Morgunblaðið - 11.11.1998, Blaðsíða 52

52 MIÐVIKUDAGUR 11. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Móöir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁSTA ÓLÖF ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Flateyri,
andaðist á Hrafnistu í Reykjavík laugardaginn
7. nóvember.
Útförin verður gerð frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 13. nóvember kl. 13.30.
Jarðsett verður í Holti í Önundarfirði.
Jón Guðmundsson, Hólmfríður Benediktsdóttir,
Ásmundur Guðmundsson, Sigríður Einarsdóttir,
Dóróte Guðmundsdóttir, Jón Guðjónsson,
Ásta Sveínsdóttir,
Hulda Hjálmarsdóttir,
Ásthildur Gísladóttir,
Anna Maria Einarsdóttir,
Sigurjón Guðmundsson,
Þórður Guðmundsson,
Gunnar Guðmundsson,
Steinar Guðmundsson,
Gústaf Guðmundsson,
Þórdís Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
SÚSANNA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Hjallaseli 55,
áður Hátúni 6,
Reykjavík,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Seljahlíð
að morgni miðvikudagsins 4. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskapellu á
morgun, fimmtudaginn 12. nóvember, kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Arnold Róbert Sievers, Guðríður Steinsdóttir,
Halldór Óskar Arnoldsson,
Arnold Halldórsson, Jökull Halldórsson.
+
Elskulegur bróðir okkar, frændi og vinur,
JÓN G. JÚLÍUSSON,
Fögrukinn 21,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni í Hafnar-
firði á morgun, fimmtudaginn 12. nóvember,
kl. 13.30.
Einar Vilhjálmur Júlíusson,
Ragnar Júlíusson,
Anna Júlíusdóttir,
Ásta Júlíusdóttir,
Sigurður Karl Júlíusson,
Olga Þorbjörg Júlíusdóttir,
Dagmar Júlíusdóttir,
Borghildur Júliusdóttir
og fjöiskyldur,
Heiðar B. Baldursson
og fjölskylda,
Alda Maria Birgisdóttir
og fjölskylda.
+
Útför ástkærar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ARNFRÍÐAR JÓNSDÓTTUR
fyrrum ráðskonu á
Fæðingarheimili Reykjavikurborgar
og framreiðsludömu í Iðnó,
Veghúsum 31,
fer fram frá Dómkirkjunni á morgun, fimmtu-
daginn 12. nóvember kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hennar, vinsamlegast láti Krabbameinsfélagið
njóta þess.
Arnar Björgvinsson,
Jón Elvar Björgvinsson, Kolbrún Steinsdóttir,
Guðbjörg Björgvinsdóttir,
Ágúst Björgvinsson, Guðríður Dóra Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabamabörn.
+
Útför
MAGNÚSAR TORFA ÓLAFSSONAR
fyrrverandi ráðherra,
verður gerð frá Langholtskirkju á morgun, fimmtudaginn 12. nóvember,
kl. 13.30. Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.

Hinrika Krístjánsdóttir,
Ingimundur T. Magnússon, Nína Blumenstein,
Halldóra G. Torfadóttir,
Sveinn E. Magnússon, Brídget Ýr McEvoy
og barnabörn.
UNNUR
ÓLADÓTTIR
+ Unnur Óladóttir
fæddist í Nesi
við Seltjörn 13. des-
ember 1913. Hún
Iést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 3. nóv-
ember síðastliðinn.
Móðir hennar var
Aðalheiður Ás-
mundsdóttir. Unnur
ólst upp í Nesi við
Selljöm hjá fóstm
sjnni, frú Kristínu
Ólafsdóttur. Unnur
átti tvær hálfsystur
sammæðra, þær
Ástu og Karítas
Jónsdætur, og em þær báðar
látnar. Eftir hefðbundna skóla-
göngu í Mýrarhúsaskóla á Sel-
tjamarnesi var hún við nám einn
vetur á Laugarvatnsskóla. Eftir
það fór hún til Svíþjóðar og
stundaði nám í fótsnyrtingu við
skóla Dr. Scholls í Stokkhólmi og
starfaði síðan við það eftir að
hún kom heim.
Hinn 23. nóvember 1944 giftist
Unnur Kjartani Einarssyni, f. 15.
febrúar 1914, d. 17. janúar 1977.
Þau eignuðust fjórar dætur: 1)
Kristín Jóhanna, f. 23.5. 1945,
maki Stefán Steph-
ensen. Hún á einn
son og tvö barna-
böra. 2) Ásdís, f. 4.1.
1948, maki Björn
Jónasson. Hún á
eina uppeldisdóttur
og eitt bamabam. 3)
Guðrún, f. 6.8. 1949,
maki Siguijón Er-
lendsson og eiga þau
þijú böm. 4) Auður
Eygló, f. 7.1. 1956,
maki Steinar Jóns-
son og eiga þau tvo
syni.
Frá árinu 1962 og
til ársins 1984 vann Unnur á
Hrafnistu í Reykjavík við fót-
snyrtingu. Hún vann einnig við
ýmis önnur störf sem vom henni
hugleikin, s.s. umönnun geðfatl-
aðra á Bjargi á Seltjarnarnesi,
sem rekið var af Hjálpræðishem-
um. _Hún starfaði í kvennadeild
SVFI um árabil og sú vinátta sem
þar myndaðist hélst til dauða-
dags. Eiimig var Unnur virkur
félagi í Kvenfélaginu Seltjöm.
Utför Unnar fer fram frá Sel-
tjaraarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Ytrikranssemýtarfá
einattblómumtýnir.
Óvisnandi er aðeins sá,
sem innri manninn krýnir.
(Stgr. Thorst)
Elsku mamma.
Mikið er ég heppin að fá að vera
örverpið þitt, og „eina baunin sem
þú áttir“ eins og þú sagðir svo oft.
Því þú varst langflottust, skapgóð,
ung í anda og með húmorinn í lagi.
Þó að síðustu sjö árin hafí verið þér
erfið reyndum við nú alltaf að sjá
björtu hliðarnar eins og Pollýanna,
en stundum kom okkur saman um
að Pollýanna væri hundleiðinleg
stelpa sem ekkert vissi. Þú gafst
aldrei upp alla von um að einn góðan
veðurdag gætirðu spásserað um
Nesið aftur. Elsku mamma, nú veit
ég að þér Iíður vel og getur allt sem
þig langar til. Guð geymi þig.
Þín dóttir
Auður.
Það var mánudagskvöldið annan
nóvember að þau Siguijón og Guð-
rún litu inn í kaffi hjá okkur Ásdísi,
eins og við gjarnan gerum hvert hjá
öðru, að spjallið barst að næsta af-
mælisdegi Unnar, móður þeirra Ás-
dísar og Guðrúnar, þrettánda des-
ember næstkomandi, og hvemig
ætti að halda upp á hann. Talið
barst óvenjumikið að því hvað þessi
litla fjölskylda væri nú orðin stór því
í upptalningunni dugðu ekki tíu
puttar og tíu tær, röðin kom að
þumalputta og vísifingri í annarri
umferð, þ.e. tuttugu og tveir fyrir
utan Unni sjálfa, en ákveðið hafði
verið, af Stefáni tengdasyni, að fjöl-
skyldan færi saman út að borða af
jólahlaðborði en ekki var ljóst hvort
afmælisbamið_ sjálft mundi treysta
sér með. Á þriðjudagsmorgun
Biómabúðin
Cva^ðskom
v/ l'ossvogskii'kjwgat'ð
Sími: 554 0500
Sérfræðingar
í blómaskrevtingum
við öll tækifæri
Yfc blómaverkstæði
IJlNNA
Skólavörfiustíg 12,
á horni Bergstaöastrætis.
simi 551 9090
hringdi Steinar tengdasonur norður
og sagði frá því að þær systur Krist-
ín og Auður hefðu snemma um
morguninn farið til hennar á Hrafn-
istu í Hafnarfirði þar sem hún hefði
ekki sofið né liðið vel um nóttina.
Um hálfníu um morguninn hringdi
svo Kristín og var Unnur þá dáin,
höfðu þær þá verið hjá henni í u.þ.b.
tvo tíma þannig að lokastríðið var
ekki langt.
Fyrir rúmum tuttugu áram
kynntist ég Unni Oladóttur þegar
við Ásdís dóttir hennar kynntumst
og fóram að búa saman, Ásdís kom
inn í líf okkar Rakelar dóttur minn-
ar við mjög erfiðar aðstæður, fyrri
kona mín hafði látist úr krabbaroeini
um vorið 1976.
Árið 1944 giftist Unnur Kjartani
Einarssyni frá Bakka á Seltjarnar-
nesi, hófu þau búskap þar, eignuðust
fjórar dætur en einnig bjuggu þar
Jóna (frænka), systir Kjartans, og
Guðmundur, faðir Jónu. Þannig að
eins og áður kom fram lítil og ham-
ingjusöm fjölskylda, dæturnar aldar
upp í sveitasælunni við leik og störf
umvafðar ást og ummhyggju for-
eldra, frænku og Guðmundar afa,
þaðan sem þær eiga góðar minning-
ar frá æskuáranum.
Þótt lokastríðið hafi ekki verið
langt hjá Unni var baráttan oft búin
að vera hörð, en þrátt fyrir ágjafir í
lífsins ólgusjó stóð Unnur reist.
Unnur var sérstaklega virðuleg í
sjón og öllu fasi, augljós var ást
hennar og umhyggja fyrir dætram
sínum og þeirra fólki. I júlí árið 1991
kom stóra höggið, þessi hnarreista
og glæsilega kona fékk heilablóðfall,
hún hafði verið að hlú að blómunum
sínum á blettinum heima á Eiðis-
torgi 3, þar sem hún hafði búið um
nokkurn tíma, hún kom inn úr garð-
inum og fótunum var kippt undan
LEGSTEINAR
Graiiíí'
HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629
HEIMASÍÐA: www.granit.is
henni, í orðsins fyllstu merkingu.
Þaðan í frá dvaldi hún á sjúkradeild
Hrafnistu í Hafnarfirði, bundin rúm-
inu sínu og hjólastól, þetta var henni
og okkur öllum að sjálfsögðu mikið
áfall. Hún varð mjög ósátt við skap-
ara sinn, sem hún hefur alla tíð bor-
ið mikla lotningu fyrir, en þrátt fyrir
allt vildi hún trúa því, að eins og allt
annað hefði þetta einhvem tilgang.
Þetta voru mjög erfið sjö ár og
hvíldin því henni kærkomin, þótt við
sem eftir erum séum alltaf jafn
óundirbúin.
Ég vil að endingu þakka Unni fyr-
ir velvild til mín og minna og segja
frá því að þegar við fjölskyldan fór-
um að heimsækja hana fyrir u.þ.b.
þremur vikum, í síðasta sinn, var
yngsti fjölskyldumeðlimurinn, Mar-
ía Lísa, með, en hún fæddist í janúar
sl. Ásdís var að grobba af stelpunni
og spurði: Er hún ekki flottust? eins
og ömmur gjarnan gera. Þá tók
Unnur í hönd Rakelar og sagði: Hún
dóttir þín er falleg og fín en ég veit
nú hver er flottust. Guð blessi minn-
ingu Unnar Óladóttur.
Björn Jónasson.
Mig langar til að minnast hennar
Unnar í fáum orðum og þakka henni
kærlega fyrir samfylgdina þau 21 ár
sem við höfum þekkst. Við kynntust
fyrst er dóttir hennar, Ásdís, og fað-
ir minn, Björn, hófu sambúð á Siglu-
firði árið 1977, ég þá 12 ára gömul.
Unnur bjó á Seltjamarnesi en
kom oft tii Siglufjarðar og dvaldi hjá
okkur. Sérlega eru mér minnisstæð
ein jól og þegar hún kom til að
hjálpa Ásdísi við að undirbúa ferm-
ingarveisluna mína. Eftir að ég flutti
til Reykjavíkur fór ég stundum til
hennar í sunnudagskaffi og fyrir
mig voru þessir sunnudagar hin
besta skemmtun. Unnur var alveg
einstaklega skemmtileg kona og
virtist sjá spaugilegu hliðamar á öll-
um málum. Ég sagði stundum við
Ásdísi að mér fyndist mamma henn-
ar svo fyndin, en samt var svolítið
skrítið að nota þetta orð fyndin um
svo virðulega konu sem Unnur var.
Við Unnar Örn, barnabarn hennar,
ræddum það einmitt hversu merki-
legt það væri hvað Unnur væri alltaf
fin og mikil hefðardama því líf henn-
ar einkenndist ekki af veraldlegum
gæðum og ekki var hún fædd með
silfurskeið í munninum. Við
komumst að því að hún hlyti að vera
af hertogum og greifum komin, slík
var reisn hennar og virðuleiki. Þau
ár sem Unnur dvaldi á Hrafnistu
var ég búsett erlendis og urðu sam-
verastundir okkar þá færri. Við hitt-
umst þó alltaf þegar ég kom til
landsins og eftir að ég flutti heim og
eignaðist dóttur mína, Maríu Lísu,
hafði ég meira tækifæri til að heim-
sækja hana. Ég átti sannan banda-
mann í Unni. Það sannaði síðasta
samverastund okkar. Vil ég þakka
henni og dætrarn hennar og fjöl-
skyldum þeirra alla velvildina í minn
garð í gegnum árin. Minningin um
skemmtilega og virðulega konu lifir.
Rakel.
Það er með þungum trega sem ég
kveð hana Unni ömmu mína. Reynd-
ar var hún mér miklum mun meira
heldur en amma. Það var hjá frú
Unni sem ég ólst upp og eignaðist
margt það dýrmætasta sem ég á.
Samband mitt við þessa einstöku
konu var mjög sérstakt og mun ég
alla ævi hrósa happi yfir að hafa
„bara búið þjá ömmu“ og haft tæki-
færi til að sækja í brann visku henn-
ar.
Amma hafði nokkrar mikilvægar
meginreglur sem hún lagði mikla
áherslu á, en þótt reglur hennar
væru sumar hverjar gamaldags datt
engum í hug annað en að fara eftir
þeim. Það var hins vegar ekki af ótta
heldur vegna þeirrar virðingar sem
fólk bar fyrir henni. Annað kom ekki
til greina þegar slíkur skörangur
var annars vegar.
Ég man fyrst eftir ömmu þegai-
ég var um það bil á fjórða aldursári.
Minningin er ljóslifandi, hún ark-
andi upp Miðbrautina með mig í eft-
irdragi á rauða Whinter-þríhjólinu
mínu. Eflaust var hún að koma af
gæsluvellinum þarna neðst í götunni
þar sem hún vann stundum þegar
þar vantaði hjálp. í mínum huga er
ótal margt við þetta annars hvers-