakadómi Reykjavík-
ur en varð dómari í Héraðsdómi
Reykjavíkur þegar dómstóllinn tók
til starfa um mitt ár 1992. Ég
kynntist honum fyrst að nokkra
marki þegar við urðum samstarfs-
menn í þeim dómstóli. Ég hafði áð-
ur nær eingöngu fengist við að
dæma í einkamálum í Borgardómi
Reykjavíkur og lítið sem ekkert
komið nálægt sakamálum. Ég varð
þess fljótt var sem við mátti búast
að Sverrir hafði yfirburða þekkingu
á allri meðferð sakamála, þaul-
reyndur dómari og nákvæmur. Það
var mér mikils virði bæði í upphafi
og síðar að geta gengið í smiðju
Sverris til að fá góð ráð og ábend-
ingar og fyrir það vil ég mega
þakka sérstaklega nú að leiðarlok-
um.
En það var ekki einungis að
Sverrir hefði þekkinguna heldur
sinnti hann þeim málum sem hann
hafði til meðferðar af slíkri kost-
gæfni og vandvirkni að til fyrir-
myndar var. Hann átti það þó til að
vera ef til vill fullharður í hom að
taka í þinghöldum en það sakar ekki
að hafa stjórn á hlutunum. Þegar
leið að áramótum hagaði Sverrir
vinnu sinni á þann veg að hann ætti
sem fæst mál óafgreidd í árslok,
helst engin sem þó er nánast
ómögulegt. Engu að síður var
venjulega hægt að telja þau mál á
fingrum annarrar handar sem
Sverrir flutti á milli ára. Af þessum
sökum naut Sverrir óskiptrar virð-
ingar í dómarahópnum í Héraðs-
dómi Reykjavíkur sem og víðar.
Það væri rangt að segja að Sverr-
ir hafi verið víðsýnn maður. Hann
átti sinn sjóndeildarhring og innan
hans vora þeir hlutir sem hann
skiptu máli, allir í röð og reglu. Vel
búið og menningarlegt heimili hans
bar þess vitni að þar var ekki eitt í
dag og annað á morgun. Sverrir
hefur án efa verið góður heimilis-
faðir, vafalaust strangur á köflum.
Víst er að hann bar hag fjölskyldu
sinnar mjög fyrir brjósti og hafði
gleði af því að ræða ýmis mál er
hana snerti.
Sverrir fór ekki varhluta af raun-
um lífsins fremur er margur annar
maðurinn. Mér er það minnisstætt
þegar hann missti Guðríði konu sína
af slysförum hve hann sýndi mikið
æðruleysi og hetjulund í þeirri sorg.
Skapgerðin var sterk þótt skapið
gæti orðið fullmikið á stundum.
Við sem í Héraðsdómi Reykjavík-
ur vinnum sjáum nú á bak mikils-
metnum dómara og traustum sam-
starfsmanni. Okkur er söknuður
efst í huga en jafnframt samúð með
þeim sem sárast eiga um að binda,
sonum og eiginkonu. Þeim og fjöl-
skyldu Sverris allri sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Friðgeir Björnsson.
Sverrir Einarsson, góður vinur
og starfsfélagi til margra ára, er
fallinn frá eftir erfiða sjúkdómslegu
í nokkra mánuði. Þegar ég heim-
sótti hann á sjúkrahúsi á liðnu
sumri ræddi hann af áhuga um störf
okkar að dómsmálum, starfsvett-
vang sinn og þau mál, sem þar
kynnu að bíða hans. Sem fyrr var
honum og hugleikið að komast í
sumarbústaðinn austur í Gnúp-
verjahreppi, þar sem hann af sínu
alkunna kappi og dugnaði hafði
skapað sælureit fyrir sig og fjöl-
skylduna. Þrátt fyrir bjartsýni og
baráttuþrek varð hann hins vegar
að beygja sig fyrir því ofurvaldi
skæðs sjúkdóms, sem mannlegur
máttur fær illa ráðið við.
Nær allan sinn starfstíma sem
lögfræðingur starfaði Sverrir að
dómstörfum, lengst af sem fulltrúi
og dómari við Sakadóm Reykjavík-
ur, en síðustu árin sem héraðsdóm-
ari í Reykjavík. Við vorum starfsfé-
lagar í sakadómi í rúmlega 15 ár og
tókst þá með okkur kunningsskapur
og vinátta, sem hélst æ síðan. Eftir
að starfsvettvangur minn varð ann-
ar héldum við góðu sambandi og
ræddum oft saman þótt við hittumst
sjaldnar en fyrr.
A þessari stundu hvarflar hugur-
inn einkum til þeirra tíma, er við
störfuðum hjá sakadómi. Sverrir lét
þar jafnan mikið til sín taka. Hann
hafði ákveðnar skoðanir á hlutun-
um, var opinn og hreinskilinn í sam-
ræðum. Skapstór var hann og fór
ekki hjá því að stundum hvessti í
kringum hann. Engu að síður var
það glaðværð og hressileiki, sem
einkenndu mest fas hans á vinnu-
stað okkar, og var hann þar mikill
hrókur alls fagnaðar. Starf sitt tók
hann ætíð mjög föstum tökum.
Hann lagði metnað sinn í að ljúka
málum sem fyrst og það var eitur í
hans beinum ef mörg mál söfnuðust
saman á borði hans óafgreidd. Á
löngum dómaraferli vora honum
falin mörg erfið og viðamikil mál,
sem hann vann að með atorku og al-
úð. Slík mál taka óhjákvæmilega á,
en víst var að Sverrir unni sér ekki
hvfldar fyrr en mál var til lykta
leitt. Hann lagði mikla vinnu í
samningu dóma sinna og voru þeir
jafnan skýrir og vel rökstuddir. Þá
var hann með eindæmum reglufast-
ur og fáum mönnum hef ég kynnst,
sem hafa haft ríkari skipulagsgáfu
en hann. Kom þetta ekki einungis
fram í störfum hans, heldur og á
heimili hans og tómstundaiðju, t.d.
frímerkjasöfnun og annarri söfnun,
sem hann stundaði um árabil. Var"
hann og virkur félagi í samtökum
frímerkj asafnar a.
Sverrir var góður og tryggur vin-
ur og mat mikils einlæga vináttu.
Umhyggja hans fyrir sonum sínum
og fjölskyldu var ætíð í fyrirrúmi,
en hann varð fyrir miklum áföllum,
sem óhjákvæmilega mörkuðu djúp
spor í lífi hans. Fyrstu konu sína,
Guðlaugu Ólöfu Gunnlaugsdóttur,
missti hann á árinu 1980, en þá voru
synir þeirra, Gunnlaugur og Einar
Þór, kornungir. Varð Guðlaug
harmdauði öllum þeim, sem ham^_
þekktu. Svemir kvæntist síðar Guð-
ríði Guðmundsdóttur, sem reyndist
honum og sonum hans einstaklega
vel. Á árinu 1994 dundi sú ógæfa yf-
ir að Guðríður fórst af slysfóram. Á
þessum erfiðu tímum sýndi Sverrir
styrk og kjark, sem við félagar hans
og vinir dáðumst að, en við vissum
jafnframt að sár hans voru djúp.
Það var honum mikil gæfa að kynn-
ast eftirlifandi eiginkonu sinni,
Ragnheiði Haraldsdóttur, sem hann
átti góðar stundir með síðustu árin,
en alúð hennar og stuðningur í erf-
iðum veikindum hans vora ómetan-
leg.
Nú, þegar Sverrir Einarsson er
borinn til grafar á afmælisdegi súnfc*
um, drúpum við vinir hans og
starfsfélagar fyrr og síðar höfði í
söknuði. Við sendum Ragnheiði,
Gunnlaugi, Einari Þór, fjölskyldum
þeirra og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Haraldur Henrysson.
- í dauða hjá einstöku áfangastað
á öræfum tímans vor sál stendur við.
(Einar Ben.)
Erfitt er að sætta sig við ótfma-w,
bært fráfall vinar mlns Sverris Ein-
arssonar, héraðsdómara, sem í dag
er borinn til grafar á 62. afmælis-
degi sínum.
Kynni okkar eru orðin löng allt
frá fyrstu árum í menntaskóla og
hafa þau styrkst með áranum.
Á langri vegferð koma eiginleikar
manna í Ijós. Þannig var það með
Sverri. Ég fann velvilja hans til
allra ásamt réttsýni og reglusemi.
Þessir hæfileikar nutu sín vel í
starfi, en hann vann dómarastörf
alla sína starfstíð.
Minnisstæðust er mér þó rósemi
hans og æðruleysi síðustu mánuð-
ina. Hann vissi að hverju stefndi og
vissi að hann hafði lokið dagsverki
sínu sem honum bar. Því gat hann*^
horft tfl baka með hugarró frá þess-
um síðasta áfangastað á öræfum
tímans.
Við hjónin, böm okkar og tengda-
böm sendum eiginkonu, sonum,
tengdadætrum og afabömum hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Benedikt Guðbrandsson.

Ástkær maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EIRÍKUR BJÖRNSSON,
Svínadal
í Skaftártungu,
lést föstudaginn 18. september á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ágústa Ágústsdóttir,
Erla Eiríksdóttir, Pétur Kristjónsson,
Björn Eiríksson, Kolbrún Þórarinsdóttir,
Ágúst Eirfksson, Erla Sigurgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

Utför konu minnar,
GRÉTU LÍNDAL,
Sunnuvegi 1,
Hafnarfirði,
verður gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í dag, 22. september kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er vinsamlegast bent á Minningarsjóð
Fríkirkjunnar í Hafnarfirði. Minningarkortin fást í blómabúðinni Burkna og
Pennanum í Hafnarfirði.
Guðmundur Árnason
og aðstandendur.

P