Morgunblaðið - 08.01.1999, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðlaugur S.
Friðþjófsson
fæddist í Seljalands-
seli V-EyjaQöllum
9. janúar 1946.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 2.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar Guðlaugs
voru Guðbjörg
Jónína Helgadóttir,
f. 10. október 1928,
d. 18. júní 1998, og
Friðþjófur S. Más-
son, f. 25. mars
1927. Guðlaugur
átti 7 systkini. Sam-
mæðra honum voru Helgi, tví-
burabróðir hans og Knútur S.
Halldórsson, f. 1957. Samfeðra
Guðlaugi voru Inda Marý, f.
1949, Einar, f. 1950, Anna, f.
1957, Már, f. 1959 og Svanhvít,
f. 1965.
Guðlaugur kvæntist 1970
Guðrúnu Arnadóttur frá
Bræðraminni á Bíldudal, f. 28.
mars 1952. Foreldrar hennar
voru Guðrún Snæbjörnsdóttir,
^ f. 11. október 1912, d. 20. des-
ember 1992, og Árni Krisljáns-
son, f. 7. nóvember 1901, d. 8.
apríl 1966.
Andlátsfregn Guðlaugs frænda
míns kom okkur ekki á óvart, þótt
alltaf sé erfítt að skilja og sætta sig
við andlát skyldmenna og vina sem
látast langt fyrir aldur fram. I nokk-
ur ár hefur hann háð baráttu við erf-
iðan sjúkdóm, sem hann varð að lok-
um að lúta í lægra haldi fyrir. Hann
sýndi óbilandi dugnað og seiglu í
Veikindum sínum og var oft á tíðum
ótrúlega harður af sér. Fjölskylda
hans studdi hann og styrkti á alla
lund og sá til þess að hann gæti ver-
ið heima hjá sér eins mikið og hægt
var. Með örfáum orðum langar mig
að minnast hans fænda míns og
votta honum hinstu virðingu.
Það fyrsta sem upp í hugann kem-
ur þegar reynt er að festa á blað
minningar um Gulla er, hvað honum
var úthlutað mikilli lífsgleði. Hann
var alltaf kátur og léttur og varla
man ég eftir honum öðruvísi. Þar
sem Gulli var, þar var glens og grín.
Hann fór ungur að taka til hendi og
vinna við þau störf sem þurfti að
vinna í sveitinni. Og eins og flest
«-^ungt fólk í sveitunum fór hann oft til
starfa í sláturhúsunum en lengst af
sinni starfsævi, sem því miður varð
alltof stutt, starfaði hann hjá Vega-
gerðinni. Hann var hörkuduglegur
og ósérhlífínn til allrar vinnu, en
fyrst og fremst heiðarlegur og
traustur.
í Seljalandsseli var heimili Gulla
framan af ævi, Helga tvíburabróður
hans, og Knúts yngsta bróður
þeirra. I Seli var einnig heimili okk-
ar flestra syskinabarnanna um
lengri eða skemmri tíma. Við vorum
öll eins og ein fjölskylda og frekar
eins og systkini en frændsystkini.
Þetta mótaði viðhorf okkar hvers til
annars og gerði okkur náin.
Það er mjög erfitt að tala um
Gulla án þess að nefna Helga í sömu
andrá. Þeir voru svo samrýndir og
oftast eins og einn maður. Þeir
bræður voru sex árum eldri en ég og
við yngri krakkarnir litum upp til
þeirra og treystum á þá í einu og
öllu. Þeir voru líka traustsins verðir
og til þeirra gátum við leitað bæði
með aðstoð við sveitastörfin og
einnig voru þeir afskaplega lagnir
við að smíða fyrir okkur leikfóng og
allt mögulegt sem tengdist leikjum
okkar. Mér eru sérstaklega minnis-
stæðar stundirnar vestur í smíða-
■ húsi, er frí var frá önnum hvers-
dagsins, þegar framleiddar voru, í
stórum stíl, ýmsar tegundir bifreiða
handa okkur krökkunum, úr afgöng-
um og ýmsu dóti sem til féll. Eins
minnist ég sumarkvöldanna, ef ekki
var verið í heyskap, þá höfðu bræð-
urnir, Gulli og Helgi, frumkvæði að
alls konar leikjum svo sem útilegu-
^mannaleik og ýmsu fleiru. Einnig
höfðu þeir gaman af alls konar
íþróttum, til dæmis hástökki, hlaup-
Guðlaugur og
Guðrún eignuðust
þrjár dætur. 1) Guð-
rún Jóna, f. 1970,
hjúkrunarfræðing-
ur gift Ómari Inga
Bragasyni, þau eiga
eitt barn, Orra, f.
1993, 2) Valborg
Hlín, f. 1973, leik-
skólakennari, hún á
eitt barn, Guðlaug
Má, f. 1993, faðir
hans er Ingibjörn
Sigurbergsson. 3)
Guðlaug Helga, f.
1979, menntaskóla-
nemi, sambýlismaður hennar er
Þorvaldur Skúli Pálsson.
Guðlaugur starfaði sem véla-
maður hjá Vegagerð ríkisins á
Hvolsvelli allan sinn starfsald-
ur. Guðlaugur var í stjórn
Verkalýðsfélagsins Rangæings
og Lífeyrissjóðs Rangæinga um
árabil. Hann starfaði einnig í
fjölda ára með Björgunarsveit-
inni Dagrenningu á Hvolsvelli.
títför Guðlaugs S. Friðþjófs-
sonar fer fram frá Stóradals-
kirkju, V-Eyjafjöllum, í dag,
föstudaginn 8. janúar og hefst
athöfnin klukkan 14.
um og stökkum sem iðkuð voru á
túninu. Eg minnist þessara
bernskuára austur í Seli, með öllum
frændsystkinum mínum, með mikilli
hlýju og þakklæti.
Þegar ég var síðar í Skógaskóla
var Gulli alltaf tilbúinn að skutla
frænku sinni á Land-Rovernum
austur að Skógum þegar ég hafði
komið í heimsókn út að Seli á
sunnudögum. Seinna tók ég eftir
því að hann frændi minn var farinn
að birtast í Skógum í tíma og ótíma.
Eg hélt auðvitað að hann væri að
koma til að heimsækja mig. En ég
komst fljótlega að því að það var í
öðrum erindagjörðum. Það var
stúlka sem starfaði í eldhúsi skól-
ans í Skógum sem Gulli var farinn
að renna hýru auga til. Það var hún
Ninna eða Guðrún Arnadóttir sem
svo varð eiginkona hans. Þau voru
einstaklega samhent í verkum sín-
um og tómstundum og ánægð hvort
með annað. Bæði voru kát og glöð
og voru dæturnar þeirra þrjár,
Guðrún Jóna, Valborg Hlín og Guð-
laug Helga til að auka á ánægju
þeirra. Síðar komu svo sólargeisl-
arnir tveir Guðlaugur Már og Orri.
Voru þeir afa sínum sérstakir gleði-
gjafar.
Á seinni árum urðu samskipti
okkar minni en oftast hittist stór-
fjölskyldan öll á ættarmóti á hverju
sumri. Þar var Gulli og hans fjöl-
skylda alltaf mætt og var hann eins
og alltaf, hrókur alls fagnaðar. Við
hittumst síðastliðið vor í fermingar-
veislu hjá Knúti og Völu þegar tví-
buradætur þeirra voru fermdar. Þá
var Gulli orðinn mjög veikur en kom
samt til að gleðjast með frænkum
sínum og foreldrum þeirra.
Á skömmum tíma hefur fjölskyld-
an mátt þola mikinn missi. Þeir
bræður Helgi og Knútur hafa nú
mátt sjá á eftir móður sinni og bróð-
ur með stuttu millibili. En ég veit að
þeir standa saman og styrkja hvor
annan ásamt fjölskyldum sínum.
Kæri frændi, nú er hlátur þinn
hljóðnaður hér á meðal okkar en nú
ert þú kominn til ömmu og afa og
mömmu þinnar sem hafa tekið þér
opnum örmum og þú gleðst með
þeim.
Elsku Ninna, Guðrún Jóna, Val-
borg, Guðlaug Helga, Helgi, Knútur
og fjölskyldur ykkar, sem eigið nú
um svo sárt að binda því söknuður-
inn er mikill, getið samt glaðst yfír
góðum minningum um einstakan
dreng. Við Reynir, Heiður og Sigríð-
ur vottum ykkur öllum einlæga sam-
úð okkar. Guð veiti ykkur styrk.
Henný og fjölskylda.
Elsku afí Gulli.
Nú ert þú kominn upp til Guðs og
■ert ekki lengur veikur. Það er erfitt
að skilja að þú komir ekki aftur í
Litlagerði eða með okkur aftur í
Heiðina. Við áttum margar stundir
með þér sem við munum seint
gleyma. Við munum ærslin, elting-
arleikinn, fótboltann og sögustund-
irnar. Vídeómyndirnar, ljósmynd-
irnar, amma og allir sem þekktu þig
hjálpa okkur svo að muna allar hin-
ar stundimar.
Afi, þú hafðir allt sem góður afi
hefur til að bera og við vorum gull-
molarnir þínir, þú gullmolinn okkar.
Við söknum þín og gleymum þér
ekki!
Guðlaugur Már og Orri.
Kær vinur er genginn, eftir harða
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Við,
sem þetta ritum, kynntumst Guð-
laugi fyrir nálægt þrjátíu árum,
þegar við tengdumst fjölskyldu-
böndum, og tókst fljótt góð vinátta
með okkur.
Guðlaugur var hæverskur og hlé-
drægur maður, sem ekki lét mikið
yfir sér. Hann var hraustur og
kröftugur, allt þar til að hann veikt-
ist fyrir tæpum tíu áram, og ávallt
boðinn og búinn að rétta hjálpar-
hönd. Útivera og fjallaferðir voru
yndi hans og þær stundaði hann
mikið, bæði fjölskylduferðir og eins
sem hjálparsveitarmaður. Eigin-
konan, Guðrún Árnadóttir, tók þátt
í þessu áhugamáli hans af lífi og sál.
í slíkum ferðum var Guðlaugur
hrókur alls fagnaðar og það var
ekki amalegt að finna þægilegan
kaffiilminn og fá hressilegar og
uppörvandi óskir um góðan daginn,
þegar við skreiddumst út úr tjald-
inu snemma morguns, þreytt og
þvæld. Það var mjög skemmtilegt
og lærdómsríkt fyrir borgarbörn að
fara í slíkar ferðir með Guðlaugi og
þær urðu allnokkrar. Fjölskyldur
okkar eyddu á löngu tímabili sum-
arleyfinu saman í sumarhúsum og
vorum við mjög samhent þar, sem
endranær.
Guðlaugur og Ninna bjuggu
mestan hluta hjúskaparára sinna á
Hvolsvelli. Þar uxu þrjár dætur
þeirra úr grasi, Guðrún Jóna,
hjúkrunarfræðingur, Valborg Hlín,
leikskólakennari, og Guðlaug
Helga, nemi í Menntaskólanum á
Laugarvatni. Heimili þeirra hjóna
stóð ættingjum og vinum ávallt op-
ið, hvenær sem var, og móttökurnar
voru hlýjar.
Guðlaugur var mjög skylduræk-
inn maður, sem mátti ekki til þess
hugsa að missa dag úr vinnu. Hann
starfaði hjá Vegagerðinni lengstan
tíma af starfsaldri sínum og það var
okkur, sem þekktum hann, hulin
ráðgáta, hve lengi hann gat haldið
áfram að vinna, þrátt fyrir sjúkdóm-
inn. Mikið mæddi á Ninnu á síðustu
sjúkdómsárunum og stóð hún hetju-
lega með Guðlaugi alveg þar til yfir
lauk, dyggilega studd af dætrunum
og fjölskyldunni.
Kveðjustundin er að renna upp og
tregt er orðið að koma hugsununum
á blað. Góður drengur er horfinn úr
okkar heimi, langt um aldur fram.
Huggunina er að finna í minning-
unni um traustan og góðan vin.
Elsku Ninna, Guðrún Jóna, Val-
borg, Guðlaug Helga og fjölskyldur,
við sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og vonum að góður
Guð megi veita ykkur styrk í sorg-
inni.
Bjamfríður, Bragi og dætur.
Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir,
á svalri grund, í golu þýðum blæ,
er gott að hvíla þeim, er vini syrgir.
I hinstu geislum hljótt þeir nálgast þá,
að huga þínum veifa mjúkum svala.
Hver sælustund, sem þú þeim hafðir hjá,
í hjarta þínu byrjar Ijúft að tala.
Þá líður nóttin ljúfum draumum í,
svo ljúft, að kuldagust þú fmnur eigi,
og, fyrr en veistu, röðull rís á ný,
og roðinn lýsir yfir nýjum degi.
(Hannes Hafstein.)
Á öðrum degi nýs árs lauk langri
og strangri baráttu Guðlaugs Frið-
þjófssonar við illvígan og ólækn-
andi sjúkdóm. Baráttu sem háð var
af mikilli hugprýði og óbilandi
kjarki í um það bil níu ár og allt þar
til yfir lauk. Hverjum þeim sem
fylgdist með þeirri baráttu duldist
ekki að í Gulla bjó óvenju mikill
styrkur og lífsþróttur. Erfitt átti
hann með að beygja sig fyrir þeirri
staðreynd sem ekki varð umflúin,
að lífsgöngu hans var að ljúka. En
eins og hann orðaði það sjálfur þeg-
ar hann að lokum hafði sætt sig við
að hverfa úr þessu llfi: „Það verður
svo að vera og ekki orð um það
meir.“ Þegar við lítum til baka og
minnumst Gulla hrannast minning-
arnar upp í huganum. Fyrst kemur
minninginn um brúðkaup þeirra
Ninnu sem fram fór í þeirri sömu
kirkju er hann í dag er kvaddur frá.
Gulli sem vildi gera gott úr öllum
málum hughreysti mig, mágkonu
sína, sem var í öngum mínum vegna
þess að brúðarvöndurinn sem ég
bar ábyrgð á og hafði komið með
frá Reykjavík kvöldið áður var eitt-
hvað farinn að láta á sjá. Síðan
koma sumarferðalög með Ninnu,
Gulla og stórfjölskyldunni frá Seli,
sem okkur var boðið að taka þátt í.
Alltaf var Gulli hrókur alls fagnað-
ar, óþreytandi að fara í leiki með
krökkunum og taka þátt í glensi og
gamni.
Útilegurnar í Þórsmörkinni verða
ógleymanlegar með tilheyrandi
gönguferðum upp á hæstu hnjúka
og fell og að sjálfsögðu varð að klífa
upp í Sönghelli. Gulli taldi að okkur
ætti ekki að verða skotaskuld úr því,
fólki á besta aldri, „því hún amma
fer þetta eins og ekki neitt“.
Eftirminnilegust verður okkur
hálendisferð sem við fórum með
Ninnu og Gulla fyrir þremur árum.
Gulli hafði oft rætt um að hann yrði
að fara með okkur í almennilega
fjallaferð. Hálft í hvoru þurfti að
sýna og sanna fyrir mágkonunni að
það væri algjör nauðsyn að eiga
samgöngutæki sem dygði til þess að
skoða meira af landinu en út frá
þjóðvegi nr. 1. I þessari ferð naut
Gulli sín hvað allra best. I margra
ára starfi sínu sem verkstjóri hjá
Vegagerðinni hafði hann ótal sinn-
um ferðast um hálendið sunnan-
lands og þekkti landið eins og
lófann á sér. Einnig hafði hann i
mörg ár smalað fé á haustin á þess-
um slóðum.
Gulli var einstaklega góður og
varkár bílstjóri og fundum við að
honum var fyllilega treystandi til að
koma okkur heilu og höldnu yfir
óbrúaðar ár og torfærur. Hann var
óþreytandi að upplýsa okkur um
nöfn á kennileitum og sagði sögur
frá fyrri ferðum sínum. Veðrið var
ákjósanlegt og landið skartaði sínu
fegursta. Sjúkdómurinn ægilegi
gleymdist um stund og við öll nutum
ferðalagsins. Heimsóknir í litla
sælureitinn sem þau Ninna hafa ver-
ið að búa sér í heiðinni fyrir ofan
Seljalandsfoss verða líka perlur í
minningafestinni. Það var aðdáuna-
vert að fylgjast með staifi þeirra
þar síðasta sumar. Kraftar Gulla
voru þá mjög teknir að þveraa en
hugurinn starfaði af krafti og fram-
tíðaráformin um trjárækt voru rædd
eins og ekkert væri sjálfsagðara.
Með þessum fátæklegu orðum vilj-
um við Stjáni þakka Gulla fyrir sam-
fylgdina á ferðalagi lífsins. Við
þökkum fyrir hlýjar móttökur í
Litlagerðinu en þangað voru allir
velkomnir og skipti ekki máli hvort
um var að ræða einnar nætur gist-
ingu eða fósturbarn var tekið meðan
við foreldrarnir vorum erlendis í
nokkrar vikur.
Við biðjum Guð að gefa Ninnu,
dætrunum þremur og fjölskyldum
þeirra styrk til þess að takast á við
erfiða tíma sem framundan eru.
Minningin um góðan eiginmann og
foður lifir.
Hvíl í friði.
Björg og Kristján.
Kvaddur er í dag hinstu kveðju
Guðlaugur Friðþjófsson, vélamaður
hjá Vegagerðinni á Hvolsvelli.
Fráfall hans kom engum á óvart,
svo lengi var hann búinn að stríða
við sjúkdóm sinn. Guðlaugur starf-
aði nær allan sinn starfsaldur hjá
Vegagerðinni í Rangárvallasýslu, en
þar byrjaði hann árið 1965 og hafði
starfað þar að huta til tvö næstu ár-
in á undan. Það gefur augaleið að
þegar menn hafa svo langan starfs-
GUÐLAUGUR S.
FRIÐÞJÓFSSON
feril að baki sem Gulli þá hafa þeir
lifað miklar breytingar á vegakerf-
inu og vinnubrögðum öllum.
Þegar hann hóf starf sitt voru
vegirnir eingöngu malarvegir og
miðaðist starfið við viðhald þeiraa og
nýbyggingu.
Þá voru líka aðrir tímar að því
leyti að allar framkvæmdir voru í
höndum Vegagerðarinnar sem átti
allnokkuð af vélum, t.d. voru í Rang-
árvallasýslu þrír vegheflar og
ámokstursvél, ásamt smærri vélum.
En Gulli starfaði lengst af sem
vélamaður, aðallega á veghefli. Síð-
ustu árin eftir að aðalvegirnir voru
að miklu leyti komnh- með bundið
slitlag og flest verkefni boðin út
breyttist starfssviðið og hann starf-
aði við almennt viðhald og þjónustu
vegakerfisins. I öllum sínum störf-
um var Gulli röskur og snöggur til
og vflaði hlutina ekki fyrir sér ásamt
því að vera hress í samskiptum sín-
um við aðra.
Og Gulli kunni líka að meta feg-
urð landsins og uppi í Seljalands-
heiðinni, ofan við Glúfrabúa, höfðu
þau hjónin komið sér upp svolitlum
reit. Þaðan er útsýni fagurt bæði yf-
ir Rangárþing og til Vestamanna-
eyja og upp til hlíðarinnar fyinr of-
an. Þarna komu þau fyrir hjólhýsi
og unnu að gróðursetningu.
Eins og áður sagði hafði Gulli
gengið lengi með sjúkdóm sinn, en
svo dulur var hann um eigin hagi að
hann hafi barist lengi við veikindin
áður en samstarfsmenn hans vissu
af þeim, enda ósérhlífnin slík að
ekkert varð merkt í vinnu hans.
Örlögum sínum tók hann af mikilli
karlmennsku og æðruleysi allt til
hinsta dags. Sama er að segja um
Guðrúnu konu hans, en á hana hefur
mikið reynt í langvinnu veikinda-
stríði eiginmannsins.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja Gulla og þakka fyrir meira
en þrjátíu ára langt samstarf um
leið og ég votta Guðrúnu, dætrum
þeirra og öðrum aðstandendum inni-
lega samúð.
Steingrímur Ingvarsson.
Nú ertu laus frá þjáningum, elsku
frændi, eftir sitja góðar minningar
um þig, minningar sem enginn tekur
frá okkur. Þú barðist af mikilli
hörku og æðruleysi en allar þær
þjáningar sem á þig voru lagðar er
eitthvað sem við munum aldrei
skilja til fullnustu.
Eg man þegar ég var lítil stelpa
og var að koma austur að Seli að
oftast voruð þið Ninna þar, enda
ykkar annað heimili. Eg átti tvo
frændur sem voru alveg eins, þú og
Helgi, oftast var það þrautin þyngri
þegar ég þurfti að þekkja ykkur í
sundur og varð þá oftar en ekki að
leita hjálpar. Það var alltaf líf og
fjör í kringum ykkur, gleði, hlátur
og smá stríðni var það sem ein-
kenndi umræðurnar við eldhúsborð-
ið. Að fá að fara í bíltúr með ykkur
Helga á Land-Rovernum var ævin-
týri fyrir litla stelpu. Þú þekktir
Þórsmörkina eins og lófann á þér og
ég minnist einnar ferðar sem við
krakkarnir fengum að fara með þér
og pabba inn í Mörk að vori til, til
að kanna árnar. Við komum við í
Stóru-Mörk að taka olíu og maður-
inn sem afgreiddi okkur hélt þig
vera Helga og spurði mikið um
sauðburðinn og annað sem sneri að
búinu. Þú svaraðir eins og þetta
væri þitt eigið. Þegar við lögðum af
stað aftur varstu spurður af hverju
þú hefðir ekki sagt honum að hann
hefði ekki verið að tala við Helga.
Þá sagðir þú að það tæki þig lengri
tíma að skýra það út en að svara
spurningunum - enda vissir þú
þetta eins vel og Helgi - síðan
hlóstu eins og þér einum var lagið.
Margar slíkar minningar sitja eftir,
elsku Gulli, og þær munu ylja um
ókomna tíð.
Elsku Ninna, missir þinn er mik-
ill, þú hefur staðið þig eins og hetja
að annast Gulla eins veikur og hann
var orðinn. Þú hefur sýnt mikinn
styrk og gerðir allt sem í þínu valdi
stóð að uppfylla óskir hans um að
vera heima í Litlagerði og á heima-
slóðum undir Fjöllunum. Elsku
Guðrán Jóna, Valborg, Guðlaug
Helga, Helgi, Knútur og fjölskyldur,
á rétt um hálfu ári er enn höggvið