Morgunblaðið - 06.02.1999, Síða 58

-%8 LAUGARDAGUR 6. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Einar Hannes-
son fæddist í
Vestmannaeyjum
17. júní 1913. Hann
lést á Landspítal-
anum 23. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hannes Hansson og
eiginkona hans
Magnússína Frið-
riksdóttir, Benón-
ýssonar frá Gröf.
Systkinin á Hvoli
voru alls átta og
var Einar sá fjórði
í röðinni. Eigin-
kona hans var Helga Jónsdótt-
ir frá Engey og gengu þau í
hjónaband árið 1937, en Helga
lést 5. _mars 1990. Börn þeirra
voru: Örn Viðar, fæddur 1936
og á hann 5 börn, Gísli Valur,
fæddur 1943 og á 3 börn, Sig-
ríður Mjöll, fædd 1947 og á
hún 2 börn, Sævar Ver fæddur
Þegar ég og vinkona mín komum
á Landspítalann laugardaginn 23.
janúar síðastliðinn, til þess að heim-
sækja Einar á Brekku á sjúkrabeð,
var okkur tjáð að hann hefði kvatt
þennan heim fyrir nokkrum mínút-
um. Óneitanlega brá okkur við
þessa fregn, jafnvel þó að við viss-
um, að um langan tíma hafði Einar
alls ekki gengið heill til skógar, en
við gerðum okkur ekki grein fyrir
að veikindi hans væru þetta alvar-
leg.
Eg kynntist Einari ekki að ráði,
fyrr en ég gekk í og fór að starfa
með félagi eldri borgara hér, árið
,4995. Að vísu hafði ég oft heyrt tal-
að um þennan duglega, harða en
samviskusama mann, bæði allan
þann tíma, sem hann var stýrimað-
ur hjá Binna í Gröf, og einnig eftir
að hann kom í land og gerðist lönd-
unarstjóri hjá Fiskimjölsverksmiðj-
unni. A þessum stöðum báðum sauð
oft á keipum og þurfti þá lipurð,
hörku og dugnað til þess að ekkert
færi úrskeiðis. Fljótlega eftir að
leiðir okkar Einars lágu saman sá
ég hvað í honum bjó og hvaða mann
hann hafði að geyma. Og ég held að
það sé ekki ofsögum sagt, að Einar
á Brekku hafi verið alveg sérstakur
mannkostamaður. Eftir að félag
eldri borgara hér var stofnað, bætt-
ist hann fljótlega í þann hóp og var
Teinn af máttarstólpum þess alla tíð
og mjög virkur félagi, sem tók þátt í
öllum athöfnum þess, hvort sem það
voru fundir, líkamsrækt, söngur,
skemmtanir eða ferðalög. Allsstað-
ar var Einar með og oftast fremstur
í flokki. Jafnvel á síðasta árinu hans
hér í heimi, þegar heilsan var farin
að gefa sig, fór hann með okkur í
mánaðarferð á erlenda grund.
Mætti á allar félagsvistir hér heima,
oftast í púttsalinn, í göngur á laug-
ardögum, svo ég tali nú ekki um ef á
boðstólum voru dansspor. Ég get þó
ekki neitað því, að á síðasta hausti
var þessi viðleitni hans til þess að
vera með sýnilega oft meira af vilja
en mætti. Göngurnar hans þá voru
'oftast þannig, að hann gekk með
hópnum niður í bæ, en var þá búinn
að fá nóg og húkkaði sér bflferð upp
á Skólaveg 32, heim til Sigurbáru,
bestu vinkonu sinnar, og beið okkar
þar á tröppunum, en Bára hafði þá
reglu að bjóða okkur í kaffi að lok-
inni göngu. Og margan sopann mun
Einar hafa fengið á Vegbergi, enda
mat hann vináttu þeirra Báru og
Péturs mikils. Þá leyndi það sér
ekki á síðasta hausti, þegar við
gamlingjarnir fengum okkur snún-
ing, að af Einari var dregið. Hans
. stfll við þær aðstæður hafði lengi
'verið sá, að um leið og hljómsveitin
byrjaði að spila, stóð hann upp,
henti af sér jakkanum og bauð
fyrstu dömunni upp, og settist helst
ekki fyrr en ballið var búið. Hann
dansaði oftast einn dans við hverja
dömu, en gekk á röðina og var ekki
ánægður með lengdina á ballinu, ef
>hann náði ekki að dansa við allan
hópinn. Á síðasta haustfagnaði fé-
1950 og á hann 2
börn.
Einar starfaði
sem sjómaður
lengst af starfsæv-
inni. Hann tók vél-
stjórapróf 1934 og
skipstjórapróf 1939
og var skipstjóri á
Haföldu í þrjú ár,
síðan um tíma með
Gottu og Má, en
lengst af starfaði
hann sem stýrimað-
ur hjá Binna í Gröf.
Eftir að hann kom í
land, var hann um
tíma verksljóri hjá Vestmanna-
eyjabæ, síðan hjá Hraðfrysti-
stöð Vestmannaeyja en lengst
af löndunarstjóri hjá Fiski-
mjölsverksmiðjunni hf.
Utför Einars verður gerð frá
Landakirkju í Vestmanneyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
10.30.
lagsins kvaddi Einar og fór heim
áður en ballinu lauk, en þá vissum
við, sem til þekktum, að meira en
lítið var að, en hugurinn var þó sam-
ur við sig áfram, því þegar Pétur
Sigurðsson heimsótti hann á Land-
spítalann, nokkur áður en hann dó,
varð hann að lofa Einari því að
dansa við allar stelpurnar á aðal-
fundi félagsins. Það fór ekki fram-
hjá neinum að Einar var mikið ijúf-
menni, enda vel liðinn af öllum, sér-
staklega þó kvenfólkinu og það lá
við á stundum, þegar við félagar
hans sátum með honum á spjalli, að
við öfunduðum hann þegar kvenfólk
af öllum stærðum og gerðum gekk
framhjá, þvi allar beygðu þær sig
niður og kysstu Einar, en litu ekki á
okkur hina, en hann hafði gaman af.
Þó fannst mér einhvernveginn að
honum þætti allra skemmtilegast að
kyssa kvenpresta.
Einar var einstaklega gjafmildur,
hreinskiptinn og hrekklaus maður.
I hvert sinn, er við hittumst á Elli-
heimilinu til laugardagsgöngu, dró
hann upp konfektpoka og bauð
þeim, er hafa vildu og hann mun
ætíð hafa verið með eitthvert
nammi í vasanum, og yrðu börn á
vegi hans, þá gaukaði hann að þeim
mola, enda var hann vinmargur af
þeirri kynslóð líka. Einn var sá
kostur Einars, sem enn er ótalinn
og hann ekki sístur. Hann var mikill
trúmaður og sérlega kirkjurækinn.
Honum leið vel í kirkjunni sinni og
tók fullan þátt í því, sem þar fór
fram og þá leið honum best, ef hann
komst þrisvar í Landakirkju yflr
helgina. Síðustu árin átti hann sitt
fasta sæti í kirkjunni, fór í allar
messur og mætti tímanlega og mér
er sagt að í barnamessum hafí
bekkurinn hans Einars verið eftir-
sóttur, og þeir voru fleiri, sem
fundu fyrir vellíðan í návist hans,
enda maðurinn hlýr. Ég var farinn
að standa mig að því, þá sjaldan ég
fór í kirkju, að fara nógu snemma til
þess að ná sætinu við hlið Einars,
svo ég gæti sungið með honum
sálmana, sem fluttir voru, en Einar
hafði alveg ljómandi söngrödd og
þróttmikla, miðað við aldur. Ekki
náði ég alltaf í það sæti, þar sem
fleiri höfðu áhuga á návist hans.
Sé sú kenning rétt, að misvel sé
tekið á móti sálum framliðinna, þeg-
ar þær svífa yfir móðuna miklu, þá
er það trúa mín að gullna hliðið hafí
staðið galopið, þegar sálina hans
Einars á Brekku bar að.
Góður drengur er genginn á Guðs
vegu. Vertu sæll vinur og þakka þér
samfylgdina. Það var mannbætandi
að fá að kynnast þér. Börnum Ein-
ars og öllum öðrum vandamönnum
votta ég mína dýpstu samúð.
Hilmar Rósmundsson.
Það er aðeins tæpt ár síðan ég
sat á skemmtistað á Kanaríeyjum
og virti fyrir mér mannlífíð. Staður-
inn var troðinn af fólki, sem
skemmti sér og dansaði við harm-
oníkuleik Örvars Kristjánssonar.
Þá var það að ég kom auga á eldri
mann á dansgólfínu. Hann var al-
veg sérstakur. Hvítklæddur, bjart-
ur yfirlitum og sviphreinn, svo að
minnti á barn. Hann sté dansinn af
þvflíkri list og áhuga, að unun var á
að horfa, en hann var á íþrótta-
skóm, með gúmmísólum, svo ég
hafði verulegar áhyggjur af að
þetta væri of erfitt fyrir hann, þó
ekki væri það sjáanlegt. Annað sem
vakti athygli mína var að hann virt-
ist hafa úrval af konum á öllum
aldri til að stíga dansinn við. Ekki
sá ég hvar hann sat í salnum né
heldur með hverjum hann var. Svo
kom að því, eftir drjúgan tíma, að
mig langaði í hressingu og fór þá úr
horninu innst í salnum og fram að
barnum. Þar sem ég er rétt komin
þangað er klappað á öxlina á mér
og mér boðið upp í dans. Þetta var
þá „hvítklæddi maðurinn", sem ég
var búin að vera að dást að á dans-
gólfinu.
Ég varð satt að segja bæði undr-
andi og upp með mér, að mér skyldi
veitast þessi óvænti heiður, að fá að
stíga dans við þennan sérstaka
herra. I þessum fyrsta dansi okkar,
en ekki þeim síðasta, komst ég að
því að hann væri Vestmannaeying-
ur og héti Einar Hannesson.
Þetta voru mín fyrstu kynni af
öðlingsmanninum Einari. Þessi
góðu kynni vöruðu ekki nema í
tæpt ár, en tíminn getur verið af-
stæður. Mér finnst að hann hafí
lengi verið góður vinur minn og sú
vinátta var mér mikils virði, þótt
samveran yrði ekki lengri en þetta.
Þrátt fyrir langa og stranga
starfsævi hélt Einar þeim fágæta
eiginleika að varðveita barnið í
sjálfum sér. Tnímennska, glaðværð
og góðvild öfluðu honum svo víða
vina. Eftir að við höfðum farið sam-
an í kirkjuferð fann ég skýringuna
á hvers vegna hann væri svona fínn
og sléttur „framaní". Hann væri al-
veg eins og nýstraujaður eftir alla
kossana sem hann fékk. Honum lík-
aði vel þessi fagmannlega útskýr-
ing og hló dátt.
Einar hafði ótrúlega góða söng-
rödd, miðað við mann á hans aldri,
þar sem hann hafði ekki fengið
tækifæri til þess að iðka þá list fyrr
en á efri árum, en þá fór hann að
nota hvert tækifæri sem gafst, líka
á Kanarí, þar sem myndaður var
hinn ágætasti kvartett.
Ég mun sakna vinar í stað þegar
ég verð stödd í Sólhlíðinni að eiga
ekki von á Einari í kaffí og kleinur
og kannski líka í smábíltúr, ef svo
ber undir.
Síðast þegar ég kom til Eyja í
byrjun desember fann ég að heilsu
hans hafði hrakað veralega, þó kom
hann í heimsókn, en það var meira
af vilja en mætti.
Þegar við vinkonurnar frá
Kanaríeyjaferðinni ætluðum að
heimsækja hann á Landspítalann,
tveimur vikum áður en hann kvaddi,
hittum við svo illa á, að við fengum
ekki að fara inn til hans. Við hefðum
svo gjarnan viljað taka í höndina á
honum eða kyssa hann á kinnina.
Okkur urðu þetta veruleg vonbrigði
og svo þegar við Hilmar, tveim vik-
um síðar, ætluðum að líta til hans
eftir að við höfðum fengið fréttir um
betri líðan þá fór það svo, að hann
hafði kvatt þessa jarðvist fyrir
nokkrum mínútum.
Lífíð hefur kennt mér, að við get-
um aldrei á ævinni eignast nein
verðmæti, sem enginn getur tekið
frá okkur eða sem mölur og ryð fá
ekki grandað, nema eitt og það eru
góðar minningar. Svo lengi sem við
höfum ráð og rænu eru þær okkar
fjársjóður, sem við getum sótt í
orku og gleði í kulda og hretum lífs-
ins. Nú hefur enn einn dýrgripurinn
bæst við í minningaskjóðuna mína.
Þennan dýrgrip mun ég varðveita
vel. Nú að leiðarlokum get ég séð
fyrir mér þegar þessi lúni ferða-
langur kemur að hinu Gullna hliði
þá mun Pétur ekki líta í Prótókoll-
inn, heldur segja: Sælir eru hjarta-
hreinir, því að þeir munu Guð sjá.
Gakk inní fógnuð herra þíns.
Ég sendi fjölskyldu og vinum
Einars innilegar samúðarkveðjur
og bið öllum guðsblessunar.
Guðrún Hulda.
EINAR
HANNESSON
FRIÐGEIR FR.
HALLGRÍMSSON
+ Friðgeir Fr.
Hallgrímsson
var fæddur á Eski-
fírði 29. desember
1923 . Foreldrar
hans voru Friðgeir
Hallgrímsson skip-
stjóri og kaupmað-
ur frá Kóngsbakka
í Helgafellsveit og
Kristrún Gísladótt-
ir frá Bakkagerði í
Reyðarfírði. Frið-
geir átti fjögur
systkyni: Ingólfur,
framkvæmdar-
stjóri á Eskifírði, f.
24.3. 1909, d. 24.3. 1989; Egill,
verkstjóri í Reykjavík, f. 28.3.
1912, d. 11.12. 1987; Hólmfríð-
ur María, f. 24.9. 1917, d. 6.6.
1937 og Kristrún Jóhanna
(Lillý), f. 4.4. 1925, d. 1.3.
1977. Friðgeir kvæntist 11.
maí 1954 Elsabet Jónsdóttur
og eignuðust þau 7 börn. Þau
eru: 1) Jóhanna Kristín, f. 7.
mars 1954, gift Ómari Jóns-
syni og eiga þau fjögur börn,
þar af þrjú á lífí en þau mistu
eina dóttur. 2) Steinn, f. 4.
aprfl 1957, var giftur Sigrúnu
Jónsdóttur (skildu) og á tvö
börn. 3) Guðbjörg Helga, f. 18.
júlí 1959, gift Ásmundi Þór
Þórissyni og eiga þau tvö
börn, en fyrir átti Helga eina
dóttur. 4) Drífa, f.
27. maí 1962, gift
Einari Jónssyni og
eiga þau 3 börn. 5)
Kristgeir, f. 20 júní
1963, í sambúð
með Guðnýju Ind-
riðadóttur, eiga
þau þrjú börn, en
eitt er látið. Krist-
geir átti fyrir tvö
börn. 6) Inga Jóna,
f. 29. ágúst 1964,
gift Óskari B.
Haukssyni og eiga
þau eitt barn. 7)
Auður, f. 24. febrú-
ar 1976 og á hún eitt barn. Áð-
ur en Friðgeir giftist eignaðist
hann tvo syni með Fanneyju
Pálsdóttur, þá Friðgeir, f. 8.9.
1947 og er hann giftur Sigríði
Höllu Jóhannsdóttur og
Ingólf, f. 9.4. 1953 en hann var
alin upp hjá og er kjörsonur
Ingólfs, bróður Friðgeirs, og
konu hans Ingibjargar Jóns-
dóttur. Ingólfur er giftur
Svanhildi Sveinbjörnsdóttur.
Friðgeir stundaði lengst af
sjómennsku en síðari árin
vann hann hjá Hraðfrystihúsi
Eskifjarðar við ýmis verka-
mannastörf.
Utför Friðgeirs fer fram frá
Eskifjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar líður að ævikveldi manna
rifjast upp margar minningar og á
það ekki síður við þegar við kveðj-
um vin okkar og frænda, Friðgeir
Fr. Hallgrímsson, eða Lilla eins og
flestir Eskfirðingar kölluðu hann.
Samskipti fjölskyldnanna hafa í
gegnum árin verið náin og fjöldi
heimsókna til Eskifjarðar eða heim-
sókna Elsu og Lilla til okkar í
Kópavoginn kemur upp í hugann á
skilnaðarstundu. Friðgeir er síðast-
ur þeirra systkina er kveður og við
það má segja að verði kaflaskil. Á
uppvaxtarárum hans á Eskifirði
kom kreppan til og miklir erfiðleik-
ar sóttu að fjölskyldunni. Þá þegar
komu í ljós kostir hans Lilla sem
áttu eftir að verða veganesti hans á
lífsleiðinni. Hann missti föður sinn
aðeins tólf ára að aldri en Kristrún
móðir þeirra hélt fjölskyldunni sam-
an. Lífsbaráttan var þá hörð en á
æskuárum Lilla kom í ljós að hann
var mikill dugnaðarforkur og eftir-
sóttur vinnukraftur og svo var með-
an heilsa hans leyfði. Það má sjá á
því að allt fram í nóvembermánuð
sl. var hann við vinnu þótt hann hafi
þá þegar kennt sér þess meins sem
nú hefur sigrað í baráttunni miklu.
Sjómennska var Lilla í blóð borin
og ungur hóf hann sjósókn sem varð
lengst af lífsstarf hans. Fjölskyldan
var stór og börnin hans gengu fyrir,
en það þarf mikið viljaþrek til að sjá
stórri fjölskyldu farborða. Þrátt
fyrir það var ráðist í að byggja hús
við Hátún á Eskifírði og þar hefur
fjölskyldan búið í liðlega þrjátíu og
fimm ár. Hin síðari ár vann Lilli í
bræðslu Hraðfrystihússins í vakta-
vinnu og stóð allar sínar vaktir með
prýði. Þegar heilsan tók að bila
mátti hann ekkert vera að þessu.
Vaktin beið og þangað skyldi haldið
þótt árin að baki væru orðin 72, 73
og 74, skipti það engu máli. En eng-
in fær sín örlög flúið og þegar þú
hefur nú skilað þínu ævistarfi, kæri
vinur, vitum við að þú er velkominn
í ný heimkynni.
Elsa mín; á skilnaðarstundu er
sorgin mikil en við vitum að góður
guð mun leiða þig í gegnum þá erf-
iðleika. Við Áuður vottum þér,
börnum þínum og barnabörnum
samúðar og biðjum góðan guð að
blessa þig og minningu vinar okkar
hans Lilla.
Bragi Michaelsson,
Auður Ingólfsdóttir.
Elsku afi minn. Nú þegar þú ert
farinn frá okkur og við söknum þín
öll svo mikið minnist ég þess hve
margar góðar minningar við áttum
saman. Við vorum líka búin að
kynnast sorg en núna reyni ég að
hugsa um allar góðu stundirnar sem
við áttum saman. Þú varst svo góð-
ur og skemmtilegur afí.
Eg fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Jochumsson.)
Kristrún Ómarsdóttir.
Elsku afí, nú ertu farinn frá okk-
ur eftir erfíð veikindi. Þú sem varst
lengst af manna hraustastur. Alitaf
gat ég leitað til þín og ömmu þegar
mamma var að vinna og ég litla
afastelpan þín á Eskifírði þurfti á
því að halda enda voru þið mér eins
og þið væruð foreldrar mínir. Að
vísu bjó ég með mömmu hjá ykkur
fyrstu æviár mín, enda óluð þið okk-
ur Auði upp eins og við værum syst-
ur og aldrei var gert upp á milii
okkar. Ég gat alltaf leitað til ykkar
ömmu með allt, hvað sem fyrir kom.
Ýmsar minningar koma upp í hug-
ann, eins og til dæmis þegar ég
plataði krakkana í blokkinni með
mér upp á olíutankinn hjá bræðsl-
unni og hlaut skammir fyi'ir. En þér
fannst nú enginn ástæða til þess að
mamma væri að tuða út af ein-
hverju svo smávægilegu sem þessu.
Þið amma skipuðu alltaf sérstakan
sess í mínum huga og þið verðið
best allra sem hægt var og verður
að kynnast. Ef við Palli eignumst
einhver tímann börn ætla ég að
kenna þeim allt það góða sem þú og
amma hafið kennt mér í gegnum ár-
in. Allir þeir sem hafa kynnst þér,
elsku afi minn, eru örugglega sam-
mála mér þegar ég segi að þú varst
með þeim duglegustu og bestu
mönnum sem hægt var að kynnast.
Elsku afi, ég vona að þér líði betur
þar sem þú ert núna heldur en síð-
ustu mánuði. Ég skal reyna að gera
allt sem í mínu valdi stendur til að
hjálpa ömmu að komast yfir sorg-
ina. Það er erfitt að koma öllu því
að, sem mig langar til að segja við
þig eða um þig í þessari litlu kveðju.
Ég gæti skrifað um þig heilar rit-
gerðir upp á margar blaðsíður en
elsku afi, þú átt alltaf vissan stað í
mínu hjarta og því kveð ég þig með
söknuði. Guð blessi minningu þína.
Þín
Brynja Rut.