Morgunblaðið - 03.11.1998, Blaðsíða 54

W54 ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
SIG URBJÖRG
AÐALHEIÐUR WELBES
r
+ Sigurbjörg Að-
alheiður Welbes
fæddist í Lúxem-
borg 21. maí 1994.
Hún lést á Barna-
spítala Hringsins
23. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Arn-
björg Sigríður Ing-
ólfsdóttir, fædd 22.
mars 1965, og Wil-
helm Welbes fædd-
ur 29. apríl 1958.
Systkini hennar
eru: Melissa, f.
18.11. 1985, Krist-
ján Björn, f. 2.1. 1991, Bjarni
Stefán, f. 17.9. 1992, og Berg-
lind Sigríður, f. 24.10. 1995.
Útför Sigurbjargar Aðalheið-
ar fór fram frá Arbæjarkirkju
30. október.
í ___________
Nú höfum við kvatt elsku litlu
dóttur okkar og systur, Sigurbjörgu
Aðalheiði, er lést ekki nema fjög-
j urra og hálfs árs gömul eftir mjög
erfiðan og alvarlegan sjúkdóm. Var
} hún tæpra tveggja ára þegar hún
’ veiktist fyrst og átti að ganga í
„gnum tveggja ára meðferð. Þegar
eitt og hálft ár var liðið af meðferð-
j inni tók sjúkdómurinn sig upp aftur
, og var þá byrjað á annarri meðferð,
I enn erílðari en þeirri fyrri. Varð
: hún mjög veik og þurfti að liggja í
| rúma fímm mánuði á sjúkrahúsi sl.
] vetur, áður en haldið var til Svíþjóð-
ar í mergskipti með stóra bróður
í sem merggjafa. Þó að systkinin
j sæju hana aftur og aftur mjög lasna
j á spítalanum alla þessa mánuði, fór
j stóri bróðir að skilja þetta miklu
' MfcJantur eftir að hafa sjálfur farið í
I svæfingu til að geta gefið merg, og
haft nálar í sér og fengið hin og
þessi meðul. Þótt hann hafi bara
verið tvo sólarhringa á sjúkrahúsi,
var hann nokkra daga að ná sér al-
veg eftir þetta og skildi hann þá vel
hvernig Sigurbjörgu litlu leið þegar
hún var að byrja að ganga aftur í
vor eftir margra mánaða legu og
var bæði stirð og með
verki, því sjálfur hafði
hann verki í baki þegar
hann gekk upp tröppur
fyrst eftir mergtökuna.
Sigurbjörg átti
heima í Lúxemborg
þegar hún veiktist
fyrst en flutti með fjöl-
skyldunni til Islands
rétt áður en hún varð
þriggja ára. Gat hún
leikið sér með systkin-
um sínum í allt fyira-
sumar áður en hún
veiktist aftur. Var hún
líka nokkuð hress í
sumar og gat verið með í mörgu,
þótt orkan væri ekki sú sama og hjá
hinum.
Vorum við bara nýkomin frá Sví-
þjóð þegar í ljós kom að hvítblæðið
hafði tekið sig upp í þriðja sinn. Var
það mikið áfall, því ekki var hægt í
þetta skipti að reyna að lækna sjúk-
dóminn, allt of stuttur tími var síðan
hún hafði gengið í gegnum hinar
tvær meðferðirnar. Var það stuðn-
ingsmeðferðinni að þakka hvað hún
gat gert með fjölskyldu sinni í sum-
ar. Ekki vissum við hvað sá tími
yrði langur sem eftir var, við vissum
bara að það yrði ekki mjög langur
tími. Því reyndum við að gera okkar
besta til þess að hún gæti náð að
gera sem mest.
Við erum mjög þakklát fyrir þessi
tvö sumur sem við höfðum Sigur-
björgu litlu það hressa þrátt fyrir
veikindin. Hún gat notið þess að
fara með systkinum sínum á alla þá
staði sem krökkum finnst gaman að
fara á, niður að Tjöm, í húsdýra- og
fjölskyldugarðinn, í Perluna að
borða ís og horfa síðan yfír bæinn, í
berjamó, tjalda í litlu barnatjaldi
heima hjá frænku úti í garði, setja
upp eigin rólur og sandkassa úti í
garði hjá afa og búa til hinar fínustu
sandkökur. Já, hjá honum afa,
þangað stóð tO að flytja eftir stuttan
tíma með fjölskyldunni. Hafði Sig-
urbjörg átt heima með fjölskyldu
sinni, hjá afa í fyrrasumar eftir að
SVANHVÍT
PÁLSDÓTTIR
+ Svanhvít Páls-
__ dóttir fæddist í
Reykjavík 20. júní
1936. Hún lést á
sjúkrahúsi Akra-
ness 26. október síð-
astliðinn.
Eftirlifandi eigin-
maður Svanhvítar
er Ragnar Þórodds-
son, f. 6. apríl 1930
á Hofsósi. Börn
þeirra eru: Jóhann
Kristinn, f. 28. janú-
ar 1953; Ólafur, f.
19. október 1954;
Björgvin, f. 17. maí
1956; Þóroddur, f. 26. júní 1957;
Elsku mamma mín.
Eg hef spurt sjálfa mig að því,
hvernig líf mitt verður án þín, en
svar hef ég ekki fengið. Hjarta mitt
grætur, en minninguna um yndis-
lega móður mun ég varðveita í
hjarta mínu. Þú varst mér meira en
móðir, þú varst mín besta vinkona,
það var alveg sama hvað það var,
alltaf gat ég leitað til þin. Það kom
stundum fyrir að ég þurfti að gráta.
Þá settist ég í fang þitt og þú hugg-
aðir mig eins og lítið barn. Þú talað-
ir hlýlega til mín og fylltir mig
bjartsýni og von. Þú stóðst alltaf við
"^filið mér, sama hvað gekk á. Við
vorum vanar að tala saman á hverj-
um degi, stundum tvisvar á dag.
Þegar þú varst lögð inn á Land-
spítalann 12. sept. sl. fékk ég á til-
finninguna að þú kæmir ekki heim
til pabba aftur. Því miður reyndist
þetta rétt. Þú fórst en komst ekki
^pftur heim til pabba. En við áttum
okkar góðu stundir saman. Við
Kristinn Huldar, f.
22. maí 1959, d. 11.
mars 1960; Sigrún
Hildur, f. 8. nóvem-
ber 1961; Sólrún
Hulda, f. 8. nóvem-
ber 1961; Guðrún
Ósk, f. 17. nóvem-
ber 1969; Ragnheið-
ur Kristín, fóstur-
dóttir, f. 16. maí
1969; Kristín, fóst-
urdóttir, f. 8. janúar
1949.
Útför Svanhvítar
fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
hlógum að svo mörgu sem við rifj-
uðum upp. En sá tími kom að ekki
var hægt að hlæja lengur, þú varðst
veikari og dró mjög hratt af þér, en
alltaf fékk ég bros þitt og faðmlag.
Augu þín töluðu fyrir þig þegar
erfitt var fyrir þig að tala. Hönd þín
gaf mér til kynna að þú heyrðir
hvert orð sem sagt var. Við fórum
með bænir saman 1 huganum er
augu okkar mættust, og er ég söng
fyrir þig kreistir þú hönd mína.
Ég man hve hamingjusöm þú
varst þegar ég tilkynnti þér að þú
yrðir flutt á sjúkrahús Akraness.
Gleðin, sem færðist yfir þitt fagra
andlit, sagði allt sem segja þurfti.
Við fórum heim þennan dag. Eg sat
við hlið þér á leið heim í sjúkrabfln-
um, og talaði til þín. Ósk þín var sú
að koma heim til að geta verið sem
næst pabba, þar til yfir lyki. Við
vorum hjá þér dag og nótt og héld-
umst í hendur. í hvert skipti er tár-
in runnu niður kinnar mínar opnað-
MINNINGAR
komið var til íslands, en eftir að
hún veiktist aftur í fyn'ahaust,
höfðu tvö elstu systkini hennar flutt
til frænku, og Bjami og Berglind til
ömmu, svo mamma gæti verið hjá
Sigurbjörgu litlu á sjúkrahúsinu.
Eftir að hafa legið svona langan
tíma á sjúkrahúsi og ekki getað gert
margt sem hana langaði til, naut
hún þess að geta gert fyrir okkur
einfóldustu hluti, eins og að borða,
ganga, tannbursta sig, klæða sig í
sín eigin föt, þótt sjúkrahúsnáttfóin
væru með fallegum myndum, þá
beið hún lengi eftir að geta notað
sín föt. Bara að vera með hinum í að
gera þess dagsdaglegu hluti og það
heima, fannst henni svo gaman, því
hún vissi hvað það var að vera veik
og hvers virði það er að geta þessa
hluti sem fyrir okkur eru svo sjálf-
sagðir.
Þegar sá tími nálgaðist að skól-
inn byrjaði, spurði Sigurbjörg oft
hvenær hún færi í skóla, hana lang-
aði mest að byrja strax. Mamma
sagði þá alltaf að krakkar byrjuðu
sex ára í skóla, en hægt væri að
fara í leikskóla áður. Og auðvitað
langaði Sigurbjörgu þá að fara
strax í leiksóla, ekki síst þegar leik-
skóli var í sömu götu og við áttum
heima í, í allt sumar hjá henni Sillu
frænku sem hafði passað tvö elstu
systkinin í allan fyrravetur, keyrð-
um við alltaf fram hjá honum þegar
við fórum eitthvað, hann var fyrsta
húsið í götunni. Langaði Sigur-
björgu alltaf að stoppa þar þegar
hún sá krakkana leika úti, og lét
mamma því verða af því að spyrja
leikskólastjórann hvort Sigurbjörg
mætti kíkja öðru hverju til þeirra.
Var það sjálfsagt, og langar okkur
að þakka Regínu og starfsfólkinu í
Völvuborg fyrir góðar móttökur, og
að hafa leyft Sigurbjörgu að upplifa
að vera á leikskóla, að ógleymdum
krökkunum sem þurftu margs að
spyrja. Hafði Sigurbjörg mjög
gaman af að róla með hinum krökk-
unum og að lita með pensli með
jafnöldru sinni.
Þökkum við góða manninum í
fjölskyldugarðinum fyrir að leyfa
Sigurbjörgu að keyra á bílunum,
hana langaði svo að keyra á þeim
og þegar hann vissi hvernig stóð á
fékk Sigurbjörg að keyra eins lengi
og hún vildi.
ir þú augun, hendur þínar leituðu að
mér, og við féllumst í faðma. Ég
grét hjá þér og þú huggaðir mig
eins og þú gerðir allt þitt líf. Það
var stjörnubjartur himinn og kyrrð
yfir öllu þessa nótt. Ég hélt um
hönd þína og bað. Kall þitt kom,
Guð gaf þér lausn frá þjáningum
þínum. Andlit þitt varð friðsælt er
augu þín lokuðust í hinsta sinn.
Þín er sárt saknað, hjarta mitt
grætur en minninguna um bestu
mömmu í heimi geymi ég innra með
mér. Guð blessi þig, elsku mamma
mín. Megir þú hvfla í friði.
Þín dóttir
Hulda.
Nú er hún Svana tengdamóðir
mín dáin. Við Svana vorum alltaf
góðar vinkonur. Betri hlustanda en
hana var varla hægt að hugsa sér og
alltaf þegar mér leið illa hringdi ég í
Svönu því að hjá henni fékk ég alla
þá huggun og væntumþykju sem ég
þurfti á að halda. Svana var alltaf
svo blíð og átti svo auðvelt með að
gefa af sjálfri sér. Þær voru ekki
ófáar ferðir sem við Svana fórum
saman og fengum okkur kaffibolla i
Kringlunni. Þetta voru skemmtileg-
ar ferðir og oft glatt á hjalla og í
minningunni ákaflega dýrmætar
stundir. Það var alltaf gott að heim-
sækja Svönu og Ragga og þau tóku
mér alltaf opnum örmum. Það var
eftirtektarvert hve þau voru sam-
rýnd hjón og það sáu allir hversu
ástfangin þau voru. Ég gleymi því
aldrei þegar ég heimsótti Svönu í
síðasta sinn á spítalann, hún var þá
orðin mikið veik. Það sýndi sig best
þá hversu sterkur persónuleiki hún
var. Hún brotnaði ekki. Heldur hélt
hún áfram að_ umvefja fólkið sitt
blíðu og ást. Ég á eftir að sakna
Svönu mikið, en ég veit að henni líð-
ur betur núna og nú er hún laus við
þjáningamar sem hún er búin að
Þakkir til allra þeirra sem hjálp-
uðu, til að allt gengi vel með systk-
inin heima, sérstaklega til
Alexöndru frænku sem lánaði Sig-
urbjörgu litla, bleika, fallega barna-
stólinn sinn í allt sumar og sem Sig-
urbjörg sagðist eiga í plati þangað
til að flytja átti til afa, þar var henn-
ar barnastóll.
Þakkir til allra á sjúkrahúsinu
sem komu að því að lækna Sigur-
björgu litlu, til allra á leikstofunni,
til Olivers, trúðsins sem bömin voru
mjög hrifin af. Komu systkinin
stundum að heimsækja litlu systur
á réttum tíma til að sjá Oliver í leið-
inni. Þakkir til Steinunnar sem allt
fékk fyrir Sigurbjörgu, bæði á
sjúkrahúsinu og heima, svo henni
liði sem best, og til starfsfólksins í
býtibúrinu sem var viljugt að ná í
allt sem Sigurbjörgu langaði í úr
eldhúsinu. Þakkir til frænknanna
fyrir norðan sem sendu henni Sig-
urbjörgu peninga til að gera eitt-
hvað sem hana langaði til.
Ekki má gleyma að þakka ömmu
fyrir hlýju ullarvettlingana og sokk-
ana sem komu sér vel þegar við fór-
um til Svíþjóðar og löbbuðum á milli
fjölskylduhússins og sjúkrahússins,
og gaman var að fá heklað teppi í
nýja dúkkuvagninn í sumar, auðvit-
að frá henni ömmu.
Með þessum sálmi langar okkur
að kveðja hana Sigurbjörgu litlu og
biðjum góðan Guð að geyma hana.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fdðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fdðurhjarta.
Æ, tak nú, Drottinn, fdður og móður mína
í mildiríka náðarverndan þína,
og ættlið mitt og ættjörð virztu geyma
og engu þínu minnsta bami gleyma.
0, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því sem andar,
og einkum, því, sem böl og voði grandar.
Þín líknarásján lýsi dimmum heimi,
þitt Ijósið blessað gef í nótt mig dreymi.
I Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
(M. Joch.)
Mamma, Melissa, Krislján Björn,
Bjarni Stefán og Berglind Siríður.
ganga í gegnum. Elsku Raggi minn.
Guð gefi þér styrk í þinni miklu
sorg.
Ólöf.
Svanhvít... Til að skrifa minningu
hennar þyrfti raunar ekki að rita
meira en nafnið, því eiginleikar
hennar eru innofnir í blæbrigði þess.
Hún bjó yfir mikilli innri birtu og
ljóma, sem geislaði í svip hennar og
tindraði í augunum. Hugarheimur
hennar var hreinn, því hún var
hreinskiptin og sönn. Aldrei heyrð-
um við hana leggja öðrum illt til,
heldur ávallt taka jákvæða afstöðu -
jafnvel gagnvart þeim skæða sjúk-
dómi, er varð henni að lokum yfir-
sterkari. Hvorki barmaði hún sér né
kvartaði þá löngu þjáningartíð.
Þvert á móti voru brosið, ljúflyndið
og innri birtan jafnan til staðar og
bægðu burt skuggum sjúkdóms og
þjáninga. Þannig var alltaf bjartur
blær yfir henni líkt og svaninum - í
rauninni svan-hvít.
Hún var söngnæm og syngjandi
sál, bæði tón- og hljómnæm, og hreif
aðra gjaman með sér til söngs. Fyr-
ir henni var enginn vandi að blanda
röddum og laða fram fleirraddaðan
söng. Þannig er okkur minnisstætt
frá orlofsvikum fyrir krabbameins-
sjúka í Hlíðardalsskóla, hversu hún
ljómaði á kvöldvökunum, þar sem
söngur og önnur tónlist skipaði önd-
vegi. Svipur hennar sýndi glögglega,
hve hún naut og lifði sig inn í tónlist-
ina, sem flutt var. En henni var ekki
nóg að sitja og syngja í fjöldasöngn-
um, heldur drifu hún og samsjúk-
lingar hennar upp söngglaðar kvöld-
vökur á eigin spýtur þar sem hún
lék undir á gítarinn sinn. Auk þess
var hún vel máli farin og ritfær, og
nutum við þess að hlýða á frásagnir
hennar. Slíkt var okkur hinum aðdá-
unarvert fordæmi.
Nú er hún búin að ljúka lífsflugi
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(S. Jónss. frá Presthólum.)
Þetta vers kunni Sigurbjörg litla
en hún veiktist af hvítblæði rétt áður
en hún varð tveggja ára og var búin
að stríða við þennan sjúkdóm í tvö og
hálft ár er hún lést. Hún fæddist í
Lúxemborg og kom til Islands nokk-
urra mánaða gömul og var skírð. Síð-
an ætlaði fjölskyldan að flytja til ís-
lands en varð að fresta því vegna
sjúkdóms Sigurbjargar. Þurfti hún
oft að fara til Brussel til lækninga.
Pabbi, mamma og amma fóru með
hana til skiptis og þegar hjúki'unar-
fólkið var að sinna henni á nóttunni
kallaði hún: „Amma komdu, amma
komdu“ og amma fór og hélt í litlu
hendumar hennar og þá gat hún
sofnað. Amma gleymir þessu aldrei.
Síðan fórum við til Islands þegar litla
stúlkan var nógu hress til þess,
nokkrum dögum áður en hún varð
þriggja ára og var hún nokkuð frísk
um sumarið.
Síðan tók sjúkdómurinn sig upp
aftur og lá hún mestallan síðastliðinn
vetur á sjúkrahúsi. Fór hún í merg-
skipti til Svíþjóðar síðastliðið vor og
bróðir hennar, Rristján, gaf henni
merg og hún virtist nokkuð hress.
Amma fór með systkini hennar til
Svíþjóðar og fannst henni það gaman
að hafa þau hjá sér og oft fórum við í
göngutúra utan við sjúkrahúsið. Síð-
an kom hún heim til Islands en sjúk-
dómurinn tók sig enn upp og nú laut
hún í lægra haldi og lést aðfaranótt
fóstudags 23. október sólarhring áð-
ur en litla systir hennar varð þriggja
ára. Tveimur dögum áður en hún lést
heimsóttum við hana, Gísli, amma og
systkini hennar, og hún kvaddi okkur
öll. Bless Kristján, bless Gísli, bless
Bjami, bless Melissa og bless Berg-
lind og síðan sagði hún: „Góða nótt,
amma.“
Guð geymi litlu stúlkuna.
0, Jesú bróðir besti
og bamavinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Þín amma,
Laufey Aðalheiður og
frændi, Gísli Björn.
sínu og hvflir í friði Guðs. Það voru
forréttindi okkar að þekkja hana og
eiga að vini.
Kæri Ragnar og allir ástvinir. Við
sendum ykkur allra innilegustu
samúðarkveðjur.
Látið hinar fögru og ljúfu minn-
ingar hefja ykkur ofar harmi og
trega, í vissunni um eilífa endur-
fundi á landi lifenda.
Guð styrki ykkur. Blessuð sé
minning Svanhvítar.
Bergmál.
Hún Svana vinkona mín er dáin.
Þegar ég kveð hana togast á marg-
ar ólíkar tilfínningar í huga mínum,
sorg, söknuður, þakklæti fyrir að fá
að kynnast þessari einstöku ein-
lægni, ást, blíðu, hlýju og svo bros-
inu þínu sem hjálpaði svo mörgum.
Það var bara til ein Svana.
Henni tókst ætíð á sinn hógværa
hátt að geisla frá sér gleði og gekk
ég alltaf glaðari af hennar fundi.
Þannig vil ég minnast þessarar mik-
ilhæfu konu. Ég er glöð og að eilífu
þakklát fyrir góð og gjöful kynni.
Ég geymi minningarnar í hjarta
mínu.
Hver getur siglt án meábyrs á sæ?
Hver getur siglt ánára?
Hver getur skilið við kæran vin.
án tærra saknaðartára?
Ég get siglt án meðbyrs á sæ,
ég get siglt án ára
en ég get ei kvatt minn kæra vin
án tærra saknaðartára.
(Þýð. S.E.)
Blessuð sé minning Svönu. Ég og
fjölskylda mín vottum Ragnari eig-
inmanni hennar, börnum og hennar
nánustu innilegustu samúð okkar.
Megi Guð gefa ykkur styrk í sorg
ykkar.
Ásdis Sól Gunnarsdóttir.