Morgunblaðið - 19.03.1999, Síða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 19. MARZ 1999 57 r.
inn af nánustu fjölskyldunni var eft-
ir. f Reykjavík bjó amma í lítilli
íbúð upp á sjöttu hæð í Austurbrún
4, sem er 12 hæða hús. Þar bjó hún
til dauðadags. Það hljóta að hafa
verið mikil viðbrigði að flytja í þetta
háhýsi úr gamla Beykishúsinu á
ísafirði. Fyrstu árin eftir að hún
flytur suður starfaði hún á ung-
lingaheimili á Dalbraut sem er í
göngufæri frá Austurbrún. A þess-
um tíma tíðkaðist að flýta klukkunni
á vorin og seinka henn síðan aftur á
haustin. Eitt vorið kom amma næst-
um klukkutíma of seint í vinnu þar
sem hún hafði gleymt að stilla
klukkuna yfir á sumartímann. Eins
og hún talaði um þetta fékk ég á til-
finninguna að þetta hefði nánast
verið eini klukkutíminn um ævina
sem hana vantaði í vinnu.
Þegar amma var orðin of gömul
til að vinna samkvæmt skilgrein-
ingu þjóðfélagsins, þar sem ekki er
gert ráð fyrir því í reglugerðum að
fólk vinni mikið fram yfir 67 ára ald-
ur, fór hún að vinna í sælgætisgerð
sem synir hennar eiga. Þar vann
hún í fjöldamörg ár. Það var henni
mjög mikils virði að geta unnið, hún
var full orku og gaf áratugum yngi-a
fólki ekki nokkuð eftir. Hún reyndi
að kenna unga fólkinu að vinna og
þótti stundum ekki mikið til vinnu-
bragða koma, en sumir fengu líka
hrós, og þá var víst að þeir áttu það
skilið. Smátt og smátt dapraðist
sjónin og að lokum varð hún að
hætta að vinna. Hún hélt fullri and-
legri reisn fram undir það síðasta,
fylgdist með öllu þjóðlífi fram á síð-
asta dag, það var einna helst að hún
væri búin að fá nóg af erlendum
fréttum. Kvað sig ekkert varða um
það hversu margir hefðu verið
drepnir í útlandinu þennan daginn
eða hinn.
Það eru komin ný kaflaskil í til-
veruna, amma er dáin. Guð geymi
hana og varðveiti, ég vil kveðja
ömmu með þessu erindi úr 44. Pass-
íusálmi:
Svo máttuveravissuppá,
vilji þér dauðinn granda,
sála þín mætir miskunn þá
millum guðs fóður handa.
Kjartan Rósinkranz
Guðmundsson.
Elsku amma mín er dáin. Amma
Jó, eins og hún var kölluð á mínu
heimili til aðgreiningar frá ömmu
Só móðurömmu minni. Það er skrít-
ið að missa ástvin en ég hef nú verið
svo lánsöm að missa engan náskyld-
an fyrr. En nú fór amma mín enda
orðin gömul, á 94. aldursári. Maður
fer að hugsa til baka og tár læðast
fram á kinnar við tilhugsunina:
Aldrei amma aftur hjá okkur eða
við hjá henni. Ég minnist heim-
sókna okkar til hennar á sunnudög-
um þegar ég var lítil. Drekkhlaðið
borð af alls kyns kökum, pönnsum
og fleira góðgæti en langbest þótti
mér ömmukaka eins og ég kallaði
brúnkökuna hennar. Meira að segja
einu sinni á afmælisdaginn minn
óskaði ég þess að hún gæfi mér
stóra „ömmuköku" í afmælisgjöf og
hún hefði eflaust ekki hikað við að
gefa mér hana ef ég hefði óskað mér
þess upphátt. En amma var alltaf
svo hagsýn. Hún gaf okkur barna-
börnunum sínum sparistell í búið.
Fyrstu árin skildi maður nú ekki til-
ganginn í því að fá jólaskeiðar ár
eftir ár og hnífapör en uppúr ferm-
ingaraldrinum fór maður að líta það
öðrum augum og í dag þykir mér
mjög vænt um stellið mitt. Ég
hlakka til að geta farið að skarta
þessu fallega ömmu-stelli mínu og
var ég búin að bjóða ömmu til mín í
fyrsta matarboðið í Laugalind og
ætlaði ég þá að vígja stellið með
ömmum mínum, foreldrum, systr-
um og Ella. Hún þáði boðið en af-
hendingu hússins seinkaði og amma
lifði það ekki að vera með okkur á
þeirri stundu. En hún verður hjá
mér í anda, það veit ég.
Amma var einstök kona. Hún var
hlý, ákveðin, skipulögð og fyndin.
Mér fannst til dæmis mjög
skemmtilegt að heyra hana tala við
„drengina“, sína því hún var nú ekki
hætt að siða þá til. Til dæmis vildi
hún ekki heyra það að pabbi væri að
monta sig þegar tekið var í spil. En
þegar pabbi vann þá spurði hann
hátt og skýrt: „Hver er hæstur?" en
amma hristi bara höfuðið og sagði
honum að hætta að grobba sig. En
þegar hún náði að fella hans sögn
eða vinna spilið kom laumulegt glott
á hana en pabbi þagði. Þau voru
kostuleg saman enda ekki ólík
mæðginin að mörgu leyti.
Það er ekki lengra síðan en á
gamlárskvöld að hún sat með okkur
fjölskyldunni og spilaði Kana og
höfðum við öll gaman af. Eftir mat-
inn voru spilin dregin upp (að „lúm-
skri“ ósk ömmu) og allir tóku þátt í
spilamennskunni. Við unga fólkið
þurftum nú stundum að taka smá
pásu og skiptumst því á, en amma
sat sem fastast og spilaði allt kvöld-
ið, enginn þurfti að leysa hana af.
Hún hélt sínu sæti og skemmti sér
konunglega.
Elsku amma, ég vil þakka þér
fyrir að færa mömmu minni svona
góðan mann og okkur systrum
svona yndislegan fóður sem við lær-
um margt af og hann hefur eflaust
lært margt af þér.
Ég sakna þín, elsku amma mín.
Guð blessi þig.
Þín
Anna Lára.
Elsku amma mín er dáin. Það er
undarleg tilhugsun að sjá hana
aldrei aftur. Að morgni sunnudags,
7. mars, kom hringing að heiman,
hún var dáin. Öll vorum við undir-
búin undir fráfall hennar en ein-
hvern veginn var þetta samt svo
skrýtið.
Það var fremur erfitt að vera bú-
sett erlendis og vita af henni svona
veikri heima á íslandi. En amma
átti góða að. Fjóra umhyggjusama
syni og tengdadætur sem vöktu yfir
henni öllum stundum og reyndu að
létta henni baráttuna. Mamma og
pabbi voru dugleg að færa mér
fréttir af henni og var ótrúlegt að
heyra hversu sterk hún var á stund-
um. Hún vildi láta þjálfa á sér lík-
amann og reyndi að borða vel, allt
til að verða frísk á ný. Hún gafst
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Það iýlgir því mikill söknuður að
missa náinn ættingja. Aldrei aftur
verður amma á meðal okkar. Þetta
er víst gangur lífsins, fólk kemur og
fólk fer. Það er nær að þakka fyrir
nærveru ömmu og tilvist hennar
hér á jörðu. Án hennar væri ekki
hér hennar stóra og myndarlega
fjölskylda.
Sunnudagsheimsóknirnar til
ömmu í gamla daga eru mér í
fersku minni. Amma átti alltaf
súkkulaðiköku sem enginn gat bak-
að nema hún. Ávallt var kakan höfð
með í lautarferðir fjölskyldunnar en
það var eitt af því sem ömmu þótti
svo gaman, að fara í móakaffi eins
og það var kallað. Amma hafði líka
yndi af því að spila. Á gamlárskvöld
var alltaf spilað heima í Bakkasel-
inu og var amma þá sú ákafasta að
halda áfram og lét deila spilunum
fljótt til að missa engan frá borðinu.
Flest þurftum við að skiptast á í
spilamennskunni, enginn hélt eins
lengi út og amma.
Amma Jónína var ótrúlega skipu-
lögð kona og hugsaði fyi-ir öllu. Til
að mynda keypti hún jóla- og af-
mælisgjafir langt fram í tímann. Og
þvílíkt skipulag sem hún hafði á því.
Hún vissi betur en ég sjálf hversu
mikið af jólaskeiðum ég átti, hnífa-
pörum og matarstelli. Hún var með
það vel skipulagt hvað hver fengi á
þessum og þessum aldri. Sem
krakka þótti manni hálf fúlt að fá
jólaskeið ár eftir ár, í tíu ár, en fljót-
lega gerði ég mér ljóst hversu gjafir
hennar væru vel hugsaðar og kæmu
að góðum notum síðar. Já, hún var
ótrúleg hún amma Jónína.
Nú er hún farin og við geymum
minninguna um hana í hjarta okkar.
Við þökkum Guði fyrir tilvist henn-
ar. Blessuð sé minning ömmu
Jónínu.
Sonja B. Guðfinnsdóttir.
Það er með sárum söknuði að við
kveðjum ömmu okkar, Jónínu Sig-
ríði Jónsdóttur.
Þessa konu sem hefur verið til
staðar í tilveru okkar frá frum-
bernsku. Æskuminningar okkar
allra eru svo tengdar henni, hún
amma Jónína hefur alltaf „verið“ og
umhyggja hennar og alúð hlýjað
okkur svo lengi sem okkur rekur
minni til.
Hún var einstök kona. Fjölskyld-
an var henni allt. Hún svaf ekki
heilu næturnar af áhyggjum ef við
eða frændsystkinin höfðum gi'ipið
einhverja umgangspestina - og að
sama skapi var gleði hennar rík
þegar anganum batnaði og hann
komst á ról á ný.
Amma var alwörugefin kona.
Hún hafði ekki spé á vörum og ekki
var hún margmál. En það sem hún
sagði við okkur var allrar athygli
vert og ætlað til leiðbeiningar á lífs-
ins ólgu sjó.
Hún var móðir fóður okkar.
Þeirra samband var einstakt. Aldrei
heyi'ðum við æðruorð falla af vörum
í þeirra samskiptum og umhyggjan
á báða bóga einkenndist af sannri
elsku.
Amma okkar var ekki efnamann-
eskja í veraldlegum skilningi, en allt
sem hún gaf bar henni vott - vand-
að og eigulegt. Hún gaf öllum telp-
unum í fjölskyldunni frá fæðingu
vel valda nytjamuni. Jólaskeiðar,
hnífaparasett og matar- eða kaffi-
stell. Aðeins það besta var valið.
Drengirnir fengu líka góðar gjaf-
ir og er þeir höfðu fest ráð sitt gaf
hún þeim það sama ef þeir vildu.
Aldrei ruglaðist hún í ríminu. Hún
mundi alltaf hver var að safna
hverju og hve langt var í land með
að hver og einn ætti 12 stk., sem var
venjulega takmarkið.
Hún skipulagði jólainnkaupin í
janúar og ein hillan í stóra skápnum
hennar í Austurbi’úninni hafði að
geyma um sumarmál fjölda gjafa,
sem við fjölskyldan hennar fengum
á jólunum.
Amma Jónína borðaði alltaf hjá
okkur á aðfangadagskvöld. Þegar
hún var komin inn í stofu voru jólin
gengin í garð. Þá var skammt að
bíða allrar dýrðarinnar sem í vænd-
um var. Við vitum að allt er breyt-
ingum undirorpið í heimi hér, en jól
án ömmu hefur ekkert okkar orðið
hugsað til. Það verður sárt að sjá
hana ekki um næstu jól í spai'ifötun-
um sínum með hlý orð á vörum til
okkar allra.
Guð blessi elsku ömmu okkar og
umvefji hana Ijósinu sínu bjarta.
Hafi hún hjartans þökk fyrir allt.
Jónína Þórunn, Snorri
Páll og Kjartan Bergur.
Þá er Jónína frænka mín látin og
ævi mikilhæfrar konu að baki. Það
duldist engum sem kynntist henni að
hún færði mikla persónu. Það var
gott að vera í návist hennar og finna
þann hljóðláta styrk sem í henni bjó.
Ég hefði viljað að við hefðum getað
spjallað miklu meira saman, því ég
veit að hún hefði getað sagt mér frá
svo mörgu sem ég hefði haft áhuga
á. En það er eins og það lcomi manni
alltaf á óvart þegar manneskja er
hrifin burt úr þessum heimi. Og þá
virðist það ekki skipta neinu þó við-
komandi manneskja sé orðin há-
öldruð og því eðlilegt að vistaskipti
séu í nánd. Einhvem veginn ýtir
maður því frá sér að hugsa til þess
að breyting verði á þannig að líf endi
með dauða. En við getum samt
huggast við þá von að dauðinn verði
að lokum sigraðui' og hrein lífssól
skíni yfir endurleystan heim.
Jónína frænka mín var fædd á
morgni þessarar aldar og hún kveð-
ur nú þegar skammt er til aldar-
loka. Hún lifði gífurlegt breytinga-
skeið í sögu lands og þjóðar og var
góður fulltrúi þeirrar sterku kyn-
slóðar sem lagði grunninn að vel-
ferð okkar á þessari öld. Hún háði
lífsbaráttuna að miklu leyti vestur á
ísafirði, þar sem hún bjó með manni
sínum Kjartani. Þó hún tæki tryggð
við Isafjörð er ég ekki í noklu’um
vafa um það að sál hennar átti sína
húnvetnsku strengi og á þá sló
aldrei neinum fölva.
Þau hjónin eignuðust fjóra syni,
sem allir hafa reynst miklir og góðir
drengir.
I fyrrasumar kom Jónína með
sonum sínum og tengdadætrum í
Kántrýbæ og þar naut maður yndis-
legrar samverustundar með frænd-
fólkinu að sunnan. Þá kom vel í ljós
sú mikla virðing sem synirnir og
tengdadæturnar auðsýndu gömlu
konunni. Ég varð snortinn af þeirri
lifandi hugulsemi sem birtist þar í
öllu og sá þar hvernig góð og sönn
manneskja fær það til baka sem
hún hefur lagt inn hjá öðrum.
Nú þegar séð er að þessi stund í
Kántrýbæ var á vissan hátt sérstök
kveðjustund, verður hún í minning-
unni enn dýrmætari. Jónína frænka
mín er í mínum huga „The Grand
Old Lady“, hún stóð lífsvaktina með
þeirri reisn sem aldrei bilaði. Ég er
mjög þakklátur fyrir að hafa fengið
að kynnast henni og eiga innra með
mér þau áhrif sem sú kynning gaf
mér. Blessuð veri minning hennar.
Ég færi sonum hennar, tengda-
dætrum og öllu skylduliði, mínar
hlýjustu samúðarkveðjur og bið
þeim allra heilla í nútíð og framtíð.
Rúnar Kristjánsson.
t
JAKOB TRYGGVASON,
organleikari,
Byggðavegi 101a,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Seli laugardaginn
13. mars.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 22. mars kl. 13.30.
Tónlist verður fiutt á undan athöfninni.
Jarðsett verður að Völlum í Svarfaðardagl síðar sama dag.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á að láta Vallakirkju njóta
þess.
Soffía Jakobsdóttir,
Margrét Kr. Pétursdóttir
og fjölskylda,
Tryggvi Jakobsson,
Jakob Tryggvason,
Unnur Ingibjörg Gísladóttir
og fjölskylda,
Sólveig Pétursdóttir
og fjölskylda,
Svanhildur Jóhannesdóttir,
Jóhannes Tryggvason,
Gísli G. Kolbeinsson,
Hildur Gísladóttir.
t
Innilegar þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur samúð og vinarhug við fráfall og útför
GUÐRÚNAR STEINSDÓTTUR,
Reynistað,
Skagafirði.
Guð blessi ykkur öil.
Sigurður Jónsson,
Jón Sigurðsson, Sigurbjörg Guðjónsdóttir,
Steinn L. Sigurðsson, Salmína S. Tavsen,
Hallur Sigurðsson, Sigríður Svavarsdóttir,
Helgi J. Sigurðsson, Sigurlaug Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg eiginkona min, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
JÓNÍNA VIGFÚSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Dalbæ,
Dalvík,
er lést mánudaginn 8. mars, verður jarðsett frá
Dalvíkurkirkju á morgun, laugardaginn 20. mars,
kl. 13.30.
Sævaldur Sigurðsson,
Sigmar Sævaldsson, Ásta Einarsdóttir,
Vigdís Sævaldsdóttir, Gunnar Þórarinsson,
Karl Sævaldsson, Helga Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÞURÍÐAR INGJALDSDÓTTUR,
Kríuhólum 2, Reykjavík,
áður til heimilis á Grenstanga,
A-Landeyjum.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
heimahlynningar Krabbameinsfélagsins og
deildar 11-E á Landspítalanum.
Auðunn Valdimarsson, Sigríður Gréta Oddsdóttir,
Kristjana U. Valdimarsdóttir, Snorri Þ. Tómasson,
Guðlaug H. Valdimarsdóttir, Sigmar Ólafsson,
Svandís R. Valdimarsdóttir, Karl O. Karlsson,
Sólrún B. Valdimarsdóttir,
Ingjaldur Valdimarsson, Susi Haugaard,
Dagný Ág. Valdimarsdóttir, Erlendur Guðbjörnsson,
Bryndís S. Valdimarsdóttir, Andri H. Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
€