Morgunblaðið - 06.02.1999, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 6. FEBRÚAR 1999 5T^
ágúst 1996 fórum við ásamt mönn-
um okkar alfarin frá Flateyri á
sama degi. Við til Reykjavíkur en
þau til Isafjarðar þar sem heimili
þeirra var að Hafraholti 8. Hún tók
sjúkleika sínum af stöku æðruleysi.
Atti hún því láni að fagna að hafa
hjá sér um sl. jól og áramót öll
börnin og tengdabörnin og
gleðigjafana, barnabörnin.
Um miðjan janúar áttum við
langt samtal þó það væri henni í
raun um megn. Það var alltaf sama
róin hjá henni og mest í mun að
Hjalli væri ekki þjáður. Geira naut
góðrar umhyggju manns síns og
kær fjölskylda syrgir einstaka
konu, móður og ömmu.
Við Venni færum ykkur, fjöl-
skyldunni hennar og vandamönn-
um, einlægar samúðarkveðjur. Guð
styrki ykkur öll.
Jónína og Björgvin,
Hæðargarði 33.
Látin er um aldur fram, eftir
harða baráttu við erfið veikindi,
Geira Helgadóttir, húsfreyja,
Hafraholti 8, Isafirði.
Geira var kær vinkona okkar, og
án hennar hefði búsetan í Holti í
Önundarfirði þennan tæpa áratug
síðastliðinn verið miklum mun
fábreytilegri og langsamari en raun
hefur orðið á. Við áttum í henni og
Guðmundi óbrigðula stuðnings-
menn og velunnara, er höfðu
stöðugt samband við okkur á þenn-
an notalega hátt, sem hýrgar sálina
og rýfur síekju hversdagsins,
hringdu okkur upp, vildu vita
hvernig okkur liði, heimsóktu okk-
ur, buðu okkur heim og glöddu á
ýmsa lund.
Oft þegar leiðir allar heim að
Holti voru á kafi í fónn, misjafnra
veðra von og Hvilftarströndin stór-
varasöm sakir flóðahættu, hringdi
síminn óvænt og það var þá Guð-
mundur að bjóðast til þess að koma
með til okkar, ef okkur vantaði úr
búðinni á Flateyri.
Geira var góð kona, alltaf glöð og
kát, oftast brosleit og mjög hlátur-
mild, og þegar fundum þar saman,
átti hún aldrei í vandræðum með að
auðsýna ánægju, sem kom frá
hjartanu. Henni var létt um að
knýta vináttubönd og var trygg-
lynd og þakklát og langminnug á
hið góða, sem aðrir létu henni í té;
hafði og í heiðri þá gömlu venju að
skrifa sendibréf. Oft fannst það á,
að hún hafði hlotið uppeldi í
guðsótta og góðum siðum, eins og
stundum var komist að orði í þeirri
íslandssögu sem einu sinni var;
þetta kom greinilega fram í hlut-
vendni hennar til orðs og æðis,
heiðarleika og góðvilja. Hún var
trúuð á Guð og kirkjurækin og
vissi, að máttur bænarinnar er
meiri en nokkurt afl annað, sem
okkur er kunnugt um, og lýsti því
oft, að hún hefði hlotið blessun í
guðsþjónustunni. Hún söng á árum
áður í kirkjukór á Flateyri og líka í
nokkur ár eftir að við fluttum vest-
ur. Hún las oft í Biblíunni, sálma-
bókinni og Passíusálmunum og lét
þannig uppbyggjast af heilögu orði
til sóknar og varnar í erfiðri og slít-
andi baráttunni við ólæknandi sjúk-
dóma.
Þegar vanheilsa gerir sig heima-
komna, tekur annað allt á sig
breytta mynd fyrir augum hins
óhrausta og ástvina hans; hvers-
dagslegur vandi smækkar, hverfur
jafnvel frammi fyrir þrautum og
ógn hins yfirvofandi. Sérhver stund
líður við hljóðlátt, en þó sárt og
stöðugt áreiti þeirrai’ staðreyndar,
að heilsan, þetta óviðjafnanlega
dýrmæti lífsins, er á förum. Von
kviknar annað veifið og sólin skín í
heiði um hríð, en svo dregur aftur
bliku á loft. Fyrir guðs miskunn og
hjálp góðra manna gefast þó gleði-
stundir mitt í áhlaupum kvíðans,
sársaukans og sorgarinnar. Þær
eru ósegjanlegt þakkarefni.
Eg veit, að Geira hugsaði margt
hina löngu daga í veikindunum, en
sýndi jafnframt æðruleysi og
dugnað, svo að stríðið við heilsu-
leysið var jafnan háð af ríkri hetju-
lund og undir formerki sigursællar
trúar, gleði og góðrar vonar fram á
síðasta dag. Hún var og þakklát
læknum og hjúkrunarfólki á
Sjúkrahúsi Isafjarðar fyrir ástúð,
hlýju og gott atlæti að öllu leyti.
Við kynntumst íyrst á meðan þau
Guðmundur áttu heima á Flateyri;
þau Ágústa og hann voru raunar
skólasystkin hjá sr. Eiríki á Núpi
forðum tíð og áttu sameiginlegar
minningar þaðan. Við verðum alla
ævi þakklát fyrir það, hve annt þau
Guðmundur og Geira létu sér um
okkur allt frá fyrstu dögunum í
Holti og hvemig vinhlý samskipti,
aðstoð og nánd til hugbótar lágu á
lausu hjá þeim í umhverfi, sem á
stundum getur orkað á aðkomu-
manninn ögn seintekið, stirt og
fátalað, og tíðum þunglamalegt - en
glíma mannssálarinnar við sjálfa
sig og Guð að sönnu enginn barna-
leikur í fjallaþröng hins vestfirska
skammdegismyrkurs, uns vorið
kemur um síðir.
Ég held, að hún hafi verið eigin-
kona og móðir af lífi og sál, ef svo
er unnt að taka til orða um nokkra
konu. Lengi unnu þau hjónin sam-
an, þegar hún var matráðskona í
vegavinnu. Margur, sem þá var
ungur í sumarvinnu hjá Vega-
gerðinni minnist hennar með hlýju
og þökk fyrir allar indælu máltíð-
arnar, létta lund og fegurð, sem
hún léði umhverfinu með glæsileika
sínum. Þau Guðmundur voru sam-
rýnd hjón og heimili þeirra var opið
gestum og gangandi. Börnum sín-
um var hún ástrík móðir, naut enda
fagurrar sonatryggðar og sívökull-
ar dóttiu-umhyggju allt til enda, og
barnabörnunum, sem voru auga-
steinarnir hennar, var hún hlý og
einlægt nálæg og hjálpsöm amma.
Hún var myndarleg húsfreyja og
mikil matmóðir, sem bar vel og fal-
lega og rausnariega á borð, enda
gestrisin svo af bar.
Eftir að heilsu hennar tók að
hraka, sýndi Guðmundur mjög vel
hvern mann hann hefur að geyma;
það komu í ljós á honum nýjar og
óvæntar hliðar. Erfitt er að hugsa
sér meiri ástúð, hugsunarsemi og
natni en hann sýndi Geiru síðustu
árin. Hann annaðist um innkaupin,
þreif, eldaði og bakaði meira að
segja, auk þess sem hann snerist í
kringum konu sína seint og
snemma, var henni til fulltingis í
hvívetna og hlúði að henni á alla
lund. Hér var í mörg horn að líta,
sérstaklega áður en heimilishjálpin
kom til skjalanna: tvær konur frá
heilbrigðisþjónustunni, sem komu á
hverjum degi að létta undir, hvor
annarri elskulegri. Guðmundur var
og óþreytandi að afla konu sinni
alls konar hjálpartækja sjúkra til
þess að betur færi um hana og
keypti þeim hentugri bíl svo að
ferðalög reyndu ekki eins á, eftir að
hún fór að eiga erfitt með hreyfing-
ar. Hann var vakinn og sofinn að
gleðja hana og hélt auk heldur
glæsilegar matarveislur, þar sem
vinir þeirra áttu höfðinglegum
móttökum að fagna. Þessi stóri og
karlmannlegi maður sýndi nú af sér
svo næma hugsunarsemi og fínlega
nákvæmni og gat tekið þannig til
hendinni á heimilinu, ekki síst í eld-
húsi, að við sögðum stundum í
gamni, að réttast væri að hann setti
á stofn húsmæðraskóla og Ágústa
hafði á orði, að þann dag, þegar
Guðmundur auglýsti hússtjórn-
arnámskeið, yrði hún fyrst allra að
innrita sig!
Við munum nú sárt sakna vinar í
stað. Víst er, að Geira Helgadóttir
mun eiga góða heimkomu. Guð
blessi endurfundi hennar við ást-
vinina, sem á undan henni eru farn-
ir af þessum heimi. Traustum vini,
Guðmundi Gunnarssyni, og fjöl-
skyldunni allri, sendum við okkai’
innilegustu samúðarkveðjur. Góður
Guð blessi minningu mætrai' konu
og styrki okkur öll, sem syrgjum.
Fagna þú sál mín. Allt er eitt í Drottni,
eilíft og fagurt, - dauðinn sætur blundur.
Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni’ og
þrotni,
veit ég, að geymast handar stærri undur,
þótt stórtré vor í byþum jarðar brotni,
bíður vor þá allra’ um síðir Edenslundur.
Fagna þú, sál mín. Lít þú viðlend veldi
vona og drauma', er þrýtur rökkurstiginn.
Sjá hina helgu glóð af arineldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fagna þú, sál mín, dauðans kyrra kveldi,
kemur upp fegri sól, er þessi’ er hnigin.
(J.J. Smári.)
Ágústa og Gunnar, Holti.
Geira frænka mín og vinkona er
látin. Hún var dóttir Helga Hall-
dórssonar múrarameistara og
Helgu Hjálmarsdóttur sem bjuggu
á ísafirði.
Nokkurra mánaða gömul var
hún tekin í fóstur til ömmu minnar
Rögnvaldínu móðursystur sinnar
og Kristjáns afa míns á Flateyri.
Ólst hún þar upp hjá þeim eftir
það. Reyndist Geira þeim hin besta
dóttir og hlúði vel að þeim á efri ár-
unum. Við, sem þekktum hana vel,
vissum hve mörgum kostum hún
var búin. Glaðværð, góðsemi og
háttprýði einkenndu alla hennar
framkomu.
Geira giftist Guðmundi Steinari
Gunnarssyni frá Valþjófsdal í Ön-
undarfirði árið 1957. Hófu þau bú-
skap á Flateyri. Þar fæddust öll
börnin þeirra þrjú, Gunnar Helgi,
Rögnvaldur og Katrín. Þann tíma
sem þau bjuggu þar sinnti hún
ýmsum félagsstörfum, m.a. söng
hún mörg ár í kirkjukórnum. Hún
vann margvísleg störf utan heimil-
isins um ævina. Mörg sumrin var
hún matráðskona hjá Vegagerðinni
í Isafjarðarsýslum. Eitt sumarið
vantaði óvænt aðstoðarráðskonu í
eina viku, og varð það úr að ég tók
það starf að mér, en ég var þá í
sumarleyfi fyrir vestan. Þá
skynjaði ég hve útsjónarsöm hún
var og hve skipulega hún vann þar
öll sín störf við frumstæðar og
þröngar aðstæður.
Fyrir þrem árum fluttu þau
hjónin til Isafjarðar, þar sem heim-
ili þein-a hefur staðið síðan. Geira
hafði næmt fegurðarskyn, og ber
húsbúnaður þeirra Guðmundar þvi
fagurt vitni. Hún var höfðingi heim
að sækja og átti auðvelt með að
láta vinum sínum líða vel með sinni
heillandi framkomu og léttu lund.
Það duldist engum, sem hana
þekkti, hverja elsku og umhyggju
hún bar til fjölskyldu sinnar, ekki
síst barnabarnanna sem, þrátt fyr-
ir nokkra fjarlægð, heimsóttu afa
og ömmu hvenær sem tækifæri
gafst. Það voru hennar sólskins-
stundir.
Lokið er erfiðri þrautagöngu
undanfarinna ára. Æðrulaus
barðist hún hetjulegri baráttu við
illvíga sjúkdóma uns yfir lauk. Sál-
arþreki sínu hélt hún til hinstu
stundar. En hún stóð ekki ein.
Maðurinn hennar, hann Guðmund-
ur, gerði allt sem í hans valdi stóð
til þess að gera henni lífið léttbær-
ara. Fyrir alla sína umhyggju og
nærgætni á hann miklar þakkir
skildar.
Elsku Geira. Að leiðarlokum
óskum við Jón þér góðrar heim-
komu. Megir þú hvíla í friði.
Kæru vinir, Guðmundur, Gunn-
ar, Rögnvaldur, Katrín og fjöl-
skyldur. Góður Guð styrki ykkur
og varðveiti á þessum erfiða tíma
sorgar og söknuðar.
Ásbjörg ívarsdóttir.
Hún Geira er látin, sagði
mamma í símann. Geira frænka í
vegavinnunni hugsaði ég. Hún var
svo yndislega góð, svo létt í lund og
alltaf stutt í hláturinn. Ég var sjö
ára fyrsta sumarið sem ég fór vest-
ur til að vera hjá henni og Mumma
í vegavinnunni. Það var svo gaman
og gott að vera hjá þeim. í raðhús-
inu þeirra á Flateyri áttum við
Geira margar góðar stundir íyrir
framan plötuspilarann þar sem við
sungum með Sound of Music eða
ævintýrinu um Litlu Ijót. Einnig í
vegavinnunni þar sem hún stjanaði
við mig. Og það sem við gátum
spjallað heilmikið um heima og
geima meðan hún eldaði og ég
lagði á borð. Hún var alltaf tilbúin
að hlusta á mig. Og hlustaði af
áhuga og brosti á meðan. Stundum
fóru þau með mig í heimsóknir á
næstu sveitabæi. Ég var misjafn-
lega viljug að fara á suma bæina,
en Geira hló bara að borgarbarn-
inu og tók mig með. Á einum bæn-
um voru kettlingar sem átti að
lóga. Ég tók það svo nærri mér að
þau leyfðu mér að taka einn með til
Flateyrar. Þeim fannst það nú ekki
mikið mál að bæta honum við ef
það gleddi mig. Þessar og svo
miklu fleiri fallegar og skemmtileg-
ar minningar á ég frá sumrunum
hjá Geiru og Mumma í vegavinn-
unni. Ég er mjög þakklát að Erna
Líf dóttir mín, sem núna er sjö ára,
náði aðeins að kynnast því hvað
hún Geira var yndisleg og góð. Ég
myndi senda hana til Geiru og
Mumma ef það væri hægt. En í
staðinn hef ég sagt henni sögur frá
veru minni hjá þeim. T.d. þegar ég
fékk slöngu úr dekki af veghefli til
að sigla á, á lítilli tjörn þarna sem
ég kallaði Fluguvatn. Elsku Geira
mín, ég þakka þér fyrir allar yndis^
legu stundirnar sem við áttum
saman og góðu minningarnar sem
hafa fylgt mér alla tíð og ég mun
ávallt geyma. Þú varst mér svo
góð. Elsku Mummi, Katý, Gunni,
Valdi og fjölskyldur. Guð gefi ykk-
ur styrk.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof f>TÍr liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.) t,
Guðný Rósa og Erna Líf.
Mig langar að minnast Geiru
frænku minnar í örfáum orðum.
Það sem helst kemur upp í hugann
er hvað hún var góð og hjartahlý,
ekki síst við börn. Það var alltaf
jafn gaman að dvelja hjá henni á
sumrin annaðhvort á Flateyri eða í
vegavinnuskúrum inní í Önundarf-
irði eða Dýrafirði, þar sem hún
starfaði sem ráðskona. Þegar ég
fór sjálf að eignast börn, var hún
þeim jafn góð þegar hún hitti þau,
sem var því miður ekki oft þar sem
hún bjó alltaf fyrir vestan en við
fyrir sunnan. Ég hitti Geiru síðast-
liðið sumai' í hinsta sinn á heimili
foreldra minna á Akranesi. Þá var
hún orðin fársjúk og vildi ég því
hlífa henni við því að hafa krakk-
ana með, þar sem þeim fylgja að
sjálfsögðu oft ærsl og læti. En það
fyrsta sem Geira spyrði var: „Ertu
ekki með börnin með þér?“ Þessi
setning finnst mér lýsa henni best.
Hún Geira var alltaf svo skemmti-
leg, gestrisin og félagslynd. Mér
leið alltaf svo vel í návist hennar og_
því geta örugglega margir sem^-
fengu að kynnast henni verið sam-
mála. Elsku Geira, ég veit að nú
ert þú komin á góðan stað þar sem
þér líður vel. Guð blessi þig.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Ég og fjölskylda mín vottum
Mumma, börnum, barnabörnum og
tengdabömum okkar dýpstu
samúð.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
SIGURJÓN VÍDALÍN
GUÐMUNDSSON
+ Sigurjón Vída-
lín Guðmunds-
son fæddist á Mold-
núpi, Vestur-Eyja-
fjöllum, 27. septem-
ber 1911. Hann lést
á Sjúkraliúsi Vest-
mannaeyja 20. janú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þóranna Eyjólfs-
dóttir og Guðmund-
ur Eyjólfsson. Hann
var eina barn móð-
ur sinnar og átti
fimm hálfsystkini
frá föður.
Sigurjón kvæntist 6. nóvem-
ber 1938 Guðlaugu Sigurðar-
dóttur frá Hlíð, Austur-Eyja-
fjöllum, fædd 1. mars 1918.
Börn þeirra eru: Þóra, f. 26.4.
1939, Sigurgeir, f. 15.3. 1941,
Guðmundur, f. 27.9. 1946, Unn-
ur Jóna, f. 9.10. 1951, og Sigur-
lína, f. 15.5. 1959.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin kl. 14.
Hann elsku afi á Laugó er dáinn.
Einhvern veginn var það nú þannig
að þegar ég var lítil fannst mér sú
hugsun sjálfsögð að afi og amma
yrðu alltaf til staðar, en eins og
maður kemst að þegar maður eldist
þá er allt breytingum háð og eitt
sinn verða allir menn
að deyja.
Afi var ákveðinn
maður og lærði maður
fljótt að það sem afi
sagði voru lög, en með
einu saklausu brosi
fékk maður alla þá
hlýju sem afi gat gefið.
Mín fyrsta minning
um afa er þegar ég
labbaði á milli hans og
ömmu niður í veið-
arfærahús til að fylgj-
ast með þeim við að
skera af netum allan
daginn, drekka kaffi,
borða brauð og hlusta á afa segja
sögur og raula vísur. Skemmtilegar
ferðir til Sölva með honum og Sig-
urgeir, kálgarðsferðirnar sem voru
farnar í hvaða veðri sem var svona
hér um bil, gönguferðirnar á
bryggjurnar þar sem maður lærði
að þekkja fyest alla bátana með
nöfnum. Á sunnudagsmorgnum
stóð maður við gluggann og beið
eftir að verða sóttur í sunnudags-
bíltúrinn sem gat tekið góða
klukkustund á þessari litlu eyju því
að frá mörgu var að segja og marg-
ann fuglinn að skoða.
Minningarnar eru margar og
eiga þær eftir að ylja mér oft um
hjartaræturnar. Elsku afí, ég kveð
þig nú, megi guð varðveita þig og
geyma.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, guð veri með þér og
styrki.
Súsanna.
í dag kveðjum við elskulegan afa
minn. Margar góðar minningar leita
á hugann. Allir sunnudagsbíltúram-
ir með pabba og afa upp á hraun og
út í kálgarð, spá í fuglana og horft á
brimið. Afi syngjandi með sunnu-.
dagsmessunni í útvarpinu og alltaf
kemur mynd af honum upp í hug-
ann þegar ég heyri lagið „Nú árið
er liðið í aldanna skaut“. Ég man
hvað mér þótti spennandi að fara
niður á netaverkstæði þar sem hann
vann í mörg ár, já, allar góðu minn-
ingarnar lifa; þær verða aldrei frá
manni teknar þó allt annað breytist.
Ég þakka fyrir að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga afa
og ömmu í öll þessi ár og hafa alla
tíð átt öruggt skjól á Laugó þar sem
dyrnar hafa alltaf staðið opnai' fyrir
mér.
Elsku besta amma mín, þinn
missir er mikill. En við vitum að
hann er hvíldinni feginn og að hann
pabbi tekur vel á móti honum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrrir allt og allt.
(V. Briem.)^
Svea.