Morgunblaðið - 03.11.1998, Blaðsíða 56

MORGUNBLAÐIÐ
f 56 ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
ÞORSTEINN GUÐNI
ÞÓR RAGNARSSON
+ Þorsteinn Guðni
Þór Ragnars-
son, fæddist í
Reykjavik hinn 1.
maí 1939. Hann lést
á Landspítalanum
25. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ragnar
Þorsteinsson, bif-
vélavirki í Reykja-
vík, f. 1. júní 1895 í
Reykjavík, d. 11.
apríl 1967, og Alda
Jenný Jónsdóttir,
húsfreyja í Reykja-
vík, f. 22. júlí 1911 á
Akureyri, d. 28 júní 1998.
Hinn 27. júlí 1968 kvæntist
Þorsteinn Ásthildi Jónsdóttur,
f. 12. nóvember 1948 í Reykja-
vík, dóttur hjónanna Jóns M.
Sigurðssonar, kjötiðnaðar-
manns og fv. kaupfélagsstjóra í
Mosfellssveit, f. 2. september
1922 í Reykjavík, og Lilju Sig-
uijónsdóttur, verslunarmanns,
f. 31. júlí 1926 á KrókvöIIum,
Gerðahreppi. Börn Þorsteins og
Ásthildar eru, 1) Lilja, f. 27.
apríl 1969, í sambúð með Rík-
arði Má Ríkarðssyni, f. 18. júní
1965, og eiga þau eina dóttur,
Ásthildi Ólöfu, f. 2. mars 1991.
2) Ragnar, f. 2. maí 1972. 3)
Karen Ósk, f. 2. júlí 1988. Börn
Þorsteins frá fyrra hjónabandi
eru, Ragnheiður
Jenný, f. 12. októ-
ber 1959, gift,
tveggja barna móð-
ir, búsett í Japan,
og Kristín Helga, f.
22. febrúar 1963,
gift, tveggja barna
móðir, búsett í Mos-
fellsbæ.
Þorsteinn nam
rennismíði í vél-
smiðjunni Héðni í
Reykjavík 1958 til
1962. Hann lauk
prófi frá Lögreglu-
skólanum 6. maí
1970, en starfaði í lögreglunni í
Reylq'avík frá 15. október 1967
til 1. júlí 1977, þegar hann tók
til starfa hjá Rannsóknarlög-
reglu ríkisins (RLR). Eftir að
RLR var lögð niður hinn 1. júlí
1997, starfaði Þorsteinn í rann-
sóknardeild lögreglustjórans í
Reykjavík allt til dauðadags.
Hann var í varastjóm Félags
rannsóknarlögreglumanna hjá
RLR 1982 og sat í stjórn Félags
íslenskra rannsóknarlögreglu-
manna frá 8. október 1993. Þor-
steinn var einn af stofnendum
golfklúbbsins Kjalars í Mosfells-
bæ og sat í stjórn hans í átta ár.
títför Þorsteins fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
- i meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davið Stef.)
Við eigum svo margar góðar
minningar um þig, elsku pabbi, að
við vitum ekki hvar við eigum að
byrja. Þær sækja á hugann hver af
annarri og minna okkur á að nú
eru þær það eina sem tengja okkur
við þig. Hver hefði trúað því að að-
eins hálfum mánuði eftir að þú
kæmir heim úr golfferðinni til
Spánar myndu veikindin draga þig
til dauða. Á svo ótrúlega stuttum
tíma; en tíma, sem jafnframt gaf
okkur svo ótrúlega margt. Það er
erfitt að vera þakklátur á svona
stundu, þegar manni finnst allt svo
óréttlátt og miskunnarlaust. En við
erum þakklát þrátt fyrir það; þakk-
lát fyrir að við fengum þó tíma til
að undirbúa okkur með þér, og
tíma til að tala. Við fengum tíu
yndislega daga á sjúkrahúsinu.
Stundum töluðum við, en stundum
sátum við bara saman og þögðum.
Og þögn þín og svipbrigði sögðu
meira en þúsund orð. Að hafa feng-
ið að vera hjá þér þennan tíma,
halda í hlýja hönd þína og láta hug-
ann reika um fortíð og framtíð, er
okkur, bömunum þínum, nú dýr-
mæt minning. Og hana getur eng-
inn tekið burt; hvorki guð né menn.
Ef við aðeins gætum faðmað þig að
okkur einu sinni enn og sagt þér
hvað okkur þykir vænt um þig. En
kveðjustundin er komin. Síðasta
orðið hefur verið sagt, síðustu
snertingunni er loldð; síðasti koss-
inn er á enda. Allt er búið og kallið
er komið. Og þú varst tilbúinn; eins
tilbúinn og hægt er að vera, þegar
maður sér í hvað stefnir. Búinn að
leggja okkur lífsreglurnar og
skipuleggja framtíðina okkar; án
þín. Orðið „æðruleysi" öðlaðist al-
veg nýja merkingu með þér, elsku
pabbi. Hvemig þú tókst veikindum
þínum, fullur kjarks og bjartsýni
og leyfðir okkur að vinna með þér í
von um bata. Og sú von var sterk
eftir að lyfjagjöfin breytti stöðunni
til hins betra. En sú von var jafn-
framt að engu höfð á aðeins tíu
dögum. Það var eins og einhver
undarleg öfl hefðu afráðið að mein-
Á ið skyldi mæta til leiks á ný, tvíeflt
og í meiri vígahug en nokkru sinni
áður. En áfram gastu brosað, þrátt
fyrir að þér fyndust örlagadísimar
fara óblíðum höndum um þig. Oftar
en ekki komu vinnufélagar þínir
skellihlæjandi út af stofunni frá
þér á sjúkrahúsinu. Suma brandar-
ana máttu þeir segja okkur strax;
aðrir eiga að bíða betri tíma. Þér
tókst alltaf að sjá skondnu hliðarn-
ar á mannlífinu og við söknum
þess. Við söknum hnyttnu tilsvar-
anna þinna, húmorsins þíns og
skoðana þinna á mönnum og mál-
efnum. Við söknum þín, elsku
pabbi. Það er svo gott að vita til
þess að þú varst ekki hræddur við
að deyja og við gátum rætt um
dauðann á alvarlegan, jafnt sem
spaugilegan hátt. Nú ertu búinn að
fá svör við öllum þeim spumingum,
sem við veltum fyrir okkur um
hvað bíður okkar „hinum megin“.
Þú hafðir meira að segja á orði að
það væri gott að þú værir kominn á
undan okkur yfir, því þá gætir þú
tekið á móti okkur þegar að því
kæmi og sýnt okkur hvemig allt
„virkar". Hugurinn reikar aftur í
tímann þegar við áttum „flottasta"
pabbann í hverfinu. Þegar þú
komst heim á löggumótorhjóli, í
leðurgalla og með hvítan hjálm. Og
þegar þú lést „lögguljósin“ blikka
og kveiktir jafnvel á sírenunum,
áttum við, svo ekki var um villst,
allra flottasta pabbann sem sögur
fara af! Þegar við fómm í sunnu-
dagsbíltúrana á grænu bjöllunni
okkar, allar skíðaferðimar í Skála-
fell og þeir vom ófáir hringimir,
sem við gengum með þér á golfvell-
inum í Mosó. Að ógleymdum ferða-
lögunum síðustu sumur, á jeppan-
um með fellihýsið. Nú em öll þessi
augnablik aðeins minningar sem
aldrei verða endurteknar. Og nú er
hver minning dýrmæt perla í
langri festi. Hún verður vel varð-
veitt í hjörtum okkar um ókomna
tíð. Okkur langai’ til að fá að gera
texta Friðriks Erlingssonar að
okkar orðum til þín. Það verður
enginn eins og þú, elsku pabbi.
Einíhugamér
lifir þín mynd
svo heil og sönn.
Sem aðeins lítil stund
væri mér liðin hjá
síðan þú varst
hér enn í faðmi mér.
Ein í hjarta mér
lifa þín orð,
þitt vinarþel,
sem aldrei sveik þó ég
gæti ei skilið allt
sem að þú gafst
mérþáafhjartaþér.
Þó ár og fjarlægð skilji okkur að
og enginn geti komið í þinn stað
mun samt minning þín lifa
á meðan lifi ég,
á meðan lifi ég.
Og ég þakka vil
þá dýru gjöf
að lífið leit til mín
og leiddi mig til þín
En ár og eilífð skilja okkur að
og enginn getur komið í þinn stað,
þó skal minning þín lifa
á meðan lifi ég,
á meðan lifi ég.
Og ég þakka vil
þá dýru gjöf
að lífið leit til mín
og leiddi mig til þín.
Takk fyrir alla þá hamingju og
gleði, sem þú veittir okkur og fyrir
það traust, sem þú sýndir okkur
alla tíð. Takk fyrir vinskapinn og
leiðsögnina. Takk fyrir væntum-
þykjuna og óbrigðula ást. Elsku
pabbi; takk fyrir að hafa verið til.
Blessuð sé minning þín. Að eilífu.
Þar til við hittumst á ný.
Bömin þín,
Lilja, Ragnar og Karen Ósk.
Ég kynntist tengdaföður mínum
fyrst haustið 1988. Við slík tæki-
færi eru ungir menn alltaf kvíðnir
og óframfærnir, en skemmst er frá
því að segja, að Þorsteinn tók mér
eins og týndum syni. Síðan áttum
við eftir að kynnast mjög mikið og
með okkur tókst mikil og góð vin-
átta, sem aldrei bar á skugga.
Hann miðlaði mér á margan hátt af
reynslu sinni og þekkingu. Þor-
steinn var mikill áhugamaður um
golfíþróttina og var hvatamaður að
stofnun golfklúbbsins í Mosfells-
bæ. Fljótlega tók hann mig með
sér á golfvöllinn og kenndi mér
undirstöðuatriði þeirrar göfugu
íþróttar og mun ég ævinlega vera
honum þakklátur fyrir það.
Oft fékk ég að fara með honum
ásamt vinnufélögum hans til að
iðka pílukast, en þá íþrótt hafði
hann lengi stundað.
I mörg sumur ferðuðumst við
saman um ísland, bæði um byggð-
ir og öræfi. Þorsteinn var dugleg-
ur og skemmtilegur ferðafélagi,
óhræddur við að kanna ókunnar
slóðir á öræfum og var ævinlega
fómfús og hjálpsamur ferðafélagi.
Ég ætla að ekki hafi margir farið
gömlu Gæsavatnaleiðina með
tjaldvagn og fellihýsi í eftirdragi.
Slíkar ferðir voru Þorsteini mikil
nautn.
Margar góðar minningar á ég
um dvöl í sumarbústöðum með
honum og fjölskyldu hans. Eins og
ævinlega var hann hinn tillitssami
og þægilegi ferðafélagi og mun ég
alla ævi gleðja mig við þær minn-
ingar.
Hátt í fyö ár bjuggum við Lilja á
heimili Ásthildar og Þorsteins og
fannst mér ég ævinlega vera einn
af fjölskyldunni. Systkini Lilju, þau
Ragnar og Karen Osk, tóku mér
eins og bróður sínum. Á þessum
árum var Karen Ósk nýfædd og
það var því ekki óeðlilegt að margir
teldu hana dóttur okkar Lilju. Oft
talaði Þorsteinn um það í gaman-
sömum tón, að það væru ekki
margir sem tækju þátt í uppeldi
mágkonu sinnar.
Eftir að við Lilja hófum búskap
á eigin spýtur vorum við næstum
daglegir gestir á heimili þeirra og
mættum þar ávallt sömu vináttu og
hlýju. Á frumbýlingsárum okkar
var Þorsteinn ævinlega reiðubúinn
til hjálpar og gilti þá einu hvaða
verkefni þurfti að leysa og á hann
miklar þakkir skilið fyrir öll þau
viðvik.
Enn er að geta eins áhugamáls
sem við Þorsteinn áttum sameigin-
legt en báðir vorum við haldnir
„bíladellu“ á háu stigi. Margar góð-
ar stundir áttum við saman úti í
bílskúr eða á bílasölum, og um bfla
gátum við talað tímunum saman.
Þorsteinn Guðni Þór Ragnars-
son var meðalmaður á hæð og sam-
svaraði sér vel. Hann var dagfar-
sprúður og kurteis maður og því
óvenjulega þægilegur í umgengni.
Hann var hreinskiptinn maður og
flekklaus. Hann gekk aldrei á bak
orða sinna og fór eftir því er hann
taldi sannast og réttast.
Það er mikil gæfa fyrir ungan
mann að kynnast slíkum manni og
ég mun sakna hans meira en orð fá
lýst.
Ríkarður Már Ríkarðsson.
Láttu nú ljósið þitt
logaviðrúmiðmitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Sofðu rótt, elsku afi. Guð blessi
þig-
Þín
Ásthildur Ólöf.
Kær vinur minn og starfsfélagi
til 30 ára hefur nú kvatt þennan
heim, langt um aldur fram, eftir
harðskeytta baráttu við óvæginn
sjúkdóm. Þó að þau hlutskipti að
deyja bíði okkar allra er erfitt að
sætta sig við að vinur manns sé
numinn á brott á besta aldri og frá
rúmlega hálfnuðu dagsverki. Sorg,
tómarúm og söknuður sækja að
manni og tilveran verður ekki söm
eftir. Auðvitað er þessi tilfinning
ekkert annað en eigingimi og
sjálfsvorkunn. En minningin um
góðan dreng yljar og dregur úr
sorg og söknuði.
Fyrir um 30 árum kynntist ég
Steina Ragg, eins og hann var ætíð
kallaður í vinahópi, er hann gekk
til liðs við lögregluna í Reykjavík.
Fljótlega tókst með okkur góð og
mikil vinátta sem aldrei bar
skugga á. Steini var fjörmikill mað-
ur, sem gustaði af hvar sem hann
fór, hreinskiptinn og fölskvalaus.
Hann var fljótur til svars og mjög
orðheppinn. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum Steina og gott
að vera í návist hans.
Sport sem hafði heillað okkur
báða, golf, gaf okkur margar
ánægjustundir. Þá var Steini í ess-
inu sínu, reitti af sér brandarana
og hélt uppi glaðværð og kátínu í
hópnum. Ollum sem með honum
spiluðu þótti gott að vera í návist
hans. Steini var einmitt að koma úr
golfferð frá Spáni, ásamt tveimur
starfsfélögum, er veikindi hans
ágerðust og ljóst var að hverju
stefndi.
Handlagni, vandvirkni og snyrti-
mennska voru Steina í blóð borin.
Lék flest í höndunum á honum og
bar heimili hans vott um þá natni
og alúð sem hann lagði í hvert
verkefni. Þá var Steini mikill „bfla-
dellumaður" og lagði mikið upp úr
að hafa bfla sína af vandaðri gerð
og vel útbúna.
Mér er sérstaklega í minni för
okkar saman til Þýskalands í mars-
mánuði árið 1987, ásamt eiginkon-
um okkar, þeirra erinda að kaupa
okkur bfla. Þessi ferð var með
ánægjulegri utanlandsferðum sem
ég hef farið. Var ferð þessi ævin-
týri líkust, bæði vegna þess að
ferðin var farin á þessum árstíma
og eins hitt að við höfðum enga
reynslu af bílakaupum á erlendri
grundu. Ailt tókst þó vonum fram-
ar og fluttum við til íslands tvo eð-
alvagna sem reyndust okkur vel í
hvívetna.
Sá eiginleiki Steina að sjá fyrir
um málalyktir kom mér oft á óvart.
Þetta átti sérstakalega við í félags-
málum og pólitík þegar hinar
flóknustu fléttur voru í gangi og
nær ómögulegt að geta sér til um
hvemig mál enduðu. Þá gjarnan
sagði Steini um hvernig hann sæi
mál ganga fyrir sig og hvaða endi
þau fengju. Ekki minnist ég þess
að bollaleggingar hans í þesskonar
málum bi-ygðust. Þessir eiginleikar
hans komu honum til góða við störf
hjá lögreglunni og eins við störf að
félagsmálum.
Ég kveð þennan góða dreng og
vin með miklum söknuði, en veit
jafnframt að hans bíður annað
hlutverk sem mér verður hulið þar
til við hittumst á ný.
Elsku Ásthildur, Karen, Ragnar,
Lilja og Rikki, fyrir hönd okkar
hjóna votta ég ykkur okkar dýpstu
samúð í þessari miklu sorg. Megi
hinn hæsti höfuðsmiður vera ykkur
huggun í þessari raun.
Bjarnþór Aðalsteinsson,
Ingibjörg Bernhöft.
Elsku Þorsteinn, þar kom að því
að við fengum símtalið sem við
vonuðum í lengstu lög að kæmi
ekki. En jafnframt því sem tárin
runnu niður kinnarnar þá vissum
við líka að nú er þjáningum þínum
lokið og að þú ert kominn á betri
stað. Okkur langar til að minnast
þín í örfáum, fátæklegum orðum.
Eins og við komum til með að
sakna þín, þá höldum við fast í þær
mörgu og góðu minningar sem við
eigum um þig. Aldrei sastu að-
gerðalaus, alltaf eitthvað sem
þurfti að gera, inni í bflskúr eða úti
í garði. Sérstaklega upp á síðkastið
munum við eftir þér á ferðalögum
um allar trissur, alltaf tilbúinn tfl
að skoða og prófa eitthvað nýtt.
Eins varstu alveg sérstaklega
orðheppinn, og þau eru ófá tilsvör-
in þín og athugasemdirnar sem við
komum aldrei til með að gleyma.
Það lýsir þessum hæfileika kannski
best að þú skulir hafa verið
nokkrum dögum á undan foreldr-
unum að gefa Kjartani Elvari nafn
við hæfi.
Alltaf gastu rökstutt mál þitt
þannig að maður gat ekki annað en
verið sammála þér, og það var gott
að geta leitað ráða hjá þér ef mað-
ur var ekki viss um eitthvað sem
veltist um fyrir manni. Yfirvegunin
og ákveðnin virkaði þannig á mann
að maður vissi alltaf að þú hafðir
hitt naglann á höfuðið. Þegar veik-
indi þín byrjuðu sýndirðu best
hvað þú varst sterkur, bæði and-
lega og líkamlega. Alltaf þurftir þú
að gera öfugt við það sem læknam-
ir spáðu, okkur hinum til mikillar
ánægju á stundum. Þú varst þrátt
fyrir allt alltaf hressari en björt-
ustu vonir manna stóðu til. Barðist
af lífs og sálar kröftum við of-
ureflið.
Við erum afskaplega þakklát
fyrir að þennan tíma sem veikindi
þín stóðu yfir varstu þokkalega
hress og gast nýtt tímann vel með
fjölskyldu þinni. Þú skilur eftir þig
tómarúm sem verður ekki hægt að
fyUa.
Elsku Ásthildur, Ragnar, Karen
Ósk, Lilja, Ríkarður og Ásthildur
Ólöf, megi Guð gefa ykkur styrk í
sorginni og kraft til að halda áfram
að berjast, af öllum lífs og sálar
kröftum.
Baldvin, Lóa Björk
og Kjartan Elvar (Sponni).
Kveðja frá stjóm
Félags íslenskra
rannsóknarlögreglumanna
í dag kveðjum við með söknuði
og virðingu félaga okkar og stjórn-
armann, Þorstein Guðna Þór
Ragnarsson, sem féll frá fyrir ald-
ur fram eftir hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm. I henni sýndi
hann óbilandi kjark sem fyllti sér-
hvert okkar lotningu. Við kynnt-
umst einnig atorku Þorsteins, rétt-
sýni og dugnaði í störfum hans sem
gjaldkeri Félags íslenskra rann-
sóknarlögreglumanna en sem slík-
ur axlaði hann erfið og umfangs-
mikil verkefni eins og undirbúning
árlegra námstefna félagsins.
Þrátt fyrir þetta munum við
fyrst og fremst mirnast Þorsteins
sem góðs vinar og félaga. Þar nut-
um við oft óvenjulegra hæfileika
hans og næmni við notkun móður-
málsins sem segja má að hafi verið
í munni hans eins og leir í höndum
listamanns. Þannig málaði hann